Дали Европа ни подготвува трет Букурешт?
понеделник, 07 април 2008
Да се стави мораториум на кандидатурата за членство во НАТО и ЕУ до прифаќањето на уставното име на државата. Треба да се работи на стратегиско партнерство за одбрана на Република Македонија со САД и посведочените пријателски држави во НАТО и ЕУ со договорно утврдени безбедносни и економски клаузули
Пишува: др. Михајло Миновски
По Букурешт одново ни се наметнува судбинското прашање што пред повеќе од едно столетие го постави
Крсте П. Мисирков: што правевме, што направивме и што треба да правиме ние Македонците? Тоа сега се појавува како прашање: Што правеше, што направи и што треба да прави државното раководство на Република Македонија ?
Што правеа досегашните раководства?
Го повикуваа народот да ја заборави сопствената историја, да ги избрише од неговата меморија трагичното минато, распарчувањето, геноцидот, да простува христијански, да трпи, да се жртвува во сегашноста - за нова иднина; за благосостојба и за духовно обединување во нова Европа. Го убедуваа дека Европа се раководи од правото и правичноста. Во сето тоа македонскиот народ сакаше да верува, веруваше во минатото, верува и денес.
Ние, Македонците, верувавме и баравме од Европа: во Берлин 1878, Лондон 1913, Букурешт 1913, Париз 1919, Париз 1946 да не прифати како народ, со свој идентитет, со богато културно минато, да ни го признае правото на слободен живот во своја држава.
Што ни даде официјална Европа?
Берлин, 1878: Европа одлучи: Македонија како безимена провинција да остане под власта на Османлиската држава.
Лондон, 1913: ја одобри окупацијата на Македонија од империјалистичките балкански држави.
Букурешт, 1913: Европа ја призна поделбата на Македонија и распарчувањето на македонскиот народ.
Париз, 1919: Европа се оглуши на барањата на Македонците за примена на право на самоопределување, обединување и самостојна држава и за македонскиот народ. Ја потврди поделбата на Македонија. По силна заложба на Франција го прифати барањето на Грција и вгради клаузула во Мировниот договор со поразена Бугарија за задолжителна Конвенција за размена на малцинствата; прифати третман на тогаш мнозинскиот македонски народ во егејскиот дел на Македонија како бугарско малцинство во грчката држава, го легализира етничкото чистење спроведувано од Грција.
Лозана, 1923: Европа го поддржа потпишувањето на Конвенција за задолжителна размена на малцинствата меѓу Грција и Турција. Ја поддржа Грција за насилно протерување и на македонското население со исламска вероисповед од егејскиот дел на Македонија.
Париз, 1946: На Мировната конференција ја потврди поделбата на Македонија и распарченоста на македонскиот народ. Тогаш, Грција спроведе нов геноцид над македонскиот народ...
1991: По прогласувањето на независноста на Република Македонија. Европа се солидаризира со Грција за непризнавање на уставното име и државноправниот континуитет на државата и националниот идентитет на македонскиот државотворен народ.
Њујорк, 1993: Европа наметна прием на Република Македонија во ООН под привремено име Поранешна Југословенска Република Македонија.
Букурешт, 2008. Европа ја понижи Република Македонија со одбивањето на нејзиното барање за пристапување во НАТО, со образложение дека не го прифаќа уставното име.
Букурешт, 2008: Европа ја понижи Република Македонија со одбивањето на нејзиното барање за пристапување во НАТО, со образложение дека не го прифаќа уставното име. Приемот во НАТО и ЕУ, го услови со име на државата во меѓународните организации и во меѓународните односи различно од уставното име. Со тоа, категорично даде на знаење дека државата ја сака во НАТО и ЕУ без македонскиот народ, без Македонци, со население без македонски национален идентитет.
Битката за признавањето на нашето националното историско име (националниот идентитет, автентичното историско минато и културно наследство) ја загубивме. Европа и сега, на почетокот на 21 век, не го измени својот однос спрема македонскиот народ.
Политиката на македонското државно раководство, политика на кооперативност до степен на подаништво кон Европа, доживеа тотален крах. Но, може и мора да има и алтернатива.
Во актуелниов историски момент, витален државен интерес е да не се бараат виновниците за поразот на таа политика и тешкиот удар на националното достоинство. Се во свое време. Никој нема да биде амнестиран од судот на историјата.
Што направија (односно не направија) државните раководства да дојдеме во оваа положба на сите нам ни е познато.
По Букурешт, Европа од Република Македонија бара продолжување со досегашната (губитничка) политика и нуди две солуции:
1. Државното раководство да прифати ново име на државата за членство во ООН и во меѓународните организации (да го деноминира и обезличи сопствениот народ за надворешниот свет) само така може да биде примена во НАТО и во ЕУ. Да прифати(ме) Грција (ополномоштена од Европа) да ни го определи името, да ни го деродира идентитетот. Да признае(ме) дека не сме државотворен народ, дека нашата држава ќе постои по и според волјата на Грција, како „грчка државна творба”.
2. Да се соочи со трет Букурешт (веројатно Брисел 2009 година).
Што треба да се направи ?
1. Државното раководство, лидерите на политичките партии и интелектуалците експерти кои го создаваа јавното мислење, да најдат сили да го преиспитаат фаталистичкото гледање дека без членство во НАТО ќе ја изгубиме државата и ќе не нема како народ.
2. Национален договор за виталните национални и државни интереси.
3. Неодложно усвојување долгорочна национална и државна стратегија со приоритети.
4. Политички консензус за продолжување на реформите. Република Македонија самостојно да се развива и да ги остварува европските стандарди за лична безбедност, сигурноста на имотот, граѓански права и квалитет на животот на граѓаните.
5. Прекинување на разговорите со Грција за името. Ревидирање на досегашната позиција во меѓусебните односи по отвореното демонстрирање на непријатество.
6. Отповикување на согласноста за привремено име во Обединетите нации и воведување на уставното име Република Македонија.
7. Мораториум за кандидатурата за членство во НАТО и ЕУ до прифаќањето на уставното име на државата.
8. Билатерална и мултилатерална соработка со сите држави врз рамноправна основа, посебно со пријателските држави во НАТО и ЕУ.
9. Стратегиско партнерство за одбрана на Република Македонија со САД и посведочените пријателски држави во НАТО и ЕУ со договорно утврдени безбедносни и економски клаузули.
10. Преиспитување на одбрамбената стратегија; реактивирањето на резервниот состав на Армијата на Република Македонија и рестартирање на наменската индустрија.