Тука пишуваме на зададена тема

[Мистичен]

Беше ден за "берба". Се собравме на старото место, старата екипа, старите волци. Каде да нападнеме денес? Каде нема да се сетат на нас? Одамна немавме нападнато во паркот. Таму обично паѓаа лесни пленови. Беспомошни девојчиња, богати копиљаци кои бегаат од часови за да пашнат по некој џоинт, грбави пензионери, по некоја млада мајка занесена во играта на своето дете... мобилни, накит, паричници, ситен плен... но, подобро нешто отколку да гладуваме. Откако ги уапсија Кец и Кочо кога ја опнавме поштата во Карпош 1, се потешко се одлучувавме на нешто крупно. Бегај, опасно стана веќе.

Се симнавме од скапаната 19-ка кај Соборна и тргнавме накај паркот. Пројдовме од кај "Жабарот". Ѓоре семкарот ми крена рака, му отпоздравив:
- "Каде бе деца, на работа"? (се насмеа под брк, знаеше каде одиме)
- "На работа чичко Ѓоре, мора да се работи" (онака, сериозно му одговорив). "Помини после до кај нас, може ќе има нешто интересно како за тебе" - дополнив. Стариот ги знаеше сите во бизнисот. Не се ценкаше и веднаш ни даваше пари. Упола цена беше фер цена во бизнисот.

Продолживме накај паркот. Ја поминавме "Софка" и "Езерце", дојдовме до "Уранија" и тениските игралишта. Адреналинот почна да ми работи. Се симнавме по скалите кај "Кабрио" и продолживме накај внатрешноста на паркот. Кај првите клупи не чекаше Кичо, беше дојден со точакот. Почнавме да разработуваме тактика. Од другата страна на езерцето здогледавме две женски фигури како седат на клупата. Кичо се качи на точакот да сврти круг, да извиди ситуација. Се врати.
- "Мајка и ќерка се, лесен плен. Ми личат на богати, старата носи убава ташна, се кладам дека внатре има мобилен и паричник. Лижат сладолед. Само има еден проблем, ташната и е на рамо" - рече Кичо.
- "Те боли кур. Мора да ја симне од рамо, да го одмори додека лиже сладолед" - му реков. "Aко не, на другиот начин. Краткава деветка во џебов ќе ги посере од страв. Дај да побрзаме додека нема луѓе. Јас и Жико ќе седнеме на клупата до нив. Штом ја симне ташната ќе ти титнам на мобилен и тогаш ти настапуваш".
- "Океј, одете ајде".

Се доближивме и седнавме на клупата до нив. Уживаа во сладоледот. Ме фаќаше вака жал понекогаш, ќе ти проработи совеста, јеби га, ама и стомакот ми кркореше. Барем не купував дрога со парите како другите џепароши. Се храневме дома сите, моите знаат дека работам во кафич. Не ми текнуваше друга лага. Oткако двајцата останаа без работа, се тргна по ѓаволите. "Ми оставаат многу бакшиш" - им викав. "Богати искачаат таму кај што работам".

Девојчето ми беше познато, но никако не можеше да ми текне од каде ја знам. Носеше убави наочари, од тие модерните, шмизлинските. Мразев кога не можев да се сетам на фаци кои ми се познати. Во размислувањето ме прекина раката на старата која ја остави ташната на клупата. Сега е моментот. Му титнав на Кичо. За неполни 10 секунди го здогледав залетан со точакот и оп, ташната отиде. Почнаа да врескаат и двете:
- "Крадеццц, ауууу, ташната луѓеееее... Дечкооо, помагај, фати гоооо"!
Почнав да трчам демек по него. Уиграна тактика ни беше ова, сто пати сме го правеле. Направив десетина чекори, пцујам, влегов у филм ко џандар да сум, алфа не ми е рамен. Кичо кидна, не се гледаше веќе во далечината. Застанав, дојдоа до мене и девојчето и мајката. "Нема шанса да го стигнам, на точак е мамето негово лоповско" - им реков задишан. Додека старата плачеше, девојчето ги извади наочарите, се поднасмеа и ми рече:
- "Ејј, па тебе те знам"
- "Од каде"? - ја прашав (си помислив готово, наебав сега)
- "Како од каде, од последната собиранка од форумот на Кајгана. Тогаш се запознавме, или беше премногу пијан да се сеќаваш? Јас сум, walker girl, ти текнува"?
Ми олесна. Си помислив ме препознала кога сме пљачкале другпат тука. Од собиранката било. Знаев да дремам на тој проклет форум во доцните вечерни часови од маалското нет кафе. Таму се собиравме. Форумот ни беше како релаксација, а има и згодни девојчиња. И се насмеав и и пружив рака.
- "Слушај сега" - и реков. "Јас ќе одам да пријавам, а вие бидете тука".
- "Но јас имам мобилен, мојот не го украдоа, јас ќе се јавам" - рече малата.
- "Ти јави му се на татко ти и кажи му што се случило, да не ве мисли и нека дојде да биде со вас кога ќе дојде полицијата" - се извадив
- "Океј, нека биде така" - го извади мобилниот од џеб и сврте. "Ало тато, мама е во солзи бидејќи и го украдоа накитот додека јадевме сладолед во парк. За среќа тука се погоди едно другарче, да бевме сами којзнае што ќе ни се случеше. Тој отиде да пријави. Сега ќе дојдат, ние сме кај клупите до езерцето... да да, од зоолошката према Вардар..." - се потивко го слушав нејзиниот глас како што се оддалечував.

- "Наивни" - си мислев во себе. Додека има овци ќе има и волна.
Го поминав стадионот, на сигурно бев веќе. Копуците ме чекаа позади "Опатија". Насмеани беа, одвај чекам да стигнам до нив да го преброиме пленот...



--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Напомена: сите лица и настани во расказот се измислени и секоја сличност со нив не е намерна

 

[Gravity Grave]

Ме разбуди продорниот звук на алармот.
-Да ти ебам крвта, ме извади од памет!-гневно си процедив самиот на себе в брада. Безпомошно лежев у креветот додека алармот упорно пиштеше. Одвај станав, го искубав од штекерот, и го џитнав у ѕид. За да ги пребројам парчињата у кои што се распаднал сигурно ќе ми требаше светлосна година.
Се дотркалав некако до туш кабината, и се истуширав на брзина со ладна вода. Трагите на лицето од синоќната пијанка не можеа да се скријат. Дури и огледалото и се смееше на мојата болна гримаса, додека главата непрекинато ми пулсираше у едно те исто темпо.
-Ебате муфлонот, пак си заборавил да испиеш некој “пејнкилер” пред да те изнесат од кафаната-.
Одмавнав со раката погледнувајќи повторно во својата бедна фигура во огледалото.
-Пак каснам….кој ќе го слуша шефот!-

Додека искачав од станот, по ходникот на зградата се слушна познатиот звук на мојот мобилен телефон. Од спротивната страна не беше тешко да се препознае лутиот глас на шефот:
-Kај си бе ти? Пак касниш? Слушај, не сакам ни да го видам твојот пијан газ, имам веќе случај за тебе. Гледај по пат да се средиш, пивни кафенце, земи мастика да не смрдиш ко пивска флаша, и глеај да бидеш на “Октомвриска 66” што поскоро. Пријавена е кражба. Не знам зошто, но дамава те бараше тебе да одиш таму. Од кај те знаат тебе од така угледна фамилија?-
Не смогнав сили да му одговорам. По неколку секунди молк, шефот ја спушти слушалката заедно со неколку сочни пцости упатени кон мене.

Го сркнав кафето на брзина во барот наспроти мојата зграда, и заминав. Никако не можеше да ми текне кој би можел да ме бара МЕНЕ? Пропаднат полицаец. Ме знаат само курви и битанги што ги апсам и ги носам у станица секоја вечер. Ја извадив “ротацијата”, ја бапнав на кров од службената канта што ја возам, и се пуштив ко куршум накај “Октомвриска” потпомогнат од сирената што толку ја презирав!

За 10-тина минути стигнав на одредиштето.
Куќата беше преубава, со прекрасна фасада, проектирана од врвни архитекти.
Внимателно влегов низ портата и покрај тоа што ротвајлерот и пит-булот беа врзани. Ја пуштив раката да заѕвонам, но веќе некој од спротивната страна беше побрз од мене. Здогледав девојченце од 12-тина години, се тресеше од страв. Ми подаде рака за да ме одведе накај мајка и.
-Вие сте Дејан?-се сврте накај мене и ме погледна со крупните плави очиња. Во ист момент ми заличе на една личност што ја неам видено десетина години.
-Да, јас сум. А ти како се викаш?-застанавме за момент по скалите.
-Јас сум Леа. Мило ми господине.-возврати малечката.
-Што се случило?- се обидев да ја смирам.
-Бевме надвор на сладолед со мама. Таа не се чувствуваше најдобро, но јас инсистирав! Бевме надвор само 30-тина минути, се се случи толку брзо. Мама е во солзи, и го украдоа најдрагиот накит што го имаше. Ве молам, бидете претпазливи со неа-ме погледна уште еднаш со тажните очиња додека продолживме по скалите накај дневната соба.
Кога влеговме внатре во фотељата беспомошно седеше жена што со раце го криеше очајот на лицето.
-Мамо, стигна полицаецот што го бараше-го прекина молкот малечката.
Жената како по сигнал во неколку чекори се најде во мојата прегратка додека сеуште горко плачеше.
Изненаден, се обидов да благо да ја отргнам за да и се представам на дамава. Таа го крена погледот накај мене, и тивко прозборе:
-Дејан, не знаеш колку сум благодарна што дојде. Те молам прости ми заради ова, но навистина ми е тешко поради загубата.-
Дури тогаш ја препознав. Тоа беше Ивана, моја прва љубов уште од основното училиште.
-Прости ми Ивана, дури сеа се свестив. Имав тешка ноќ, многу работа- се обидов да ја изманипулирам.
-Знам се за тебе Драгане, и сам не знаеш колку си популарен-се насмевна тивко додека ја гледаше мојава скиселена фаца. Знаев дека сите ме знаат како негативец, дури и од кога ја докажав својата невиност во случајот со корумпираните полицајци. Да го примив митото како што се тврдеше зар ке живеев во таква кочина од стан, и ке возев Волво 82 годиште? Во секој случај ми беше драго што ја видов после 20-тина години, дури и во вакви околности.
-Што се случи? Морам да ги знам сите детали-го скршив мразот додека молчевме.
-За неколку минути ке дојде специјална екипа од полицијата, и со нив наоколу нема да можеме на мир да поразговараме-
-Отидовме на сладолед со ќеркичката, и покрај тоа што не се чувствував добро. На овој ден пред 12 години загина татко и. Замина во војна меѓу првите. Загина неколку дена пред да го демобилизираат, неколку дена пред да се роди Леа.
Не можевме да искочиме за нејзин роденден поради обрвските во школо, сакаше да искочиме макар на пола час сабајлево. Кога се вративме, ги затекнавме подотворени и портата и влезните врати. Го украдоа само накитот што ми го подари Јурица пред да замине во војна. После ќерка ми, накитов ми значеше се. Те молам, најди го крадецот….не сакам да го казнат, само сакам да ми се врати накитот!.
Додека возев накај центарот на градот, се присетив дека таа замина за Хрватска пред точно 20 години. Ми се скрши срцето за прв пат.
Нејзиниот татко беше воено лице, и во некоја рака го насети крајот на заедничката ни држава. Мајка и беше Македонка, и се противеше на нивното заминување од Македонија. И препукна срцето и умре млада недолго по нивната преселба. Ивана се врати во Македонија, бидејќи се таму ја подсетуваше на Јурица, затоа со себе го понесе само накитот кој што никогаш не го носеше. Од време на време ке го извадеше од позлатената кутија, и ке го привиеше на гради додека солзите и се сливаа низ образите. Малечката Леа ми го кажа тоа на искачање.

Се расправав со ситни лопови секој ден, така да знаев од кај да почнам. Бидејќи кражбава се случи на мој реон, веднаш отидов до ситинот крадец со прекар “Костур”. Излетав од кола и го грабнав по 100 тина истрчани метри. Копилето се обиде да избега, но бидејќи “Костур” му е прекар иронично даден поради неговите 120кг, не можеше далеку да стигне.
-Ми должиш мајмун! Кај бегаш сеа? Иам нешто за тебе, дај ми информација, и фит сме! Слушаш?-
-Кажи, што имаш?-
-Некој оперираше сабајлево на “Oктомвриска”. Не сакам да знам кој, само сакам да ми го донесете накитот кај “Џери” у барот до 16 часот денеска. Немој да ме разочараш дебел! Ке те водам у станицa уште вечерва!-
“Костурот” поради својата тежина е веќе “пензиониран” крадец, но сепак има клинци кои што сеуште “оперираат” за него. Го имам за “тастер” веќе 2-3 години, и никогаш не ме изневерил. И овојпат беше непогрешлив. Точно во 16 часот влезе во барот со пластично ќесе. Го остави по пат на мојата маса, и замина во тоалетот.

Погледот на Ивана збореше доволно сам за себе. Ме покани на вечера, но измислив некакви обрвски за да ја избегнам. Овојпат знаев дека таа ќе останеше со скршено срце, бидејќи јас не сум тип кој што е способен за било каква сериозна врска..

Бев задоволен, но и жеден. Пивото кај “Џери” вечерва имаше сладок вкус. Вкус на животот кој што повторно ја доби својата смисла, и за мене, и за неа.

 

[Johnny Stulic]

седевме дома наведени на стариот кревет кој што беше изгребан од токата на татко ми кој што замавнуваше на мајка ми тетеруваќи се пијан со засипнат глас и закрварени очи од евтиното вино испијано во блиската кафана.
Бочниот периферен поглед што го испратив накај мајка ми таа веднаш го сигнализираше и само ја наведна главата и на подот во камениот процеп се стркала како растопено сребро врелата солза.

Ајде да одиме рече мајка кога тогаш се мора.
Не отсечно одговорив утре треба да појдам кај .......... има сено за товарање ќе ја поминиме неделава.
утре си на училиште ајде сега спиј го рече тоа од навика и од помислата дека сонот ќе го потисне гладот.

Станав и се упатив до дворот да се измијам лице,мајка беше исчешлана и облечена во сомотниот фустан кој што го имаше облечено само три пати на нејзината венчевка,на смртта на нејзината мајка и денот кога татко ми го уапсија за убиство во таа иста меана во кој тој бескрајно се опиваше.
Знаев што мисли сакаше да го продаде нејзиниот свадбен накит кој толку упорно го чуваше од татко ми и покрај неговите камени тупаници кој неретко завршуваја во нејзината глава.
знаев каква сентиментална вредност има тој за неа дека ја потсетуваше на неколкуте убави моменти од бракот со татко ми затоа и толку упорно одбиваше да му го даде.

Се качивме во возот и заминавме во град,мајка ми купи бел леб за по пат и две карти малку се изненадив со тоа на набрзо сфатив дека зела на заем од комшиите за да го продаде накитот.

Заставме под една сенка до блиската слаткарница каде што поминуваја децата од првата смена носеќи сладолед во рацето весело подлижуваќи го со розевите јазичина.
мајка ми ме зеде за рака и му свика на продавачот да поддаде една топка од розевиот.
Го зедов во рацете и не можев да поверувам крцкав корнет на кој весело се протегнуваја капките од розевата слатка смеса го поддадов јазикот и се препуштив на чуството,тогаш се испулив накај мајка ми која задоволно се смешкаше стискаќи го накитот со десната рака во нејзиниот џеб со очи кој гореја од задоволство дека можи да му удоволи на нејзиното чедо.
И поддадов да проба од корнетот .
Во моментот кога го земаше корнетот како лисица се зададе препредениот крадец и го оттргна со умешност и брзина накитот на мајка ми која немо го гледаше додека се губеше во толпата луѓе .Како празна пандорина кутија низ која што веќе нема што да излегува седна на улица и заплака.





П.С. Кај што е танко таму се кине

 

[Razorblade Kiss]

Отиде накитот...

Доаѓам дома...-''Здраво мамо,како си?,,-велам.-''Јадењето ти е на маса,јади не ме задевај,глава ме боли,ако ме бара некој не сум тука,,.
E да...секој ден иста приказна-нема никој време да се почеша демек...брат ми се жали на моторот што му го купија пред 5 месеци-излегле нови,поубави,неговиот веќе престарел.Татко ми се обидува на сите да им удоволи освен на нас,а мајка ми сака нови обетки зашто старите веќе биле демоде.Ма какво современо семејство...ова не е начин на живот.Ако сакаш да ги гушнеш,велат-добро,што сакаш сега па да ти купам?
Па малку внимание и љубов не би било лошо.Како и да е,пред некој ден беше годишнина на брак на моиве...им се згреши некако и отидовме на сладолед,онака фамилијарно,после 8 год отуѓеност.Брат ми се срамеше од тоа што излегол со сестра му и со стариве...ќе го помислат за лигуш.Мене ми беше мило,иако одвај и да направивме некој муабет,сепак,и ова е нешто во споредба пред тоа...
Добро...дојдовме дома,се гледа дека жената што чисти кај нас дома си ја завршила работата како што треба.Кога на масичето порака-Госпоѓо,се срамам од ова што го направив,но сфатете ме,моите дома немаат што да јадат,ќерка ми со малото детенце е во болница,мажот ми е срцево заболен...беше кристално јасно-ги земала обетките што татко ми и ги подари на мајка ми,поточно,таа ги одбра.Мајка ми збесна,сакаше да повика полиција...татко ми ја спречи.И не седна сите да направиме сериозен муабет.''Некои работи требаше одамна да ги расчистиме''-рече.''Ова треба да ви ги отвори очите на сите.Гледате како се грижи за своите и сеуште има смеа и радост во нивното семејство иако живеат во шупа и често не знаат што е тоа вечера''.Мајка ми се засрами,брат ми со тегавење погледна кон татко ми,но набрзо ги смири тензиите,а јас бев збунета од сета оваа ситуација.После таа случка,работите се сменија драстично...
Доаѓам дома...Здраво мамо како си?-''Душо,си дојде од училиште!Како помина?Има нешто ново?''Дојди да вечераме заедно,татко ти само што дојде...те чекавме тебе.Знаеш,го добив најубавиот подарок за годишнината-ве повратив повторно вас,моето семејство''.

П.С.Набрзо дознав дека обетките не биле украдени,туку татко ми и ги подарил на кутрата жена.-''Требаше да и се одржи лекција на мајка ти''-рече татко ми.Ова до денес остана наша тајна...

 

[Serpico]

"Страст... се водиме од неа, живееме за неа. Извор на најсилните моменти во нашиот живот. Среќата на љубовта, јаснотијата на омразата, екстазата на гревот. Ако живееме без страст, можеби ќе пронајдеме некаков мир. Ама ќе бидеме празни. Како празна соба, темна и влажна... Без страст ќе бидеме навистина мртви!"

Кога само ќе се присетам на ова... секогаш си го повторував во себе. Само една од многуте фрази исцедени од филмовите од крајот на 70-те, само една од многуте животни вистини кои сакав да ги осознаам и доживеам. Ги бележев во кафеавиот тефтер, уште како млад клинец чиј сон беше да стане писател на романи. Младо момче кое не се двоумеше двапати, и сакаше да пие од преполнета чаша на животот. Инспирацијата, талентот и алкохолот ја даваа причината, пишувањето беше само повод. За љубов и за живот.

Незнам ни сам како се променив. Незнам ни сам како од таа боемска душа денес во огледалото гледам лик на одамна остарен човек. Не се сеќавам ни сам каде точно се изгубив на патот, каде излегов од себе и станав некој друг. Која беше ноќта кога ми згаснаа сите соништа... Кога беше денот во кој се смени се... Ако бар го знаев тоа, ќе смислев начин да го вратам времето баш во тој ден и тој час, и ќе си речев: Застани будало! Имаш жена, дете и пристоен живот. Понекогаш, треба да кажеш доста.

Сосема сигурно знам дека тоа не беше денот кога ти се роди. О боже, па во тој миг ми се причини дека времето застана. Чувствував дека целиот свет треба да знае дека сум добил ќерка... Јас станав татко. Бев пијан три дена, но паметам како да беше вчера... Немаше посреќен човек од мене. Сонцето себично ме грееше и осветлуваше како главен актер на Бродвејско шоу. Сакав да трае вечно. Нема ништо на светот кое може да го издигне човек толку во височините на благородноста, како внатрешното чувство на привремена совршена реалност која ми ја даде Анастасија во тој момент.

Да, така ќе се вика. Исто како татко ми. Не го ни познавав, а слушав многу за него. Старата ми раскажуваше дека умрел млад, како воен херој на 24 години кога јас сум имал само неколку месеци. Не и верував. Неколку пати ја слушав како плаче тивко во оние долги ноќи кои едвај чекаш да завршат, над неговата слика. Никогаш не запали свеќа. Никогаш не ме однесе на неговиот гроб. Знаев дека заминал. Сигурно старата го притискала премногу. Верував дека не му дозволила да стане подготвен за да ме сака повеќе од себеси. Како што јас ја сакав мојата Ана од денот кога се роди. Сепак, не го обвинив никогаш. Секогаш мислев дека заминал некаде далеку, заминал да се пронајде во мене, да гледа низ моите очи, и да го живее мојот живот. Се надевав дека еден ден ќе се врати, ќе ме земе во прегратки и ќе ми каже колку ме сака. Звукот на туѓи чекори кон нашата куќа секогаш ме дочекуваше подготвен за очекуваната средба; И секој еден пат не се разочарував кога немаше да го видам неговото убаво лице, светли очи и бркови, каков што го знаев од таа слика. Едноставно се убедував дека некогаш ќе дојде денот. Подоцна почнав да пишувам, и мојата опсесија со него ја филтрирав преку херојот на моите романи. Безгрешниот човек. Идолот. Примерот. Боемот и луталицата. Оној кој знае и сака да сака. Оној кој мене ме сака.

Малечката Ана растеше. Јас и Маја, жената која ја испечати највредната книга напишана со мое мастило дојдовме до оној момент кога забораваш на себе, на се што сакаш, и живееш само за едно нешто- твоето дете. Можеби токму низ тие години на постојана трка за што поголема заработувачка и насаснувачки апетити, залутав на една од раскрсниците на предизвикот. Не можев да сватам толку години подоцна, како е возможно мојот татко да не го видел целиот свој свет низ моите очи, како што јас го видов тоа низ малите зелени очиња на Ана... Побогу па таа ги имаше неговите очи.

Кулата од карти се сруши. Идеализацијата на стариот мој, оној тотем на надеж, малку по малку како зелен лист на крајот на август премина во жолтилото на презирот. Не, нема на моето дете да му се случи истото. Ќе има најубава облека, ќе носи најубави кондури... кога ќе порасне доволно ќе и купам скап автомобил. Ќе има се што немав јас. Бев решен да загинам за тоа, доколку беше потребно. Човече, па сум патувал дури до Солун за да и купам некакви очила кои ги видела на телевизија. Не ми беше жал да трошам пари на неа. Парите доаѓаа и си одеа. Желбите на Ана беа најважни. Па, што се едни очила во споредба со среќата на најмилото, макар биле и во продавнива во Париз. Ех... Никогаш не помислив дека со нив сака да ги скрие отечените од солзи очи рано наутро кога оди на училиште, очи кои никогаш не ги видов зошто веќе бев заминат ”по работа”, исцрпена и исцедена од кавгите кои ги слушаше до доцна во ноќта меѓу мене и Маја, единственото време во кое ќе се видевме после целодневното ‘рмбање како коњи на трка, кои трагаат по нешто привидно. Статусот, финансиската моќ...едноставно не зедоа во виорот на брзо живеење и никаква блискост.Виорот кој ме однесе далеку од она што е повредно од се, од сите материјални добра кои ги поставив како единствен систем на вредност за среќа. Заборавив вистински да му покажам на своето дете колку го сакам.

Се се сведуваше на ”на ти го-дај ми го”. Го изгубив она чувство дека некаде припаѓам. Сами по себе ми дојдоа и многуте, навистина неброените денови и ноќи проспиени во туѓ кревет, крај некоја бринета која сум ја запознал во некој бар, или плавата пејачка на бендот од омилената кафана. Добро пееше, а беше ужасна во кревет. Не ми сметаше тоа, барав некој лесен начин да дојдам до она што го сакам а го немам. Трошев, пиев, се лажев и лажев... Секогаш доцна се освестував. Секој еден пат осеќав грижа на совест. Ана и Маја добиваа поклони постојано. И се почесто. Сакав некако да се искупам за своите гревови, кои не престанував да ги правам. Незнам дали станав продукт на страста да живеам по свои правила, продукт на трчањето по пари или жртва на внатрешните демони на она мало дете кое секој ден го чекаше татка си да се врати дома. Мало дете кое и ден денес седи клекнато некаде во мене, плаче на сиот глас а не сака никој да го чуе.


Ако денес можам да се вратам на еден од тие моменти, ќе оставам се. Ќе продадам се. Ќе ги земам само нив две и ќе заминам некаде далеку. Некаде каде би биле само ние тројца. Јас, Маја и мојата Аничка.

Некаде каде парталчињата од 200 евра за Ана и бесценетиот накит кој постојано и го купував на Маја после секој еден пат кога ќе се чувствував како најголемо копиле на светов немаше да значат ништо повеќе од гест на внимание, некаде каде ќе знаеа дека само нив две ги сакам повеќе од се. Некаде каде ќе знаев да го покажам тоа на поинаков начин од најскапиот, а најефтин.

Што барам сега во овој кревет со оваа жена? Секретарката на мојот бизнис партнер. Бевме на ручек, испивме по некоја пијачка. Ми се јави Маја, и ме покани на прошетка во парк заедно со Ана. И кажав дека сум на деловен и неодложен ручек. ”Ти и твоите ручеци...Како и обично... Оди по ѓаволите”. Неможев да и замерам. Понатака се одеше по некоја рутина. Проклетата рутина...

Одеднаш, ми зазвони телефонот. Ана е... Станав од креветот и плашливо одговорив на повикот. Не стигнав ни да речам ”Ej злато...” кога ме прекина нејзиниот растревожен глас:

"Ало тато, мама е во солзи бидејќи и го украдоа накитот додека јадевме сладолед во парк. За среќа тука се погоди едно другарче, да бевме сами којзнае што ќе ни се случеше. Тој отиде да пријави. Сега ќе дојдат, ние сме кај клупите до езерцето"

”Да ти ебам и накитот и се... ” си реков во себе. ”Каде сте? Кај зоолошка некаде?”

”... да да, од зоолошката према Вардар..." испука како од топ Ана.

”Одма доаѓам. Запамти како изгледа тоа момчето? Сомнително ми изгледа...”

”Без гајле тато... знам кој е. Мислиш дека...”

”Доста е. Веднаш доаѓам.”

Тргнав во истиот момент. Гласот на Ана ми ја притискаше педалата за гас. Возев како луд. ”Ej бре, луда жено моооја!!!” -гласно и нервозно размислував. ”И го украле накитот. Ебате накитот ебате”- незнаев кого да обвинам... за се. Тешко ми беше да си покажам со прстот на себеси. Веројатно зошто ќе требаше да скршнам од патот и да продолжам со колата право во Вардар. Сликите на татко ми, Маја и Ана ми се вртеа низ глава. Ги прекина секавичната мисла на мојата подсвест. Не беше истренирана за вакви работи, ама ми заврши работа...

”У пичку матер и накит и се. И го украле бе, аман!!! Да му се мочам на накитот.... Секако утре ќе добиеше нов”

 

[Fortune]

Живо се сеќавам на случката од пред неколку месеци, целата слика ми е пред очи како вчера да беше. Колку само поразлично беше се` од ова сега, колку до тој момент немав вакви грижи како сега. Знам дека беше пролет, времето беше создадено за прошетки, токму оној период кога се` живо е расцутено, кога се чувствува благиот мирис на цутовите. Она време кое младите го нарекуваат - време за нова љубов. А јас? Секако дека кај мене не постоеше ни мала надеж за нешто позитивно, нешто што ќе ме опушти до степен на пролетна релаксираност.

16 мај
Добро, што правам јас? Седам како и секој ден на кожниов црн тросед и онака си размислувам што до сега сум дала од себе, а што сум добила. Кое чувство може да ти се појави во момент кога се чувствуваш како без глава, кога рој мисли ти навираат и го бараш патот да се свртиш и вратиш кон она што некогаш те терало само да создаваш? Па, да му се сневиди, зарем мораше сега да се случи она што дојде? Неминовно беше да се создаде таква препрека која ќе стои како некој ѕид? И зошто понатаму да размислувам? Ах, да беше така лесно да ги секнеш сите извори на разни оптеретувања, да мавнеш со рака на маса и да си речеш „Готово, застанувам тука, сега ќе биде поразлично!”
Како до сега не ми текна дека секој ден додека размислувам за ова јас станувам и повторно и повторно го разгазувам новиот ламинат, го слушам звукот кој го создаваат штиклите? Рутина? Ми стана навика нервозно да шетам по салонов? Да ме гледа некој од страна ќе си рече: „Блазе нејзе, колку е среќна што го има она што го поседува”. Која среќа, кои бакрачи? Среќа ли е да очекуваш, а да не добиваш? Или да добиеш нешто, а не е тоа што го сакаш? Ма, тука не станува збор за едно нешто. Сета оваа нашминкана надворешност, сите веќе згужвани маски се очигледни, но само тука, зад овие црни ѕидови се чувствува тоа. Кој однадвор би забележал? Дури ни тој веќе не забележува, или барем вешто прикрива. Имам чувство дека не му е гајле што се случува, како да навикнал на ваквиот живот, ужива во ова што постои веќе одамна. А можеби и отсекогаш било истото?
Ако му кажам кај ќе одам, ќе ми се насмевне како и секогаш без збор, како и секогаш ќе ми даде до знаење дека не го интересира. Ќе му видам во очите дека живее во свој свет кој нема допирна точка со мојот, на усните ќе му пишува дека моите не му се потребни. Ајде, барем бурмата уште ја носи.
Дали ќе се сети дека денес ми е роденден?
Господе, колку сум јас конфузна. Морам да излезам да се разведрам, морам да одам да си ги купам пантолоните и кондурите кои ги пробав попладнево. Ах, колку се убави, прекрасно ми стоеја, а само за некои 150 евра како без пари. Ќе ја пречекам Ана од училиште и ќе одиме заедно, сигурно ќе сака да и` ја купам јакната и сукњичката кои ги видела изутринава во трговски. Потоа можеме да одиме во паркот. Добра идеја.

Ах, сите овие мисли, сите овие мои желби и посакувања да ги запрев, можеби ќе беше поинаку се`. Денес ќе бевме нешто друго, нешто поразлично од она што станавме. Ех, таа женска потреба за шопинг.
Да не мораше да трча од деловен состанок поради мојата невнимателност, сега барем ќе бевме истото како порано. Што ми требаше да ја оставам чантата на клупата?
Еве како беше.

После два дена откако се случи кражбата, додека се подготвував да излезам со пријателките за на кафе, се случи нешто неочекувано, нешто што сосема животите ни ги сврте на друга страна, почна да тече се` спротивно од она како што беше.
Не очекував да си дојде дома порано, но кога ја лупна вратата од автомобилот, крвта ми замрзна. Веднаш ми проструија морници, целото тело ми се наежи и паника ме фати. За прв пат почувствував некаков страв, како да се плашев што ќе се случи кога ќе го видам.
Изразот на лицето ми кажа половина од она што следуваше, добро се потсетив каков бил кога бил мрачен. Искрено, имав заборавено на што личи во таква состојба.

- Што правиш? - го прашав како исплашена. Знаев дека гласот ќе ме издаде.
- Гледаш што правам, остави ме. Нервозен сум, имав лош ден - дрско ми одговори оставајќи ги клучевите на масата.
- Добро, што се случи? - повторно зедов сила, сакав да изгледам заинтересирано, а не дека нешто посебно сакав да знам. Претпоставував дека нешто е со работата, а воопшто не ме интересираше тој дел од неговиот живот.
- Добро жено, не ме разбра кога ти реков да ме оставиш? - веќе поблаго некако звучеше, како тежина да му излегла претходно од градите.
Мрачното лице му се претвори во старечки, измачен, напатен израз. Којзнае колку години не сум го видела тоа лице такво, можеби од времето кога работеше како обичен службеник и ми се жалеше дека малку го плаќаат. Ах, Господе, колку работи се смениле од тогаш. Животот ни стана полесен, но се изгуби она што не` привлекуваше до тогаш. Станавме само двајцата туѓинци кои живеат во иста куќа, скржави во разговор и искажување чувства.
Знаев! Знаев дека нешто се случува!
Прв пат во животот го видов толку бесен. Ништо не го прашав, сакав да се оддалечам и да излезам, да не му стојам пред очи, да не го изнервирам уште повеќе. Секогаш така правев, па мислев дека и сега ќе помогне. Се излажав.

- Да не беше ти со својот женски скапан памет, сега ќе имав работа! Да, излези! Оди, шетај со пријателките, купи си нешто најскапо, порачај што сакаш да ти купам од Рим! Ама знаеш што? Немам со што! - викаше на цел глас, мислев дека ѕидовите ќе распукаат.
Стоев нема и не знаев што се случува околу мене, целата куќа наеднаш ми се виде претесна, се чувствував како целата да се срушила над мене. Очите ми беа широко отворени и не им верував на своите уши.
- Не ме гледај така и не чуди се! Ти си виновна! Да! Да не ми се јавеше Ана и да ми рече „Ало, тато, мама е во солзи бидејќи и го украдоа накитот додека јадевме сладолед”, јас немаше да истрчам од толку важен состанок и да одлучат да ме испуштат од работа! - Секогаш ти! Ти и твоите солзи! Нема веќе скап накит!


-------------------------------------------------------------------------------
Сите лица и настани во расказот се измислени и секоја сличност со нив не е намерна.

 

[Nemiseverue]

Синко... како мал какви се` глупости не сум правел. Знаеш ти, ние сме богата фамилија, никогаш не сме гладувале и цел град од нас го имал стравот. Јас и брат ми нема девојка која не сме ја имале. Прашај ја мајка ти ќе ти потврди. Ама ете како дете сакав да бидам палав, па покрај тоа што голем дел поминав во затвор за сите можни прекршоци, уживав и да си поткраднувам, бев и во банда... се организиравме. И еден ден сработивме што требаше па Мики беше мамецот, демек финиот дечко. Па искочи дека се знае со девојката од некаде, па почнаа заедно и еве денеска имаат 2 дечиња. И се мислам денеска, каков е Господ еееееј... јас израснав како мрсно и богато копиле, на Мики од кражба тој му даде прекрасна жена и две деца а некои од оние кои ги ограбивме немаа ни за леб и од глад умреа. И пред некој ден го гледам, ме изгушка... вели Кичо се изгубивме... ни да се напиеме ракиичка веќе не нема. Е тоа сине ме замисли многу. Па ние не заслуживме ни да постоиме а камо ли да имаме лице да кажеме дека сеуште живееме. Господ ако е голем треба да направи целата моја фамилија да пати како ѓубре. А кога ќе размислам, еве син ми се ожени и пропадна, најлошата жена во цел град ја зема, душата му ја извади. Жена ми знаеш дека одамна почина откако ракот и ги искина градите пет години. Ќерка ми да е жива и здрава се држи, иако тој Пеце зетот сите пари ги троши на пиење а Аце, внук ми, го вадев пак од полиција. Го убедував да не прави глупости ама ајде де... секогаш ми вели, дедо ти поарен да не беше... ај не треси зелени. Што сакам да ти кажам, и не се мршти слушај постари. Господ е сепак голем но и стар. Грев никогаш не заборава, но биди сигурен дека казната нема да те стигне тебе, туку уште полошо. Таа ќе биде тројно поголема за твоите деца, внуци и правнуци. Да можам сега да се вратам, и никогаш да не го пипнам оној накит што го здипливме од двете женички во паркот... веднаш. Затоа мисли... ум в глава...

анекс...
Голема благодарност за искрите што ми ги поместија во срцето walker_girl, Мистичен, Serpico и Fortune со овој склоп на постови кои убаво се сложија како супер сценарио за кратка драма. Серпико, мора да добиеш друга улога... Не ти стои татко, ќе зееме друг за татко, ќе бидеш дел од лоповите, мислам дека повеќе можеш да дадеш
п.с Ептен ми се допадна начинот на кој го врзавте се ова... прекрасно...

 

[Nemiseverue]

Последната тема беше бомба... штета што нема да го повториме успехот... одиме малку актуелно... Црвен е мојот лик, црвено ми е и срцето...

 

[Razorblade Kiss]

Црвен е мојот лик,црвено ми е и срцето...

Денес седам во оваа веќе стара столица и размислувам за нас...за нашата сегашност,нашето минато и нашата иднина.Сегашноста е сурова,минатото е болно и неповратно,а иднина не ни постоела.Само се смеам и се обидувам да го фатам ритамот...ги гледам девојките облечени во црно,ми треба доста време да се навикнам на нив.Старецот со дамките од виски повторно заборавил кој е,неговата кутра сопруга повторно спие сама вечерва.Не е тешко да разбереш зошто го држи за рака,која зборува за низ што се поминале.Полноќ е во мојот град,никој не ти бара услуга,никој не бара спасител-тие се презафатени спасувајќи ме мене.Само две души во ноќта стравуваат од појавата на сонцето,се плашат дека нивниот грев ќе биде откриен.Ја компонираат љубовната сонета,со стихови на страст и магија која полека избледува.Јас бркајќи ја сенката во овие доцни часови се обидувам да стасам на местото каде што те запознав,каде што те засакав,каде што првпат го почувствував мирисот на твојата кожа врз мојата...каде што те изгубив.Но знај,овој жар во мене сеуште тлее...црвена сум,црвено ми е срцето...ќе останам таква за навек,чекајќи те...барајќи те во ноќта.

 

[Nemiseverue]

Постојано опсипуван од ружи и звездички се најдов себе си како талкам покрај големиот булевар размислувајќи дали да останам човек или конечно да го удрам прекинувачот и да станам она што сите денес се. Зазвони мојот џеб и таа ми објасни дека ете има желба да го стори тоа без некоја посебна причина и не е и грижа што имам јас да кажам. Во таква безизлезна ситуација морав да се согласам па дури и да одглумам дека тоа ми се допаѓа. Неколку чекори подалеку од светот, некој тропна на моите порти. Отворив и го препознав. ”Па каде си до сега, 2 години те чекам.” Не ми објасни ништо, само ми подаде еден златник а јас веќе знаев што со него. Седнав на скалите откако купив едно ефтино питко вино, го отворив... и ги прекроив планот и картата. Со румени обравчиња како селско момченце и срце полно љубов, отидов да бидам скршен, распарчен и обезличен. Нејзиното момче ме растури физички а мојата девојка психички. И на крајот за свети Валентин посакав да имам мир во душата но знам дека се што ќе добијам се непроспиени ноќи и грижа на совест. А зошто? Зашто не успеав да го почитувам карактерот на една тешка личност која само сакаше да ја сакам...

 

[SCORPIO__20]

crveno.. crven e mojot lik crveno e moeto srce
odminuva vremeto odminuva vremeto sekunda po sekunda ..minutka po minutka i onaka veke stariot casovnik otcukuva tika taka tika taka tika taka tika taka tika taka....crveni se zidovite okolu mene.. plamnuva kaminot so i ne tolku ubav zar.. plamneat crveni zarcijna ..podot e bel crven bel crven.. kockicki i srcinja se prelivaat na podot...krevetot e golem postelen so milioni crveni listovi od ruza.. crvenilo na sekade..mojte obrazi se crveni..tamu vo ledot se ladi crvenoto vino.. vo mene e i crvena krvta ljubovta srceto...
nadvor duvashe veter.. go treseshe prozorot gi razletuvashe crvenite ..zavesi..crvenite prekrivki i pernicinja..duvashe tolku jako najavuvajki deka nekoj ke tropne.. i sve e pusto vo toa golemo crvenilo.. na ogledaloto blikashe moeto rumenilo crvenata kosula belata masna i belata pantalona izgledav sveceno obleceno sedev na podot obleam od belo crvenilo....i povtorno tika taka tika taka tika taka..odednas ..niz vratata vleguva halinja crvena..karmin crven..blikashe ubavina celata zenska figura taa beshe taa ..taa beshe krfta crvena sto tece vo mene... se cekaa momenti...se nalija cashite so vino se opifme...se razgolivme kaminot gi zapali nashite srca me pleneshe nejziniot karmin.. ubaviot nezen crven prsluk se beshe crveno...pocrvenev od sreka i sramezlivost...legnafme vo mrizlivite listovi ruzi...svekite poleka se gasea..ostanuvashe pridusena svetlina go osekaf nejziniot dopir... nejzinoto drhtenje telo...beshe prekrasno crveno...
Naednas baknez so bolka..baknez od toj karmin..tuka ja pocustvuvav najnesakanata bolka..ostana od mene da se razliva crvenata krf..taa gi zari nejzinite zabi..vo mojot vrat..resi da ja ovekoveci ovaa ljubov...da ja plati ovaa crvena ljubov so smrt....togas tamu jas...ostanav ...vo krv..crvena..moeto srce ..ja gubeshe smislata na crvenilo..i poleka bledeeshe ..zdivot mi stana..potezok i pospor..crveniloto go gubeshe svojot ..sjaj....umiram poleka ..poleka poleka veke o4ite mi se zatvorija......toa crvenilo umre tamu vo toa minato...

 

[Gravity Grave]

малку сф не е на одмет!

Се започна во не толку далечната 2015 година. Сеуште бевме сите слободни, насмеани, мислевме на позитивните работи, ги гледавме децата како раснат, тревата сеуште беше зелена, а небото небесно плаво.
Тогаш за првпат ги сретнав тие чудни луѓе, со неспретен акцент, сите високи, атлетски градени, со ариевски плави очи. Се разликуваа само во ситни нианси, но сите личеа како ист татко да ги “калапел”.
Чудаците кратко време беа присатни во градот. Беа “лоу профајл”, никој не знаеше од кај се, ниту кај престојуваат. Ги немаме видено ни како се хранат, дури ни кафе да испијат на пладне кога сите се надвор. Беа на мисија и вредно си ги одработуваа задачите. Еднаш ги следевме надвор од градот, нон-стоп земаа некакви мерки додека комуницираа на некаков јазик кој што за нас беше тотално непознат.
Кога ја завршија работата, за неколку секунди ни се изгубија од видот во оближната шума.
Ги обавестивме цајканите за нивните сомнителни активности, но познавајќи ги нашите органи на ред и мир знаевме дека ништо значајно нема да откријат. Момциве имаа перфектно уредни папири од Јужно-Афричката Република, и демек тука беа да направат некакви еколошки испитувања на почвата. Ни на крај на памет не ни беше дека всушност тогаш за прв пат имавме контакт со окупаторот.

Во меѓувреме свативме дека вонземјаните се тука бидејќи опстанокот на нивната планета е под знак на прашање поради недостаток на минералот Каолинит кој што им е потребен за нормална функција на нивните организми. Како за беља нивните скаути најдоа големи налазишта во Македонија, и тоа впрочем и не стави на нивната мапа за “освојување”!


14 август 2025 година. 348 ден од окупацијата.

Одвај станав сабајлево. Кој всушност би сакал да стане кога веќе се ти е испрограмирано до крај на денот?
Ја облеков униформата и се упатив накај работното место. Во веѓувреме возилото кое што не собираше од зборното место веќе неколку минути беше присатно, така да поради каснење морав да одработам бонус 30 минути.
Не бев расположен за шеги на моја сметка, така да и не им свртував внимание на подругливите забелешки на останатите во возилото.

“Рудникот” се простираше на околу 10.000 квадратни метра површина. Минералите беа вадени по многу сложена процедура, со најсовршена технологија, за на крај да биде складирана во специјализирани канистри кај што јас и мојата екипа ги подготвувавме за транспорт.
Супервизор ни беше Терек, еден од најгадните вонземјани кои што беа распоредени кај нас. Неговиот помошник беше Лудовик, Французин кој што им се продал на вонземјаните уште првиот ден од окупацијата.

Бидејќи сите видови на комуникација ни беа оневозможени уште од самиот почеток, бевме принудени да воспоставиме комуникација преку радио брановите од старите радија кои што вонземјаните ги оставија во живот сепак почитувајќи ја нашата (човекова) историја.

-Аце, има ли некакви вести од главниот штаб?-ме праша тивко Орце
-Не знам, не можев да воспоставам контакт со Лондон. Се јавуваа и од Келн, Њу Јорк и Лисабон. Ништо! Се надевам дека не напраиле рација “зелениве” (така ги нарекувме вонземјаните).-

Во меѓувреме Терек му рече нешто на Лудовик, за овој во неколку чекори да се најде кај нас.
-Што правите бе идиоти? Денеска нормата е 20 контејнери, вие уште ни еден не сте спакувале! Доста ломотење,назад на работа!-Внесувајќи ми се в лице се развика Французинот на лош англиски. Возвратив само со поглед полн со презир.
-Ќе му свариме манџа на петлето, само кој ден ќe му биде-Огорчен беше Петар.
Се насмевнав на оваа реакција на тивкиот див Петар, кој што обично го знаевме како мирен и тивок шалтерски работник од локалната пошта. Но јас посакував да отидам чекор подалеку. Сакав еден од НИВ! А кребилот Терек ми се чинеше како вистинска мета. Не беше толку претпазлив колку другите, често пиеше некаква си нивна “ватрена вода”, но поради нивните специфични организми само после 10-тина минути дремење ќе беа како нови. Но, од друга страна се уверив дека и тие се ранливи. До сега слушнавме само како загинаа 50-тина вонземјани за време на отпорот што го пружи планетава во првите 4-5 дена. Слушнавме и дека Кинезите успеале да убијат 3-4-ца за време на бунтот пред 5-6 месеци, но само со нивното оружје. Бунтот заврши трагично за преку иљада Кинези кои сепак јасно ни дадоа на знаење дека и зелениве имаат дупки во нивните перфектни организми.
Дури успеав и на кратко да го прегледам оружјето на Терек кое што често знаеше да му испадне кога ќе се онесвестеше од преголемо конзумирање на нивниот алкохол.

На враќање од работа ја погледнав уште еднаш таблата “Окупираното Куманово” на нивниот, вонземјански и нашиот, Македонски јазик. Бесен, ја стиснав тупаницата но немав на кого да го искалам бесот. Бев беспомошен. Макар за момент.

17 август 2025 година, 351 ден од окупацијата.

И покрај тоа што како по обичај каснев на зборното место, тоа сабајле станав на време, и дури бев таму 10-тина минути порано. Бев свежо избричен, и со насмевка ги пречекав другите. Беа изненадени, но немаа храброст да ме прашаат што всушност се крие позади моите несвојствени реакции.
Работата одеше лесно, се беше беспрекорно испрограмирано. Сите минерали беа спакувани во канистри со внатрешна температурна контрола, и како такви ги слагавме во големите контејнерски бинови.

Попладнево како по команда, Терек пијан се искости на земја со некоја блажена насмевка на тоа одвратната фаца. Стражарите-вонземјани исто така во тој термин беа одсатни поради смена на стража, имавме луфт од неколку минути. Оружјето му беше до рака. На брзина стигнав до него, и го земав оружјето, но поради јазичката бариера не знаев регулаторот да ли треба да биде подесен на лево, или на десно.
Но, во целата таа фрка заборавив на некого. Здогледувајќи ме со оружјето во раце, Лудовик вриштејќи се стрча накај излезот од магацинот очигледно во желба да го повика обезбедувањето. Петар беше побрз. Французинот во трк налета на тупаницата на џиновскиот Скопјанец, кој што со години креваше пошта во Скопските магацини, се додека не доби промоција во вид на шалтерски работник во Куманово непосредно пред почетокот на окупацијата. Го собра од земјата како партал, и го фрли Французинот во ќош позади празен контејнер.
Врескањето на Лудовик го разбуди Терек, кој што веднаш се отрезни штом ја виде цевката на оружјето вперена во него. Во ист миг се најде на нозе тргнувајќи накај мене, но јас не губев време. Го тргнав регулаторот од средина скроз на десно, и го повлеков чкрапалецот. Бев во право. Горната половина на вонземјанинот беше тотално дезинтегрирана. Ја зграпчивме долната половина со изненадените колеги, и ја фрливме во контејнерот пред да дојде стражата. Го запечативме контејнерот, и го испративме на докот за товарање. По неколку минути, огромното летало постигнувајќи ја висината доволна за влегување во Ворп ја започна својата долга одисеја накај својата планета. Знаевме дека имаме минимум 100-тина дена додека тие слетаат дома, и додека ги откријат останките на Терек.
Се свртев накај преплашениот Лудовик. Знаеше дека доколку прозбори било што за смрта на вонземјанинот, тие нема да имаат милост ниту спрема него. Возврати со поглед накај мојот лик, црвен што од наплив на адреналинот, а и од количината на експлозивна материја на оружјето со кое го средив Терек. Французинот само ми кимна со главата, и се загуби по ходниците на магацинот.

Возејќи се назад од работа не ни обрнав внимание на таблата. Се почувствував повторно како човек. Во срцето повторно почна да струи црвена крв. Знаев дека овој ден е само почеток на нашата долга, исцрпувачка борба против супериорната вонземјанска раса, но таа ноќ за прват од почетокот на окиупацијата спиев мирно.

НАС НИКОГАШ НЕМА ДА НЕ ПОКОРИТЕ!!

 

[Димитар]

Прво едно големо браво за Gravity Grave. Се надевам дека е ок, бидејќи ја продолжив неговата приказна....

Црвената боја ме обвива... Онаа иста боја, иста течност која течи низ моето срце се наоѓаше насекаде околу мене. На моето тело, на моето лице... А чукањето на срцето, полека запира, ударите се потивки и потивки... црвенилото има на секаде... а во моите мисли беше последната година

Се започна денот кога ја прогласија окупацијата. Уште од тој ден бев подготвен да го дадам и животот, ако тоа значи нова шанса за живот. Уште од тој ден бев подготвен да жртвувам се, ако тоа значи спас. Уште тој ден крвта почна да врие во моите вени... Знаев дека јас сум Тој кој треба да застане на чело на Револуцијата. Знаев и дека денес беше важен ден, денес беше денот кога го убив Тарек, денот кога реков НЕ, последниот ден на понизното извршување на командите, денот кога знаев дека ништо нема да биде исто како порано.

Вечерта се собравме на договорената локација. Успевавме да се извлечеме покрај стражарите кои нонстоп патролираа. Некако за чудо пештерата која се најдуваше на половина пат меѓу рудникот и Куманово, остана неоткриена од нив. Веќе ни беше смешна и приказната за заедничко живеење со зелените, во слога, братство... Па каква е таа слога кога секој погрешен збор беше казнуван со смрт. Како може брат да ти биде окупаторот. Како може да си пријател со тој кој ти го разорил домот ти ги убил најблиските.
Гневот беше собран насекаде, кај секој од нас. Планот беше јасно зацртан, рудникот мора да биде миниран. Едноставно уништен, не само закопан зошто знаевме дека повторно ќе го откопаат и повторно некој други ќе го живеат нашиот живот. За веста знаеја сите работници. Тајно се пренесуваше од уво на уво. Не смеевме да направиме грешка, но несмеевме ни да си дозволиме голема жртва. Човек по човек се собиравме сите во пештерата. Последен дојде Орце. Ги носеше неколкуте коњи кои по пат ги имаше земено од едно од селата. Ни требаа да го пренесеме тешкиот експлозив.

- Се е спремно? Сите сме тука? - запраша Орце.
- Да, време е да се почне со работа. Да се стави крај на ова лудило - храбро одговорив.

Ги натоваривме коњите со претешките експлозиви. Мораше да бидеме, претпазливи, а и брзи во исто време. Мораше да заборавиме на тоа што поминало и да веруваме дека ова ќе успее.. Тргнавме, имаше половина час до рудникот. Во четата беа педесетина луѓе распоредени во 5 единици, поголем дел од нив поранешни војници, полицајци, специјалци, а дел беа задолжени за минирањето. Сите опремени со пиштоли, неколку пушки и снајпери, кои за жал не можеа да ги убијат „зелените“. Нивното тело се регенерираше за десетина секунди. На тој начин успеаа да не поразат пред некаде една година. Одеа кон нас, кон дождот од куршуми кој ги погодуваше нивните тела,паѓаа и пак стануваа... бевме беспомошни. Сеуште технологијата ни беше светлосни години зад нивната. Ние бевме роб, затворен во некое далечно минато.

Веќе се доближувавме до рудникот. Тука не беа сите заедно.. Но беа групирани по двајца го чуваа секое делче на околината. Тоа ни беше шансата. Брзо да ги искористуваме тие 10 секунди да ги разоружаме и ги убиеме со нивното оружје. Прва цел ни беше контролната кула. Мораше да им дадеме знак на работниците долу дека револуцијата - започнува.

- Кој сака да се откаже, нека го направи тоа сега. Откако ќе тргнеме - тоа е тоа. Нема назад. Ако треба ќе ги дадеме животите, за ова револуција да успее. И ќе успее, само ако се придржувате по планот. Не дозволувајте да ве забележат. Искористете ја единствената слабост која ја имаат. Значи одиме само 10 души. Планот е 100 пати повторен, но еве уште еднаш, набрзина: Имаат само 2 контролни станици до контролната кула. Значи, во најлош случај 7-8 зеленковци, а ние сме десет. Подоцна се како што е договорено... - со мотивација зборуваше командантот Јанковиски. Тој беше еден од водачите на отпорот уште од првите денови на окупацијата, но откако целата единица му загина беше заробен и пратен на работа во рудникот. Цела година живееше за овој ден.

Првата единица тргна кон станицата, десетина души чекавме експлозивот во раце, а останатите се распоредија околу рудникот во неконтролираната зона. Сите го чекавме знакот. Знаевме дека еден испукан куршум значи план Б, одиме храбро гради во гради иако шансата да успееме така беше еден на сто. Во тој случај работниците доле немаше да знаат што се случува, ќе бевме препуштени сами на себе 50 луѓе против 200 вонземјани. Се молевме првиот звук кој ќе го слушнеме да биде - сирената. А се што се слушаше, беше гласот на тишината, и понекоја ноќна птица.

Тогаш тотален мрак. Осветлението на рудникот исчезна а од сите звучници се слушна сирената, баш таа... овојпат не наликуваше на оној звук кој секој ден го слушавме кога ни завршуваше смената. Сега беше звук кој носеше идеја, надеж, звук кој даваше мотив, сила и победа. Се слушаа воените маршови на Штраус, Шуберт, Верди, Бетовен, Менделсон... Се слушаше и секој крик на секое убиено дете во изминатата година, секој плач, допирот на секоја пролеана капка крв со земјата.

Револуцијата започна. Работниците долу со своите казми ги ошеметуваа „зелените“ им го земаа оружјето и ги убиваа. Еден по еден, им се одмаздуваа за нивните загинати блиски пријатели. Снајперите пукаа а специјалните единици пополека ги освојуваа пунктовите.

Мојата единица ја имаше најважната задача. Да се намести експлозивот. Да се срамни со земја тоа проклето место, изворот на нивниот животен еликсир - каолинитот. Окупаторот беше поразен. Одвреме навреме ќе се слушнеше по некој куршум, но, скоро сите вонзејани беа мртви. Разградени на атоми исто како што многу мои пријатели беа. Исто како што го разградив и Тарек пред неколку часа.

Низ тунелите на рудникот веќе излегуваа среќните работници, сите сакаа да честитаат, но знаев дека мора да се брза - немаше време за ништо друго!
- Сеуште не е време за славење... Излегувајте бегајте бегајте... - им викав.

Во петнаесет минути го поставивме динамитот и излегувавме... Се доближувавме кон отворот. Сите од мојата единица беа здрави и живи. Знаевме дека окупаторот може да дојде со нови сили многу наскоро. Веќе се слушаше разорниот звук на бродот кој доаѓаше. Сеуште беа далеку, но за неколку минути можеа да пристигнат и да го убијат секое живо суштество кое ќе го забележат долу.
- Одете, брзо, оставете ме мене, ако некој загине - нека бидам тоа јас. Борбата ве треба. Ова е само почеток - им реков и продолжив. Запомнете тука се роди идејата дека можеме и дека сме посилни. Останатото ќе го донесе времето.

По неколку негодувања, сите заминаа. Ги вршев последните подготовки кога до мене профучеја нивните ласерски зраци. А на неколку пати пробуваа да ме лоцираат со нивните гранати. Една експодира во моја близина и неколку шрапнели се закачија во моето тело. Крвта се ширеше насекаде... Но веќе им беше касно...

Од мислите ме тргна силната експлозија, и по неа уште една, па уште неколку со ред.... Повеќе не се гледаат ни ѕвездите, се е обвиткано со чад и црвена крв која блика од моето тело. Борбата ќе започне. Можеби мене нема да ме има, но ќе остане мојата идеја, таа ќе се шири низ народот. Идејата за непокорливиот дух на земјаните, идејата за слобода, за среќа... Можеби еден ден, ова ќе ни биде за поука. Поука дека со злоба, алчност, неединство може да се оди само кон пропаст. А пропастот беше многу блиску....

 

[Nemiseverue]

Воден од сопствените демони и потпомогнат од форумските авторитети... си давам за право да наметнам дел од себе како тема за вас... темата е: Кога би знаел дека не ја сакам...

 

[SCORPIO__20]

koga bi mozel da se vratam 1 godina nazad.. tamu nekade krajot na Februar 2006....koga bi mozel ..da projdam samo pokraj nea..i da ne ja zabelazam da ostane samo kako bleda senka koja cekorela po taa ulica.. koga bi mozel da smenam da nikogas ne se sretnea nashite pogledi..
koga bi mozel...
Se beshe kako od bajkite pogled nasmevka ..i vozbudeno srce... pocnav da go gledam nejzinot pogled sekoj den sekoja nok...neocekuvano se sretnavme pak..i pocna toa sto se sluci podocna..ednostavno se rodi ljubov.koja traese dolgo ubavo kratko i slatko..dovolni 9 meseci na sedmo nebo...
Koga bi znael deka ne ja sakam..sea znam deka veke ne ja sakam..ednostavno...ostanaa tragovi ljubavi...skrseno srce..i uste nekoj dr. luzni...

To Be Countinued..