Bidi trezven, no sto so taa trezvenost, pak ke te butnat vo karantin, ke ti dadat otkaz od rabota, nekoj najmil ke ti se razboli... Mozes da ostanes ramnodusen, ne, a ne mozes nitu nesto da promenis....
Ова е најбитното прашање и е сржта на стоицизмот.... контемплирај ја својата смртност... за да го победиш стравот.......има едно прашање кое сите го знаеме а на самата помисла на него се случува "курцшлус" во нас
...ШТО АКО УТРЕ Е МОЈАТА ПОСЛЕДНА ВОЗДИШКА?
....можеби е оффтопик но ете...секако филозофијата е систем на споени садови
Да, впрочем и затоа пишав „низ парови и парови на раце“, вклучувајќи ги тука и нашите, прашањето е чии се сепак пресудните при обликувањето на животите и судбините наши?
Ако добиеш отказ, трезвеност ти треба.. што понатаму... не паника.... ако се разболи близок... трезвеност...
А што ќе промени ако се трескаш од земја?
dailystoic.com
youtu.be
Ова се основите на сите учења од типот „Како да го излечите вашиот живот“
Би било убаво да може книгата да се најде.Топла препорака да изгледате и да ислушате внимателно...
Seneca: On the Shortness of Life - (My Narration & Summary)
This is my narration of Seneca's classic work On the Shortness of Life. I've added notes to summarise what is being expressed in each chapter.On the Shortnes...
Не станува збор за никакво лечење. Подоле од мојот пост има многу корисни постови, разгледај ја темава подетално и прочепкај по интернетов.Ова се основите на сите учења од типот „Како да го излечите вашиот живот“
). Ако на патот кон состојба на деполаризација се пристапува со репресија, емоцијата стекнува се повеќе и повеќе психичка сила, и иако навидум ќе изгледа дека сме сталожени, после некое време организмот нема да може да трпи, ќе излезе уште посилно и така се влегува во циклус.Bas jas sum 32 godini go imam istiot strav kako vo primerot i kaj mene najgolem strav e za kako ke bidi vo idninata, posebno da osiguras golem iznos pari za sigurnost, da se osiguras, kako ke gledas familija so 15000 denari mora da se odi za germanija...Ne sakam da ostanam siromasen vo ovaa zemja nema zivotСакам да се надоврзам со следново: прекрасна е целта на стоицизмот, со тоа што треба да бидеме внимателни како се стигнува до неа.
Не знам како било кој од сите на темава го достигнуваат тоа искуство на стабилност во разни околности, па затоа сакам да ја начнам опасноста која ја имам увидено во однос на стоицизмот од психолошка перспектива. Она што го гледам како најголема опасност е репресија, негирање, рационализирање и други механизми преку кои би го инвалидирале своето емоционално искуство, како и емоционалното искуство на другите. Емоцијата се јавува, и без разлика кој одбранбен механизам ќе се појави, емоцијата сепак ќе постои (само ќе биде несвесна, што е уште поопасно).
Мислам дека причината зошто воопшто се јавуваат силните екстреми на емоциите е поради имање премногу одбивност кон она што го чувствуваме, т.е. неприфаќање на емоцијата како дел од нашиот внатрешен компас и однос на сметање дека таа е неточна (не објективно, туку за нашето субјективно искуство), релевантна и легитимна. Имаме разни деструктивни односи кон емоциите, бидејќи како се справуваме со емоциите првично е одраз на тоа како родителите се справувале со нашите емоции, а човештвото денес во најголема мера не знае како да се справува со своите емоции, ниту со туѓи. Ако нешто не вознемири, постои сосема легитимна причина за тоа во нашиот внатрешен систем. Ќе се обидам да го доловам ова преку симплифициран хипотетички пример за да биде посликовито:
Се појавува емоција на силен страв во личност на 32 години рецимо, која добила отказ од работа. Тој силен страв е веројатно врежан во психа од рано детство. Значи, кога ќе се појави таква екстремна емоција, тоа е одраз на 3 годишно детенце кое вришти и плаче. На тоа 3 годишно дете од раѓање му е врежано дека тоа постојано мора да биде „добро“, ако е „лошо“ тогаш не заслужува љубов, мама и тато не го сакаат (ова детето го добива како сигнал, според нивното однесување - децата се експерти за читање на секакви суптилни реакции на луѓето особено родителите), ако мама и тато не го сакаат тогаш биолошкиот систем го перципира тоа како директно загрозување на преживувањето. Личноста цел живот ќе го троши да се труди да биде „добра“, значи да не добива негативни реакции од средината. Тој ден кога добива отказ личноста се чувствува инвалидирана, несакана итн., односно емоционалното искуство со кое се нема соодветно справено во детството се екстернализира и се проектира врз ситуацијата. Значи, површно ќе биде дека е исплашена за иднината бидејќи останала без работа, а коренското искуство ќе биде дека се чувствува евалуирана како „лоша“ и „погрешна“, па поради тоа не заслужува љубов, а ако не заслужува љубов тогаш не заслужува да преживее.
Емоцијата се екстернализира бидејќи секоја емоција која се појавила во животот а не се разрешила (бидејќи нашата психа не била снабдена со капацитети да се справи со истата) бара да биде разрешена. Поради ова, емоцијата ќе продолжи да се појавува на ист начин во ист циклус одново и одново се додека не ја разрешиме (сте помислиле некогаш: „зошто секогаш истото ми се случува?“
Е сега, ако дете почне да плаче и да очајува, како да му пристапиме? Пред се, со тоа што ќе го осигураме дека е во ред да се чувствува на тој начин, дека неговите емоции се легитимни и валидни, дека си има причина зошто така се чувствува и дека без разлика како се чувствува, детето заслужува љубов, внимание, сочувство итн. Ќе покажеме дека сме заинтересирани и дека сакаме да го разбереме и ќе му го дадеме тоа до знаење: ќе му поставиме разни прашања за тоа што ја поттикнало емоцијата, без никаква осуда. Така, емоцијата кај детето ќе се трансформира и истото ќе се чувствува безбедно со нас. Епа, базирано на ова, кога самите имаме разни екстремни чувства, пожелно е да им пристапиме како на тоа мало детенце, односно да си пристапиме кон себе како родителот кој би сакале да бидеме и да го имаме. Друга аналогија е начинот на кој се справуваме со пријатни чувства - најчесто немаме трауми врзани со нив (иако понекогаш се случува), им дозволуваме да течат, не ги осудуваме, едноставно седиме со емоциите со односот дека е во ред да ги имаме.
За некои емоционални искуства да се разрешат и трансформираат треба подолго, а за некои кратко време. Преку работа со емоциите мислам дека се стасува до тој здрав стоички однос и се воспоставува хармонија во психата и во организмот. Се надевам дека ова ќе ви биде корисно дополнување на дискусијата. Ми се допаѓа пристапот да не рипаме одма да ги истуриме емоциите врз другите, туку да бидеме интроспективни, со тоа што лично би го имплементирала пристапот на сочувство кон себе (во ред е да се чувствувам така) наместо тиранија (не треба да се чувствувам така и сега ќе се чувствувам поинаку).
Јас друго мислам дека кажав: сум ги читала таквиот тип на книги за самопомош, и тие пропагираат - контрола на емоциите, постапување кон луѓето според етички начин, делување во сопствениот домен на делување, со тежнеење да се биде „најдобрата верзија од себе“. Тоа дека презеле принципи од стоицизмот, не сум знаела
samo da se nadovrzam deka toj strav ti go unistuva cel zivot, se osekas bespomosno, cel svet se raspaga, lubomora alcnost i zavist, se sporeduvas so drugite i se natprevaruvas od sekoj da si podobar vo nesto... toa se realnite strani na stravot vo sekojdnevniot zivot... Ako razbiras poveke mozes da prodolzis da pisuvas ova mi e omilena tema.. ova sto go napisa go barav celo vreme mnogu sum ti blagodarenСакам да се надоврзам со следново: прекрасна е целта на стоицизмот, со тоа што треба да бидеме внимателни како се стигнува до неа.
Не знам како било кој од сите на темава го достигнуваат тоа искуство на стабилност во разни околности, па затоа сакам да ја начнам опасноста која ја имам увидено во однос на стоицизмот од психолошка перспектива. Она што го гледам како најголема опасност е репресија, негирање, рационализирање и други механизми преку кои би го инвалидирале своето емоционално искуство, како и емоционалното искуство на другите. Емоцијата се јавува, и без разлика кој одбранбен механизам ќе се појави, емоцијата сепак ќе постои (само ќе биде несвесна, што е уште поопасно).
Мислам дека причината зошто воопшто се јавуваат силните екстреми на емоциите е поради имање премногу одбивност кон она што го чувствуваме, т.е. неприфаќање на емоцијата како дел од нашиот внатрешен компас и однос на сметање дека таа е неточна (не објективно, туку за нашето субјективно искуство), релевантна и легитимна. Имаме разни деструктивни односи кон емоциите, бидејќи како се справуваме со емоциите првично е одраз на тоа како родителите се справувале со нашите емоции, а човештвото денес во најголема мера не знае како да се справува со своите емоции, ниту со туѓи. Ако нешто не вознемири, постои сосема легитимна причина за тоа во нашиот внатрешен систем. Ќе се обидам да го доловам ова преку симплифициран хипотетички пример за да биде посликовито:
Се појавува емоција на силен страв во личност на 32 години рецимо, која добила отказ од работа. Тој силен страв е веројатно врежан во психа од рано детство. Значи, кога ќе се појави таква екстремна емоција, тоа е одраз на 3 годишно детенце кое вришти и плаче. На тоа 3 годишно дете од раѓање му е врежано дека тоа постојано мора да биде „добро“, ако е „лошо“ тогаш не заслужува љубов, мама и тато не го сакаат (ова детето го добива како сигнал, според нивното однесување - децата се експерти за читање на секакви суптилни реакции на луѓето особено родителите), ако мама и тато не го сакаат тогаш биолошкиот систем го перципира тоа како директно загрозување на преживувањето. Личноста цел живот ќе го троши да се труди да биде „добра“, значи да не добива негативни реакции од средината. Тој ден кога добива отказ личноста се чувствува инвалидирана, несакана итн., односно емоционалното искуство со кое се нема соодветно справено во детството се екстернализира и се проектира врз ситуацијата. Значи, површно ќе биде дека е исплашена за иднината бидејќи останала без работа, а коренското искуство ќе биде дека се чувствува евалуирана како „лоша“ и „погрешна“, па поради тоа не заслужува љубов, а ако не заслужува љубов тогаш не заслужува да преживее.
Емоцијата се екстернализира бидејќи секоја емоција која се појавила во животот а не се разрешила (бидејќи нашата психа не била снабдена со капацитети да се справи со истата) бара да биде разрешена. Поради ова, емоцијата ќе продолжи да се појавува на ист начин во ист циклус одново и одново се додека не ја разрешиме (сте помислиле некогаш: „зошто секогаш истото ми се случува?“
Е сега, ако дете почне да плаче и да очајува, како да му пристапиме? Пред се, со тоа што ќе го осигураме дека е во ред да се чувствува на тој начин, дека неговите емоции се легитимни и валидни, дека си има причина зошто така се чувствува и дека без разлика како се чувствува, детето заслужува љубов, внимание, сочувство итн. Ќе покажеме дека сме заинтересирани и дека сакаме да го разбереме и ќе му го дадеме тоа до знаење: ќе му поставиме разни прашања за тоа што ја поттикнало емоцијата, без никаква осуда. Така, емоцијата кај детето ќе се трансформира и истото ќе се чувствува безбедно со нас. Епа, базирано на ова, кога самите имаме разни екстремни чувства, пожелно е да им пристапиме како на тоа мало детенце, односно да си пристапиме кон себе како родителот кој би сакале да бидеме и да го имаме. Друга аналогија е начинот на кој се справуваме со пријатни чувства - најчесто немаме трауми врзани со нив (иако понекогаш се случува), им дозволуваме да течат, не ги осудуваме, едноставно седиме со емоциите со односот дека е во ред да ги имаме.
За некои емоционални искуства да се разрешат и трансформираат треба подолго, а за некои кратко време. Преку работа со емоциите мислам дека се стасува до тој здрав стоички однос и се воспоставува хармонија во психата и во организмот. Се надевам дека ова ќе ви биде корисно дополнување на дискусијата. Ми се допаѓа пристапот да не рипаме одма да ги истуриме емоциите врз другите, туку да бидеме интроспективни, со тоа што лично би го имплементирала пристапот на сочувство кон себе (во ред е да се чувствувам така) наместо тиранија (не треба да се чувствувам така и сега ќе се чувствувам поинаку).
искрено, незнам ништо за стоицизмот, а и не сакам допрва на овие мои стари години да учам ....но би сакала да ти кажам од мое животно искуство, дека, за да имаш контрола на твоите реакции, треба да си како оние војници во елитните единици, кои се подвргнати на најтешки тестови, на најтешки искушенија, маки,на најтешка пеколна обука, за да станат прекалени елитни војници познати по својата издржливост и снаодливост.