Уметник, џентлмен и легенда
Un vero cavaliere non lascia mai una signora. Вистински господин никогаш не напушта една дама. Иако уште тогаш беше на добар пат да стане еден од најобожаваните играчи на Јувентус, Алесандро Дел Пиеро засекогаш ја „купи“ наклонетоста на навивачите токму со оваа изјава и со останувањето со „Старата Дама“ во моментите на најголемата криза на славниот клуб од Торино. Кога Јувентус, поради скандалот со местење натпревари, од европската елита падна во Серија Б, Дел Пиеро ја докажа својата човечка големина и морална одговорност кон клубот и кон навивачите кои беа со него во изминатите 15-тина години.
Зад Дел Пиеро има доволно големи натпревари, титули, голови и успеси, така што никој не може да му го одземе статусот на еден од најдобрите фудбалери во изминативе 20 години. Самиот врв? Не, тој никогаш не припаѓаше на самиот врв, Златните топки и најпрестижните титули воглавно припаѓаа на други играчи. Најдобрите меѓу најдобрите, како Зинедин Зидан, никогаш не се џокери од клупата или први на редот за измени, како што често беше Дел Пиеро кај Капело.
Но, фудбалската историја, како и љубителите на фудбалот, ќе го паметат Алесандро Дел Пиеро како легенда, не само за Јувентус или само за италијанскиот фудбал. И добитниците на Златни топки, како Веа, Замер, Ривалдо, Овен, Недвед или Канаваро, кај многумина ќе останат во сенка на Дел Пиеро, без оглед на тоа што Алекс можеби никогаш во кариерата немал толку добра сезона како овие играчи во годините кога ги освојувале тие награди.
Сепак, постојат причини, навидум субјективни, поради кои некои играчи ја освојуваат почитта на публиката повеќе од други, можеби на хартија еднакво ефикасни. Постојат причини зошто гледачите на два фудбалски театри, Сантијаго Бернабеу и Олд Трафорд, со овации го испратија Дел Пиеро од стадионот.
Поентата е во тоа што ги сакаме специјалните играчи. Оние кои фудбалот го гледаат малку поинаку, кои имаат дарба да направат нешто неочекувано, кои потезите од светска класа можат постојано да ги повторуваат. А кога поради еден играч еден дел од теренот добие посебно име, „Зона Дел Пиеро“, тогаш знаете дека тој играч својот адут навистина знаел често да го повторува.
Секој од нас има „свои“ играчи, оние поради кои малку повеќе го сакаме фудбалот. Мој играч беше тој италијански генијалец, иако ни италијанскиот фудбал, ниту пак Јувентус никогаш не ми биле посебно драги. Но, по легендарниот гол против Фиорентина, преку сите „суви листови“ кои ги сместуваше во противничките мрежи во (предвремениот) врв на неговата кариера, па сѐ до прекрасните голови кои ги постигнува последниве години, кога на големо се зборува за негово „пензионирање“. Дел Пиеро беше фудбалер чии натпревари би ги гледал дури и ако противниците или натпреварот не ме интересираат.
Следното лето, по 18 години, Дел Пиеро ќе го соблече дресот на Јуве, откако во клубот процениле дека со 37 години на грбот веќе не може да ги прати повторно високите амбиции на Старата Дама. Алекс нема да ги обеси копачките на клин, што е добра вест за љубителите на фудбалот, особено во САД, Јапонија или каде и да се одлучи да ја продолжи кариерата. Но, каде и да биде, ќе означи крај на една ера.
Во денешниот фудбал, лишен од било какви емоции и сентименталност, каде клубовите, играчите и навивачите се сѐ поодалечени, вистинска реткост се луѓе како Гигс и Дел Пиеро кои успеаја да ги срушат рекордите по бројот на настапи во најголемите клубови во светот. Дел Пиеро во Торино ги сруши повеќето рекорди, меѓу кои двата најголеми – има најмногу настапи и најмногу погодоци за Јувентус на сите времиња.
Во својата голема кариера, Дел Пиеро со Јувентус и Италија освои практично сѐ, вклучително и Лигата на Шампиони и Светското Првенство 2006 година. Со Италија има настапувано на седум големи првенства (тој е втор Италијанец на кој му успеало тоа), а со својот погодок на Јуве му ја донесе и титулата за Светски Клупски Шампион.
Како започна сѐ? Во дворот, со пријателите Нелс и Пјерпаоло. Откако започна посериозно да тренира фудбал во Падова, Дел Пиеро со 18 години пристигна во Јувентус, а останатото е – историја. Откако својот првенец го заби уште при вториот настап, првиот старт го искористи за хет-трик против Парма. Споменатиот гол против Фиорентина, кој го насочи Јувентус кон шампионската титула, уште тогаш му осигура огромна популарност меѓу навивачите, а на крилата на големите очекувања Јувентус одлучи „клучевите“ да му ги одземе на „Златната опашка“ Роберто Баџо и да му ги довери на младиот Дел Пиеро.
Следуваше период на сјајни голови и игри кои го поттикнаа Џани Ањели да го нарече Дел Пиеро „Il Pinturicchio“, според познатиот ренесансен сликар. Меѓу бројните сјајни удари на Дел Пиеро, се памети и неговата пета во финалето од Лигата на Шампиони против Дортмунд, иако не беше доволна за Јувентис да ја одбрани титулата шампион на Европа.
И покрај малку разочарувачкото Светско Првенство во 1998 година, фудбалскиот свет допрва го очекуваше најдоброто од Дел Пиеро. Но, по тешката повреда на коленото во ноември 1998 година, Алекс повеќе не беше никогаш истиот. Знаењето, техниката, играчката интелигенција и идејата останаа, но повеќе ја немаше таа брзина и моќ со кои Дел Пиеро би имал право да цели кон статусот најдобар играч на светот. Со 24 години, Дел Пиеро веќе го имаше одиграно својот најдобар фудбал.
Но, Дел Пиеро и понатаму си остана светска класа. Иако поради својата разноврсност можеше да игра на различни позиции во офанзивниот дел на тимот и иако беше сметан за класичен италијански „trequartista“, Дел Пиеро е еден од најдобрите „втори напаѓачи“ во последните 20 години, рамо до рамо со уште еден брилијантен фудбалер, Денис Бергкамп. И двајцата постигнале премногу голови и играле многу натпревари премногу истурено за да ги споредуваме со класични „десетки“, како Зинедин Зидан, Михаел Лаудруп или Георге Хаџи, а сепак, премногу учествувале во играта и асистирале, за да можеме да ги водиме како класични напаѓачи.
Со долгото играње на највисокото ниво, Дел Пиеро се здоби со респектот на целиот фудбалски свет и пред одлуката во 2006 година да стане второлигаш заедно со својот клуб. Тогаш слободно можеше да каже „имам дадено многу за Јувентус, а за моето заминување обвинете ги оние кои го доведоа клубот во таква ситуација, не можам своите последни врвни фудбалски години да ги поминам далеку од големата сцена“, и никој не би го обвинил.
Но, неслучајно еден Фабио Канаваро за Дел Пиеро рекол: „Според мене, тој е најдобриот човек кој сум го сретнал во овој спорт“. Алекс остана со Јувентус, одигра значајна улога во враќањето на клубот во Серија А, а наредната сезона успеа да стане и најдобар стрелец во лигата – прв пат во кариерата.
Дека навистина не е „готов“, Дел Пиеро докажа во наредната Лига на Шампиони каде повторно се покажа како отров за големиот Реал. На двата натпревари Јуве славеше два пати, а Дел Пиеро заби три гола потсетувајќи нѐ на своите најдобри денови. Аплаузот од преполниот Бернабеу кажа сѐ: Мадриѓаните не се поклонуваат често, но кога ќе го сторат тоа, знаат добро да изберат – Марадона, Роналдињо... Дел Пиеро.
Популарноста во Италија му се зголеми и пораи активноста и надвор од теренот – поради добрата смисла за хумор често гостуваше во различни забавни емисии, а како финансиски, така и на други начини, даваше силен допринос во истражувањата во борбата против ракот. Поради интересот за другите спортови, стана омилен и меѓу спортистите надвор од фудбалот, а својата креативна црта ја покажа во музичката индустрија. Во приватниот живот никогаш немал проблеми ни скандали – од 1999 година е во врска со сегашната сопруга Соња Аморусо, со која има три деца.
Кога следното лето ќе ја повлече линијата и ќе одбере некоја помирна лига за „последниот спринт“, Дел Пиеро ќе има со што да се гордее.
Постоеле и поголеми и подобри играчи од него. И поталентирани кои оствариле помалку, и помалку талентирани кои оствариле повеќе.
Но, Алесандро Дел Пиеро со својата игра, однесувањето, потезите и кариерата без ниедна дамка, заслужи статус на фудбалска легенда за време на своето активно играње.
Тоа им поаѓа од нога само на неколкумина, на оние кои со шармот на својата игра ги освојуваат навивачите од целиот свет. А мислам дека тоа е најголемиот комплимент за еден фудбалер, повеќе од било каква златна топка или копачка...
Me трогна текстов ...
