Првата љубов ми беше на 8 години
Типот беше (и уште е де) постар од мене 2 години. Одеше во истото основно школо и живееше на помалку од 5 мин од мене
Можев да му ја видам зградата од кај мене од соба. И дури и си најдов најдобра другарка што живееше кај него во зграда а беше во одделение со мене. И секој ден му бев пред зграда. И само преку другарка ми комунициравме
Многу бев срамежлива. И знам дека многу го напињав да ме баци
И памтам една вечер се шетавме фатени за рака и ми објаснуваше зашто неможел. Везе неам што ми кажа, сто посто едвај сум го слушала од чукањето на срцето мое
Знам дека и дома му бев на гости. Неговите многу ме сакаа
Имаше 2 мачки. И јас најдов разгледница која имаше на слика мачки многу слични на неговите и уште ја имам негде по дома. Наредната година беше во друга смена и многу ретко го гледав. После тоа се пресели во Аеродром и многу бев тажна
Го гледав чат пат кога ќе дојдеше да си ги види другарите и срцето секогаш ми чукаше ко ненормално. И секогаш имаше онаква шмекерска насмевка. И секогаш само ми кимнуваше. Мајка ми еднаш се видела со мајка му на забар, некоја година откако се преселија и броеви си размениле. Никогаш не му се јавив, нормално
Немав храброст.
И едно време го снема. Не го гледав веќе. Ваљда и подзаборавив на него. И оп, ете го на hi5 тогаш... Врска немам како стигнав до неговиот профил, ама решив да му пишам
И испадна дека не ме заборавил. Абе, радости. Значи, ова после 10 години скоро. И се договоривме да излеземе. Се смеевме што сме правеле ко деца
Се смувавме, ама многу беше неозбилен, и ми требаше некое време да сфатам дека е слаткоречив и нема намера за ништо повеќе. Се разочарав малку, ама ми помогна да го пребродам многу брзо. И после испадна дека и на исти факс идеме
Ден денес сме познаници (неможам да кажам другари). И ок ни се односите. Не би рекла дека го сакам уште.