Еден интересен разговор.
Во стомакот на една бремена жена, две бебиња. Едното го прашува другото:
-Веруваш ли во животот после раѓањето?
-Се разбира. Би требало да постои нешто после раѓањето. Можеби сме тука, за да се подготвиме за тоа во кое што ќе се претвориме потоа.
-Глупости. Нема живот после раѓањето. Како може да има таков живот?
-Незнам, но сигурно..ќе има повеќе светлина. Можеби ќе одиме со сопствените нозе и ќе се храниме преку устата.
-Тоа е абсурдно. Одењето е невозможно. И да јадеме преку устата? Тоа е смешно. Папочната врвца е тоа прку кое што се храниме. Јас ти кажувам живот после раѓањето е невозможно да има. Папочната врвца е премногу кратка.
-Епа, јас мислам дека треба да има нешто. И можеби ќе биде само малку поразлично од тоа на кое што сме навикнале тука.
-Но никој не се вратил од таму одкако се родил. Раѓањето е крајот на животот. И во крајна сметка животот не е ништо повеќе од едно жално постоење во темнината, кое што не води никаде.
-Добро јас незнам како точно ќе биде после раѓањето, но сигурно ќе ја видиме Мама и таа ќе се грижи за нас.
-Мама? Ти веруваш во Мама? И каде сметаш, дека се наоѓа?
-Каде? Во се околу нас. Во неа и преку неа живееме. Без неа целиот овој свет нема да постои.
-Воопшто не верувам. Никогаш не сум ја видел Мама, така да, е логично да непостои.
-Добро, но понекогаш кoга е тивко, може да чуеш како пее или да чувствуваш како го милува нашиот свет.