Прашање за Христијанството III

[MIKI1]

Да да, тоа и ми беше целта во овој дел од дискусијата, затоа што ти наведе дека враќањето на душата во телото е познато во медицината, што не е точно токму поради тоа што медицината се води на „чисто материјално-физикална основа“, и затоа според медицината нема душа.

Во медицината можеби не постои ниту Сонцето, но јас го гледам Сонцето и без медицината, а душата напросто ја поседувам, од моето раѓање па до ден-денешен, а медицната не ми е потреба за да ми „докаже„ дека мојата душа (не) постои...[DOUBLEPOST=1432478819][/DOUBLEPOST]

Но сфаќам дека под тоа мислеше едноставно дека според црквата, враќањето на душата во телото се случува и во медицината при случаи на клиничка смрт. Мислам дека непотребно го закомплициравме овој дел од дискусијата, зошто и двајцата знаевме што сака да каже другиот, а се зафативме да се расправаме ситни семантички разлики во мал дел од реченица .

Видиш, едно од малкуте нешта во кои науката (медицината) и Црквата се согласни, тоа е можноста за одвојување на душата од телото.[DOUBLEPOST=1432478957][/DOUBLEPOST]

Тогаш што е со луѓето, кои поради неможноста да разликуваат помеѓу сите различни искуства, заминале по некој „невистинки пат“ на друга религија, иако навистина сакале да се поврзат со (еве претпоставувајќи дека православиот е вистинкиот Бог) Господ. Или можеби ако некој навистина сака да го осознае Господ секогаш ќе заврши на вистинскиот пат? (ова претпоставувам би бил типичниот религиски одговор)

Личниот избор за верската определба не го менува начинот на кој душата ќе се одвои од телото и патот кој душата ќе го мине, пред да се сретне со Бога и пред да ги прими на себе поединечниот Божји привремен Суд.

Од средбата со Бога нема бегање...

 

[MikioBo]

Во медицината можеби не постои ниту Сонцето, но јас го гледам Сонцето и без медицината, а душата напросто ја поседувам, од моето раѓање па до ден-денешен, а медицната не ми е потреба за да ми „докаже„ дека мојата душа (не) постои...

Нема ни да ти докаже, затоа што медицината се занимава со постоењето на душата исто толку колку што се занимава и со постоењето на сонцето.

Видиш, едно од малкуте нешта во кои науката (медицината) и Црквата се согласни, тоа е можноста за одвојување на душата од телото.

Е тука не се согласувам со тебе. За науката душата (како одделна од телото/мозокот) воопшто и не постои, затоа што за науката психата (што ти го поистоветуваш со душа, а по дефиниција е различно) произлегува од мозокот и е неодделна од него.

Личниот избор за верската определба не го менува начинот на кој душата ќе се одвои од телото и патот кој душата ќе го мине, пред да се сретне со Бога и пред да ги прими на себе поединечниот Божји привремен Суд.

Од средбата со Бога нема бегање...

Но тој пат е различно дефиниран за сите религии, и не постои сигурен, повторлив начин на кој би можело да се покаже кој од тие патишта е вистинскот. Тогаш зошто некој би верувал на една религија наспроти сите други, кога таа самата со ништо не се издвојува од останатите.

И без разлика на тоа кој задгробен живот е вистинскиот, под претпоставка еве дека тое е Православниот, тогаш е интересно да се размислува како би бил суден, некој кој цел живот се обидувал да го осознае Господ, но од почеток тргнал по погрешниот пат (религија).

 

[MIKI1]

Нема ни да ти докаже, затоа што медицината се занимава со постоењето на душата исто толку колку што се занимава и со постоењето на сонцето.

Простата негација на „нештото„ не значи и непостоење на „нештото„ па таков е и ставот од медицината кон душата. За секој случај, распрашај се по луѓето, може ќе „налеташ„ на случај од лик кој навистина го доживеал одвојувањето на својата душа од телото и ќе имаш непосредно и лично сведоштво за можноста од таков чин.[DOUBLEPOST=1432481266][/DOUBLEPOST]

Е тука не се согласувам со тебе. За науката душата (како одделна од телото/мозокот) воопшто и не постои, затоа што за науката психата (што ти го поистоветуваш со душа, а по дефиниција е различно) произлегува од мозокот и е неодделна од него.
.

Не си обврзан да се согласиш со мене, исто како што и јас не сум обвзрзан да прифатам дека активноста на душата е поврзана само со биохемиските процеси во мозокот, на молекуларно ниво‘.[DOUBLEPOST=1432481338][/DOUBLEPOST]

Н
Но тој пат е различно дефиниран за сите религии, и не постои сигурен, повторлив начин на кој би можело да се покаже кој од тие патишта е вистинскот. Тогаш зошто некој би верувал на една религија наспроти сите други, кога таа самата со ништо не се издвојува од останатите.
.

Напротив: патот е ист за секоја човекова душа, а различните религии не го опишуваат тој пат, туку ја опишуваат само конечната состојба од тој пат...[DOUBLEPOST=1432481416][/DOUBLEPOST]

И без разлика на тоа кој задгробен живот е вистинскиот, под претпоставка еве дека тое е Православниот, тогаш е интересно да се размислува како би бил суден, некој кој цел живот се обидувал да го осознае Господ, но од почеток тргнал по погрешниот пат (религија).

Начинот на кој Бог суди праведно, веќе е познат и достапен за „увид„, така да нема потреба од бесконечно барање на оправдувања за своето неверие.

 

[MikioBo]

Простата негација на „нештото„ не значи и непостоење на „нештото„ па таков е и ставот од медицината кон душата. За секој случај, распрашај се по луѓето, може ќе „налеташ„ на случај од лик кој навистина го доживеал одвојувањето на својата душа од телото и ќе имаш непосредно и лично сведоштво за можноста од таков чин.

Не си обврзан да се согласиш со мене, исто како што и јас не сум обвзрзан да прифатам дека активноста на душата е поврзана само со биохемиските процеси во мозокот, на молекуларно ниво‘.

Но науката не го негира, но и не го потврдува постоењето на душата, чисто затоа што постоењето на душата, така како што е опишана во религиите, не може ни да побие со помош на научниот метод. Од моментот кога некој појава не може да се побие со помош на научниот метод (на пример постоење то на еднорози), таа веќе не може да биде предмет на истажување на науката. Накратко кажано, науката едноставно не се замара со тоа дали постои душа или не.

А тие искуства на одвојување на душата од телото можат да имаат и илјадници други објаснувања освен она религиското, но со оглед на тоа што научниците сеуште не знаат многу за функционирањето на мозокот, било кое објаснување (па и тоа религиското) е само груба претпоставка во очите на науката.

Напротив: патот е ист за секоја човекова душа, а различните религии не го опишуваат тој пат, туку ја опишуваат само конечната состојба од тој пат...

Не знам како патот на душата до Господ е опишан во различните религии, јас мислев на описот на начинот на живот што треба еден човек да го има, за да стигне чист пред Господ (или повеќето божества). Тој начин на живот (а и крајната дестинација) е опишан разлчино во рекоја религија, а никоја од нив не нуди нешто што ќе покаже дека таа е „вистинската“ (ако таква воопшто постои).

Начинот на кој Бог суди праведно, веќе е познат и достапен за „увид„, така да нема потреба од бесконечно барање на оправдувања за своето неверие.

Проблемот со тоа е што поимот праведно е субјективен, и подлежи на различна интерпретација кај секоја индивидуа. Тоа што е праведно за тебе или за Господ, не мора да е праведно и за мене.

 

[MIKI1]

Проблемот со тоа е што поимот праведно е субјективен, и подлежи на различна интерпретација кај секоја индивидуа. Тоа што е праведно за тебе или за Господ, не мора да е праведно и за мене.

Наспроти субектовното поимање на нештата, како што е праведноста, која редовно е праведна ама само според мене (нели...), постои и праведноста Божја, која е објавена и достапна секому, а која (праведност) е претпочитана од верните, наспроти нивните лични мненија.[DOUBLEPOST=1432483885][/DOUBLEPOST]

Не знам како патот на душата до Господ е опишан во различните религии, јас мислев на описот на начинот на живот што треба еден човек да го има, за да стигне чист пред Господ (или повеќето божества). Тој начин на живот (а и крајната дестинација) е опишан разлчино во рекоја религија, а никоја од нив не нуди нешто што ќе покаже дека таа е „вистинската“ (ако таква воопшто постои).
.

Ајде посочи го патот кој душата човекова треба да го мине пред да излезе, на пример, пред Зевс или пред Маниту...[DOUBLEPOST=1432484008][/DOUBLEPOST]

Но науката не го негира, но и не го потврдува постоењето на душата, чисто затоа што постоењето на душата, така како што е опишана во религиите, не може ни да побие со помош на научниот метод. .

Побрзо би рекол дека науката претпочита чисто материјалистичко толкување на нештата, отколку „лагодно„ и компромисно прифаќање на нешта од нематеријална природа.

Да, науката нема начин на кој може да докаже или побие постоење на духовни битија.[DOUBLEPOST=1432484097][/DOUBLEPOST]

Од моментот кога некој појава не може да се побие со помош на научниот метод (на пример постоење то на еднорози), таа веќе не може да биде предмет на истажување на науката. Накратко кажано, науката едноставно не се замара со тоа дали постои душа или не.

Не би рекол дека не се „замара„, туку би рекол дека нејќе да ги прифати како „нешта„ кои објективно постојат, паралелно со постоењето на материјалните нешта, за кои е полесно да се “докаже„ нивното постоење.[DOUBLEPOST=1432484222][/DOUBLEPOST]

А тие искуства на одвојување на душата од телото можат да имаат и илјадници други објаснувања освен она религиското, но со оглед на тоа што научниците сеуште не знаат многу за функционирањето на мозокот, било кое објаснување (па и тоа религиското) е само груба претпоставка во очите на науката.
.

Верата е скогаш барем чекор пред науката па она кое за науката е само груба контура, за верата е одмана позната работа. Во Црквата на пример, нема дискусија за постењето на духот и душата и за нивната судбина по овоземниот живот, односно после телесната смрт.

 

[MikioBo]

Наспроти субектовното поимање на нештата, како што е праведноста, која редовно е праведна ама само според мене (нели...), постои и праведноста Божја, која е објавена и достапна секому, а која (праведност) е претпочитана од верните, наспроти нивните лични мненија.

Значи во овој случај, зависи од карактерот на човекот дали тој ќе се води по сопственото чувство на правда, или според некое друго за кое некој тврди дека е „поправедно„ од неговото.

Ајде посочи го патот кој душата човекова треба да го мине пред да излезе, на пример, пред Зевс или пред Маниту...

Па ова се прилично лоши примери, токму поради тоа што Зевс (освен тоа што е покажано дека не постои, затоа што не се пронајдени боговите на Олимп) не ги суди душите на луѓето, а Манитѕ не е ни божество за да може да суди.

Побрзо би рекол дека науката претпочита чисто материјалистичко толкување на нештата, отколку „лагодно„ и компромисно прифаќање на нешта од нематеријална природа.

Да, науката нема начин на кој може да докаже или побие постоење на духовни битија.

Не би рекол дека не се „замара„, туку би рекол дека нејќе да ги прифати како „нешта„ кои објективно постојат, паралелно со постоењето на материјалните нешта, за кои е полесно да се “докаже„ нивното постоење.

Токму така, науката одбива да ги основа своите теории и заклучоци на нешто што не може да се потврди или побие со научниот метод, односно во науката може да има влијание само она што може да се тестира преку научниот метод. Тоа не значи дека науката тврди дека еднорозите и Господ дефинитивно не постојат, но принципите на кои е базирана науката, не дозволуваат овие нешта да имаат било какво влијание врз научните истражувања, се додека не постои начин тие да бидат тестирани од научниот метод. Но треба да се има во предвид дека и порано постоеле многу работи кои не сме можеле да ги тестираме со научниот метод (т.е. според тебе не постоеле за науката), а денес се дел од најосновните научни теории.

Верата е скогаш барем чекор пред науката па она кое за науката е само груба контура, за верата е одмана позната работа. Во Црквата на пример, нема дискусија за постењето на духот и душата и за нивната судбина по овоземниот живот, односно после телесната смрт.

Тоа е точно, но некои луѓе одлучуваат да веруваат на она што е покажано преку повториливи експерименти и е поддржано од уверливи докази, наспроти она што го пишува во некоја книга, која е напишана пред 2000 години и може да содржи безброј измислици на самите автори.

 

[MIKI1]

Тоа е точно, но некои луѓе одлучуваат да веруваат на она што е покажано преку повториливи експерименти и е поддржано од уверливи докази, наспроти она што го пишува во некоја книга, која е напишана пред 2000 години и може да содржи безброј измислици на самите автори.

Тие „...некои луѓе...„ го чинат денешното мнозинство од атеисти, кои се поголеми верници од верниците, оти само атеистите веруваат (!!!) во нешта за кои само прочитале дека се ѓоамити вистинити, а кои нешта, самите атеисти не можат да ги потврдат и сами на себе да си ги докажат на соодветен/експериментален начин.[DOUBLEPOST=1432489033][/DOUBLEPOST]

Токму така, науката одбива да ги основа своите теории и заклучоци на нешто што не може да се потврди или побие со научниот метод, односно во науката може да има влијание само она што може да се тестира преку научниот метод. Тоа не значи дека науката тврди дека еднорозите и Господ дефинитивно не постојат, но принципите на кои е базирана науката, не дозволуваат овие нешта да имаат било какво влијание врз научните истражувања, се додека не постои начин тие да бидат тестирани од научниот метод. Но треба да се има во предвид дека и порано постоеле многу работи кои не сме можеле да ги тестираме со научниот метод (т.е. според тебе не постоеле за науката), а денес се дел од најосновните научни теории.

Можам да се согласам со напишаново од тебе...[DOUBLEPOST=1432489194][/DOUBLEPOST]

Па ова се прилично лоши примери, токму поради тоа што Зевс (освен тоа што е покажано дека не постои, затоа што не се пронајдени боговите на Олимп) не ги суди душите на луѓето, а Манитѕ не е ни божество за да може да суди.

Не се лоши примерите, туку се соодветни; затоа побарав да ми посочиш на кој начин човековите души се движат кон наведените богови.

Мојата вероисповест нема дилема околу наведениот пат и тој пат е идентичен за сите луѓе, небитно дали Го исповедаат вистинскиот Бог или лажните богови.[DOUBLEPOST=1432489384][/DOUBLEPOST]

Значи во овој случај, зависи од карактерот на човекот дали тој ќе се води по сопственото чувство на правда, или според некое друго за кое некој тврди дека е „поправедно„ од неговото.

Ако секој субјект тргне од себе како мерило за праведноста, тогаш секој субјект сам за себе ќе биде во право, а сите други (субјекти) ќе бидат во криво. Во една таква какофонија од „праведници„ и „правдини„, не може да се изгради систем за праведност, кој би бил ист за сите субјекти.

Така, само Божјата правдина останува онаа вистинската...

 

[MikioBo]

Тие „...некои луѓе...„ го чинат денешното мнозинство од атеисти, кои се поголеми верници од верниците, оти само атеистите веруваат (!!!) во нешта за кои само прочитале дека се ѓоамити вистинити, а кои нешта, самите атеисти не можат да ги потврдат и сами на себе да си ги докажат на соодветен/експериментален начин.

Да атеистите веруваат (барем јас еве како атеист) во напишаното во научните трудови, затоа што знаат дека повеќе луѓе со длабоко познавање на таа област го прочитале трудот и потврдиле дека неговите заклучоци се веродостојни. Во екстремен случај, ако некој сака лично да провери дали трудот е веродостоен, тој е свесен дека може тоа и да го направи(секако ако е спремен да посвети неколку години од својот живот на изучување на тоа поле). Атеистите веруваат во знаењата на научниците, толку поради тоа што знаат дека ако се доволно упорни, можат и сами да се убедат во точноста на трудот.
И да напоменам, јас лично не верувам дека се што науката кажува е апсолутна вистина (освен во математиката и најчесто информатиката), туку сум убеден дека тоа е моментално најкорисен и најверодостоен опис на некоја појава.

Можам да се согласам со напишаново од тебе...

Одлично, значи конечно завршивме со најнебитниот дел од нашава дискусија .

Не се лоши примерите, туку се соодветни; затоа побарав да ми посочиш на кој начин човековите души се движат кон наведените богови.

Мојата вероисповест нема дилема околу наведениот пат и тој пат е идентичен за сите луѓе, небитно дали Го исповедаат вистинскиот Бог или лажните богови.

Да, но од друга страна Исламот па дури и Католицизмот наведуваат делумно (па понекогаш и комплетно) различни морални принципи според кои треба да се води еден верник за да биде чист пред Господ. Како некој католик или муслиман, би осознал дека неговиот пат не е оној вистинскиот (повторно под претспотавка дека воопшто постои вистински пат).

Ако секој субјект тргне од себе како мерило за праведноста, тогаш секој субјект сам за себе ќе биде во право, а сите други (субјекти) ќе бидат во криво. Во една таква какофонија од „праведници„ и „правдини„, не може да се изгради систем за праведност, кој би бил ист за сите субјекти.
Така, само Божјата правдина останува онаа вистинската...

Токму тоа е и мојата поента, не постои и не може да постои систем кој е праведен за сите, па дури ни тој божјиот, затоа што и Божјата правда може да изгледа како неправда во нечии очи. Во таа смисла, Господ има улога на диктатор, затоа што ја наметнува својата правда врз луѓето, без нивна волја.

 

[Изгрев]

Нема ни да ти докаже, затоа што медицината се занимава со постоењето на душата исто толку колку што се занимава и со постоењето на сонцето.

Цел предмет душевни болести учевне. Два семестара не занимаваа.

 

[MikioBo]

Цел предмет душевни болести учевне. Два семестара не занимаваа.

Зависи од јазикот, во англискиот на пример никаде не се спомнува зборот душа во психологијата. И науката не се вика душологија, туку психологија, и тие се писхички болести. Психата во психологијата не е иста со душата во религијата, затоа што психата произлегува од мозокот и е неодделна од него.

 

[Изгрев]

Зависи од јазикот, во англискиотразличниер никаде не се спомнува зборот душа во психологијата. И науката не се вика душологија, туку психологија, и тие се писхички болести. Психата во психологијата не е иста со душата во религијата, затоа што психата произлегува од мозокот и е неодделна од него.

Душевните болести не се однесуваат кон психологијата а кон психијатријата (две различни дисциплини).
Поимот психијатрија доаѓа од грчкиот јазик психа-душа и јатрос-лекар.

 

[MikioBo]

Душевните болести не се однесуваат кон психологијата а кон психијатријата (две различни дисциплини).
Поимот психијатрија доаѓа од грчкиот јазик психа-душа и јатрос-лекар.

И покрај мојата грешка во тој дел, останува фактот дека зборот душа во психијатријата не се користи во сите јазици, и дека душата(психата) во медицината не е одделна од телото (за разлика од религијата). Заклучок, медицината не се занимава со постоењето на душата како одделна од телото. Затоа и се препишуваат медикаменти за многу таканаречени "душевни" (психички) болести.

 

[121314]

И покрај мојата грешка во тој дел, останува фактот дека зборот душа во психијатријата не се користи во сите јазици, и дека душата(психата) во медицината не е одделна од телото (за разлика од религијата). Заклучок, медицината не се занимава со постоењето на душата како одделна од телото. Затоа и се препишуваат медикаменти за многу таканаречени "душевни" (психички) болести.

ДУША (гр. ψυχη и πνευμα, лат. anima, spiritus, дух, дисање, дување): није само специфична компонента људскога бића ("Нисте ли ви много претежнији од њих [птица небеских]?" - Мт. 6,26), него јединствен и динамички формирајући принцип човекове личности. Душа је ентелехија тела, суштински и разумни део, који даје индивидуални и лични облик људскоме бићу, по којем се оно разликује како од Бога тако и од других створења. Мада Нови Завет употребљава два назива за душу - ψυχη и πνευμα - (Лк. 1,46-47; Филип. 1,27), библијски садржај им је исти: душа је супстанција која човека чини човеком, чини да буде слободно биће, лично и бесмртно (Мт. 10,28): "Јер каква је корист човјеку ако сав свијет добије а души својој науди? Или какав ће откуп дати човјек за душу своју?" (Мт. 16,26).



Што се тиче генезе душе, то је тајна Творца (Пс. 139,13 -16). Душа нема преегзистентну ипостас, нити је састављена из преегзистентне материје као тело,које се саставља од тела родитеља. Људско биће прима егзистенцију по телу као резултат рађања од других тела. Душа има друкчију позицију и функцију него тело (в. ТЕЛО). Она је створена вољом Божијом, божанским надахнућем, на начин који је само Створитељу познат. Душу даје Бог кроз животодавно удахњивање, заједно са телом, у часу зачећа, тако да се људско биће појављује на свету као психосоматско јединство. Заправо, божански дух који ствара душу даје и моћ да се уобличи тело. Душа има живот као битисање, стога она не треба да се меша са виталним иманентним моћима које постоје код животиња и свих живих створења. Она је субјекат, лични подмет те виталне енергије; она има живот као биће по себи и за саму себе. Душа је формирајући принцип који индивидуалише људску природу у једном субјекту; стога се душе Адамових потомака не садрже у Адамовој души. Као прототип људскога рода Адам обухвата све у себи, али сваки прима своју индивидуалну егзистенцију кроз нову душу коју Бог ствара за ту личност. После физичке смрти душа се одваја од тела за неко време, са надом на живот вечни и у очекивању васкрсења тела. Писац Посланице Диогнету упоређује однос хришћана и света са односом душе и тела, говорећи: "Душа која је бесмртна обитава у пролазном храму; а хришћани, који су ходочасници за неко време усред онога што се руши, очекују нетрулежност на небесима" (гл. 16).

 

[MikioBo]

ДУША (гр. ψυχη и πνευμα, лат. anima, spiritus, дух, дисање, дување): није само специфична компонента људскога бића ("Нисте ли ви много претежнији од њих [птица небеских]?" - Мт. 6,26), него јединствен и динамички формирајући принцип човекове личности. Душа је ентелехија тела, суштински и разумни део, који даје индивидуални и лични облик људскоме бићу, по којем се оно разликује како од Бога тако и од других створења. Мада Нови Завет употребљава два назива за душу - ψυχη и πνευμα - (Лк. 1,46-47; Филип. 1,27), библијски садржај им је исти: душа је супстанција која човека чини човеком, чини да буде слободно биће, лично и бесмртно (Мт. 10,28): "Јер каква је корист човјеку ако сав свијет добије а души својој науди? Или какав ће откуп дати човјек за душу своју?" (Мт. 16,26).



Што се тиче генезе душе, то је тајна Творца (Пс. 139,13 -16). Душа нема преегзистентну ипостас, нити је састављена из преегзистентне материје као тело,које се саставља од тела родитеља. Људско биће прима егзистенцију по телу као резултат рађања од других тела. Душа има друкчију позицију и функцију него тело (в. ТЕЛО). Она је створена вољом Божијом, божанским надахнућем, на начин који је само Створитељу познат. Душу даје Бог кроз животодавно удахњивање, заједно са телом, у часу зачећа, тако да се људско биће појављује на свету као психосоматско јединство. Заправо, божански дух који ствара душу даје и моћ да се уобличи тело. Душа има живот као битисање, стога она не треба да се меша са виталним иманентним моћима које постоје код животиња и свих живих створења. Она је субјекат, лични подмет те виталне енергије; она има живот као биће по себи и за саму себе. Душа је формирајући принцип који индивидуалише људску природу у једном субјекту; стога се душе Адамових потомака не садрже у Адамовој души. Као прототип људскога рода Адам обухвата све у себи, али сваки прима своју индивидуалну егзистенцију кроз нову душу коју Бог ствара за ту личност. После физичке смрти душа се одваја од тела за неко време, са надом на живот вечни и у очекивању васкрсења тела. Писац Посланице Диогнету упоређује однос хришћана и света са односом душе и тела, говорећи: "Душа која је бесмртна обитава у пролазном храму; а хришћани, који су ходочасници за неко време усред онога што се руши, очекују нетрулежност на небесима" (гл. 16).

Ме боли главата кога читам Српски, така да не го прочитав текстов целосно, но колку што видов ова е религиозна дефиниција за душата, што значи нема врска со медицината (во медицината душата/психата не е одделна од телото/мозокот и не е бессмртна).

 

[MIKI1]

Ме боли главата кога читам Српски, така да не го прочитав текстов целосно, но колку што видов ова е религиозна дефиниција за душата, што значи нема врска со медицината (во медицината душата/психата не е одделна од телото/мозокот и не е бессмртна).

Ај да речеме дека си во право: дека душата не е ништо појќе од просто биохемиско делување на молекулите од „сивата (мозочна) маса„.

Аналогно на напишаното, дали мојот џепен пресмтувач („дигитронот„, нели...) има душа, затоа што и нему, за да делува, му треба електричен напон од дури 1,2V?