ElNinho
Мадридиста!
- Член од
- 17 јули 2009
- Мислења
- 20.965
- Поени од реакции
- 57.716
Ај у темава ќе се пожалам...
Кај отиде младинава бе !? Стварно еј... забегале децава...
Па кога бев ја копиљ, за вакво време душа давав еј... радости ме јадеа кога ќе заврнеше снег. Се враќаш од школо у 1, соблекуваш мокри, облекуваш суви алишта и цепаш до 4 саат, праиш бункери од снег. Доаѓаат моите у 4, ручек, пак се пресоблекуваш, се стемнува и пак цепаш на улица.
Сега дека малку подмрзнато, рај за лизгање !!! Пола саат се е*авате да направите џам лизгалица на патот, долга едно десет метри. Се пушташ и се забораваш...
Па уште и монтка ако имаш се пушташ на стомак или на грб... лееиии појако од тоа нема !!!
Кога ќе ни здосадеше тоа, шлагот на вечерта, фудбал на снег !!! Така натапкана улицата од коли, веќе касно навечер, скоро и да нема сообраќај... ајдааа на мали голчиња. Поголеми се шансите да паднеш него да даеш гол. Се пушташ клизач, 30 метри...
А измеѓу овие три „фази“, се прпелкаш со некое девојче у снегот... ееех, детска невиност...
Ќе дојдеш дома накиснат, се те боли од што си испопаѓал, но така деца растат... навистина било точно тоа. Еве ме пораснат, здрав и прав, со спомени од детството кои у вакви моменти посакуваш пак да станат реалност...
А сега бе... едвај на прсти да ги избројам децата кои беа искочени да си играат на снегов... повеќе бевме ние, дваесет годишни... сега се тркаат кој прв ќе напише статус за снегот... Жал ми е за нив, не знаат што пропуштаат...
Али тоа е, изменети се вредностите сега, уживањата, радувањата... па дури и снегот не е тоа што беше.
Кај отиде младинава бе !? Стварно еј... забегале децава...
Па кога бев ја копиљ, за вакво време душа давав еј... радости ме јадеа кога ќе заврнеше снег. Се враќаш од школо у 1, соблекуваш мокри, облекуваш суви алишта и цепаш до 4 саат, праиш бункери од снег. Доаѓаат моите у 4, ручек, пак се пресоблекуваш, се стемнува и пак цепаш на улица.
Сега дека малку подмрзнато, рај за лизгање !!! Пола саат се е*авате да направите џам лизгалица на патот, долга едно десет метри. Се пушташ и се забораваш...
Па уште и монтка ако имаш се пушташ на стомак или на грб... лееиии појако од тоа нема !!!
Кога ќе ни здосадеше тоа, шлагот на вечерта, фудбал на снег !!! Така натапкана улицата од коли, веќе касно навечер, скоро и да нема сообраќај... ајдааа на мали голчиња. Поголеми се шансите да паднеш него да даеш гол. Се пушташ клизач, 30 метри...
А измеѓу овие три „фази“, се прпелкаш со некое девојче у снегот... ееех, детска невиност...
Ќе дојдеш дома накиснат, се те боли од што си испопаѓал, но така деца растат... навистина било точно тоа. Еве ме пораснат, здрав и прав, со спомени од детството кои у вакви моменти посакуваш пак да станат реалност...
А сега бе... едвај на прсти да ги избројам децата кои беа искочени да си играат на снегов... повеќе бевме ние, дваесет годишни... сега се тркаат кој прв ќе напише статус за снегот... Жал ми е за нив, не знаат што пропуштаат...
Али тоа е, изменети се вредностите сега, уживањата, радувањата... па дури и снегот не е тоа што беше.