Повеќе би рекол дека е тавтолошка дисусијата на обете инволвирани страни во докажувањето постоење или непостоење на Бог.
Едните тврдат (без реални и согледливи докази) дека постои, а другите дека не постои, особено без да ја слушнат спротивната страна.
Речиси е невозможно да се докаже нешто толку апстрактно без длабоко навлегување во историјата и философијата на религијата, без оглед за која религија се говори.
невозможно, велам, поради фактот, непобитен факт, дека втемелениот начин на размислување е да се постојано докажува со негација наконтра-аргументите.
Negatio am absurdum!
Потврдата или негацијата за постоење на апстракт може да се докажува или августиновски или сократовски, со постојано барање празнина во доказот на собеседникот.
Постои или не постои е излитена форма на дисусија.
Правец кој би требало да се заземе е оној кој бара доказ за верба или неверба во апстракт на индивидуално ниво.
"Речи го како сакаш, но вербата е моја, таква и за мене" би бил најдобриот аргумент, но, кај секого постои оној бунт, желба секој еден да го убеди другиот во својата мисла, верба итн.
Јас ја држам мојата позиција, а таа е дека бог, како што е претставен по Никејскиот собор, согласно нивото на тогашната свест, денес е неапликативен апстракт и непостоечки во тој апстрактен формат.
Всушност, тогаш, а и пред тоа, свеста била на ниво кое побарувало деитификација со антропоморфен карактер на апстрактот, денес, надмината е потребата, свеста е друга, само заблудата која ја носи слепото следење на догмата, сеуште има длабоки корени.
The Force, популарно, Силата, е извор на се кое е физичко, материјално и апстрактно, таа е енергија која исполнува, празни, содржи и е содржана, нема персонификација, нема антропоморфизам, има само сепостојност и сеопфатност.
Сеа ја содржи и се е содржано во неа, од неа сме, во неа сме, во неа ќе бидеме, едено, како целост поделена во безборј ентитети со исти примарни карактеристики.
Кога навремето се барало објаснување, свеста налагала антропоморфизам, сега, свеста налага друго, а тоа е не слепо следење, не слепа верба, туку разумски поглед на нешатат, објаснување на материјалното, а прифаќање на апстрактното на начин соодветен за индивидуата, која на крај е сепак, полн и целосен израз на Силата.
Сега мислам дека сум појасен. Нели.
П.С. одењето по белата линија на коловозот е сигурно чекорење во еден правец, покажува каде треба да счекориш, но е најнебезбедната, не е ниту кон едната, ниту кон другата страна, а возилата минуваат, врват, може некое да те удри.
Страна треба да се одбере, се до моментот кога ќе се левитираш на ниво каде познајноста на апстрактот т.е Силата ќе ти биде секојдневие.
Потоа нема да имаш потреба од објаснение, апологетизам или договорна дискусија.
:smir:
Тоа чекав... ти беше јасен.