Умот го зароби
моето тело.
Мислите станаа ѕидови.
Кошмарната ноќ роди
сенишно утро.
Пак останувам дома.
_________________________________
Се извинувам поради лошиот превод на текстот што следи. Ама ми се виде убав, па го преведов:
Хорхе Луис Борхес
За спасението преку делата
Една есен, една од оние кои течат со времето, шинтоистичките божества се собраа во Изумо. Тоа не беше прв пат. Се зборува дека биле осум милиони, а бидејќи јас сум многу повлечен човек, би се чувствувал малку изгубен меѓу толку свет. Да кажеме дека беа осум, бидејќи на овие острови осум претставува добро знамение.
Беа тажни, но тоа не го покажуваа, затоа што лицата на божествата се kanjis кои не можат да се дешифрираат. Седнаа в круг на зелениот врв на еден рид. Од небескиот свод, од каменот или од снегулката ги набљудуваа луѓето. Едно од божествата рече:
Пред многу години, или многу столетија, се собравме овде за да ги создадеме Јапонија и светот. Добро ни излегоа водите, рибите, седумте бои на виножитото, видовите растенија и животни. И за сето тоа множество да не ги сотре луѓето, им дадовме следственост и тек, мноштво дни и една ноќ. Исто им дадовме способност да изведуваат одредени варијации. Додека пчелата постојано ги повторува кошниците, човекот измисли инструменти: плуг, клуч, калеидоскоп. Го измисли уште и мечот и умешноста на војувањето. Неодамна измисли и невидливо оружје кое може да биде крајот на историјата. Да ги збришиме луѓето пред да се оствари овој неразумен чин.
Божествата се замислија. Тогаш, едно од нив, без брзање, го кажа следново:
Вистина е. Тие го измислија тоа ужасно нешто, но исто така го имаат и ова кое влегува во простор опфатен со седумнаесет слогови.
Ги изговори. Беа на непознат јазик, па не можев да ги разберам.
Најстарото божество пресуди:
Нека остане човечкиот род.
И така, благодарение на хаику-то, човечкиот род се спаси.
Изумо, 27 април, 1984 година
Владимир Мартиновски
