Посмртниот марш на Бесими
Мирниот и образован кадар на ДУИ од засега само нему познати причини, а можеби и на Али Ахмети и на американскиот амбасадор Пол Волерс, се дрзна во својство на македонски министер за одбрана со државнички почести да се поклонува таму каде што не треба
Министерот за одбрана Фатмир Бесими, без придружба и помпа, во отсуство на медиумите, ненајавено отишол пред споменикот во Слупчане за да им оддаде почит на загинатите борци на ОНА. Тој со себе ја понел само својата виолина и со насолзени очи, во чест на загинатите, го отсвирил посмртниот марш, тврдат очевидци на настанот што случајно се нашле во близината на споменикот.
Доколку ова навистина се случеше, Бесими можеби ќе поттикнеше симпатии кај албанскиот електорат, но и кај Македонците, а неговиот потег ќе се протолкуваше како приватна работа и искрена жал за оние што не се веќе меѓу живите. Впрочем, кому му требаат камери и аплауз ако го понесат емоциите да плаче врз нечија судбината. А тоа најдобро го знаат оние што загубиле некој близок.
Така ќе беше доколку Бесими имал искрена намера. Но, наместо тоа, мирниот и образован кадар на ДУИ од засега само нему познати причини, а можеби и на Али Ахмети и на американскиот амбасадор Пол Волерс, се дрзна во својство на македонски министер за одбрана со државнички почести да се поклонува таму каде што не треба. Овој чин е далеку од градење доверба како што тврди министерот. Впрочем, каква порака испраќа тој до Македонците ако утре или задутре биде загрозена безбедноста на државата од некоја нова ОНА или, пак, АНА? Дали тој ќе даде наредба да се штитат суверенитетот и интегритетот на државата или ќе застане на спротивната страна? Балканот сѐ уште е буре барут, а на север од нас постои кратер што може лесно да избувне доколку некој реши да биде така. Доколку Бесими и неговата ДУИ сакаат да градат доверба, тоа можат да го сторат и на поинаков начин, да инсистираат кај американските пријатели брз влез на Македонија во НАТО, да помогнат во интегрирањето на државата во ЕУ, да најдат начини за подобрување на економската состојба, но не со поклонување пред споменици, па макар тоа да го нарачал лично Барак Обама. Не постои збор со кој може да се опише чинот кога некој манипулира со починати за одредени лукративни цели.
Но колку потегот на Бесими беше егоистичен, насочен за добивање политички поени, толку и беа и реакциите на македонските партии.
Партијата на Бранко Црвенковски, која само пред неколку месеци ѝ нудеше на Теута Арифи да биде премиер, се најде најповикана да го осуди чинот. Било без преседан! А да му се нуди премиерско место на Албанец не е преседан. Прв човек на владата од редовите на ДУИ ќе значи не само државничко поклонување на споменик во Слупчане туку и преселување на споменикот среде скопскиот плоштад. СДСМ најмалку треба да се чука во патриотски гради оти нивниот патриотизам ни е познат уште од далечната 1991 година, кога плачеа по СФРЈ, го воведоа принципот влада по Бадентер, ја скроија општинската мапа по етничка линија, а изминативе годиниве ветуваат сѐ и сешто само Ахмети да му ја откаже љубовта на Никола Груевски. Згора на сѐ, коалицираат со лица што се залагаат за поделба на Македонија.
Од ВМРО-ДПМНЕ пак не е доволно да кажат дека потегот е приватен, кога сликата на државнички почести пред споменикот на борците на ОНА не оддава никаква приватност. Време е да се побара оставка од Бесими, и тоа што поскоро, и да се преиспита дали овој ресор треба да е во рацете на ДУИ или со него да раководи кадар во кој граѓаните ќе имаат доверба дека ги чува додека спијат мирно.
Зашто, последно што ни треба е внесување недоверба кај граѓаните во однос на безбедносниот систем.
ВМРО-ДПМНЕ доволно направи и за ДУИ и за ДПА и за сета ОНА кога ја изгласа амнестијата на хашките случаи Да се потсетиме, тоа се воени злосторства што според меѓународното, а и македонското право, не застаруваат и без амнестијата за која како попарен молчи и Уставниот суд, можеше да се случи, кога тогаш, Ахмети и неговите да одговараат за загинувањето на околу 70 македонски бранители, десетици исчезнати цивили, над 100 повредени и многу раселени лица.
Американците се посебна приказна во случајов. Не е јасно со што се најдоа повикани да даваат таква еднонасочна изјава и да го величат лидерството на Бесими. Поклонувањето пред споменикот во Слупчане со државнички почести за Македонците е рамно на поклонување на државни лица од САД пред споменик на некој терорист што убива Американци.
Едноставно, за потегот на Бесими нема оправдување, ако ништо друго, поради чувствата на роднините на борците што во 2001 година застанаа во одбрана на Македонија.
Барањата на Албанците досега беа почитувани. Се виде дека институционално може да се решат меѓуетничките односи. Значи, Владата и парламентот се места каде може да се побараат рехабилитација и обесштетување на жртвите од конфликт од 2001 година и каде што може и да се провоцира и да се глуми загриженост за граѓаните. Но тоа никако не смее да се прави на нечиј гроб или споменик. Затоа, на Бесими треба да му се отсвири политичкиот посмртен марш.