Што ви недостига од детството?
- Креатор на темата Buci
- Време на започнување
- Член од
- 1 март 2008
- Мислења
- 1.396
- Поени од реакции
- 1.050
Mi nedostiga cistiot um, bezgriznoto nasladuvanje na vozduhot i sonceto ... mi nedostiga ne natrovenata dusa so gnev ... cistata misla ... pozitivnoto mislenje bez strav od idninata ...
Denes ... nemame cisti umovi, natroveni sme so negativno vlijanie od site strani ... natroveno e neboto, sonceto ne e isto .... go nemame vekje pozitivnoto mislenje, i uste pogolem e stravot ot idninata .... od zivoto ....
Denes zivotot ne e naslada .... denes zivotot e borba ..... a koga bevme deca zivotot bese Kjef ... denes zivotot e uzas ....
Denes ... nemame cisti umovi, natroveni sme so negativno vlijanie od site strani ... natroveno e neboto, sonceto ne e isto .... go nemame vekje pozitivnoto mislenje, i uste pogolem e stravot ot idninata .... od zivoto ....
Denes zivotot ne e naslada .... denes zivotot e borba ..... a koga bevme deca zivotot bese Kjef ... denes zivotot e uzas ....
Forrest Gump
низа1
- Член од
- 12 ноември 2009
- Мислења
- 7.038
- Поени од реакции
- 29.618
Ми недостига...
Кога се каравме кој да биде Дарко Панчев...
Кога крадевме праски и детето од чиј двор крадевме праскички бегаше заедно со нас ( да не го фатат)...
Кога се враќав дома и ме чекаше на масата чаша топло млеко/какао...
Кога по млечната револуција си легнуваш по дифолт со мајчин бакнеж у чело...
Кога се каравме кој да биде Дарко Панчев...
Кога крадевме праски и детето од чиј двор крадевме праскички бегаше заедно со нас ( да не го фатат)...
Кога се враќав дома и ме чекаше на масата чаша топло млеко/какао...
Кога по млечната револуција си легнуваш по дифолт со мајчин бакнеж у чело...
- Член од
- 23 јуни 2011
- Мислења
- 569
- Поени од реакции
- 339
Нема што не ми фали 
Io Sono Interista
The original, one and only IoSono.
- Член од
- 21 декември 2007
- Мислења
- 28.712
- Поени од реакции
- 59.954
Имавме еден другар во екипата кој имаше плава коса и немаше конкуренција за Просинечки, а за Панчев ќе се потепавме...
Ми недостига, што не ми недостига... Ми недостига што радиус од 1km од дома беше најголемата и непозната територија на светов, подготвена за истражување. И секој ден имаше нешто ново. Ми недостигаат ливадите на кои игравме фудбал и местата на кои се криевме ноќе додека родителите не бараа да се прибереме дома. Бавчите на комшиите од кои крадевме сливи и пченки и повремено добивавме шамари. Сите оние места на кои ноќе можевме да запалиме оган, да легнеме и да ги гледаме ѕвездите. Сите оние места кои денес се претворени во луксузни куќи, деловни објекти, осветлени и бетонирани места без душа. Ми недостигаат улиците кои ги врвев со мојот BMX, на кои некогаш имаше редици дрва и зеленило. Ми недостигаат старите камп-приколки на кои им ги отваравме прозорците со ножиња и си теравме викенд, пошто кампот отишол под стечај и никому не му е гајле. Ми недостига лимонадата што ја правеше еден стар чичко, не најдов ни приближно добра во следните 2 децении. Никаде. Бурек со јогурт секое сабајле со другарите. После назад во кревет
Флипери, проклетство, колку ми фалат флиперите. Хебеш интернет, флиперите беа права ствар. Хеви метал лепенките и маиците од ГнР и Металика. Во диско до 4 сабајле на 13 години и никој не те чепка и не ти нуди дрога. Freedom, baby!На крај не заебаа, пораснавме...
Dobro prasanje.Detstvoto za poveketo od nas ni pretstavuva najubav period od zivotot.Mene mi nedostiga igranjeto na ulica,mizana,drugi detski igri,nezgriznosta za nisto da ne mu ja mislam...mi nedostigaat nokite koga poveke do 20 deca ke igravme mizana i ke se krievme po gruski, na drva.pod kamioni,zad burinja,vo nekoi dvorovi...
џимеј
џимилино
- Член од
- 4 март 2007
- Мислења
- 10.441
- Поени од реакции
- 25.387
Многу пишале работи кои и јас сум ги правел, секако, порано такви беа времињата. Ми недостига се. Буквално се.
Освен другарите, нема простор тие да ми недостигаат затоа што цел живот се дружам со истите, во исто време не правеле родителите, во иста улица сме се погодиле и таква ми била судбината.
Најголем ќејф имавме кога игравме фудбал по цел ден, возевме точаци во 9 сабајле, а поручек одевме на плажа. Многу рано научив да пливам и по цел ден не излегував од вода. Денес во вода не можам да издржам ни 10 минути, влегувам колку да се освежам и одам под сенка. Годините стегаат кога-тогаш а никој не ми гарантира дека 100ката ќе ја доживеам.
После, ми недостигаат тепачките. Многу гледавме Мортал Комбат и имавме навика да го гледаме филмот и да излезиме надвор и да се скршиме од мавање. После излезе и Мортал Комбат 4 (играта) и по цели денови ја игравме. Не знаевме Fatality како да правиме кога ќе победиме и еднаш еден другар од Гостивар дојде и ни кажа за Куан Чи како е фаталито па сите бевме ќејфови ко да ја откривме Америка.
Во исто време изнајмувавме вестерни од видеотека и сите глумевме дека сме Клинт Иствуд. На панаѓур купивме пиштоли со патлошки и по цел ден на улица изигрававме шерифи. Ако некој го гледал For a few dollars more ако се потсети на сцената со џебниот часовник што свири кога ќе рече тој типот "пукај кога ќе заврши музикава" е тоа го правевме ние и така по цели денови, пресреќни.
Во меѓувреме излезе Mars Attacks! и веќе тогаш почнавме малку да дискутираме за вонземјани и слични работи. Седевме навечер со часови дискутирајќи и фантазирајќи за работи за кои немавме никаква врска.
Крадењето беше посебна приказна. Крадевме сливи, пченки, се собиравме 2-3ца за да крениме карпуз од 10 кила затоа што едни комшии имаа жива вода в двор и имаа обичај тука да го оставаат.
Фаќавме жени за газ, слушавме туристки како офкаат. На лето беше лудници. Најкористената фраза ни беше "прај ми индијанка да се качам да гледам ебење". Секое лето имаше по некој пар низ улицава кој го гледавме
За Василица крадевме дрва за оган од луѓе кои идаа на Василица што беше најтрагично и не знаеја дека со нивни дрва организаториве палат оган ама ајде најбитно беше прасето секогаш.
Одевме на утакмици да го гледаме Охрид. Најакото дерби беше Охрид Велмеј. На стадион од 7 до 77 години. Баби дојдени со сирење и кифли в најлонче, ние копиљаци уште недоквакани, цела Дебрца дојдена навиваше за Велмеј, освен неколку ко нас, па постарите ни правеа филмови од типот "еден ден и Вардар овде ќе паднит" па еве уште го чекаме тој ден. Сонувавме дека ќе станеме големи фудбалери кога гледавме светски, европски првенства.
И ете, денес ги правиме скоро истите работи ама со толку омраза, со толку себичност и нечовечност.
И денес се дружам со истите тие со кои се тепав кога игравме Мортал Комбат и играм фудбал со истите со кои играв порано. Ама сега е поинаку. Сега фудбалите се груби, сега секој сака да биде прв и да се докажува притоа не гледајќи никаква забава. Играме фудбал затоа што место да се истепаме прописно, пичкарски сакаме да искршиме некоја нога.
Па еве, на 28 август Вардар игра кај нас, киното одамна не работи како што треба, луѓето веќе не одат, затворени се дома и по цел ден седат на интернет. Табу темите кои постоеја тогаш денес се нормална работа, а темите тогаш што се сметаа за нормални денес се табу. И оди речи и на некоја дека си заљубен денес. Ќе те пикнат во лудница. А оди речи дека сакаш да се ебиш со нејзе и со сестра и, ќе ти речат "па така требит".
Додека со истата страст ги правам работите кои сум ги правел во детството, тогаш знам дека вреди животот.
Освен другарите, нема простор тие да ми недостигаат затоа што цел живот се дружам со истите, во исто време не правеле родителите, во иста улица сме се погодиле и таква ми била судбината.
Најголем ќејф имавме кога игравме фудбал по цел ден, возевме точаци во 9 сабајле, а поручек одевме на плажа. Многу рано научив да пливам и по цел ден не излегував од вода. Денес во вода не можам да издржам ни 10 минути, влегувам колку да се освежам и одам под сенка. Годините стегаат кога-тогаш а никој не ми гарантира дека 100ката ќе ја доживеам.
После, ми недостигаат тепачките. Многу гледавме Мортал Комбат и имавме навика да го гледаме филмот и да излезиме надвор и да се скршиме од мавање. После излезе и Мортал Комбат 4 (играта) и по цели денови ја игравме. Не знаевме Fatality како да правиме кога ќе победиме и еднаш еден другар од Гостивар дојде и ни кажа за Куан Чи како е фаталито па сите бевме ќејфови ко да ја откривме Америка.
Во исто време изнајмувавме вестерни од видеотека и сите глумевме дека сме Клинт Иствуд. На панаѓур купивме пиштоли со патлошки и по цел ден на улица изигрававме шерифи. Ако некој го гледал For a few dollars more ако се потсети на сцената со џебниот часовник што свири кога ќе рече тој типот "пукај кога ќе заврши музикава" е тоа го правевме ние и така по цели денови, пресреќни.
Во меѓувреме излезе Mars Attacks! и веќе тогаш почнавме малку да дискутираме за вонземјани и слични работи. Седевме навечер со часови дискутирајќи и фантазирајќи за работи за кои немавме никаква врска.
Крадењето беше посебна приказна. Крадевме сливи, пченки, се собиравме 2-3ца за да крениме карпуз од 10 кила затоа што едни комшии имаа жива вода в двор и имаа обичај тука да го оставаат.
Фаќавме жени за газ, слушавме туристки како офкаат. На лето беше лудници. Најкористената фраза ни беше "прај ми индијанка да се качам да гледам ебење". Секое лето имаше по некој пар низ улицава кој го гледавме
За Василица крадевме дрва за оган од луѓе кои идаа на Василица што беше најтрагично и не знаеја дека со нивни дрва организаториве палат оган ама ајде најбитно беше прасето секогаш.
Одевме на утакмици да го гледаме Охрид. Најакото дерби беше Охрид Велмеј. На стадион од 7 до 77 години. Баби дојдени со сирење и кифли в најлонче, ние копиљаци уште недоквакани, цела Дебрца дојдена навиваше за Велмеј, освен неколку ко нас, па постарите ни правеа филмови од типот "еден ден и Вардар овде ќе паднит" па еве уште го чекаме тој ден. Сонувавме дека ќе станеме големи фудбалери кога гледавме светски, европски првенства.
И ете, денес ги правиме скоро истите работи ама со толку омраза, со толку себичност и нечовечност.
И денес се дружам со истите тие со кои се тепав кога игравме Мортал Комбат и играм фудбал со истите со кои играв порано. Ама сега е поинаку. Сега фудбалите се груби, сега секој сака да биде прв и да се докажува притоа не гледајќи никаква забава. Играме фудбал затоа што место да се истепаме прописно, пичкарски сакаме да искршиме некоја нога.
Па еве, на 28 август Вардар игра кај нас, киното одамна не работи како што треба, луѓето веќе не одат, затворени се дома и по цел ден седат на интернет. Табу темите кои постоеја тогаш денес се нормална работа, а темите тогаш што се сметаа за нормални денес се табу. И оди речи и на некоја дека си заљубен денес. Ќе те пикнат во лудница. А оди речи дека сакаш да се ебиш со нејзе и со сестра и, ќе ти речат "па така требит".
Додека со истата страст ги правам работите кои сум ги правел во детството, тогаш знам дека вреди животот.
Chanel
I feel like a tiny bird with a big song!
- Член од
- 22 мај 2011
- Мислења
- 478
- Поени од реакции
- 307
Ми недостига детството, собиранките по улица со децата од маало, играењето мижитатара, цигари и опаљач, пу златна џамија, јадењето сендвичи направени од баба по улица 
, нервирањето на комшиите, брканицата со дедо Крсте... Ми недостига бучавата на детските гласови, џагорот. А сега се е толку тивко и празно. Децата со кои израснав сега се далечни и секој е тргнат по свој пат. Ми недостасува безгрижноста и тој најубав период од човековиот живот.
, нервирањето на комшиите, брканицата со дедо Крсте... Ми недостига бучавата на детските гласови, џагорот. А сега се е толку тивко и празно. Децата со кои израснав сега се далечни и секој е тргнат по свој пат. Ми недостасува безгрижноста и тој најубав период од човековиот живот.