Внимателно го прочитав трудот на Alberto Giubilini и Francesca Minerva
After-birth abortion: why should the baby live? oбјавен во
Journal of Medical Ethics
Еве го и апстрактот за потсетување:
Abortion is largely accepted even for reasons that do not have anything to do with the fetus’ health. By showing that (1) both fetuses and newborns do not have the same moral status as actual persons, (2) the fact that both are potential persons is morally irrelevant and (3) adoption is not always in the best interest of actual people, the authors argue that what we call ‘after-birth abortion’ (killing a newborn) should be permissible in all the cases where abortion is, including cases where the newborn is not disabled.
Прво, терминот „after-birth abortion“ наведува на заблуда и е несоодветен. Се работи за недвосмислен инфантицид или неонатицид, односно „убиство на новороденче.“ Клучниот биоетички и правен концепт е
неонаталната личносност (
neonatal personhood). Во сите релевантни биоетички и правни публикации моментот кога новороденото бебе (кое е несомнено
новороден човек, односно
neonatal human) станува
новородена личност (
neonatal person) е предмет на етичка дебата. Дебатата не е така едноставна и изборот не е така лесен, како што сугерираат твоите постови.
Според тебе, ако добро те читам, постоење на физиолошка свест кај бебето е единствениот критериум. Сé до моментот на физиолошка свест (која настапува постнатално), според тебе, бебето е едноставно предмет (иако ги има сите останати физиолошки карактеристики и потенцијали на човечко суштетство). Ти таа предсвесна човечка индивиудуа ја изедначуваш со непожелен предмет кој ладно може да се фрли во канта за ѓубре. Без око да ти трепне. Натаму, според тебе, причините за убиство на новороденче се сосема небитни – доволно е на родителот да не му е по кејф бебето. Ако сéуште нема свест, нали.
Иначе, Франческа Минерва малце весла наназад по објавувањето на овој труд па вели дека она не го препорачува ниту го промовира овој чин, а главниот уредник на списанието ја минимизира нејзината афилијација со Оксфордскиот универзитет. Али ти го немаш тој проблем. Кај тебе е јасно како ден. Ти се залагаш за елиминирање на сите етички кочници и за либерална евгеника каде родителот е редуциран на потрошувач (клиент) кој избира каков производ сака, т.е., какво бебе ќе нарача да биде генетички дизајнирано. Ако не му е по кејф (пошто не може да го врати у продавница) ќе го џитоса у канта за ѓубре, а парите ќе му бидат (ваљда) вратени од фирмата за генетички дизајнирани бебиња или ќе му биде испорачан чичка нов производ по терк.
Спред твојава утилитаријанистичка логика, следува дека лекувањето на хронични болни, сместувањето или одржувањето во живот на хендикепирани, негувањето на стари или изнемоштени луѓе, е исто така бадијала арчење на ресурси. Дали треба и таквите да се евтаназираат? Ако етичките дилеми за тебе не постојат во горниве случаи, која е поентата на развојот на медицината? Дали етиката треба да се зема пред вид? Дали треба да се редефинира? Или според тебе главниот збор треба да го преземе генетичкиот дизајн и евгениката, а оние малери што ќе се родат со аномалии или непожелни карактеристики треба да се рециклираат како отпаден материјал?