Психички и онака сум мртов одамна, може да речам дека постојам само уште физички..
Јас вака ги делам проблемите во животот:
1. Домашни проблеми
2. Љубовни проблеми
3. Деловни проблеми
Тука влегуваат сите можни комбинации, но според тежината вака изгледаат во моите очи.
1. Домашните се најтешки, неподносливи и едноставно мораш да научиш да живееш со нив. Од егзистенцијални проблеми, болести, фамилијарни препукувања до смрт на близок човек. Сите ги имаме истите проблеми, нема семејство кое функционира беспрекорно. Некогаш има пари, потоа нема пари, а со парите се и проблемите. Кога нема пари сите секого обвинуваат за било што, се појавува нетрпеливост, кавги и расправии. Мислиш дека светот се руши, родителите се симнуваат степен подоле, бараат начин да ги прехранат децата и се нафаќаат да работат било што. Тоа предизвикува срам, нелагодност и отворен пат да те повреди околината. Некои и не се толку борци, па се обидуваат притисокот да го намалат со алкохол, со префрлање на топката или со целодневно кукање. Тоа е како тркало, еднаш имаш, потоа немаш, за некое време пак имаш, па пак назад. Нема една линија во финансии. Тоа е проблем кој се решава, доколку сите страни во семејството заеднички се обидат да го премостат. Нема гордост и нема его, работат било што за да се преживее и да се платат сметките, од најмлад до најстар.
Потоа се проблемите во брачниот однос. Нема идеален брак, мора да има некаков проблем. Но детето не е виновно и не треба да се чувствува како дел од тие проблеми. Треба да се изолира колку може, бидејќи они се избрале еден со друг и они треба да се поднесуваат. Што си ти крив ако они си вадат очи секој ден? Освен што мораш да ги слушаш, размисли и во насока „нек си ебат матер“ што сакаат нека прават.
Проблеми со пошироко семејство исто така може да предизвика мачнина во стомак. Ама кој ги врти нив, залепи им се во фаца и замини, нема потреба и од тие проблеми да се замараш.
Нема идеален брак, нема идеално семејство, сите имаме проблеми. Фамилијата не се бира, туку ти припаѓа од самото раѓање, тоа неможе да се смени. Но ти имаш свој живот и своја иднина, ти си борец и сам ќе си ја добиеш позицијата, не ти треба никој.
2. Љубовните проблеми се смешни во однос на домашните, но знаат некогаш и да болат. Запомни никој не е незаменлив, еден заминува, друг доаѓа. Љубовта не е вечна и чувствата со силни емоции бледеат за некое време. Исто е вистина дека и времето лечи се, колку и да звучи шаблонски. Не те сака, не те сака, нек си ебе матер таму некаде има некој што ќе те сака. Ако се тупиш за секого во животот нема да остане време за тебе. Сите околу тебе во врски, а ти немаш никој, голем тит излези прослави во тоа име. А пак тие во врски демек умираат од среќа, одвај чекаат да се ослободат. Човечки е кога си сам да сакаш некого до себе, а кога си во врска да ја сакаш слободата. Што е твое ќе си дојде, кад тад.
Те изневериле, ти се скарале, пак ќе огрее сонце, животот не завршува сигурно.
3. Деловни има секој ден. Со сите се расправаш, нема работа без нервози. Се дигаш, паѓаш па пак се дигаш. Тркало. Има работа, па нема работа, па пак понатаму има. Нема фрустрации, таков ни е системот посран, ти вредиш и тоа треба да си го зацрташ во глава. Ќе успееш, мора да успееш.
И последни се друштвените. Другарства вистински речиси и да нема, ретки се. Ако имаш чувај ги, ако ги немаш балансирај ги. Дргарства од 25 години завршуваат со нож во грб, во тој што најмногу веруваш тој ќе ти го забие. Лабаво, дружи се со сите, имај широка база на познанства. Не се отварај, пријателствата се за да има со кого да једеш говна до сабајле. Не барај перфекција, не постои. Не барај внимание целосно, никој нема да ти го даде. Немаш друштво, пиши на социјални мрежи и веднаш некој ќе ти прави друштво. Обиди се да ги задржиш тие што се позитивни, негативните испуцај ги. Колку е краток животот уште да дозволиш некоја небитна фаца да те замара.
И за крај животот е еден филм. Како си го режираш така си го живееш. Има многу убавини и големи падови. Сите сме биле во говна, ни било најтешко, но не се откажуваме. Ако се откажуваме сите на проблемите кои ни наидуваат, немаше да има човек во земјава. Кога ти е најтешко излези на воздух прошетај и сфати дека само без воздух не се може, без друго се. Биди борец, те очекуваат убави моменти, доживеј ги. И плус размисли за сите околу тебе кои те сакаат (иако сега можеби не ти иде никој на памет), ги има многу. Заслужуваат ли они такво нешто?! Горе главата никој не вреди толку за вакво размислување.
Мајками иако работеше но зимаше мала плата од 9000 денари а се знае со 9000 денари дека воопшто не се доволни ... После некое време почина баба ми и дедо ми... па татко ми во рок од една година... а исто и пред скоро година раскинав со девојка, која истата ме извлече ми даде надеж за доста работи со која бев среќен како никогаш досега во мојот живот се заљубив тотално едноставно стана дел од мене коминициравме 24/7 а сега? сега веќе ја нема ја немам видено одмна а толку ми фали... можеби и поубаво е што ме напушти што си замина барем животот нема да и биде потежок со мене... Иако работам пак но за плата која воопшто не е доволна за живот останав сам... без баба,без татко кој посакував барем некогаш да ме гушнеше и да осетам на некој начин што е да се има татко... останав без личност која што ми значеше премногу останав без другарка останав без друштво бидејќи јас морав да го напуштам бидејќи не сакав да бидам во друштво каде што дрогата и царуваше... 
Така сега живот со доста неплатени сметка должен ко грк со блокирана сметка... без никој околу себе си само со мајка ... која на секој начин ми помага 
толку се мразам себе си што го уништив својот живот така сега сум само како робот со скршено срце,душа која талка во мрачен свет без никого... без надеж каде што одам на работа иако се смеам пред другите но тоа е вештачка насмевка а внатре во душата се крие нешто мрачно минато кое сакам ненормално да го избришам сакам одново да почнам но не можам на овој начин седам и размислувам... да заминам од овој свет некако... многу пати одам далеку од Скопје со точак каде што седам и размислувам зошто секогаш животот волку мора да биде тежок зошто едноставно луѓето толку знаат некого да повредат без размислат без око да и трепне а сето тоа го прават само за свои потреби... и додека сега го пишувам едноставно солзи ми одат и се прашувам дали некогаш барем малце храбост ќе добијам за да заминам од овој свет... а нешто што ми недостига е некој да ме прегрне и ништо самотоа ми недостига но и тоа го немам а колку е само лошо да останеш сам без никој... Затоа можеби и последно ова ќе ми биде овде можеби и не незнам но знам дека еден ден ќе заминам од овој свет но по моја желба а тоа ќе биде наскоро... 
