Прашање за Христијанството III

[Љубовен Каскадер]

Од кај знаеш?

Бидејќи ми е надразнето грлото, чувствувам болка што ме тера од време на време да исфрлам воздух од белите дробови проследено со остар звук.

 

[liberij]

Бидејќи ми е надразнето грлото, чувствувам болка што ме тера од време на време да исфрлам воздух од белите дробови проследено со остар звук.

Од што ти е грлото надразнето?[DOUBLEPOST=1432319499][/DOUBLEPOST]

Нормално дека животот ќе ти е пекол ако живееш во заедница со верници.

Под услов христијанин македонец, ултра!

 

[Љубовен Каскадер]

Од што ти е грлото надразнето?

Алергија. Автоимуна реакција према непатогена супстанца. Зошто имам таква фалинка?
Второ сценарио, ако имам рак? Зошто имам таква генетска грешка?

 

[liberij]

Алергија. Автоимуна реакција према непатогена супстанца. Зошто имам таква фалинка?
Второ сценарио, ако имам рак? Зошто имам таква генетска грешка?

Оваа патологија неќе дае интелектуална.

 

[Љубовен Каскадер]

Оваа патологија неќе дае интелектуална.

hehe
Зошто сум алергичен де?

 

[liberij]

hehe
Зошто сум алергичен де?

Медицинско прашање, консултирај матичен.

 

[Љубовен Каскадер]

Медицинско прашање, консултирај матичен.

Медицинскиот аспект го разбирам. Не го разбирам делот со интелигентен дизајн. Што е интелигентно во ракови, алергии?

 

[MIKI1]

Медицинскиот аспект го разбирам.

Како го разбираш „медицински„ а зашто не го разбираш религиски?[DOUBLEPOST=1432469070][/DOUBLEPOST]

Не го разбирам делот со интелигентен дизајн.

Изразот „интелигентен дизајн„ се користи од протестантите па сигурен сум дека они ќе ти да‘ат точен одговор.[DOUBLEPOST=1432469202][/DOUBLEPOST]

Што е интелигентно во ракови, алергии?

Тоа е „она„ кое медицината не може да го објасни а уште помалку да го излечи (е па толку од медицината, нели...) а истовремено, тоа е „она„ кое верата и Црквата го објаснуваат како последица од падот Адамов и воопшто, човеков, односно, последица од гревот, каде човекот е склон кон болести и конечно, кон неизбежната смрт.

Смртта е казна за гревот.

 

[MikioBo]

Непосредноста доаѓа на два начини:
- преку контактот со душите од упокоените личности, воспоставен од овој Свет кон другиот, и
- од личните искуства, кои ни ги пренесуваат луѓето чии души ја поминале „процедурата„ во своите посмртни искуства и повторно се вратиле во овој Свет и живот.

За ова досега никогаш нема слушато. Како и кога има некој воспоставено контакт со веќе починати личности, и кој успеал да се врати во живот откако неговата душа ја поминала процедурата. Мислев дека во Православието нема концепт како реинкарнација на душата.

 

[MIKI1]

За ова досега никогаш нема слушато. Како и кога има некој воспоставено контакт со веќе починати личности, и кој успеал да се врати во живот откако неговата душа ја поминала процедурата. Мислев дека во Православието нема концепт како реинкарнација на душата.

Реинкарнацијата навистина не е дел од православното учење, а такво нешто не напишав во мојот допис.

Состојбата е битно поинаква: воспоставувањето контакт со душите од упокоените, се постигнува преку усрдна молитва од лик кој е јак на вера (и дела), но и по милоста и допуштањето Божјо за таква „средба„.

Враќањето на душата во телото не е непознаница (го знае и медицината...),а е честа појава помеѓу луѓето. Црковното учење изобилува со такви настани, кои се забележани како нечии лични искуства, кои преку записи, стануваат достапни за сите верни во Црквата, како сознание за патот и искуствата кои и‘ претстојат на човековата душа после телесната смрт.

 

[MikioBo]

Враќањето на душата во телото не е непознаница (го знае и медицината...),а е честа појава помеѓу луѓето. Црковното учење изобилува со такви настани, кои се забележани како нечии лични искуства, кои преку записи, стануваат достапни за сите верни во Црквата, како сознание за патот и искуствата кои и‘ претстојат на човековата душа после телесната смрт.

Не верувам дека медицината знае нешто за враќање на душата во телото, чисто затоа што за медицината не постои душа така како што таа е замислена и дефинирана во повеќето релииги. Но претпоставувам дека зборуваш за оние случки што во медицината се познати како случаи на погрешна диагноза на смрт. Признавам дека на тоа поле сеуште има многу простор за истражување, посебно поради тоа што сеуште знаема премалку за фукционирањето на мозокот. А тоа дали постои душа или не, не е нешто битно за науката, затоа што таа хипотеза не може ни да се побие преку научниот метод.

Од друга страна, баш ме интересира за вакви записи во црковното учење, поточно да се истражи дали тие се веродостојни и колку од нив се поклопуваат во описите на задгробниот живот. Ако сите описи се драстично различни еден од друг, тоа уште еднаш го доведува во сомнеж тоа дека луѓето доаѓаат во контак со некој ист задгробен свет при вакви блиски средби со смртта.

Исто така ме интересира дали според Православието и душите на грешници можат да се вратат во телото при вакви блиски средби со смртта?

 

[MIKI1]

Не верувам дека медицината знае нешто за враќање на душата во телото, чисто затоа што за медицината не постои душа така како што таа е замислена и дефинирана во повеќето релииги. Но претпоставувам дека зборуваш за оние случки што во медицината се познати како случаи на погрешна диагноза на смрт. Признавам дека на тоа поле сеуште има многу простор за истражување, посебно поради тоа што сеуште знаема премалку за фукционирањето на мозокот. А тоа дали постои душа или не, не е нешто битно за науката, затоа што таа хипотеза не може ни да се побие преку научниот метод.

Медицината и тоа како знае за враќањето на душата човекова во своети материјално тело, кое е познато како „клиничка смрт„, што не е спорно за Црквата, туку е веродостојно.

Плус, психологијата ја проучува/познава човековата психа (психа=душа), што значи дека медицината познава и признава постоење на нематеријален дел од човековото битие и природа.[DOUBLEPOST=1432476193][/DOUBLEPOST]

Од друга страна, баш ме интересира за вакви записи во црковното учење, поточно да се истражи дали тие се веродостојни и колку од нив се поклопуваат во описите на задгробниот живот. Ако сите описи се драстично различни еден од друг, тоа уште еднаш го доведува во сомнеж тоа дека луѓето доаѓаат во контак со некој ист задгробен свет при вакви блиски средби со смртта.

Записите за задгробниот живот навистина се различи, во различни религии, а различноста е последица од начинот на кој се „дознава„ за постоењето на тој живот после животот. Бидеќи идејата за вечниот живот напросто е всадена во човекот, разликите во видувањето на тој живот се последица од претходно напишаното, односно, дали учењето за задгробниот живот е производ од нечија фантазија и пуста желба за начинот на кој „изгледа„ тој живот или е последица од реални духовно/душевни искуства, по напуштањњето на душаната од телото.

Веродостојноста на тие искуства може да се „докаже„ само на еден начин: а тоа е личното духовно искуство, кое е недокажливо со било каков лабораториски експеримент.

Повторливоста и сличноста/идентичноста на тие лично-личносни искуства, кои се писмено забележани, е уште еден силен доказ за постоењето на живот после животов...[DOUBLEPOST=1432476337][/DOUBLEPOST]

Исто така ме интересира дали според Православието и душите на грешници можат да се вратат во телото при вакви блиски средби со смртта?

Да, можат, според Божјата волја, милост и промисла за секоја човекова душа пооделно. Посмртните искуства не се екслкузива само за праведниците.

 

[MikioBo]

Медицината и тоа како знае за враќањето на душата човекова во своети материјално тело, кое е познато како „клиничка смрт„, што не е спорно за Црквата, туку е веродостојно.

Плус, психологијата ја проучува/познава човековата психа (психа=душа), што значи дека медицината познава и признава постоење на нематеријален дел од човековото битие и природа.

Побарај дефиниција за клиничка смрт, тука во никој случај не се споменува душата, туку прекинување на работата на срцето што резултира со неснабдување на мозокот со крв. Точно дека тоа религиски може да се интерпретира како напуштање на душата, посебно по прекин на мозочна активност, мојата поена беше само дека во медицината како наука, никаде не се изучува душата, така како што е религиски дефинирана.
Истото важи за психологијата, таму психата произлегува од мозочната активност и не е дефинирана како нешто трансцендентно и надприродно, т.е. психа/=душа затоа што психата во психологијата не постои независно од мозокот. Затоа и толку многу истражувања во психологијата се поврзани со анализирање на мозочната активност преку најразлични мерења (нешто со што јас лично се занимавам).

Записите за задгробниот живот навистина се различи, во различни религии, а различноста е последица од начинот на кој се „дознава„ за постоењето на тој живот после животот. Бидеќи идејата за вечниот живот напросто е всадена во човекот, разликите во видувањето на тој живот се последица од претходно напишаното, односно, дали учењето за задгробниот живот е производ од нечија фантазија и пуста желба за начинот на кој „изглчеда„ тој живот или е последица од реални духовно/душевни искуства, по напуштањњето на душаната од телото.

Веродостојноста на тие искуства може да се „докаже„ само на еден начин: а тоа е личното духовно искуство, кое е недокажливо со било каков лабораториски експеримент.

Повторливоста и сличноста/идентичноста на тие лично-личносни искуства, кои се писмено забележани, е уште еден силен доказ за постоењето на живот после животов...

Самиот признаваш дека сите тие записи се различни во различни религии, значи и искуствата на луѓето се разликуваат во зависност од нивната религиска приказност. Како да се одлучиме точно кои од сите овие различни искуства припаѓаат на онот точен единствен задгробен живот, можеби сите овие различни доживувања укажуваат на постоење на повеќе различни задгробни светови, по еден за секоја религија.

 

[MIKI1]

Самиот признаваш дека сите тие записи се различни во различни религии, значи и искуствата на луѓето се разликуваат во зависност од нивната религиска приказност. Како да се одлучиме точно кои од сите овие различни искуства припаѓаат на онот точен единствен задгробен живот, можеби сите овие различни доживувања укажуваат на постоење на повеќе различни задгробни светови, по еден за секоја религија.

Веќе ти посочив од каде потекнува разликата: од фантазирањето и од реалните искуства.
Во посмрните лични искуства, посто повторливост и идентичност од искуствата од различни личности. Кај религиите па и кај митлогиите, тие искуства не се последица од реални искуства, туку од фантазаерски, засновани на нечија лична или колективна острастеност, која е појдовна основа за фантазирањето.

Улогата од лукавиот во тоа фантазирање, намерно ќе ја прескокнам.[DOUBLEPOST=1432477580][/DOUBLEPOST]

Побарај дефиниција за клиничка смрт, тука во никој случај не се споменува душата, туку прекинување на работата на срцето што резултира со неснабдување на мозокот со крв. Точно дека тоа религиски може да се интерпретира како напуштање на душата, посебно по прекин на мозочна активност, мојата поена беше само дека во медицината како наука, никаде не се изучува душата, така како што е религиски дефинирана.

Се обидуваш да ги (пре)поедноставиш нештата и да ги сведеш на чисто материјално-физикална основа. „Кличката смрт„ е медицински поим, не е црковен, но Црквата го прифаќа за реална состојба на душата вон телото, оти не противречи на дихотомното/трихотомното учење за структурата од човековото битие.[DOUBLEPOST=1432477697][/DOUBLEPOST]

Истото важи за психологијата, таму психата произлегува од мозочната активност и не е дефинирана како нешто трансцендентно и надприродно, т.е. психа/=душа затоа што психата во психологијата не постои независно од мозокот. Затоа и толку многу истражувања во психологијата се поврзани со анализирање на мозочната активност преку најразлични мерења (нешто со што јас лично се занимавам).

Па и Црквата токму тоа го вели: дека човековата душа обитува во срцето и мозокот, истовремено и поврзано. Не е чудно што психологијата е пред се‘ насочена на истражувања на состојбите од човековиот мозок, не кон бубрезите, нели...

 

[MikioBo]

Веќе ти посочив од каде потекнува разликата: од фантазирањето и од реалните искуства.
Во посмрните лични искуства, посто повторливост и идентичност од искуствата од различни личности. Кај религиите па и кај митлогиите, тие искуства не се последица од реални искуства, туку од фантазаерски, засновани на нечија лична или колективна острастеност, која е појдовна основа за фантазирањето.

Улогата од лукавиот во тоа фантазирање, намерно ќе ја прескокнам.

Аха добро, сега поточно сфаќам што сакаш да кажеш, а воедно и ми доби смисла оваа реченица:

Веродостојноста на тие искуства може да се „докаже„ само на еден начин: а тоа е личното духовно искуство, кое е недокажливо со било каков лабораториски експеримент.

Тогаш што е со луѓето, кои поради неможноста да разликуваат помеѓу сите различни искуства, заминале по некој „невистинки пат“ на друга религија, иако навистина сакале да се поврзат со (еве претпоставувајќи дека православиот е вистинкиот Бог) Господ. Или можеби ако некој навистина сака да го осознае Господ секогаш ќе заврши на вистинскиот пат? (ова претпоставувам би бил типичниот религиски одговор)

Се обидуваш да ги (пре)поедноставиш нештата и да ги сведеш на чисто материјално-физикална основа. „Кличката смрт„ е медицински поим, не е црковен, но Црквата го прифаќа за реална состојба на душата вон телтото, оти не противречи на дихотомното/трихотомното учење за структурата од човековото битие.

Да да, тоа и ми беше целта во овој дел од дискусијата, затоа што ти наведе дека враќањето на душата во телото е познато во медицината, што не е точно токму поради тоа што медицината се води на „чисто материјално-физикална основа“, и затоа според медицината нема душа. Но сфаќам дека под тоа мислеше едноставно дека според црквата, враќањето на душата во телото се случува и во медицината при случаи на клиничка смрт. Мислам дека непотребно го закомплициравме овој дел од дискусијата, зошто и двајцата знаевме што сака да каже другиот, а се зафативме да се расправаме ситни семантички разлики во мал дел од реченица .