Не знам колку години имаш, претпоставувам некаде околу 25. Да ти кажам неколку работи. Ти имаш практични проблеми, кои се решаваат. Не велам дека се решават лесно, но се решаваат. Ќе си земеш пасош и под итно ќе си заминеш од тука. Знаеш колку убави места има на светот? Еден куп места каде што можеш со нормална работа да имаш нормален живот. Транзицијата е пекол за оние кои се најдоа на погрешната страна. Собери некој денар за пат, ако можеш некако и Бугарски пасош извади, и да те нема одовде.Бидејќи не сакав да отворам тема специално и сл. Овдека ќе го пишам она што е од мојот живот кој сака нека прочита... а дали ќе се промени нешто незнам...
....
Samo boldiranite 2 raboti ke gi komentiram...licno iskustvo brat...Бидејќи не сакав да отворам тема специално и сл. Овдека ќе го пишам она што е од мојот живот кој сака нека прочита... а дали ќе се промени нешто незнам...
Уште од кога се родив цел живот ми е утепан можеби некој ќе се запраша зошто, затоа што уште од моите 3 години живеам под кирија, во 5-6 одд кога почнав од децата не бев добро прифатен а тие децата беа сите на богаташи сите кои имаа пари јас дете од сиромашна фамилија ми зборуваа се и сешто почнав да не сакам да одам во школо да бегам па така во 6 одд паднав година нели многу чудно? да затоа што бегав и имав доста изостаноци... незнам по кое чудо но како да станав друга личност на 14 години како возрасен бев почнав да работам на мешалица преку еден пријател... на мој поранешен другар работев за 300 денари од 8 до 18 часот од понеделник до сабота... никогаш не осетив што е дество имав татко кој никогаш не се грижеше за нас за мене и мајками Мајками иако работеше но зимаше мала плата од 9000 денари а се знае со 9000 денари дека воопшто не се доволни ... После некое време почина баба ми и дедо ми... па татко ми во рок од една година... а исто и пред скоро година раскинав со девојка, која истата ме извлече ми даде надеж за доста работи со која бев среќен како никогаш досега во мојот живот се заљубив тотално едноставно стана дел од мене коминициравме 24/7 а сега? сега веќе ја нема ја немам видено одмна а толку ми фали... можеби и поубаво е што ме напушти што си замина барем животот нема да и биде потежок со мене... Иако работам пак но за плата која воопшто не е доволна за живот останав сам... без баба,без татко кој посакував барем некогаш да ме гушнеше и да осетам на некој начин што е да се има татко... останав без личност која што ми значеше премногу останав без другарка останав без друштво бидејќи јас морав да го напуштам бидејќи не сакав да бидам во друштво каде што дрогата и царуваше... Така сега живот со доста неплатени сметка должен ко грк со блокирана сметка... без никој околу себе си само со мајка ... која на секој начин ми помага Едноставно Останав сам да чекорам по патот кој води никаде ама баш никаде пробав пред 7 месеци да се самоубијам пробав да испијам ачиња си реков барем ќе се спасам од овој свет каде што материјалнооста е на прво место но ете пак сум тука зошто, затоа што бев кукавица не можев да се напијам барем уште 5 апчиња... пробав уште еднаш да си ги пресечам вените но пак не можев пак бев кукавица без храброст само стоев и милион мисли во мене и уште еднаш пробав во лисиче на железничката да отидам но не можев пак кукавица испаднав толку се мразам себе си што го уништив својот живот така сега сум само како робот со скршено срце,душа која талка во мрачен свет без никого... без надеж каде што одам на работа иако се смеам пред другите но тоа е вештачка насмевка а внатре во душата се крие нешто мрачно минато кое сакам ненормално да го избришам сакам одново да почнам но не можам на овој начин седам и размислувам... да заминам од овој свет некако... многу пати одам далеку од Скопје со точак каде што седам и размислувам зошто секогаш животот волку мора да биде тежок зошто едноставно луѓето толку знаат некого да повредат без размислат без око да и трепне а сето тоа го прават само за свои потреби... и додека сега го пишувам едноставно солзи ми одат и се прашувам дали некогаш барем малце храбост ќе добијам за да заминам од овој свет... а нешто што ми недостига е некој да ме прегрне и ништо самотоа ми недостига но и тоа го немам а колку е само лошо да останеш сам без никој... Затоа можеби и последно ова ќе ми биде овде можеби и не незнам но знам дека еден ден ќе заминам од овој свет но по моја желба а тоа ќе биде наскоро... па така овој свет нeма ни да осети јас кога ќе заминам никој нема ни да му биде жал... Затоа до вас другите совет секогаш гледајте да научите да цените и вашиот партнер се разбира ако заслужуваат ако не сте на факс запишете се бидејќи без школо без диплома тешко е ... тешко е само да си со средно трудете се и верувам дека ќе успеете... бидејќи јас не успеав затоа што немав желба за тоа бидејќи прерано го зафркнав мојот живот немојте и вие истото да го направите бидејќи е вака ќе завршите целите скршени одвнатре без надеж без луѓе околу себе а ќе барате излез а веќе го нема исто како и со воз кога ќе ви избега не можете да го вратите назад ниту пак да го стигнете...
Иако можеби никој не ни го прочита но барем знам дека се искажав оставив нешто зад себе кој можеби некој ќе го прочита барем советот и да види дека е многу подобро кога тие работи некој ќе ги направи за разлика од овој посран никаков живот кој ме скрши на милион делови
А како да го опишам животов мој? Мрачен тунел во кој нема крај....
Не е кукавица оној кој ќе замине доброволно од овој свет... бидејќи секој си има право на свој избор...
....
Јас знам, ќе се промени! Секогаш се променува. Животот е тркало......а дали ќе се промени нешто незнам...
Колку години имаш бе дете ?Бидејќи не сакав да отворам тема специално и сл. Овдека ќе го пишам она што е од мојот живот кој сака нека прочита... а дали ќе се промени нешто незнам...
Уште од кога се родив цел живот ми е утепан можеби некој ќе се запраша зошто, затоа што уште од моите 3 години живеам под кирија, во 5-6 одд кога почнав од децата не бев добро прифатен а тие децата беа сите на богаташи сите кои имаа пари јас дете од сиромашна фамилија ми зборуваа се и сешто почнав да не сакам да одам во школо да бегам па така во 6 одд паднав година нели многу чудно? да затоа што бегав и имав доста изостаноци... незнам по кое чудо но како да станав друга личност на 14 години како возрасен бев почнав да работам на мешалица преку еден пријател... на мој поранешен другар работев за 300 денари од 8 до 18 часот од понеделник до сабота... никогаш не осетив што е дество имав татко кој никогаш не се грижеше за нас за мене и мајками Мајками иако работеше но зимаше мала плата од 9000 денари а се знае со 9000 денари дека воопшто не се доволни ... После некое време почина баба ми и дедо ми... па татко ми во рок од една година... а исто и пред скоро година раскинав со девојка, која истата ме извлече ми даде надеж за доста работи со која бев среќен како никогаш досега во мојот живот се заљубив тотално едноставно стана дел од мене коминициравме 24/7 а сега? сега веќе ја нема ја немам видено одмна а толку ми фали... можеби и поубаво е што ме напушти што си замина барем животот нема да и биде потежок со мене... Иако работам пак но за плата која воопшто не е доволна за живот останав сам... без баба,без татко кој посакував барем некогаш да ме гушнеше и да осетам на некој начин што е да се има татко... останав без личност која што ми значеше премногу останав без другарка останав без друштво бидејќи јас морав да го напуштам бидејќи не сакав да бидам во друштво каде што дрогата и царуваше... Така сега живот со доста неплатени сметка должен ко грк со блокирана сметка... без никој околу себе си само со мајка ... која на секој начин ми помага Едноставно Останав сам да чекорам по патот кој води никаде ама баш никаде пробав пред 7 месеци да се самоубијам пробав да испијам ачиња си реков барем ќе се спасам од овој свет каде што материјалнооста е на прво место но ете пак сум тука зошто, затоа што бев кукавица не можев да се напијам барем уште 5 апчиња... пробав уште еднаш да си ги пресечам вените но пак не можев пак бев кукавица без храброст само стоев и милион мисли во мене и уште еднаш пробав во лисиче на железничката да отидам но не можев пак кукавица испаднав толку се мразам себе си што го уништив својот живот така сега сум само како робот со скршено срце,душа која талка во мрачен свет без никого... без надеж каде што одам на работа иако се смеам пред другите но тоа е вештачка насмевка а внатре во душата се крие нешто мрачно минато кое сакам ненормално да го избришам сакам одново да почнам но не можам на овој начин седам и размислувам... да заминам од овој свет некако... многу пати одам далеку од Скопје со точак каде што седам и размислувам зошто секогаш животот волку мора да биде тежок зошто едноставно луѓето толку знаат некого да повредат без размислат без око да и трепне а сето тоа го прават само за свои потреби... и додека сега го пишувам едноставно солзи ми одат и се прашувам дали некогаш барем малце храбост ќе добијам за да заминам од овој свет... а нешто што ми недостига е некој да ме прегрне и ништо самотоа ми недостига но и тоа го немам а колку е само лошо да останеш сам без никој... Затоа можеби и последно ова ќе ми биде овде можеби и не незнам но знам дека еден ден ќе заминам од овој свет но по моја желба а тоа ќе биде наскоро... па така овој свет нeма ни да осети јас кога ќе заминам никој нема ни да му биде жал... Затоа до вас другите совет секогаш гледајте да научите да цените и вашиот партнер се разбира ако заслужуваат ако не сте на факс запишете се бидејќи без школо без диплома тешко е ... тешко е само да си со средно трудете се и верувам дека ќе успеете... бидејќи јас не успеав затоа што немав желба за тоа бидејќи прерано го зафркнав мојот живот немојте и вие истото да го направите бидејќи е вака ќе завршите целите скршени одвнатре без надеж без луѓе околу себе а ќе барате излез а веќе го нема исто како и со воз кога ќе ви избега не можете да го вратите назад ниту пак да го стигнете...
Иако можеби никој не ни го прочита но барем знам дека се искажав оставив нешто зад себе кој можеби некој ќе го прочита барем советот и да види дека е многу подобро кога тие работи некој ќе ги направи за разлика од овој посран никаков живот кој ме скрши на милион делови
А како да го опишам животов мој? Мрачен тунел во кој нема крај....
Не е кукавица оној кој ќе замине доброволно од овој свет... бидејќи секој си има право на свој избор...
Еве го видеото кое го направив пред некое време каде што секој збор феномелано ме опишува а проклето би сакал да не беше така... па така ако некогаш веќе нема да пишам мислење и да бидам човекот без лимит се знае дека сум можеби некаде каде што ќе умрам сам и ќе скапувам во некоја шума или пак 5 метра под земја ...
--- надополнето: 25 август 2012 во 20:59 ---
Прегледај го приврзокот 48071Прегледај го приврзокот 48070
....
Најискрено ќе ти кажам да не ме тролаш ... и сл. Ако никогаш не си почуствувал мака доволна за да пробаш да се самоубиеш немој ни да читаш тука бидејќи вака само повеќе отежнуваш. Ако толку ти е интересно да се зафркаваш најди некој друг сличен на тебе. поздравКолку години имаш бе дете ?
Не мислам ни да те тролам ни нешто слично само ме интересира колку години имашНајискрено ќе ти кажам да не ме тролаш ... и сл. Ако никогаш не си почуствувал мака доволна за да пробаш да се самоубиеш немој ни да читаш тука бидејќи вака само повеќе отежнуваш. Ако толку ти е интересно да се зафркаваш најди некој друг сличен на тебе. поздрав
Доволно години за да си решавам сам што да правам со мојот живот.Не мислам ни да те тролам ни нешто слично само ме интересира колку години имаш
Дечко, здрав си, имаш мајка, имаш работа, способен си да работиш, не си глупав. Не паѓај во депресии, активирај се! Сврти се, погледни околу себе и цени го тоа што го имаш! Можеби и не е многу, но е безброј пати повеќе од ништо.Доволно години за да си решавам сам што да правам со мојот живот.