Задржа ли бар дел од талентот ?
Талентот не се губи, тоа е како возење велосипед, не можеш да заборавиш, паѓаш од форма малце, но со мало вежбање го враќаш тоа.
Во основно наставникот секогаш отворено зборуваше дека само јас заслужувам петка, и секогаш на некој начин се натпреваруваше со мене со цртање, кога имавме да цртаме портрет и тој секогаш црташе паралелно со нас, после ги споредуваше цртежите. Се разбира тој беше подобар. Убавезно во секој час ме тераше да цртам нешто поинаку од другите, де рацете, де некое движење. Инсистираше да студирам за академијата на уметностите.
Во Средно имав тотална стагнација, хормони, училиштето беше хаос, затоа и цртев се по тетратки. На факс малку ми се врати магијата, и таму професорката ми предложи да се презапишам кај академијата ан уметностите.
Малку и околностите имаа влијание, ајде не цртај не си дете веќе ми викаа, а татко викаше пари нема од цртањето...
Сега останав да се замарам со политика наместо за уметноста....
--- надополнето: 29 јануари 2014 во 17:19 ---
Ова Сунгерот да не те инспирира да ја отвориш темава?
Да, но повеќе би викал ме охрабри....
. Го нацртвав одприлика нешто во ваков стил , а огромна помош имав и од наставникот по ликовно што ми беше во првите школски денови, што ми објасни се детално како да почнам да изработувам портрети... изгледа видел некој потенцијал во мене 
. Чувам во фиоката молив, па би можел повторно да се испробам...
Ама, во секој случај главен потпис на моите дела беа луѓето чие тело го цртав во форма на квадратче. И маж ли беше, жена ли беше, сите имаа шишки. 
