Утеха - како?

[ada]

Родителите се по правило оние кои ни нудат утеха секогаш. Тие се оние кои со години не лечат и бдеат над нас кога сме болни, оние кои ни ги бришат солзите, а срцето им плаче заедно со нас, оние кај кои секогаш може да се вратиме...тие се она безусловно засолниште од бурите на животот.

Но, што кога ситуацијата е поинаква?
Што кога некој од нив е болен, немоќен, уплашен?
Кога ја чекори тенката линија помеѓу живот и смрт и само неизвесноста е сигурна...Што тогаш?

Како во таков случај, ти, кој доскоро си бил во обратната ситуација, да пробаш да ја олесниш нивната бол, превземајќи дел од товарот на сопствен грб?

Поконкретно, што кога некој од родетелите боледува од смртоносна болест, и сега е вашиот ред да се грижите за него?
Како да се утеши, како да не го осети нашиот страв и очај, како да му се даде потстрек?
Значи не зборам тука за физичката нега, туку за душевниот дел? Како да ја утештш душата на твојот најблизок, кога и сам не можеш да најдеш утеха?

Верувам дека некои од форумџиите, на жалост, се нашле во ваква немила ситуација, па ме интересираат вашите искуства околу темава.
Имено, сега јас се наоѓам во таква ситуација и едноставно не знам како да се однесувам, а притоа да не ја пренесам сопствената агонија на мојот родител.

Однапред ви благодарам на советите и искуствата.
Сигурна сум дека ќе ми бидат од корист.

 

[Crazy in Love]

Мораш да бидеш поддршка. Да бидеш насмеана, да покажеш колку ти значи, да бидеш постојано покрај него/неа. Со самото тоа ќе и/му дадеш сила да се дигне психички. Затоа што обично сите луѓе паѓаат на психичкиот дел, а тоа е најбитно за да се издржи.

За жал, имам искуство со нешто такво кое за среќа помина и затоа ти кажувам дека мораш да издржиш, не смееш да плачеш пред таа личност. Мораш да бидеш силна и да ги бришеш солзите кои ќе паѓаат.

Постојано зборувај убави работи, биди што е можно поголем период од денот со таа личност. Покажи оптимизам, никако пред таа особа не смееш да покажуваш песимизам. Држи ја за рака, гушкај ја, давај и ја целата своја енергија на неа.

Мораш да бидеш истрајна. Мораш во овој период да бидеш столб и потпора.

Нема ова да ти помогне,знам. Знам колку ти е тешко и нема ниеден збор да направи да се осеќаш подобро, но биди покрај таа личност. Кажувај дека заедно ќе го поминете тоа. Во такви ситуации, мораш да и дадеш до знаење дека си со таа личност, дека ќе бидеш покрај неа и дека нема да се откажеш.

Кога е така психички слаб, секој човек бара утеха во туѓо присуство и сите работи полесно ги надминува кога знае дека има некој покрај себе.

Но, ќе биде тешко верувај. Нема ни најмалку да ти биде лесно, без лажна искреност ти кажувам. Многу тешко ќе успееш во подигање на духот и тоа бара многу време и многу трпение. Но, биди уз неа/него.

Изненадно прави и ги омилените работи, подари и нешто од срце, излезете на прошетка...

 

[Buterfly]

Прво темата е премногу болна ама ќе пробам. Знам како ти е, колку што можев да сфатам во каква ситуација си. Животот се менува за 360 степени и тоа мора да се прифати што е можно побрзо. Нормално е да имаш бес во себе и јас го имав. Не сакам да споредувам зашто секоја ситуација е различна сама по себе. Се чувствуваш немоќен и секој ти е крив што е таква ситуацијата кај тебе дома. Всушност крива ти е болеста и се прашуваш зашто баш на твојот најблизок тоа се деси. Едноставно мора да се биде силен, да не се покажува жалење и откажување. Пола од моето детство, младост го поминав така, значи јас бев родителот кој будно секоја ноќ се грижеше за најблискиот. Зборувам за години и штом јас успеав да застанам на две нозе, може и друг. Првин криеја од мене, ама после неможеше да се прекрие. Никогаш не ми покажуваше болка или страв. Никогаш не зборувавме зошто баш на нас мораше да ни се деси ова, ама баш никогаш, ама потајно секој се прашуваше. Некое време бегав од дома, несакав да се враќам, скитав сама по улиците зашто неможев да ја прифатам ситуацијата. Ама сфатив дека губам време со тоа, дека треба јас да бидам подршката. Дали дома или крај болнички кревет секогаш за раце се држевме и секогаш само за убави работи зборувавме колку и тешко тоа да беше. Мораш да си јак и да се држиш со остнатите во семејството. Однесувај се нормално како и претходно со личноста. Значи не ја потценувај, знам тоа неможе да биде намерно, помагај ама и натерај ја/го да прави нешто, да биде колку што може поактивен, на тој начин ќе ги оттргне мислите колку толку. Разговарајте само за убави работи и што и да е дека ќе помине колку и тоа лажно да звучи. Солзите прикриј ги, како што родителите тоа го прават кога нивното дете не е добро. Планирајте, значи времето нека не престане! Знам тешко е ама не верував ни јас колку тоа човечкото срце е јако во некои ситуации. Верувај се се преживува, лузната стои, еве ги и солзите паѓаат, ама несмееш во ниту еден момент да покажеш слабост. Ден ли е ноќ ли е исто ми беше. И роденденот си го заборавив. Ја славев само насмевката на мојот најмил. Што и да правиш нека не биде вештачки, зашто родителот твој ќе се изнервира и ќе примети. Никој родител несака неговото дете да страда, затоа биди поприродна и прави се што ќе ти кажат. Во исто време се бориш со твојот бес, тага, болеста и со стравот за како ќе биде утре. Ова го напишав општо, ваљда ти помогнав.

 

[Bratot]

Сакам некако да ти помогнам, да ти најдам чаре на маката, ама 90% би го напишал истото што е над мене. Јас бев поштеден во дадениот момент и дознав откако беше се' минало. За среќа добро заврши. Иако бев гневен од причина што криеле, но сепак радосен што уште е тука. Не ни пробував да размислувам што би било..... . Мора да бидеш силна и да имаш верба Ада.
Го можеш тоа, сигурен сум.

 

[-----<-<@]

...in the pain, there's no healing...in my life, I found meaning...

мојот совет е краток и јасен, живеј го секој ден со твоите како да е подарок, а најнормално како до сега, болните луге не сакаат да видат страдание и слабост во очите на блиските, ако си ти куражна...тоа ке му даде на него воља и надеж...

искрено, жалам и сочуствувам.

 

[PSYtisfaction]

Дадени ситуации во животот немаат решение; во таквите ситуации, ниеден збор не е доволно утешен. Едноставно, нема начин да се утеши жртвата. Ова е за жал една од тие ситуации...

Ништо што ќе кажам нема да ти помогне, освен можеби следново: мора да бидеш однадвор силна и да се држиш како ништо да не се случува, барем пред очите на твојот родител. Мора да се покажеш како храбра за да ги охрабриш и нив. Ако плачеш, се потресуваш, го прифаќаш ова лошо, уште толку ќе ги испаничиш нив и ќе им дадеш впечаток дека нема да можеш да преминеш преку нивната смрт, па ќе им биде уште потешко мислејќи на тебе откако ќе ги нема. Ако видат дека се држиш добро, дека си рационална, дека си се помирила, дека си способна да продолжиш исто како и претходно, ќе ги охрабриш дека ќе бидеш добро и без нив и ќе ја намалиш паниката, иако агонијата одвнатре нема да се намали во твојата душа.
Одвнатре плачи, греби, страдај-немаш избор; ама однадвор биди смирена и силна, охрабри ги и нив.

Уосталом, не знам што друго би кажала, без притоа да кажам нешто асално.
Мое сочувство и се надевам дека ова што ти се случува нема да те смени како личност или да те кутне на земја. Ќе боли-тоа е сигурно; ама ќе се адаптираш. Оспособени сме да се адаптираме...
Биди силна.

 

[sunshinebaby]

Прво мораш да ја сфатиш ситуацијата.Мораш да сфатиш дека не зависи од тебе ниту од некој друг туку едноставно тоа се случува и треба да се помириш со тоа.Многу добро знам како се чувствуваш во моментов.Неможеш да ја скриеш тагата и тоа е тоа.Покажи и на таа личност колку ти е важна со самото време што го поминуваш со неа.Најди сличности помеѓу тебе и таа личност затоа што треба да види дека остава голема трага и гордост дека направила многу во животот.Знам дека ти е тешко и секогаш ќе биде но некои работи мора да се случуваат а ова е дел од животот.Прифати го тоа како што е и биди среќна за секој изминат момент.

 

[~BlueBerry~]

Господ им помага на оние кои си помагаат на себе си и на другите околу нив, помогни си и биди ХРАБРА, помогни му/и и биди СИЛНА И ПОЗИТИВНА!

 

[Луси]

Сум имала повеќе вакви случки.. значи немили како и да е, утеха, сега да ќе те држи секој кажан наш збор ќе те билда знам како ти е, и верувајте сите над мене, колку и да мислите дека зборовите се малце, во ваква ситуација се огромна поддршка и утеха, го развиваме со самиов муабет и споделување на позитивна енергија, чувството за борба и за оптимизам, за да опстои во најтешкото, знаете како викаат човек камен не е ама со збор можи камен да скрши, така и во обратната страна зборот може да се најде како голема олеснителна цел, и да ада , разговорај со сите барај поддршка, дружи се, немој да се затвораш ќе си ставиш дамар на душата, колку повеќе разговараш и се олеснуваш толку подобро ќе биде и посилна ќе бидеш да истраеш до крај, на темава еве и јас сите лично ги молам да пишуваат, да се отвараат, како би или како би истајале во ваква ситуација, секој еден збор ќе помогне, во секој збор ќе најдеш топлина, и се надевам на крајот ќе заврши се како што треба, со арно.

Секое добро Ада најискрено:back:

 

[***РЕНАТА***]

Iako se somnevam vo korista od ova sto ke go napisam,sepak bi sakala da napisam nesto,kako znak na poddrska pretpostavuvam...

Probaj da veruvas deka se ke bide vo red.Vistinski da veruvas.Onoj koj ima nedostig na verba vo sebe ocajnicki ja bara vo drugite.Isplaseniot bi sakal da vidi hrabrost i nadez vo tvoite oci.Iako ne si sigurna za konecniot ishod,veruvaj vo najdobriot.Nema da izgubis nisto,a mozes da dobies pozitivna,optimisticka energija od koja ke preneses i del na tvojot roditel.Pomisluvanjeto na najlosoto,iako na momenti e neizbezno,ne moze da ti donese nikakva korist vo momentov,pa zatoa probaj kolku sto mozes da gi otfrlas takvite negativni misli.

Potrudi se da ostanes silna licnost.Tvojata stabilnost bi vleala spokojstvo.Pokazi deka uspevas da funkcioniras..ova neznam kako da go kazam,no nemoj da se raspadnes pred negovi oci.Toj e svesen za tvojata taga,no ne bi sakal da ja gleda.Namesto toa pokazi ja svojata ljubov,razgovarajte,otvori se pred nego,bidi pokraj nego...

Ti posakuvam mnogu sreka.

 

[selena]

Trgnuvajki od nekoi moi iskustva bi mozela samo da te posovetuvam da ne ocajuvas i hrabro da i poglednes na bolesta od tvojot blizen v oci,samo taka bi mozela da mu go zal;ecis duhot i ti samata da se custvuvas gorda na sebe.Znaci baraj nacini ,citaj literatura,razgovaraj so luge koi go prebrodile ili imaat iskustvo so toa,prenesuvaj go toa na tvojot roditel,da stekne vpecatok kolkava e tovojata zelba za posrekno utre,samo taka na takov nacin licnosta bi dobila pogolem elan i zelba za triumf.Jas na tvoe mesto bi razgovarala otvoreno okolu nacinite i metodite koi sum gi osoznala procitala i cula nekade.Solzite ne resavaat nisto ,znam deka se odraz na emociite no ,no nasoci gi kon nesto produktivno koe bi vi koristelo na site zaedno.Ne se soglasuvam deka bi trebalo da razgovaras za ubavite momenti pominati zaedno,od prosta pricina sto koga mene nekoj bi mi evociral spomeni bi me rastrevozil kako prvo a kako vtoro bi padnala vo uste pogolema depresija fantazirajki kako utre bi me nemalo na tie proslavi,imendeni,slavi svadbi itn....

Bidi hrabra odnosno moras da bides zatoa sto vo ovie migovi stvarno mu trebas nekomu i ti iste od tvoeto semejstvo.
Iskreno socustvuvam so tebe i se nadevam deka ova ke bide samo eden los son za tebe i tvoeto semejstvo i za odreden period ke go vturnete vo senka.
Samo HRABRO!!!!Hrabro hrabrite gi prati srekata.

 

[ada]

Ви благодарам луѓе. Од се срце ви благодарам.
И немојте ни да помислите дека не помагаат вашите зборови...Да знаете само како помагаат, искрено ви велам.
Кога си во бол, забораваш дека и другите минале низ болка. Но, вие сте тука да ме потсетите и уверите дека и болот поминува, и дека се тоа е сепак само дел од животот, кој тече и носи и убави работи.

Инаку, нагласувате дека не треба да се плаче и очајува пред самиот болен...Е, тоа ми е најтешкиот дел...Не можам ни да помислам на неа, а камо ли да ја погледнам, без да ми се роди потреба да паднам на колена во плач. Деновиве некако се воздржувам, но оди многу, многу тешко. И мислам дека ја чувствува мојата паника, колку и да ја кријам.
Па затоа, ако можете, од искуство, свое или туѓо, сеедно, кажете ми како сте успевале да не се скршите целосно пред својот родител? Што ве терало да пренесете оптимизам, кога толку малку реален оптимизам има во вас?

 

[B. Boop]

Ви благодарам луѓе. Од се срце ви благодарам.
И немојте ни да помислите дека не помагаат вашите зборови...Да знаете само како помагаат, искрено ви велам.
Кога си во бол, забораваш дека и другите минале низ болка. Но, вие сте тука да ме потсетите и уверите дека и болот поминува, и дека се тоа е сепак само дел од животот, кој тече и носи и убави работи.

Инаку, нагласувате дека не треба да се плаче и очајува пред самиот болен...Е, тоа ми е најтешкиот дел...Не можам ни да помислам на неа, а камо ли да ја погледнам, без да ми се роди потреба да паднам на колена во плач. Деновиве некако се воздржувам, но оди многу, многу тешко. И мислам дека ја чувствува мојата паника, колку и да ја кријам.
Па затоа, ако можете, од искуство, свое или туѓо, сеедно, кажете ми како сте успевале да не се скршите целосно пред својот родител? Што ве терало да пренесете оптимизам, кога толку малку реален оптимизам има во вас?

Ада, јас имам слично искуство, но не со родител, туку со роднина кој ги сакав ко втор родител.
На почетокот многу тешко, скоро невозможно е да се сокриеш и да не покажеш. Во такви моменти за да не те види одалечи се, оди демек нешто во моментот треба да направиш, само физички одалечи се од неа.
Понатака учиш да се контролираш. Пред човекот е се ок, му даваш поддршка, во првиот момент кога нема да бидеш во иста просторија ти доаѓа да ревеш, а не да плачеш. Тогаш дозволи си да се исплачеш, до максимум.
Само биди силна, многу силна, ако не - дополнително ќе ја секираш и неа. Само биди свесна дека ти е потребна голема свесност и сила да надминеш се`.

 

[Emma]

Заради нив, Ада. Заради двајцата. Тие луѓе кои те створиле, сакале, и одгледале, кои направиле човек од тебе и се` свое жртвувале за ти да си среќна, не би поднеле да те видат уништена ниту за момент. А особено не заради ова. Тие самите, се последната причина поради која би сакале ти да си срушена. Можеш да замислиш колку е поразувачко за еден родител, сопственото дете да го гледа како страда не за некој друг, туку за самиот тој. И да не е способен да направи било што, зашто не е во негови раце силата за промена. Не е во ничии, всушност, и токму затоа немој да се оптоваруваш со "зошто баш мене?". Логичен или задоволителен одговор нема да најдеш, не постои објаснување. А дури и да постои, тешко дека ти би го прифатила во моментов, се` ќе ти изгледа недоволно добро. Со цел да не` сакаат другите, и да изгледаме нормално и прифатено, во состојба сме се` и сешто да кажуваме и правиме, а никогаш не ни помислуваме дека она кое го гледаме од толку далеку, може и на нашата врата да дојде еден ден. Зашто колку и да изгледа неверојатно, реално е, и се случува.

Немој да покажуваш слабост пред нив, така одмагаш. Кога човек ќе стане родител, детето му е од истиот момент центар на светот, и од него поважна работа нема. Дури и во ваков момент, тие прво на тебе ќе мислат, и на тоа тебе како да ти олеснат. Ама сега, тебе ти е ред да бидеш силна, и да поднесеш и ваков удар. Можеш, доволно си паметна и зрела, само не затворај очи пред она што не ти се допаѓа, ако го игнорираш повеќе ќе боли. Никој не знае по кој основ не` бира, кој и да не` бира, но соочи се со она пред кое си ставена ти. Знам како е да се плашиш за мајка или татко, ама мораш да си им` потпора. Тебе ако те гледаат дека си во ред, и ним ќе им` е подобро.

Ако ти се плаче, плачи. Колку ти душа сака, ни за кратко да не задржуваш солзите. Се` што треба, само тие да не знаат дека те повредуваат, зашто тоа е сепак ненамерно, и нешто што да можат, никогаш не би го направиле. Поминувај време со нив, смејте се, разговарајте за се` и сешто. И една многу, многу битна работа... Не давај ваквото искуство да одземе дел од тебе. Нека те направи појака, нека ти го убрза процесот на растење, научи се` што можеш, но не дозволувај да станеш имуна на секакво чувство или емоција. Тоа никако не давај.

Се` најдобро, се надевам некако дека ти помогнав.

 

[Ankica]

Мила Ада, најпрво сакам да ти кажам дека читајќи ги твоите последни постови некако ме вознемируваа и чувствував дека нешто се случува сакав дури и да те прашам преку порака ,ама еве сега ја дознав причината. Лесно е да се даде совет ама тешко е тоа и да се примени . Најпрво сакам да ти порачам да не ја губиш надежта бидејќи многу болни кои биле неизлечиви се излечиле па така и мајка ти се надевам дека ќе се излечи .Потребна и е многу љубов и внимание . Ама односот твој не смее да биде многу поинаков од порано .Треба да најдеш начин да и кажеш колку ти значела во животот и колку си горда што си нејзина ќерка . Да ја бодриш и да ја натераш да има надеж дека се ќе биде добро. А ти мила моја си едно прекрасно дете јас сум убедена во тоа а тука сигурно има голем удел и твојата мајка .Биди добра храбра и ведра .СЕ ЌЕ БИДЕ ДОБРО.