Стоицизам

[Darling]

Како што читам поимот стоик е човек што е индиферентен на среќа, тага и лутина. Дај ми човек што се прогласува за стоик и има да направам за 5 минути да ги осети сите три работи.

Ne deka e indiferenten na sreka ili taga tuku da gi prifati slucuvanjata vo zivotot takvi kako sto se, deka se del od zivotot i prirodata.

Автоматски споено мислење: 14 ноември 2020

Paralelno so stoicizmot, vo kulturata na Japonija, sekojdnevna fraza koja se koristi e Shikata ga nai kako nacin na prifakanje na rabotite koi se von nasa kontrola.
Vo prevod kaj nas "nisto ne moze da se napravi" ili na porazbirlivo "toa e".

 

[Torchyrus]

Memento mori

 

[CHL1]

Ne deka e indiferenten na sreka ili taga tuku da gi prifati slucuvanjata vo zivotot takvi kako sto se, deka se del od zivotot i prirodata.

Автоматски споено мислење: 14 ноември 2020

Paralelno so stoicizmot, vo kulturata na Japonija, sekojdnevna fraza koja se koristi e Shikata ga nai kako nacin na prifakanje na rabotite koi se von nasa kontrola.
Vo prevod kaj nas "nisto ne moze da se napravi" ili na porazbirlivo "toa e".

Хмм, ова "ништо неможе да се направи" и "тоа е" ми звучи некако апатично мене. Јас Стоицисмот го гледам низ фразата "Saying fuck you to lady fortune" или на нашки даваш се од себе и имаш мотиви, желби итн но си независен од резултатот што ќе го добиеш дали е добар или не зошто среќата некогаш игра улога а тоа неможеш да го контролираш.

 

[ПрофаундлиСтупид]

Да бидам искрена, не постои техника што може како бум да ослободи од страв...

Постои само денеска се смета за нехумана - директно соочување со смрт, на ова се базирале иницијациите во зрелост во примитивните култури, одделување на детето од мама и ставање во позиција на директно загрозување на животот ( сепак во контролирани услови од таткото ), дали ќе е тоа закопување во пештера три дена, праќање во дивина со лакот и стрелата.
Постои интересна теорија за Јован Крстител, дека всушност ги давел, "крстителите" точно знаеле кога да ги подигнат. Повторно роден е всушност тоа.
Денеска ја немаме дитектната иницијација, имаме мали чекори кон тоа, на подоцнежни години се осамостојуваме, врската со мама и тате касно се прекинува.
Puer Aeternus е резултатот, сите патиме помалку од ова.
Интересно е што се случува и со мама, Јунг нели го дефинира како лудилото на жената, Д Девауринг Модер архетип, поради отсутниот татко, верувам ти можеш многу да ни кажеш на темата, а е нешто што денес секој родител треба да го знае.

 

[thehighpriestess]

Постои само денеска се смета за нехумана - директно соочување со смрт, на ова се базирале иницијациите во зрелост во примитивните култури, одделување на детето од мама и ставање во позиција на директно загрозување на животот ( сепак во контролирани услови од таткото ), дали ќе е тоа закопување во пештера три дена, праќање во дивина со лакот и стрелата.
Постои интересна теорија за Јован Крстител, дека всушност ги давел, "крстителите" точно знаеле кога да ги подигнат. Повторно роден е всушност тоа.
Денеска ја немаме дитектната иницијација, имаме мали чекори кон тоа, на подоцнежни години се осамостојуваме, врската со мама и тате касно се прекинува.
Puer Aeternus е резултатот, сите патиме помалку од ова.
Интересно е што се случува и со мама, Јунг нели го дефинира како лудилото на жената, Д Девауринг Модер архетип, поради отсутниот татко, верувам ти можеш многу да ни кажеш на темата, а е нешто што денес секој родител треба да го знае.

Да, иницијацијата се додека е контролирана и со соодветна поддршка може да пружи големи бенефиции. Во денешно време може да се компензира на други начини - привремено одделување од мајката за имање на father-son time и општо дозволување на детето, било машко или женско, да се експресира слободно, без стеги и со поддршка од родителите. Не е проблем да се има врска со родителите - проблемот лежи во тоа каква е врската, дали родителите сеуште го третираат возрасниот како мало беспомошно новороденче и дали возрасната личност го бара тоа од нив?

Кога зборуваме за Puer/Puella Aeternus, пожелно е да се има солидно интегрирано детство и адолесценција со цел да можеме да го култивираме позитивниот аспект на Вечното дете во возрасната доба. Сите вечно го носиме нашиот детски Селф во себе - она што ја прави разликата е начинот на експресија на истиот. Проблемот се јавува кога (машки пол ќе користам ама важи и за двата пола, иако има псих. разлики) мажот е повеќе момче отколку маж, кога одбива да дојде во контакт и да се соочи со различните психолошки ризици на животот. Ова, меѓу другото, влече корени од неразрешените психолошки кризи во текот на развојот (види: психосоцијални развојни фази според Ериксон). Токму неумешниот однос на родителите кон детето доведува до ова.

The Devouring Mother е баш онаа која го проблематизира разрешувањето на тие психолошки кризи. Таа е мајката која го проектира својот товар и својот став за светот врз детето, недозволувајќи му да изгради своја независна перспектива, независност, иницијативност, автономија. Ова може симболички да се види во приказната за Јованче и Марика, каде тие влегуваат во куќа од слатки, во тој прекрасен, розев, безбеден простор и, навидум, вештерката го заштитува Јованче, таа го храни, го прехранува и, можеби мисли дека прави добро дело, но на крај целта е сепак да го изеде. Ова го илустрира начинот на кој мајките кои ги „прехрануваат“ децата, како буквално така и фигуративно, всушност го прават тоа за свои лични психолошки потреби маскирани со доброправење, не поради највишиот интерес на детето.

Највишиот интерес на детето е секогаш да може да си ја експресира автентичноста без да ги загуби атачмент фигурите, мајката да го љуби и прифаќа своето дете без да го присилува да ги прави нештата на нејзин начин. Во нашата култура често може да се види овој архетип (најбанален пример, детето вели дека му е жешко и сака да го извади шалот, мајката не му дозволува и му вели ако го извадиш шалот ќе се разболеш или нешто слично). Ова, само по себе, е егоцентрична когнитивна перспектива, значи самата мајка во тој момент се стационира во некоја нижа форма на когнитивно-емоционален развој во кој не прифаќа дека детето е свој сопствен ентитет кој има поинаква перцепција и, воедно, своја перцепција за своите желби, потреби, импулси итн. Разбирливо е зошто децата растени со такви мајки остануваат во негативната верзија на Puer Aeternus - не научиле како поинаку, љубовта кон нив била условена од тоа колку ќе бидат зависни од мајките, кои се примарна фигура на атачмент и, воедно, преживување во раниот развој.

 

[ПрофаундлиСтупид]

Да, иницијацијата се додека е контролирана и со соодветна поддршка може да пружи големи бенефиции. Во денешно време може да се компензира на други начини - привремено одделување од мајката за имање на father-son time и општо дозволување на детето, било машко или женско, да се експресира слободно, без стеги и со поддршка од родителите. Не е проблем да се има врска со родителите - проблемот лежи во тоа каква е врската, дали родителите сеуште го третираат возрасниот како мало беспомошно новороденче и дали возрасната личност го бара тоа од нив?

Кога зборуваме за Puer/Puella Aeternus, пожелно е да се има солидно интегрирано детство и адолесценција со цел да можеме да го култивираме позитивниот аспект на Вечното дете во возрасната доба. Сите вечно го носиме нашиот детски Селф во себе - она што ја прави разликата е начинот на експресија на истиот. Проблемот се јавува кога (машки пол ќе користам ама важи и за двата пола, иако има псих. разлики) мажот е повеќе момче отколку маж, кога одбива да дојде во контакт и да се соочи со различните психолошки ризици на животот. Ова, меѓу другото, влече корени од неразрешените психолошки кризи во текот на развојот (види: психосоцијални развојни фази според Ериксон). Токму неумешниот однос на родителите кон детето доведува до ова.

The Devouring Mother е баш онаа која го проблематизира разрешувањето на тие психолошки кризи. Таа е мајката која го проектира својот товар и својот став за светот врз детето, недозволувајќи му да изгради своја независна перспектива, независност, иницијативност, автономија. Ова може симболички да се види во приказната за Јованче и Марика, каде тие влегуваат во куќа од слатки, во тој прекрасен, розев, безбеден простор и, навидум, вештерката го заштитува Јованче, таа го храни, го прехранува и, можеби мисли дека прави добро дело, но на крај целта е сепак да го изеде. Ова го илустрира начинот на кој мајките кои ги „прехрануваат“ децата, како буквално така и фигуративно, всушност го прават тоа за свои лични психолошки потреби маскирани со доброправење, не поради највишиот интерес на детето.

Највишиот интерес на детето е секогаш да може да си ја експресира автентичноста без да ги загуби атачмент фигурите, мајката да го љуби и прифаќа своето дете без да го присилува да ги прави нештата на нејзин начин. Во нашата култура често може да се види овој архетип (најбанален пример, детето вели дека му е жешко и сака да го извади шалот, мајката не му дозволува и му вели ако го извадиш шалот ќе се разболеш или нешто слично). Ова, само по себе, е егоцентрична когнитивна перспектива, значи самата мајка во тој момент се стационира во некоја нижа форма на когнитивно-емоционален развој во кој не прифаќа дека детето е свој сопствен ентитет кој има поинаква перцепција и, воедно, своја перцепција за своите желби, потреби, импулси итн. Разбирливо е зошто децата растени со такви мајки остануваат во негативната верзија на Puer Aeternus - не научиле како поинаку, љубовта кон нив била условена од тоа колку ќе бидат зависни од мајките, кои се примарна фигура на атачмент и, воедно, преживување во раниот развој.

Одделување на детето од мајката денес, поминување на време со таткото не е гарант бидејќи често самиот татко не е соодветен пример за машкиот принцип - денес. Она што го гледам често е и обратното - Девауринг Фадер, таткото е повеќе во женскиот принцип од мама, па некои постабилни мајки во таква ситуација мора да го преземат машкиот.
Колега сака да живее сам, мама и тато го седнуваат и му плачат немој, тешко е сам. Во плачењето погласен бил татко му.
Се слагам се е тоа потсвесна себичност на родителите кои никогаш емотивно не созреале.
Стоицизам или било која слична пракса мислам дека е повеќе од потребна денес, за бар некој да успее да го прекине маѓепсаниот круг на Д Синс Оф Аур Фадерс/Мадерс.

 

[thehighpriestess]

Одделување на детето од мајката денес, поминување на време со таткото не е гарант бидејќи често самиот татко не е соодветен пример за машкиот принцип - денес. Она што го гледам често е и обратното - Девауринг Фадер, таткото е повеќе во женскиот принцип од мама, па некои постабилни мајки во таква ситуација мора да го преземат машкиот.
Колега сака да живее сам, мама и тато го седнуваат и му плачат немој, тешко е сам. Во плачењето погласен бил татко му.
Се слагам се е тоа потсвесна себичност на родителите кои никогаш емотивно не созреале.
Стоицизам или било која слична пракса мислам дека е повеќе од потребна денес, за бар некој да успее да го прекине маѓепсаниот круг на Д Синс Оф Аур Фадерс/Мадерс.

Ова за колегата ме насмеа, мада поише трагично е
Сите пракси се корисни и потребни во различни ситуации, само треба внимателно да се користат, во склад со место, време и ситуација, да не прераснат во бегање од себе и своите чувства. Кај стоицизам, како и кај практично сите школи на мислење/техники го гледам тој ризик - да стане поише одбранбен механизам отколку корисна практика/филозофија на живеење. Секоја техника, учење, филозофија си има ситуација или психичка конституција во која е корисна и адаптивна - додека во некои ситуации, може да биде детримент проследен со одбранбени механизми. Така што, свесност, љубопитност, љубов и разбирање кон себе и своите когнитивно-емоционални доживувања пред се.

 

[Darling]

Постои само денеска се смета за нехумана - директно соочување со смрт, на ова се базирале иницијациите во зрелост во примитивните култури, одделување на детето од мама и ставање во позиција на директно загрозување на животот ( сепак во контролирани услови од таткото ), дали ќе е тоа закопување во пештера три дена, праќање во дивина со лакот и стрелата.

Ova sho go posochi bilo retko, samo kaj voinstvenite kulturi, poznato e samo kaj Sparta.

 

[ПрофаундлиСтупид]

Ova sho go posochi bilo retko, samo kaj voinstvenite kulturi, poznato e samo kaj Sparta.

Спарта - брутал

After being schooled in fighting between the ages of 7-17, Spartan teenagers were inducted into a group known as the Krypteia. For a period every Autumn, the Krypteia were granted impunity to kill any helots (slaves) they could find. For the young Kryptes, this was their chance to prove their worth as men. So they stalked the Laconian countryside with knives murdering as many serfs as they could before being detected. The successful were fully-fledged serial killers before their 18th birthday. The failures were, naturally, whipped.


Инаку,

Maasai lion fighting XXX

The Maasia people of Kenya and Tanzania have a warrior class who change every 6-10 years, making way for a new generation of adults males who are the chief protectors of society. In the past, to be considered a warrior young men were first circumcised and then sent out to fight and kill a lion, usually in groups but occasionally on their own. The practice has long since ceased, not least due to government animal legislation, but in the past, any Maasai who took out a lion with just his spear was considered a true man. Hard to argue with that, really.


Абориџини

The common colloquial, going on “a walk about”, refers to this process and is rooted in the Australian ritual of a young person being sent into the Outback alone. The initiation is completed once that person returns home.

Во индијански култури Спирит Квест, одделени по 3-4 дена, со нејадење, праќање во лов и тн.

Секако денеска е нехумано, но станува евидентна дисфункцијата што ја имаме од недостаток на нешто слично.

Ова за колегата ме насмеа, мада поише трагично е
Сите пракси се корисни и потребни во различни ситуации, само треба внимателно да се користат, во склад со место, време и ситуација, да не прераснат во бегање од себе и своите чувства. Кај стоицизам, како и кај практично сите школи на мислење/техники го гледам тој ризик - да стане поише одбранбен механизам отколку корисна практика/филозофија на живеење. Секоја техника, учење, филозофија си има ситуација или психичка конституција во која е корисна и адаптивна - додека во некои ситуации, може да биде детримент проследен со одбранбени механизми. Така што, свесност, љубопитност, љубов и разбирање кон себе и своите когнитивно-емоционални доживувања пред се.

Трагичното е следно - ги послуша, живее уште со нив бидејќи нема срце да ги повреди, да не му се наљутат.

Целта не е потиснување емоција, туку контролирање, развивање волуме копче.

Пример за ова што го зборуваш е неизразување љутина, Рејџ затворен у себе, природата ни ја дала како имуна реакција за " овде нешто не е во ред ".
Љутината е многу потентна енергија, Џокович ја користи во тенисот.

 

[Darling]

Секако денеска е нехумано, но станува евидентна дисфункцијата што ја имаме од недостаток на нешто слично.

Ne e tolku nehumano kolku sho e neefektivno za edno opstestvo. Sparta ja gubi svojata mokj kako posledica od nedostatok na mazi i namalena populacija, drugive, nikogas ne ni bile mokni.

 

[ПрофаундлиСтупид]

Ne e tolku nehumano kolku sho e neefektivno za edno opstestvo. Sparta ja gubi svojata mokj kako posledica od nedostatok na mazi i namalena populacija, drugive, nikogas ne ni bile mokni.

Секако, испоумреле, а има и вакви...

Every year on Pentecost Island, boys from the local tribes build a tall wooden tower. To prove their masculinity, the boys must leap from the tower using nothing but a vine as a makeshift bungee cord. The towers can reach heights of over 90 feet, and for the ritual to be completed, the boys' heads must brush the ground, often resulting in serious injury and sometimes death.

А ко преживи, нема да му требаат антидепресиви во животот.

Туку да не излезе дека пропагирам создавање воини, абориџинското Вокабаут мислам ни треба, адаптирано за современа цивилизација. Детето се учи да преживее па се праќа само сега со тоа знаење и тренинг да го направи истото, само да се соочи со "елементите" без мама и тате. И машко и женско.

 

[Ron Burgundy]

Секако, испоумреле, а има и вакви...

Every year on Pentecost Island, boys from the local tribes build a tall wooden tower. To prove their masculinity, the boys must leap from the tower using nothing but a vine as a makeshift bungee cord. The towers can reach heights of over 90 feet, and for the ritual to be completed, the boys' heads must brush the ground, often resulting in serious injury and sometimes death.

А ко преживи, нема да му требаат антидепресиви во животот.

Туку да не излезе дека пропагирам создавање воини, абориџинското Вокабаут мислам ни треба, адаптирано за современа цивилизација. Детето се учи да преживее па се праќа само сега со тоа знаење и тренинг да го направи истото, само да се соочи со "елементите" без мама и тате. И машко и женско.

За еден Сребре како мене тоа би било голе стрес

 

[thehighpriestess]

Трагичното е следно - ги послуша, живее уште со нив бидејќи нема срце да ги повреди, да не му се наљутат.

Целта не е потиснување емоција, туку контролирање, развивање волуме копче.

Пример за ова што го зборуваш е неизразување љутина, Рејџ затворен у себе, природата ни ја дала како имуна реакција за " овде нешто не е во ред ".
Љутината е многу потентна енергија, Џокович ја користи во тенисот.

Базирано на ова што го кажуваш, мислам дека колегата твој има голем страв од неприфаќање, казна, отфрлање или како и да се однесувале неговите кон него кога тој „не ги задоволувал“. Има многу за работа.

Искрено избегнувам да го користам терминот контролирање, повеќе може регулирање. Емоциите бараат да бидат почувствувани, тоа е основен модалитет на функционирање на секое животно, па така и наш. Проблемот се јавува кога одбиваме да ги почувствуваме или се трудиме да ги контролираме на пример, бидејќи тогаш си ја пренесуваме пораката дека не е во ред да се чувствуваме онака како што се чувствуваме, па така тоа пак преминува во одбивност кон своите емоции и некои одбранбени механизми како последица. Тоа што е во психата си е таму и мора да излезе на некој начин, т.е. во свесноста и телесното доживување.

Регулирање ми звучи повеќе складно некако, во смисла на тоа дека препознаваме кои се емоциите што ги имаме, наоѓаме простор и време да поминеме низ нив, да ги почувствуваме и, им овозможуваме успешна канализација (баш ова за рејџот шо викаш). Воедно и препознаваме кои емоции ни се потребни/ни недостасуваат и ги создаваме условите за да го почувствуваме тоа (рандом на пр. ни недостасува возбуда, па одиме да се возиме на rollercoaster). Со други зборови - ги препознаваме и ги задоволуваме своите емоционални потреби.

 

[Bodhidharma]

Секако, испоумреле, а има и вакви...

Every year on Pentecost Island, boys from the local tribes build a tall wooden tower. To prove their masculinity, the boys must leap from the tower using nothing but a vine as a makeshift bungee cord. The towers can reach heights of over 90 feet, and for the ritual to be completed, the boys' heads must brush the ground, often resulting in serious injury and sometimes death.

А ко преживи, нема да му требаат антидепресиви во животот.

Туку да не излезе дека пропагирам создавање воини, абориџинското Вокабаут мислам ни треба, адаптирано за современа цивилизација. Детето се учи да преживее па се праќа само сега со тоа знаење и тренинг да го направи истото, само да се соочи со "елементите" без мама и тате. И машко и женско.

Постои безболен начин а тоа е преку спорт, боречки вештини и спаринзи. Али не ти како татко со пиво, пивски стомак и цигара у рука да навијаш
Ако сакаш нешто да ти биде детето прво ти мора тоа да го направиш.

 

[ПрофаундлиСтупид]

Базирано на ова што го кажуваш, мислам дека колегата твој има голем страв од неприфаќање, казна, отфрлање или како и да се однесувале неговите кон него кога тој „не ги задоволувал“. Има многу за работа.

Искрено избегнувам да го користам терминот контролирање, повеќе може регулирање. Емоциите бараат да бидат почувствувани, тоа е основен модалитет на функционирање на секое животно, па така и наш. Проблемот се јавува кога одбиваме да ги почувствуваме или се трудиме да ги контролираме на пример, бидејќи тогаш си ја пренесуваме пораката дека не е во ред да се чувствуваме онака како што се чувствуваме, па така тоа пак преминува во одбивност кон своите емоции и некои одбранбени механизми како последица. Тоа што е во психата си е таму и мора да излезе на некој начин, т.е. во свесноста и телесното доживување.

Регулирање ми звучи повеќе складно некако, во смисла на тоа дека препознаваме кои се емоциите што ги имаме, наоѓаме простор и време да поминеме низ нив, да ги почувствуваме и, им овозможуваме успешна канализација (баш ова за рејџот шо викаш). Воедно и препознаваме кои емоции ни се потребни/ни недостасуваат и ги создаваме условите за да го почувствуваме тоа (рандом на пр. ни недостасува возбуда, па одиме да се возиме на rollercoaster). Со други зборови - ги препознаваме и ги задоволуваме своите емоционални потреби.

Регулирање како термин - да, дури и повеќе одговара со Волуме копче.

Штом се разбравме за емоциите, дека мастери на регулирање е потребно, тоа се вежба, стоичкте вежби даваат резултати бидејќи се базираат на излегување од комфорт. Но секој не е мотивиран да излезе од истиот.

Состојбата на колегата ја имаат многу, условната љубов си го прави своето, се слагам има многу работа. Најчесто тие ги користат социјалните медиуми да ја испроектираат сенката нели, лесно се препознаваат и на форум пример.

Но бидејќи си тука од алтруистички побуди, што би го советувала @Ron Burgundy, и тој ја има состојбата на колегата, а тоа што се јави знаеш дека е крај фор хелп.

Искрено, Јас пробав со муабет, не вроди со плод. Директната техника која би ја употребил е киднапирање во сон, оставање на пуст остров, расфрлање на орудија низ островот и би го оставил 3 месеци сам таму. Секако тоа никогаш нема да се деси и признавам голем неуспех.

Што би направила ти? Ајде да му помогнеме те молам.

Автоматски споено мислење: 16 ноември 2020

Постои безболен начин а тоа е преку спорт, боречки вештини и спаринзи. Али не ти како татко со пиво, пивски стомак и цигара у рука да навијаш
Ако сакаш нешто да ти биде детето прво ти мора тоа да го направиш.

Скроз се разбираме