Toa e individualno. Ako si tepan i togas toa kaj tebe pridonese za psihicka nestabilnost, nikogas ne si ni bil psihicki stabilen. E sega na primer dete od malo ako e fizicki maltretirano dodeka seuste ja oformuva taa svoja "psiha" toa e normalno. No sepak zborot mi e, duhot ne go krsi nisto. Psihickata trezvenost e najvazna i retko koj ja ima.
Постојат емоции предизвикани од сетилно дразнење. Често се дешава физичката болка или непријатна дразба што ќе ја осетиме да ја поврземе со моменталната емоционална состојба па да дојде до зголемување на интензитетот на истата. Еве еден школски пример: Ако еве, жената сече кромид, а пред тоа се искарала со мажот, солзите што ќе и течат нема да бидат само од кромидот, некако ќе ги спои двете работи. Или ако гледаш некој филм со тажен крај, и на крај се расплачеш, а пред тоа ти се десило нешто лошо, можеш да ги поврзеш па да плачеш за двете. Мислам дека физичката болка може да предизвика солзи и да влијае на моментното расположение, ама ќе помине. Сеа, зависи и за каква болка се работи. Ако си го удрил коленцето, ќе се измиеш, ќе стаиш некое сретство за дезинфекција и после некое време ќе престане да те боли. Значи лошото расположение во овој случај трае додека трае дејството на дразбата. А кај психичката болка ти нема да плачеш само кога ќе се случи тоа што те повредува. Туку во зависност од тоа колку си способен да ги контролираш емоциите, може да плачеш и секој пат кога ќе помислиш на таа ситуација.
Ама, ако имаш да речеме рак, ќе те боли додека не умреш. И исто и со психичката болка. Едно е ако се скараш со дечкото за некоја банална работа и лошо се испонашал, па да те боли додека не ти се извини, а друго е да ти почине блиска личност. Све зависи... Во различни ситуации е различно. Пример ако имам рак, повеќе ќе ме боли тоа отколку ако се искарам со дечкото. И обратно, повеќе ќе ме боли ако ми почине драга личност отколку да си го удрам коленото. Не станува збор за ист тип на болка, ама можат да се мерат 
Не вели така другар. И физичката може да трае многу години и да се искомплексираш поради тоа. А тоа значи дека веќе си ја повредуваш психата. Се измачуваш со своите комплекси. Понекогаш физичката повлекува психичка болка.
Па исто е, и физичката може да повлече психичка и обратно, али некако шознам за физичката може и лекови да има па д помине а за психичката потешко е малце...
Друже (претпоставувам може да ти се обраќам вака), не баш. Познавам девојче кое уште како мало има скршен колк и неуспешна операција. Сега едната нога и` е подолга од другата. Знаеш какви комплекси има? Не излегува од дома затоа што мисли дека сите ќе и` се смеат за тоа. Другарки има една-две, маалски. Не може да излезе и да потрча ко сите нормални луѓе. Знаеш колкава болка е тоа за дете, посебно тинејџер ко што е сега таа? Поентата ми беше, не секогаш има лекови. А психичката за да помине, треба многу време и добра терапија. Не мислам само на терапија со лекови.
Абе во секој случај штом се вика болка мора да е лошо...
