Го гледав по втор пат
Nocturnal Animals во една недела, еднакво добар, можеби и уште подобар од првиот пат. Мислам дека не бев толку освоен од самата приказна колку што од естетиката која само Том Форд може да нѝ ја даде. Боите, ентериерите, шминката, самата монтажа на филмот, сцените кога ликот на Ејми Адамс беше прогонуван од минатото, од самата книга, префрлувањето на реалноста кон фикцијата, затемнувањето на екранот, премногу работи да се пофалат. Од друга страна самата звучна монтажа, музиката иако не премногу застапена, сосема доволна и одлично склопена со сцените. Џејк беше одличен, се чудам постојано како секогаш му дават такви ликови, баш како и Бен Афлек, измислени се за ликови кои направиле глупи потези, недобри одлуки и им се случува несреќа во животот.
Крајот на филмот.
Не лажам дека го превртев уште два-три пати само да ги гледам потезите и очите на Ејми.
Предобро.
Си останува и сосема зацврстена 9-ка.
Од друга страна пак, второто гледање на Лазар резултираше со пад од 7 на 6.
Боље да не го гледам уште еднаш.