Но,совршенство не постои,сите сме различни и мора да се прилагодуваме за да успееме.Секогаш ќе има нешто што ќе ти смета и нешто што не ќе можеш да го промениш,а му смета на партнерот.Тоа го убива идеалот.Тука доаѓаат условите,тука пропаѓа концептот на безусловна љубов.
Прилагодувањето не спомнав дека го нема, напротив. Но, може да го има и во една безусловна љубов, а притоа да не биде присилно или со услов наметнато. Двајца заљубени секако ќе се прилагодуваат, но ако сето тоа е вистинско, нема да има потреба секој да му кажува на другиот што треба да прави. Посебно не да го уценува. Не се исти тие работи, воопшто не се исти.
Но, еве и да кажеме дека едниот партнер не е свесен баш сам по себе за работите кои не го воодушевуваат другиот. (Нема да спомнувам зборови како што се "нервираат" или "мразат", дека таквите чувства не спротивни на љубовта и не одат со неа.) Тогаш повторно може да помине се` без услов. Замерката за некое однесување или навика, не значи веднаш дека е услов. Јас нема да условам некого ако го замолам пред да си легне да ја истресе пепељарата дека наутро гадно ми мириса собата. Се` што ми смета или му смета, може да се забележи, па другиот од почит и љубов ќе гледа тоа да си го промени, без уцена дека ако не направи така ќе биде оставен. И како тука се убива идеалот?
Тоа е тоа надополнување и усогласување, а не рушење на идеали или започнување на условна врска. Да ти се плукнам во врската во која треба да го условувам или присилувам на нешто, човекот што го сакам. Или па да ми газат на нерви негови навики и мани. Не.
Еднаш, буквално условив еден човек ... ама баш онака: бирај меѓу мене и тоа.:nesvest: Во тој момент јас се почувствував пониско од него, а тој веќе беше влезен во минус. И сега кога се сетив на тоа се усрамив.
Ќе му отварам очи со услови на некој што нема да го сакам (како што веќе имам направено и сега знам зошто било така), кај кого поради тоа се` ќе ми смета, а ќе морам да бидам со него само затоа што не сум успеала да најдам таков за каков што зборував претходно. А тоа, тоа нема да се случи ... не повторно.
Обичната љубов во модерното доба е многу тешко да се добие и оствари (значи вистинската, двонасочна), бидејќи сите сме бомбардирани со информации, случувања, побарувања кои не не оставаат на мир да се посветиме на нас самите, односно на љубовта која е највисоката форма на задоволство и која во даден миг не исполнува многу повеќе од сите освоени награди, сите заработени пари и сите прекрасни дебати проследени со голтка алкохол кои ни изгледаат неповторливи.
Јасно. Значи, ако мислиме дека не постои безусловна љубов, тоа се должи на нас т.е. мислиме така затоа што самите не и дозволуваме да не најде и зачува?
Безусловна љубов не постои, морам да се сложам, кога зборуваме за партнерска љубов (она од заградата на почетокот). Сепак, постои голема љубов, каде компромисот исто така ќе се сложам е насушен. Тука пак проблем настанува што ниедна голема љубов не е фактички доволно голема. Таа би требало да се граничи со безусловната но секогаш ќе бидеме премногу себични за да дозволиме партнерот да ги задоволисвоите лични потреби ако тоа се коси со нашите сфаќања.
Не, никогаш нема да најдеме партнер кој сто процентно ќе се поклопи на нашиот карактер и сите епизоди во врската ќе ги одигра без грешка.
Безусловна љубов постои.
Иначе за компромисот ... тоа "насушен" не ми звучи добро и ми заличува на "услови". Кога јас мислам на компромиси, мислам на совладување, омекнување и разбирање на малкуте разлики кои постојат помеѓу двајцата заљубени. Во никој случај не мислам на секојдневно компромисување. Тоа веќе изгледа полошо од врска во која само еден сака, доколку не е токму тоа.
И за грешките ... а кој човек е совршен? Дали ако нашиот партнер не одигра се` без грешка, ние тоа го можеме? Сите сме исти и сите можеме да сакаме и да бидеме сакани безусловно, без оглед кој и колку ќе греши. Грешките не се поправаат со услови. Сепак, не се сите големи и катастрофални, а доколку се такви, љубовта тука ја нема.
Или како што и сам најубаво си кажа ...
Вистинска љубов... нема потреба од правење компромиси. Тие сами си доаѓаат. Партнерите уште пред да кажат и да бараат разговор за правење компромис, веќе ја завршиле работата. Довршување на своите реченици, имање исти желби и желба за прилагодување кон партнерот се дел од готовиот компромис. Проблемот во вистинската љубов, или негативната особина (барем моменталната негативна реакција на еден од нив) се прифатени како своја бидејќи партнерите се чувствуваат меѓусебно како едно. Тешкотијата од грешката на еден од нив ја чувствува другиот подеднакво, бидејќи во вистината љубов, заљубените мислат, изгледаат и делуваат како едно... а за сето тоа време нивната индивидуалност, посебност и личност се позабележителни и поубави од било кога претходно.
Таквата вистинска љубов, нели е безусловна? Како да не сакаш, да не му угодуваш или да условиш некого, кој е сето тоа што го опиша?:smir:
Еве еден пример општо, не му се обраќам на никој. Ти си со човек кој карактерно ти се допаѓа, се` е одлично, ти одговара во секој поглед, може да толерираш некои мани, но една работа не можеш. Да не спомнувам сега примери, нека биде една работа која што не ти е прифатлива во ниеден случај. Што очекуваш од него? А го сакаш баш онаков каков што е, но само една таа мала работа ти пречи. Се разбира, ќе дискутираш околу тоа и ќе очекуваш да биде променето тоа нешто.
Доколку во една врска има само една мала работа, која "грешникот" никако не може да ја промени, нема потреба да се условува, туку може со малку труд да се прифати тоа од другиот т.е. "светецот".
Годес спомна погоре дека не би поставувала услови и дека од љубов ќе се смени ако се менува. Би знаел што да смени, претпоставка ти претходно си дискутирала за тоа и си му кажала што ти пречи. Индиректно му поставуваш услов - ако не го промениш ова, јас и ти нема да бидеме заедно.
Ми се свиѓа прашањево, па ќе си го одговорам и јас.
Од љубов и за љубов човек може да се промени. Но заљубен човек тоа не го прави свесно. Се менува бидејќи љубовта го тера да се однесува поинаку и да се прилагоди на другиот. Со тоа не мислам дека секој го менува кај себе, тоа што другиот неможе да го смисли. Станува подобар ... доволно е.
А ако директно му е кажано што не му чини, не значи одма дека е условен со раскинување на врската. Има забелешки кои се добронамерно кажани и немаат ни у од услов. Значи и да не ми се допаѓа некоја работа кај саканиот, тоа нема да ја намали мојата љубов кон него.
Сите овие работи ги зборувам само за врските во кои двајцата се сакаат и во кои не ни можам да замислам да се замерува или како што вие кажувате да се условува, за големи работи како што се неверствата на пример.
Безусловна, исклучена од било која форма на услов, не може да постои. Самиот збор „безусловна“ звучи совршено, а кога човек ќе ја чувствува вистинската љубов како нешто приближно до совршено, го употребува овој збор за да се долови целата таа слика на нешто преубаво.
Вистинската љубов е совршена. Ако таа подразбира милион ситуации и моменти во кои има и несогласувања и смеа и солзи и компромиси и спуштање слушалки и прекрасен секс, секако не мора да подразбира и услови.
Многу добро кажано. Нема некој што не променил (адаптирал) нешто кај себе за да опстане (или почне) врската. Па макар и ситница.
Истото го пишувам цело време, ама морам.
Ако некој нешто променил кај себе, за да опстане или почне врската, не значи дека бил условуван.
Секако дека има такви што не си ги сакаат децата, ги фрлаат на улица, се откажуваат од нив преку весник, луѓе кои не ни заслужуваат да бидат родители.
