Офф : Едно прашање, ама онака, другарски: Како ви беше до 91 минута во последното коло, од мечот Сити - КПР ? Не знам, дишевте или... ? Озбилно ме интересира.
Ако верваш, јас не дишев и се потев, од то шо го гледав. Адреналин да пука ! А не навивав за никој. Тогаш вас сигурно ви беше 100 пати, повеќе адреналински шок.
Честитки момци, честитки од срце !
Мене до 91 минута ми беше исто как и до 38мо коло. Само чекаах да видам шо ќе се случе. Смирен бех и не се нервираах. Гледаах сам, у маленка собичка со голем тв пред мене. Не сакаах да одам никаде за да не ги слушам тие как тебе. Не сакаах да слушам никој как ќе вика дека „Готово, Сити даде гол, ја зимат титулата“ или пак тва поневеројатното за сите вас „Наша е титулата, нема шанси за 5мин да дадат 2 гола“. Штета шо ного се израдувах на голо на Сисе. Се дереех как ненормален, незнаеех шо да направам. Викаах со цел глас, цело време, а гласо оште ми трпе, едвај говорам. Веруваах оти може он да направе разлика, не оти е толко јак как на времето, туку оти има муда човеко. Од толко шо викаах дојдеа колеги, да видат шо бидело, зашо сам викал, них повеќе ги интересираше спортската и следеа резултати на интернет, додека јас цело време седеех сам пред тв, букавлно как старите дедовци, со ококорени очи как 5 банки, гледајќи убаво шо се случува. Дојдеа тие, и как да дојдеа душманите, дадеа КПР оште еден гол и почнаа гомна да јадат (исто как тебе). Готово било, Сити со тие шутеви шо одеа у аут неможе ништо да направе ни оште 30мин, не оште 15-10, па и 5мин. А мојо коментар беше „Жити се ости ме да гледам фудбал. За 2 гола требат само 2мин, од 91 до 93, исто как финалето ЛШ од '99, шо не го памтам ни јас. Оставејте ме да гледам фудбал и неговорејте пред време, оти до сега Сити беше за вас шампион.“ Ама шо ќе им прааш, неможеш да ги сопреш, јас си бех крив шо ги викнах коо се дереех на голо на Сисе. Битно, бех смирен, очекуваах се и веруваах у се, за тва и лесно го поднесех. Имам одамна научено дека не треба да се откажам до крај, и да водам, па и да губам. За тва и веруваах до крај! Само не беше доволна вербата до крај. Требаше концентрација и квалитет пред тва, барем на една од тие утакмици коо не освоииме 3 бода. Ама јас направих нешто неверојатно. Јас га погодих кантата со книшка од тост со мисла дека ако погодам од тука со мојта верба, Јунајтед ќе станат шампиони. Не ми се веруваше как успеах у тва, ама вербата беше тука. Незнаеех зашо не станааме шампиони.
На крај ми остана само една дилема неразрешена. Кој му даде милионче на Бартон за црвенио картон? Кој ќе му ги плате тие потенцијални 10 утакмици шо нема да ги игра, как финале у ЛШ? Кој? До душа не ме ни интересира толко. Наредната сезона ќе платат сите до еден, најкасно до два!
Иначе как се осеќаш ти брате, после месец ипол? После тва коо ни честиташе титула, а саа не питаш как сме се осеќале ние до 91 минута. А брате? Јас би се осеќал ного ебан!