Еднаш одамна ја прочитав оваа мисла:
„Можеби еден ден ќе го осетиш моето отсуство ... но тој ден можеби јас ќе немам потреба од твоето присуство“
Епа кругот се врти мили мој, и се' ти се врати како бумеранг ... но овој пат бумерангот те тресна толку силно, што те распрсна на несклопливи парчиња.
Сега откако ти се распадна целиот твој свет, и откако ти се деси буквално истото тоа што *ти* тогаш го направи ... сега ти текна на мене, и да жалиш за твоите тогашни постапки.
Си мислиш дека можеш туку-така после толку време да се вратиш во мојот живот, и да очекуваш се' исто да продолжи, како ништо да не се случило?
Мислам сериозно WTF ... која ти е целта?
Или уште подобро кажано, со кое лице се осмелуваш сега да ми се обраќаш?
Сега откако бумерангот те тресна ... тек сега сфати што изгуби?
Епа жалам, али овојпат ќе ја немаш таа среќа.
И немој да мислиш дека ќе паднам на тие твои провидни фори.
Премногу долги години те познавам, така да твојата маска е веќе провидна, и веќе неможеш да се криеш зад неа ... веќе си прочитан буквар.
И не, не очекувај дека ќе добиеш втора шанса ... затоа што да му дадеш на некого втора шанса, е исто како да му даваш уште еден куршум ... бидејќи со првиот те промашил.