Mу реков Галијани: Сакам да одам во Милано со целата банда. Хелена, момчињата, кучето, и Мино. Галијани се согласи, SI, SI. Сите во еден од приватните авиони на клубот заминавме од Барселона. Се сеќавам кога ние слетавме на аеродромот во Милано. Тоа беше како Обама ќе дојдел.
Имаше осум црни Ауди Автомобили наредени пред нас и црвен тепих, и излегов со шалот на раката. Пат кон Миланело. Ми беше потребна заштита, бевме jaс и телохранителот - прјател и добар дечко, ме возеше од првиот ден до Фитнес клубот во Миланело. Јас требаше да ги направам сите вообичаени медицински тестови. Mиланело е речиси еден час од Милано, а долу на портите чекаа фановоте. Ја почувствував сета тежина на традицијата во Милано и ги посетив сите легенди на тимот, Замброта, Неста, Aмрозини,Гатузо, Пирло, Aбиати, Сидорф, Инзаги, а младите тимот, Пато, и тренерот Aлегри, кој штотуку пристигна од Каљари и кој со не многу искуство, но што се чинеше дека е добар......
Имаше уште еден нов човек на тимот. Неговото име Робсон де Соуза. Тој бил наречен Робињо. Галијани ме побара мене веќе во Барселона: "Што мислите за Робињо? Можеш ли да играш со него? "
Му кажав: Прекрасен играч.
Клубот плaти 18.000.000 € за него.Робињо беше чудо од дете. Човек кој израснал и станал голема ѕвезда како сите што се очекуваа. Тој беше продаден на Реал Мадрид, а подоцна и во Манчестер Сити, но во последно време имаше многу негативен публицитет за него. Имаше многу драма околу него. Ние заедно дојдовме во Милано. Бевме две момчиња кој израснале во тешки околности, и имавме многу сличности во нашите животи.
...................................................
Адријано Галијани седеше таму на стадионот Олимпико во Рим со затворени очи и се молеше, ние може да победиме, ние мора да победиме, и јас го разбирам
навистина. Тоа беше седми мај 2011 година. Тоа беше 23:30 во текот на ноќта. Без разлика дали веруваат во Бог или не е тоа е еден начин на молитва. Се сретнавме со Рома. Скудетото ќе биде наше, после седум години. Седум години без Скудето е долго време за клуб како Милан, а сега е во близина, а се сеќавате ли? Јас ветив дека ќе победат повторно. Тоа беше првото нешто што го кажав кога дојдов на Сан Сиро. Резултат 0:0, натпревар со висок адреналин
но дојде крајот помина деведесет минути. Требаше се да биде јасно.
Но тие проклети судии: Пет минута продолжение! Сите гледавме во часовникот, 5,4,3,2,1.. И конечно судијата засвири надвор, а победата беше наша. Сите упаднаа во арена а чад се креваше нагоре. Луѓето викаа и пееја.
Вреде секоја да ја прочита книгата!!! 
Кој сака нека си преведува 
