Писатели, јавете се! :)

[Мезнаеш]

...

Извинете за офтопик...али ме интересира, на Англиски пишуваш ?

 

[Шкорпион]

Извинете за офтопик...али ме интересира, на Англиски пишуваш ?

Воопшто не е оф-топик прашањето. Инаку да, на англиски претежно пишувам, а деловите кои ќе ги постирам овде (и едното што веќе беше споделено) се на македонски преведени. Чисто дека не секј разбира англиски, форумските правила и нели, изразување на делото на домашен јазик.

 

[Мезнаеш]

Воопшто не е оф-топик прашањето. Инаку да, на англиски претежно пишувам, а деловите кои ќе ги постирам овде (и едното што веќе беше споделено) се на македонски преведени. Чисто дека не секј разбира англиски, форумските правила и нели, изразување на делото на домашен јазик.

Хех...интересно ти изгледаат овие делчињава, се надевам дека ќе ги ги споделиш ( или објавиш ) кога ќе ги завршиш здравје.

 

[Шкорпион]

Хех...интересно ти изгледаат овие делчињава, се надевам дека ќе ги ги споделиш ( или објавиш ) кога ќе ги завршиш здравје.

Во наредниве денови ќе постирам некои делови овде од ова што набројав. А здравје боже, ако се е во ред, и имам среќа, ќе успеам нешто од ова да објавам и официјално, преку некоја издавачка куќа. Фала на подршката .

 

[lovedisaster]

КАКО ЗАВРШУВААТ ИНТЕЛЕГЕНТНИТЕ КУРВИ



Нема да ви раскажувам прикаски, бајки, да ви продавам шарени бардиња, да ве шетам по тавани. Нема да ве оптеретувам со тоа дека сонцето наутро изгревало на Исток, а навечер заоѓало на Запад и дека попатно си играло боенка со лицата на белите луѓе и со нивните пеги. Не сум расист! Црното чоколадо е поубаво! Ќе се обидам да не употребувам напумпани зборови за да не морам да пишувам ѕвездички долу на секоја страна и да не морам да ви го објаснувам нивното значење. Ќе ви го сервирам романов како попара, лапни голтни, а критичарите можат да си го забришат газот или егото со моите страници. Не ве терам да читате до крај, читајте додека ви е интересно, додека мислите дека вреди да се чита. Ако мислите дека кафето на Широк Сокак вреди да се остави за книгата, се лажете. Можете да направите компромис, земете ја книгата со вас и читајте додека си шмрчкате кафенце, фрлете и по некој поглед на девојките што шпартаат горе-долу, колку да си исплакнете очи. Не! Не гледајте во таа со минито, таа е курва! Пак размислувате со долната глава, посилна е од разумот. А, срцето? Што е со срцето? Верувате ли во неговите импулси во овој материјалистички свет?

-Тато, дај ми пари за ново сукње, знаеш, другарка ми носи само скапи алишта и се некои брендови, грда е како пес, арно ама сите машки трчаат по нејзе, може да ги бира како лубеници.

-Сине, знаеш дека татко ти е стечаец, мајка ти дека едвам врзува крај со крај за да го истуркаме месецот. Би ти го купил и целиот свет кога би можел, знаеш и самата дека не можеме да си дозволиме дополнителни трошоци. Ќе го истуркаш и овој месец со старите алишта, што се однесува на твоите студии во Скопје, заборави! Не прави никакви планови зошто не успеавме да го продадеме плацот во село.

Ова се проблемите на голем број девојки во нашето стаклено општество. Немањето пари за облека, шминка, студирање, да не ги редам ги има многу. Виновни се интернетот и Fashion TV, тие му го начукаја на девојките без презерватив! Конкуренција, конкуренција и само конкуренција. Паметните девојки од позадржаните фамилии се однесуваат разумно, гледаат добра прилика ја зграпчуваат и не ја пуштаат. Држ тука! Тука му е мајката! Вработен, ситуиран, со запишана магистратура. Грд бил, ма има пари, убавината е пролазна ствар, извинете на србизмот ќе има и турцизми! Не го давам текстов на лектори да го касапат! Значи богатите девојки трчаат по богатите мажи и сиромашните девојки трчаат по богатите мажи. После се чудиме зошто во помалите општини и поголемите села имало стари беќари со багер да ги риниш. Што да правиме ние сиромашните мажи со богат дух? За почеток да се обидуваме да не застраниме и да тргнеме по лоши патишта, да се обидуваме да бидеме писатели, музичари, сликари, само за да ќариме нешто? Старите велат: " Ќути од лошо имало и полошо" или пак да се обидуваме на секаков начин да ја искорениме народната: " Кај што парата буши, бургијата не буши". Басиму стопанката на стопаницата кога решила да се расчешни и да не дрсне нас сиромашни. На денешно време стреите не плачат кога фетусот е вагинално обдарен, плачат кога сиромаштијата ги кастрира младите момчиња. Овие работи скоро на сите ни се познати само си реков ај да ви прифрлам уште малку сол на раната, да се превиткувате од болка како разголени полжави. Персифлажа? Мислам дека ветив дека нема да пишувам ѕвездички. Исмејување? Ма ние сме за со гајда тажење во овој материјалистички свет. Да се вратам на Широк Сокак. Од секаде глетката е добра: Инстинкт, Милениум, Данте, Леџенд, Игучи. Останатите што не се споменати не помогнаа во издавањето на оваа книга. Се шегувам, никој од нив не помогна, само мојата огромна желба го донесе моето првороденче на свет.

-Еј брат! Види ја шо цицка фаќа! По, по, по....шо кур ќе беше шо ја праеше.

-Арно тој шо ја напрајл, туку сега кој ја прај?

-Оди со еден мандак, ама имам слушнато дека се швркала со некој женет шо имал пари, муабето не си го чул од мене.

-Убо де, јас немам пари за да ја дознам вистината, понекогаш се чувствувам како некој копук.

-Па тоа и сме, копуци! Лижиме едно кафе два сати, пички околу нас еден куп, а нас ако ни се качи некоја неаме кусур да и вратиме.

-Гледај шо иди одозгора

-Ти кажав јас дека расните кобили ги тепаат со златни камшици!

-Брат, батали тоа книгите, премногу си се задлабочил во нив. Шо велиш не е поарно некоја од нив да ти седне во скутот и на курот да ти порасне цвеќе?

- Абе шооо, не е поарно, зошто по два дена ќе најде некој богат и цвеќето ќе ми овене

-Де бре па ти, зарем е можно да не сакаш пички? Да не си постанал педер во меѓувреме? Да не почна да се швркаш во деветката?

-Да ја швркнам Ружа во деветката!

-Оди ако ти дај, прашваше вчера за тебе. Вели, кај е тој другар ти цело шеталиште шо криви од него

-Ќе излегваме вечер?

-Немам бензин во колата, старецот тура по тристотки колку за до на работа и до на пазар.

-Чаре?

-Аутопешки или со дивите

-Копуци, убо си реков јас копуци со дипломите можеме да си ги забришеме газињата

-Не можеме ни тоа, мрсна е хартијата

-А да побаравме работа?

-Шо работа? Да ограбиме банка или некоја старица. Таксисти еден куп, по кафичи сегде прашав, вмонопол за сезонци била пополната бројката, башка барале со искуство и мразеле интелектуалци.

-Ене го синот на докторката шо запиша магистратура на политички

-Не го познавам

-Значи не ја познаваш ни курвата шо ја влечкаше за рака до пред некое време

-За тебе Горан сите жени се курви

-Не бе брат, жими очи оваа е курва

-Не се колни во очи ќе ослепиш

-Нека ослепам ама сите ја знаат Елена курвата, очигледно само ти не ја знаеш

-Ако има сторија сакам да ја чујам

-Вечер ќе ти ја раскажам ако си дајш по едно. Дај да му остајме пари за кафето и да се истребиме со дивите од кај Сато.

 

[џимеј]

Ова е најлошото нешто што сум го прочитал во животов.

 

[lovedisaster]

Денот полека се будеше а Исток го молеше неговото господство сонцето да си ги истегни зраците низ трошната општина. Голем плоштад се наоѓаше во срцето на општината, всушност, тој беше и срцето на општината. Сите манифестации почнуваа и завршуваа на тој плоштад. Патриотски настроена општина од најмладата до најстарата коска. Македонското знаме гордо се вееше на јарболот поставен во училишниот двор и само кога не дуваше ветер успеваше да заземе став мирно за да оддаде почит за сета крв пролеана на Македонските јунаци. А јунаци, колку сакаш, само што беше решиле да се скрасат по гробиштата и од таму да не потсетуваат за Македонската кауза. Овде во оваа трошна општина Македонштината постоеше, постоеше како што постојат сонцето и месечината! Постоеше, и како да ја фрлевте, пак застануваше на здрави нозе. Силна беше како троската, поубава беше од копривите, беше нешто налик штавеј измешан со јајца и сирење од кого се прават најубавите гибаници.

Тој ден, како и години наназад, стрико Максим си го потеруваше добитокот на пасење. Ѕвонците на стоката околу вратовите клопотареа и создаваа раздразлива бука за градските уши. Влакната на кравите светеа од утринската роса а празните вимиња им се нишаа лево-десно како математички нишала. Врвејќи покрај куќата на Ангеличини, секогаш старецот запаѓаше во некое меланхолично расположение, како стршлен да го имаше каснато. Ангеличини? Тоа беа Сандре и Веска, желник и желница. Нив бог беше ги заборавил, во нивниот двор не само што немаше детска смеа туку и ластовиците во последно време ги избегнуваа. Дали некој во нивниот темел имаше ставено црна маѓија или пак тоа беше божја одлука, никој не знаеше. Припрости но чесни луѓе беа Ангеличини, шо се вели со крстот на чело а патриотштината во срцето. Комшиите што од срам што од страв, не сакаа да им ги раскорнуваат џигерите на болната тема. Лекарите одамна беше го признале поразот а бајачките, гледачките и сите останати надри лекари само креваа раменици. Многупати на Веска знаеше да и се испушти се саде ист муабет:
-Да си посвоевме море домаќине едно максамче, кој ќе не гледа на старост? Ако ти е за народот шо ќе рече, нема ни први да бидеме нити последни. Ако ни се смеат на маката, на глава нека им дојде.
На сите тие молби Сандре остануваше глув, од едното уво му влегуваше од другото му излегуваше. Решетото вода побргу ќе задржеше , отколку што тој ќе се понижеше да земе дете од дом. Надежта лека полека се гасеше, како што последните жарје се гасат во раните мугри после коледарскиот оган.
Заминаа и во Германија да си го побараат чарето. Имаа блиска рода таму која беше ги закажала за на прегледи. Сандре на заминување на сите наместо да им каже пријатно им велеше дека гром во коприва не удирал! Тоа беше неговото збогум со сите што ги познаваше.
Во Германија после долги и напорни прегледи лекарите утврдија дека Сандре и Веска не можат да имаат пород. После десет месечно измачување решија да се вратат покрај родното огниште. Знаеjа дека ништо повеќе нема да биде значајно во нивните животи, ќе гураат така сами и ќе чекаат бог да ги повика, шо порано то поарно. Пред да тргнат, Веска уште еднаш за последен пат, падната на коленици ко дрвена Марија, со молбен поглед и растреперен глас се обидуваше да ја начне Сандревата сурова душа, се обидуваше да допре, да продре длабоко во неговото со пранги оковано срце. Зборовите еден по друг се редеа и како колец попрскан со света вода се забодуваа во мозокот на Сандрета и го истеруваа ѓаволот што му ги труеше мислите. Конечно Веска ја стопи карпата наречена Сандре. Се прегрнаа исто како и првиот пат кога ги мажеа и женеа со сводници.
Веска од порано се беше распрашала по Македонските домови како одат процедурите за посвојување деца и знаеше дека шансите за успех им се сведени на теорија. Затоа пак Германските домови за убава сумичка би можеле да им продадат едно малечко детенце во секое време.
Заедно со роднините и со една торба Германски марки тргнаа по Германските домови да си посвојат дете.
Барањето од дом во дом не им беше ни малку забавно. Претежно им се нудеа пораснати дечиња на пет до осумгодишна возраст и повеќето од нив беа со психофизички недостатоци.
-Уште во овој дом влегуваме и повеќе не мислам да одам никаде. Ми доодеа нозете, главата ме фркна. Ако беше за да биде ќе беше и досега. Овде во овој дом се завршува. Ако ни е бог наклонет ќе најдеме, ако не така требало да бидет.
Управничката на домот ги пречека со израз на лицето кој не ветуваше ништо добро. Разговорот течеше како искривено скеле готово да падне, се до моментот додека не се насмевнаа марките.
-Имам две месечно бебе, ако го сакате ќе морате добро да го платите, да речеме дваесет илјади марки.
-Десет имаме, тоа е се што можеме да ви дадеме, загрме гласот на Сандре.
-Петнаесет или заминувајте од тука!
-Петнаесет нека бидат, но само ако бебчето е здраво и со сите нишани.
-Не грижете се вие за тоа, таа е совршена.

 

[lovedisaster]

Девојчето изгледаше како сите ангели и богови да склучиле меѓусебен пакт во нејзиното креирање, не изгледаше како некоја курва да го оставила сопственото копиле во дом. Мило беше тоа мало слатко девојче, гугаше на две месеци а кафеавите крупни очиња и шараа насекаде небаре бараа засолниште од сите вперени погледи во нејзе. Изгледаше како оние мали пластични голи кукли само што не кажуваше мама кога ќе ја превртевте од наопаку за да подждригне. На радоста на Ангеличини и немаше крај. Ја засакаа уште првиот момент кога ја почувствуваа во нивните раце. Тие 3 кила месо за нив претставуваа убиство на сите недоречености, на сите депресии, на сите кавги. Тоа парче месо никогаш и не ни помислуваа дека можеби ќе им дојде до ак.
Денот кога се вратија во Македонија во нивниот роден крај малата општина славеше. Сите беа пресреќни.
-Гледајте ги луѓе Ангеличини, со бебче се вратија од Германија, не ги заборавил Бог, таму си го нашле чарето.
На плоштадот полека со старски чекор стрико Максим го тераше добитокот кон своето штало.
-Нека ви е здраво и живо, момче или момиче?
-Момиче, стрико Максиме, момиче
-Нека ви е здраво и живо момичето и големо да расне, бериќет да ви донесе и вам а и во куќата каде што ќе ја омажите
-Де бре па ти старо – аро, еднаш нека пркне, нека порасне, нека изучи, па после тоа ќе пулиме ќе прајме за да ја омажиме.
-И внучиња, и внучиња да си дочекаш Сандре, со стап да се браниш од нив.
-Амин, амин Максиме, од твоја уста во божји уши
-Кога ти велев дека и во коприва гром удира, не ми веруваше!
Се насмевна Сандре и продолжи кон неговата порта која беше само на педесетина метри од плоштадот. Тој напред, Веска по него. Беше по- примиле од Албанското население кое ги опкружуваше од соседните села: мажот напред, анката по него. Дворот беше се забрадил сиот во троска од жал по стопаните. Влегувајќи внатре во дворот Сандре клекна на колена и си го бакна имотот. Скоро година се стори како не го помилувал со поглед. Се почувствува како бег на својот чифлиг, само уште чај и каве му фалеа. Сандре можеби беше од Турско со сваќањата, но низ неговите вени не течеше предавничка крв. Третото колено на Танчета војводата не смееше ни на сон да помисли за предавство на Македонштината.
Откако седна на еден од дрвените триножци свика по Веска:
-Вескеее, остај го момичето и одма да ми донесеш салата и ракија, та нели убав ден денеска. Опули го сонцено колку високо е и то сакает да го поздравит нашево затуткано имотче. Ова нашево сонце поубо биет од Швабсконо, зато ет се поубо овдја. Грозјето е поблаго оти се печит на Македонско сонце, виното е поубо оти саде Македонски момичиња го дропчкет, а ракијата е полута оти саде патриоти ко мене ја варет.
-Ех домаќине, домаќине, ко те гледам ваков душата ми се полни, пак ја имаш онаа искра во очите. Шо личен беше пустиот кога не запознаваа. На подржи го момичево да одам до на бакал да ти купам нешто за мезе со ракијата.
-Само да ја повардам или да и зборувам, оти јас не го знам Швабскиот?
-Зборувај и на наш, на Ангеличин јазик, та нели е наше сега момичето
-Абре наше е жено туку погледни го колку е бело, ко во млеко да го капеле, нека потпркни малку и ќе ја чуваме на сонце малку боја да фати, нека се милваат со сонцето додека сме на нива. Шо мирно е момичево, па и шоубо ме пулит со тија кафеавите очиња, мислиш ќе прогорит нешчо. Ох на тато момичето, гулапчето, шеќерот.
Веска од на бакал се врати со полни торби и мезето за миг беше готово. Ракијата ја пронајде каде што и беше местото: во куличето во стаклената срча покрај бурето со пченка. Го наполни паурчето до врв шо се вели да стапниш на него и му го зајсе на домаќинот.
-Повели ефенди Сандре! Мезе и ракија, нека ни е живо и здраво момичето и големо да порасни, па ако даде бог и внуци да си дочекаме да си видиме.
-Сполај ти домаќинке, од твоја уста во божји уши. Седи тука до мене. Да си здрава и жива што ме убеди да си земеме детенце.


5


Имотот на Ангеличини таа есен беше се променил во својата најубава руба и како некоја млада мома со сочни јаболка во деколтето го заведуваше сечие око. Сливите беа полегнати до земја од богатиот род, пченката никогаш не била поголема, грозјето никогаш посочно и поблаго.Една бочка вино си тури Сандре таа есен, останатата комина ја остави за ракија да ја свари. Нешто продаде и кога на крајот го удри есапот, испадна дека толку многу пари не заработил во последните три години заедно.
Момичето напредуваше одлично. Веска како и сите други грижливи мајки редовно го носеше на контрола во општинската амбуланта а понекогаш и во болницата покрај Дримот. Ќе и дадеше Сандре по некој милион од оние старите југословенски динари, ќе и наџграбаше набрзинка пусулче со порачки и ќе ја качеше на автобус. Последната реченица наместо поздрав беше предупредување: - Чувај ми го момичето како што си ги чуваш зениците во очите, оти главата на трупец ќе ти ја ставам и ќе ти ја пресечам ! Веска послушно климнуваше, уште посилно припивајќи ја својата ќерка кон градите, да не и падне случајно, да не и се слизне. Налет нејзината глава, која беше ја прежалила одамна, туку да не му се случи нешто на максамот, зошто после тоа нити Дримот немаше да ја понесе.
Општинскиот поп Атанас кога ги сретна за прв пат Ангеличини со ќерката во раце, им намниса дека треба да ја крстат како што налагаат христијанските закони и ги испрати со благослов. Си ги знаеше Сандре адетите, беше дете од стара мајка и не му требаше двапати намнисување. Со нункојте под рака го однесоа момичето во црквата св.Ѓорѓија, за тоа слатко, мало и невино гулапче да го прими божјиот благослов и христијанската вера. Од имињата што им ги имаа дадено нункојте најмногу им се допадна Елена. Додека ја капеше поп Атанас во легенчето таа му се подмочна и му подпрдна, на што сите слатко си се изнасмеаа.
-Ете гледате луѓе? Некрстено момиче и вцрква прди!
Столе сликарот ги чекаше надвор спремен да им удри по едно кадро
-Ајде соберете се сите, така, така...насмевка...наздравје нека вие е
Столе беше општинскиот сликар. Пронашол квалитетна Коника од некој турист кој ја изгубил додека ги посетувал изворите. Сликаше по свадби, крштевки и се разбира на карневалот за Василица. Сите жнееја во лето само Столе знаеше да каже дека тој жнее во зима.
Животот на Ангеличини ги газеше пред себе препреките ко да се ситни махови зрна. Немаше повеќе претурање животни радости од скинато во дупено. Општинско -Селска идила за припрости луѓе со чесна душа. Како наближуваше зимата така се почести беа седенките кај Сандрета на топла ракија. Општината по повод божиќните празници викна зурли и тапани. Плоштадот ечеше, бочките со вино се празнеа. Наутро, за вадење на чивијата со чивија сите завршуваа кај Сандрета на топла ракија и кафе.
На момичето на Ангеличини првото запче и никна. Туртето беше замесено, губите со толчено лукче и кисело млеко ги пречекуваа гостите. Елена растеше како младо фиданче а Сандре и Веска го полеваа со нежност и љубов. Го гледаа како очите во главата. Откако мирисот на нејзината пелена го обележа Сандревиот имот, бериќет и среќа жнееа Ангеличини. Крвта што им течеше низ жилите им беше засладена од шеќерната милост на нивното момиче. Годините се редеа како бисери на некој животен ѓердан. Секоја година по еден нов бисер блеснуваше и го означуваше растењето на нивната гордост. Еленче, гулапче, најмило и најубаво момиче наше. Не штедеа на зборови Сандре и Веска кога стануваше збор за нивното јагне. Се што ќе си побараше Елена, се и си добиваше. Ја разгалија и ја распрдија до немај каде. Една на мајка и една на татко. Се што правеа, секој заработен динар, секој нивни гест, почнуваше и завршуваше со благослов: За Еленчето наше.

 

[lovedisaster]

6

Како времето одминуваше, така побарувањата се зголемуваа. Уште како прваче сакаше да има поинакви боички од останатите, да носи поубави и пошарени фустанчиња од нејзините врснички. Беше повлечена и за сметка на тоа седеше во магарешка клупа. Зборовите, учителот мораше да и ги вади со клешта, но затоа најубаво ги везеше буквите и бројките, најубаво црташе и боеше. Не само што отскокнуваше со однесувањето од останатите туку и нејзиниот изглед ја правеше да биде многу поразлична од другите. Долг нос стрчеше по средината и ги разделуваше крупните кафеави очи. Високото чело секогаш беше покриено со шишки, а црвено- златната виткана коса завршуваше некаде на струкот. Слаби нозе кои изгледаа како гризинки макнати во млеко. Боже господе изгледаше типично Ариевски, не личеше нити на Сандре а уште помалку на Веска.

Еден ден со наполнети 11 лета и некој златен месец се врати расплакана од на училиште. Се засркнуваше од солзи и мрсули, зелени како Марсовци.

-Мамо, вистина е дека сум грдо пајче?

-Не мајкина, кој ми ти го рекол тоа? Ти си најубавото момиче на светот

-Така ми рече Номче на Спасевци. Ми рече: "Еленати си грдо пајче" ми рече дека сум и вештерка и дека само уште метла ми фалела

-Кој се кара тој се сака. Сигурно те сака тој Номче на Спасевци, само не знае како да ти каже, а и мали сте за љубов бркање, почекајте дури не нараснете. Се ќе биде мајкина. И толку, тука се заврши, со муабетот дека се ќе биде. Ни совет, нити да ја искара, нити да и раскаже некоја прикаска за гејша која завршила трагично, зошто знаете, тие прикаски колку и да ни звучат невистинито дел од нив ако не и повеќето се вистинити и како за беља сите имаат трагичен крај како во Индиските филмови. Битно Веска и го натовари созревањето и осознавањето за женственоста како тежок товар на младо прле и ја шибна со остенот мислејќи дека таа ќе издржи и нема да потклекне. А момичето? Момичето се повеќе другаруваше со огледалото. Често знаеше да ја одигра улогата на лошата маштеа од приказните: " Огледалце, огледалце мое, кажи ми на светот најубав кој е ? " Одговорот секогаш и беше ист: " Ти си најубава Елена, да тоа си ти " Чудни проекции на ликови создаваше тоа огледало, очигледно беше со некоја волшебна моќ. Не знаеше за фотошоп, но затоа знаеше, грдото пајче Елена секогаш да го претвора во лебед. Во нејзините кафеави очи, Елена беше совршено прекрасна. Како времето одминуваше таа се поцврсто беше убедена дека таа е најубавото момиче во трошната општина, ма како само во општината, таа беше најубава на целиот свет. Сите ќе клекнат на колена некој ден и ќе ја молат.

Да заведувам, да ги направам сите машки на светот да лудуваат по мене, море малку е тоа, ќе ги направам ако треба и да си ги упропастат животите, браковите, смислата за живот, фамилиите, немаше крај на тој проклет нејзин список, човек дури просто да се зачуди. Ако не ми беше доволно силна верата до сретнувањето на Елена, сега дефинитивно верувам дека некој може да си ја продаде душата на ѓаволот. Не е важно дали е тоа Луцифер или некој чиновник од понизок ранг со неколку црвени бананчиња, важно е дека јас покрај тоа што верував во распетието и Исусовата пролеана крв за ослободувањето на сите земски гревови, почнав да верувам и во ѓаволот и дека како таков постои. Како инаку би го објасниле нејзиното однесување, кое како план почнуваше да го крои уште од мали нозе. Па добро, не и беа баш мали, долги и прави и беа нозете како на манекенките а однесувањето и беше криво како патот за Крушево. После нејзиниот потпис во црвената книга таа си ги доби крилјата но со погрешна боја. За возврат глупавиот чиновник и подари убавина, каква - таква доволна за да може да заведува, не мислејќи дека еден ден и тој можеби ќе си ја чука главата. Глави како глави, мажите ги имаат две, па едната секогаш мислат дека им е одвишок за мислење. Ех пиленца мои, таа такви и не бараше, исто како кога шеташ низ планина: Пронаоѓаш дваесет кила прва класа Врган и не им се пулиш на оние од втора. Бирај со очи а не со раце! Е оваа не бираше нити со очи уште помалку со раце, бираше по длабочината на џебот. Колку подлабок ти е џебот толку подобра претстава ќе си добиеш. Среќниците добиваа кабаре настап, малоумниците добиваа по некој див секс по уште подиви и зафрлени плажи. Ленка, Васка, Елена...што знам во последно време најмалку ја нарекувавме со нејзиното име. Ја нарекувавме со имиња на најпознатите Битолски курви кои неславно завршиле. Не дека беше од Битола, уште помалку заслужуваше да дише воздух од под Пелистеро. Таа на Битолата и донесе само тага, несреќа, пустош, раскол. Чума да поминеше низ градот помала ќе беше штетата, овде фамилии се пустеа, дечиња остануваа без татковци, чупиња од лични полични остануваа без сопрузи. Вртеше торнадото Елена низ Битолата и се живо и диво креваше во нејзината бесна прегратка.

Уште на единаесет годишна возраст беше ја виделе со Номчета на Спасевци во ливаѓето како се допираат по интимните делови на нивните млади и недоразвиени тела. Тогаш за првпат успеа да ја докаже нејзината моќ за заведување на маж, ако може како маж да се нарече Номче со неговата скелет конструкција. Набрзо пристигна и првиот сексуален однос. Не веруваше во бајки од типот дека тоа ќе треба да биде совршен момент кој ќе го памети во текот на целиот свој живот. Се беше подредено на тоа дека таа треба да си ја докаже женственоста пред сите други, дека е способна да ги заведе сите мажи во светот. Првиот пат не и се допадна, крвареше, не знаеше зошто, се и беше непознато, чудно. Беше кратко и болно, сепак, откако се заврши, Номче беше царот на сексот, така барем му рече, што од претпазливост, што од страв, срам, ма не знаеше ни што чувствува во врска со тој настан, едноставно мораше да го има тоа цврсто парче пак во нејзиното розево пиченце. Повеќе не беше момиче, сега беше девојка, мома, чупа, порасната и созреана пред време. На училиште расцвета и почна да ги заведува сите момчиња во класот. Останатите момичиња можеа само да и позавидат на нејзината успешност во заведувањето. Додека другите играа ластик, таа ги бодреше момчињата на фудбалските натпревари. А Номче? Номче почна редовно да си добива секс. Сепак, колку и да се обидуваше, не можеше, а и не знаеше на кој начин да го сопре нејзиното флертување. Сите беа нејзини, а само Номче ја добиваше. Ја посакуваа сите момчиња, желно го очекуваа мигот кога ќе им се насмевне среќата.

Очигледно премногу сериозно ја сфатила нашата јуначка онаа на Кочо Рацин не беше Ленка, па чекај сега ќе заработуваме со најстариот занает на светот. Иако во почетокот тоа и претставуваше некоја детска игра, шала, заебанција, чивијата и влезе. Оваа чивија не беше како алкохолните чивии каде што чивијата со чивија се избива, оваа чивија служеше само да расцепи по средина и толку, беше само за една употреба. Не беше важен ни квалитетот ни квантитетот а уште помалку должината на чивијата. Се е во техниката, а техниката како што ќе можеме да утврдиме подоцна се состои во најмалку од три чивии со длабоки како бездни џебови. Се шегувате со мене? Нели? Нормално дека истовремено! Како поинаку би бил постигнат ефектот? Очигледно дека Швабиве ја направиле со толку многу гљуждови за да мора да се користат најмалку три чивии. Швабска машинерија од ткиво и жили. Секоја им чест, испратиле издржлив модел на Балканот. Не знам зошто со нас се замараше кога ние уште сто години ќе си живееме во Турско. Очигледно воздухот е премногу редок за феминизмот да продре во нашето распрдено и раздрндано Балканче. Го раздрндаја и го распрдија Клара и компанија, фала му на бога шо го снема комунизмот и што црквата си го зазеде местото што и припаѓа на општествената скала. Пет подолу вели попот во црква, а жените треба да кажат слушају и покарјајус...ако не им се бендисва, вид виделија по светот, нека акаат ко пусти гојда дури не најдат некој вол да го влечкаат за огламник.

Едно мајско неделно утро, момичето на Ангеличини си го облече најкраткото сукње и најтесното маиче. Младите пупки изгледаа невино како цветањето на пролетта. Чекорот и беше забрзан а ветрето и го нишкаше веселиот дух и ја правеше да се чувствува лесна како пеперуга. Златните кадрици и се лелееја и се бакнуваа со сонцето, брзаше за да стигне кај изворите. Седна на нејзината омилена дрвена клупа и погледот го нурна во бистрата вода на изворите. Можеше да си го огледа ликот, се почувствува како да е пред нејзиното огледало. И се допадна момичето кое го здогледа, ја испружи раката и се обиде да и ја погали златната коса. Само што ја допре водата, ликот го снема. Се налути,па се насмевна иронично.

- Бегај Елена, бегај !...Не можеш да се сокриеш од мене! Јас те контролирам, сакаш пак да се појави твојот лик ? Ќе ја оставам водата да се смири и пак ќе бидеш тука.

Повторно погледна и таа беше тука, само што овој пат не беше сама. Се сепна кога во водата го здогледа ликот на Костадин.

-Костадин !? Што правиш ти тука? Ме исплаши!

-Зарем ти личам јас на плашило?

Костадин беше стројно високо момче на шеснаесет годишна возраст, со кратка црна како катран коса и уште поцрни веѓи и зеници.

-Погледни Елена колку е поубава сликата со нас двајца заедно.

Почна да и ја допира косата, ги пикна внатре прстите и продолжи да ја чешка нежно на главата.

-Немој ! Остави ме Костадине, ти си имаш девојка. Што ќе каже Номче на сево ова ако разбере, или уште полошо ако не види од некоја страна. Мислам каде и да е и тој треба да дојде, досега требаше да биде тука.

-Лажеш Елена! Го видов Номче утринава, заминуваше со неговите родители за Струга

-Добро, не треба да дојде, остави ме не ме допирај! Се плашам од тебе Коста, се плашам. Ти имаш 16 години а јас сум само едно мало момиче дојдено на прошетка. Тргни ги рацете од мене ! Тргни ги !

Упорен беше Костадин, до неговите уши беше стигнал муабетот дека Номче и Елена се потискале некаде во ливадите и тој сакаше да си ја проба среќата. Од неговата девојка скоро и да не добиваше ништо. Лидија беше конзервативно воспитана, понекогаш дури и беше срам да се бакнува. Имаше девојка Костадин колку да се рече.

Ја стегна цврсто за косата. Лицето истиот миг му се исполни со дрска храброст. Ја бакна тврдо, брзо и невкусно. Насилно и ги влажнеше сувите усни.

-Пушти ме те молам, те преколнувам пушти ме Коста.

Почна да го моли како некое јагне кое го моли волкот да не биде изглодано до последната коска. Успеа некако да ја ослободи едната рака и да го изгребе на лицето со долгите нокти. Болката уште повеќе го разбесна. И врза еден жежок шамар колку што го држеше сила. Ќе те ебам Елена! Ти се допаѓало или не. Ако сакаш после тоа можеш да им раскажеш на сите, воопшто не ми е гајле. Нејзиното младо и кревко тело со последните сили се бореше, се превиткуваше како риба фрлена на суво, во еден момент беше змија, во друг антилопа, но во сите случаи Коста беше повисоко на синџирот за исхрана. Природната рамнотежа во овој случај не можеше да биде нарушена, посилниот победи. Пленот целосно се предаде и почна да ја прифаќа играта на Костадин.

-Сакаш да ме ебеш Коста!? Еби ме! Само да знаеш дека на сите ќе им раскажам ако не си подобар од Номче.

Врелото пиче ги топеше снеговите на страста. Клитот и беше повлажен од изворите. Жешките бедра се наводнаа а Коста си ги плакнеше рацете и желбите во нејзината оаза. И го триеше клитот како да свири на гитара, тој го имаше перцето а струните беа влажни и затегнати. Силен набој му го распара телото, се почувствува како да му забодиле милијарда игли, како спици да му се пикнаа подкожно и да му загноиле. Неговото урлање додека свршуваше поместуваше планини, а ехото ги тераше сите риби да се сокријат под камењата и да се тресат од страв.

-Готово е ! Се посрамотив! И јас сум ти бил некој маж. Трчаше надолу по стрмната патека колку што го држеа нозете. Застана кај плоштадот. Срцето силно биеше и го предупредуваше дека е во црвено. Сонцето беше високо и со неговите синови и ќерки зраци ги гонеше сите по нивните домови под ладовина. На Костадин му беше сеедно, што се однесуваше до него можеше да биде мрак, мугра, важно тој се посрамоти. Ги колнеше и изворите и сонцето, го колнеше денот кога посака насилно да ја има девојката на неговиот другар Номче. Како да ги погледне повторно та Номчета та нејзе?

-Не! Не одам повеќе никаде, не излегувам повеќе од дома. Ќе избегам некаде далеку. Браво Костадине! И ти си ми бил некој си маж! Ебати мажот! -Зошто толку брзо свршив, зошто? Нормално ли е тоа? Да не сум нешто болен?

Милијарда прашања имаше Костадин во неговата глава, одговор нити еден. Долго остана на клупата да чмае, потиштен, скршен, посрамотен. Во меѓувреме некој на изворите растеше, цветаше како кајсија накалемена на црна слива. Се гордееше со себеси, излезе како победничка во дуелот со Костадин. Меѓутоа, нејзиното младо пиченце не беше задоволено, беше влажно, сочно, меко и желно за триење. Го пикна средното кусо прсте, но, не ме сфаќајте погрешно, тоа и беше најдолго во сите куси прстиња кои btw ги нарекуваше ќебапчиња. Никогаш и понатаму тоа средно кусо прсте не успеа да ја задоволи во нејзините мастурбации. Се триеше бавно на клитот, па продолжи со целата рака, ги допре цицињата. Беа малечки, ситни, недоразвиени. Набрекнатите пупки стрчеа и секогаш кога ќе ги допреше морници од задоволство и поминуваа низ целото тело. Левата рака и беше на цицињата а десната на клитот. Свиреше некаква нова симфонија, непозната за изворите дотогаш. Се беше тивко и смирено, како сите да беше си ги начулиле ушите , желни да го слушаат нејзиното стенкање. Свршуваше на сиот глас, ја испушташе енергијата да плови низ воздушното поле, чиниш момичето душа ќе испушти низ нејзините страсни стенкања. Во тие мигови целата природа што ја опкружуваше посака да може да го задоволи тоа блудно момиче. Не помислуваа на педофилија зошто тие си ја имаа како пријателка, ја знаеја како момичето кое доаѓаше да ги посети а сепак мечтаеја да и ги допрат влажните и блудни бедра.

 

[lovedisaster]

7


Не ми е гајле што се ќе помислите за мене, дали ќе ме осудувате или возвишувате. Ако ги погледнете моите извиличени букви што не знаат да стојат исправено, тогаш најверојатно и би ме сфатиле. Сево ова е Италик стил! Не го возвишувам, а не го ни мразам. Животни џграбаници, кои ни самиот не ги разбирам. Едноставно на некои луѓе не им е судено да бидат среќни со нивните курви. Ја чувствуваат потта поткожно, го чувствуваат изневерувањето, пропаѓаат во бездната се подлабоко и подлабоко, потонуваат во нивните мечти за среќа и гонети идеали. Терањето на верата у сто пичку материни во замена за блуд, во замена за 45 минутно задоволство кое боли до крајот на вечноста. Барањето прошка, исповедта, молитвата за успокојување на душата, се е тоа безвредно. Плачот со бисерни лажни солзи кои печат, и те како печат. До бесвест лудило и гонење сеништа по темни ебени улици каде сенките се ебаваат со сенки и каде што има повеќе курви од домаќинки. На бис! На бис извадете ги курвите! Што кабарето го играат на подиумот од верата. Ги креваат нозете до месечината, тангите им ѕиркаат од под здолништата а пичките им се тресат како суви есенски лисја. Некој во првиот ред се дрпа за машкоста мислејќи дека ќе привлече внимание, газдата ги сучи мустаќите зошто тој ќе бира ноќва. Со потенција или без, тој ќе ја има онаа што ја сака. И да! таа безсрамничка ќе му го испуши и ќе изголта се што има да се изголта, ако треба и ќе се засркне. Се, само за задоволство на газдата. Тој ја има во неговата рака нејзината ултра кратка сукња а богами и нејзината пичка! Ладалата им се маска за нивните проѕирни и стаклени лица. Кој е наивен ќе го прими сосе мадиња! Глупоста се повеќе знае да се збратими со наивноста. Таа русокосата на средината плени, има најдолги нозе и напрчени цициња. Шминката ја прави да се чувствува моќно. Погледнете, сите и редат евра во прслучето, сите и се намерачиле вечерава. Да ви кажам кој ќе ја ебе? Газдата, нормално, ако веќе не му се здосадила и не ја фрли како некоја пачавра на некој друг среќник. Ако среќникот заврши со чешање помеѓу мадињата тогаш фатил трип или некоја друга заразна болест. Ј-га животот е суров! Секое ново искуство се плаќа. Знаете кој е вреден во оваа соба? Пијанистот кој упорно ги тера "кокошките" да играат. Ги рани со пченица со неговите слаби и исушени прсти. Кај него родна ќе биде годината се додека мрдаат. Жнее тој ноти во бескрајно голо петтолиние, ги вжештува клавишите со фитлите во неговите прсти а тие кутрите се палат како суво зрно барут.

Ех, таа Елена, довелена,прикажана, раскажана, опеана, од сите па и од

мене. Не знам дали да и се восхитувам на глупостите кои ги прави, да ја

сожалувам, да ја сакам или мразам. И не бев јас филозоф ни по сколија а уште помалку по само наобразба а сепак имам милијарда прашања во малиот и уште толку во големиот мозок. Сколијата велат скапо се плаќала особено онаа животната, која може како градовно зрно да те столчи, да паднеш, да се свенеш како сончогледот, да те искини по средината на твојата заспаност, да те натера да се пробудиш и да го прославуваш секое ново раѓање на питомото сонце.

Има секаков вид на пијаници: насилници, има пијаници кои само си го бараат леглото како што квачката си ги бара замрзнатите јајца за да ги стопли со нејзините меки, топли и скокотливи пердуви. Замислете што се би можел да и правам на една жена со таков пердув! Има и такви кои пеат, се смеат, плачат, ј-га има секакви, важно е да летаат искри низ очите. Има и такви кои повраќаат, вадат пиштоли по свадби и пукаат, шармираат и заведуваат, ебаваат и не свршуваат. За разлика од нив, јас бирам пенкало и хартија. Мислите ми се побрзи понекогаш од судбината, а секогаш ми се побрзи од раката, нешто слично како крапот кога се мрести во плиткото: има еден куп риба, да можеш сите со зеницата од десното око да ги фатиш. Белките поцрвенуваат и го спуштаат знамето од јарболот на зајдисонцето. Немам дактилографка за да типка со нејзините испотени прсти по тастатурата и за сето тоа време да биде влажна како росна ливада, секое утро, блудно испрскана од росата на нејзините копнежи. Значи разјаснивме дека ниедна дактилографка не мастурбира за време на моите пијанства освен мојот мозок и прстите. Ако сеуште ми пцуете мајката за тоа дека не сум се вратил на темата, тогаш најверојатно крепите уште ќотек од татко ми!



8

Елена? Елена ја заведуваше и лажеше целата машка популација низ

трошната општина. Му се смееше на Костадин во фаца каде и да го сретнеше, а тој сирот како некое рането куче си ги лижеше раните. Безобразница! Носеше крупна сол во белките а инает во зениците и секогаш дозирано ги истураше на Костадиновата рана.

Номче во меѓувреме блееше како јагне за цицање секогаш кога ќе ја здогледаше. Тој блееше а таа ако беше расположена ќе му ги навртеше боските да ја исцица, ако не ќе го шутнеше вребра на што овој се прпелкаше и леликаше како ранета зебра од чопорот лавици. Така Номче си постилаше, ден го поминуваше на ругузина, ден на земја, ден си ги лижеше раните и ја колнеше судбината што на неговиот пат ја препречил Елена.

Сандре и Веска ја испуштија од раце а и огламникот фати вид виделија на нивната млада и незауздана ќерка. Штом ќе им се пружеше можност се обидуваа да ја колосаат на некој начин, да паси тро култура, да зоба од најдобрата пченка и јачмен од кои нервните влакна се развиваат и создаваат совршена домаќинка. На нашата ждребица само гривата и растеше како некоја коприна порабена со златни фалти. Ја испраќаа да собира пченка, сливи, грозје, арно ама не успеаја да го пронајдат растението на кое ќе може акал да собери. Кога увидоа дека во нивните цевки нема повеќе високо калибарна муниција, Сандре и Веска решија да ја приближат метата, па така за последен пат да се обидат да ја погодат. По ѓаволите! Кој им дал топови на овие луѓе? Тие не знаеја да си го застрелаат сопствениот срам што им излегуваше од нивните прости и наивни души а не пак да застрелаат Швабска мета право во слепоочница. Швабиве испратиле прототип на Леопардот : силен штит, брзина и прецизен до милиметар топ. Во било која цел и да нанишанеше сееше отров а метите паѓаа како да беа каснати од две кобри истовремено. Доволно беше еден заводнички поглед и машката популација си ги гребеше колениците по каменливата општина. Камчињата им ги триеја мозоците а најмногу од се им се абеа срцата. Во нејзините очи како да имаше груба шмиргла која постојано им ги тенчеше срцата на Repeat. Ма плукнете впазува и кажете "Господ да чува од женска беља" зошто ова момиче претставуваше многу повеќе од беља, таа беше олицетворение на ѓаволот, сестра на Дракула, четвртата вештерка од Иствик. Се качуваше на нејзината златна коса и леташе од мечта во мечта растурајќи го секое јаве низ општината. Во случај да имаше некое силно машко шовинистички настроено, момче, маж, кој не паѓаше на нејзиниот вирусен поглед, тогаш мораше да се скрои стратегија од издржливи материјали за да не можат конците да попуштат. Лудачка кошула? Да ! На таквите таа им скројуваше толку убава шарена, полна со орнаменти лудачка кошула на која и везилките би можеле да и позавидат. Штрумфови беа актуелни, а таа во нејзиниот мозок постојано повторуваше: " Ќе те фатам, ќе те фатам и за глава ќе те скратам" Ајде ви се молам, не бидете наивни, нели знаете за која глава ги скратуваше? Откако ќе ги скратеше уживаше да ги гледа како одат по улица и си шепотат. Ма кое шепотење? Сите тие гласно го изговараа нејзиното име: Елена, Елена....на Ангеличини. Момчиња колку што ти душа сака низ трошната општина а сепак тие изговараа едно исто име и едно исто презиме. Сите беа затрескани во едно исто момиче а таа со нив си играше ашици: фрли џорта, фрли форта. Кога ќе и посакаше дундето а и посакуваше понабрзо т.е кога ќе почувствуваше влага помеѓу бедрата, не трчаше веднаш кај Номчета, лисица, чекаше дали ќе и капне капка од нејзиното влажно пиче и дали ќе се стркала таа капка надолу кон бедрата и ќе заврши на нејзиното колено. А патот до нејзиното колено беше долг како историјата на Македонија. И кога историјата ќе беше запишана таа трчаше на прсти како балерина за да го пронајде Номчета. Во таквите случаи единствениот добитник беше само таа. Секогаш истата приказна, истите актери, незаменливо истите улоги. Ќе го вјавнеше и се беше готово За 4 минути и 53 секунди. Номче после тоа знаеше да го опцуе универзумот ,сопственото племе, семето на татко му...Битно пцуеше момчето. Се разделуваа без бакнеж, без поздрав, без нити една шарена и полна со искри насмевка. Единственото нешто кое го гледаше Номче во таквите ситуации беше нејзиниот прав како пушка рбет и нејзината долга и плава коса која се нишкаше те лево те десно. Единствено таа беше доблесна да му мафне за збогум. Ликот напред чекореше кон непознатото. Блескаа искрите во нејзините крупни кафеави очи, се нишкаа долгите ковчести раце а ковчињата на струкот и се бакнуваа со нејзината долга коса. Газеше совршено, и не ! Не беше тоа плашлив чекор, напротив, газеше цврсто како Швабска чизма низ Европа! Сето тоа беше дел од нејзината заводничка игра. Се гордееше со себе си: " Елена ти си закон ! " Самата си ги одбираше точките на дневниот ред, самата ги изгласуваше законите. Деспотизам, анархија, автократија се во едно. Сето тоа спастрено во едно мало Швабско мозоче кое функционираше беспрекорно. Понекогаш помислував дека е можно да е ќерка на некој закоравен нацист, второ колено на СС совците. Не се префрлувајте одма на Ало Ало, зошто таа не е Хелга а јас пак уште помалку сум Рене или Хер Флик. Зошто не се родила како некоја храбра Французинка која загинала како хероина ослободувајќи ја Нормандија? Зошто!? Како можеле птиците да го донесат нејзиното семе во нашата трошна државичка и зошто воопшто го донеле? За што размислувале тие мали крилести разбојници додека го пренесувале злото низ воздухот? Веројатно за ништо! Тие барале само подобро место за живот, се разбира и потопло. Судбината реши да не тестира а ние паднавме на испитот. Подоцна ќе утврдиме дека еден мозок со висок IQ ќе се обиде да ја размонтира Германскава машинерија. Ќе се обиде да биде саатчија на прецизен Швабски часовник.

Во почетокот додека саатот ги имаше фабричките батерии, саатчијата успеваше секогаш да го натера часовникот да го покажува времето кое тој сакаше да го види. Арно ама, брзиот живот, материјалното општество и интригирачки –ироничната насмевка го натераа "саатот " да размислува за нови батерии. Саатчијата не можејќи да го прати развојот и напредокот а притиснат и од сопствениот излитен џеб, со тешко срце го раздаваше саатот по богатата елита. Им го даваше бесплатно се додека тие беа доблесни да ги менуваат батериите.

 

[lovedisaster]

9


Приемниот тест за во средно училиште и беше очаен, дури и комисијата која ги прегледуваше тестовите беше разочарана, зошто во нејзините свидетелства од 1-8 одделение петките беа построени како елитен армиски одред во кој отстапување немаше. Сите тие 5 како да беа под конец напишани и сите гордо се перчеа кога и да ги погледневте. Ако се задлабочеше човек малку повеќе можеше да го слушне нивното хорско пеење " Ние сме 5 добиени без јајца и петли " . По ѓаволите! Зошто тогаш приемниот и беше очаен?
Номче од една страна се радуваше што беше примен во најпрестижното средно училиште во градот покрај Дримот, но од друга страна срцето му се кинеше дека Елена нема да биде покрај него
-Што се случи на тестот Елена?
-Не знам! Едноставно ми блокира мозокот
Како да не и блокирал !? Швабските мозоци никогаш не блокираат! Од мајка имаат вграден сензор за антиблокажа. Едноставно сакаше Елена да си ја има целата слобода на овој свет. Не сакаше да биде контролирана, го мразеше зборот контрола, исто како што ги мразеше и зборовите: обврска, љубов, вечност...да не ги набројувам понатаму ги има многу. Намерно го направи тестот лош само за да се дистанцира од Номчета.
Утрата лека полека се будеа откако последниот патник на мрачниот воз ќе се симнеше. Потоа се качуваа железничарите горе на сонцето и го палеа денот.Номче и Елена не стануваа на иста нога. Тој стануваше на десна а таа стануваше на лева. Тој на неговата мајка и кажуваше доаѓам веднаш. а таа остави ме уште 10 минути да дремнам. Како и да е, важно успеваа да стигнат на плоштадот 5 минути пред тргнувањето на комбето за Струга. На Номче сонцето му угреваше од зад аголот од кој што доаѓаше Елена и секогаш ама баш секогаш кога ќе ја погледнеше на неговото лице се раѓаше насмевка поширока од Екваторот. Од другата страна пак, секогаш кога ќе го здогледаше Елена Номчета и неговата насмевка си помислуваше " Лелеееееее колку е затрескан во мене, можам да му правам што сакам " и така беше, не беше далеку од вистината момичето. Му правеше ама баш буквално што сака. Во комбето уште од рани зори ја пикаше нејзината слаба и ковчеста рака во неговите гаќи и секогаш го испраќаше со ерекција за да не може кутриот да се симне од комбето, како капак на се ќе му го шибнеше јазикот во неговата уста најдлабоко што може и ќе свртеше неколку круга за да провери дали се стегнати љубовните шрафови на кутрото дете. После тоа заминуваа и нејзината долга златна коса, и нејзиниот прав рбет и нејзините долги прави нозе подалеку од неговите очи. Уште во првото тромесечие од прва година докажа дека тестовите од приемниот биле само оптичка варка, сите оцени од прва до последна и беа петки. Стана миленица помеѓу машката популација, беше миленица и на професорките а посебно на професорите. Стари напалени магариња! Секогаш ја тераа на табла да одговара, желни беа да го слушнат од поблиску нејзиното знаење а богами сакаа и добро да ја измеркаат. Е баш го погодија момичето! Кој со ѓаволот тикви сади... а тиквите беа од оние долгите од кои се прават најубавите тикварници со јајца и млеко. Стануваше мрзеливо од нејзината клупа и не тргнуваше веднаш кон таблата, најпрво го допираше тенкиот струк, потоа поминуваше со рацете по нејзините бедра, нешто слично како, кога тресите ронки од утринското варено ѓеврече, а за крај ги ставеше рацете во косата и само ќе ја зафрлеше наназад. Значи на другите ученици ако им требаа 10 секунди до таблата или до единицата нејзе и требаа добри 2 минути за да ги заврши сите ритуали. Ах што си кркаа професорите по Хемија и по Математика, ја добиваа најслатката попара зачинета со ерекција помеѓу нивните бедра. Најмалку двапати и паѓаше кредата долу на подот а секогаш тоа како по некое непишано правило се случуваше кога ги носеше црните проѕирни хеланки и полутангата која покриваше само дел од нејзиното газе. Задачите беа точни само што немаше маж да ги провери, зошто крвта секаде им беше само не и во нивните мозоци.


10


Зошто сите девојки во средно училиште мастурбираат на пичлемињата? Да бе да! На оние од 4 година со црните јакни, со брзинските мотори од богатите татковци, на оние што пушат црвено малборо и дуваат мара!?
Прва и четврта година во иста смена, во исти WCкаде штосе вршеше нуждата, "потребата", како што сакате наречете ја само не ја нарекувајте олеснување на бубрезите а уште помалку нарекувајте ја морална вредност! Тука моралот паѓаше вртоглаво како Феликс Баумгартнер. Момчињата од прва година можеа да ќарат само некое момиче од основно. Секоја чест на исклучоците, а верувајте ги имаше многу малку. Значи Елена таква каква што ја дарил Бог , а се си мислам дека таа ноќ бог беше пијан и имаше загубено на комар од ѓаволот. Секогаш кога бог ќе загубеше на комар од ѓаволот се дешаваа пиздарии по светот! Елена наша беше направена баш во таква ноќ. Се сеќавам ко да беше вчера: Дедо боже имаше тројка асови а ѓаволот беше ги собрал сите попови ко за причесна. Кога кркаш нафора од ѓаволот, кога тогаш ќе се засркнеш! Елена беше жртвата таа ноќ... Ѓаволот си поигруваше со душите и со телата на сите оние луѓе за кои беше одговорен таа ноќ. Дедо боже вајаше во глина со неговите измачени прсти и дупната дланка а ѓаволот мешаше во котелот пламења со неговите црвени рогови. Ја извади фигурата на Елена од утробата на една Швабска курва и мешаше во обратен смер од сказалките на часовникот. Не беше ова сефте да добива ѓаволот на комар, но сепак на некој најмистериозен начин се задржа многу долго во нејзиното креирање. Ја испрати со поздрав, нешто кое што не го чинеше често. Оди и упропасти го секое машко кое ќе ти се испречи на патот!
Со тој " Благослов " Елена тргна да го освојува врвот на светот. Монт Еверест во споредба со нејзината мисија беше како прескокнување на низок ѕид и тоа пресно малтарен.Четворицата попови од таа ноќ завршија на исповед под мантија кај дедо Боже, а тој пак по n ti пат им прости.
Ех моја колатерална штето...
- Прекрасен мотор имаш, кога мислиш да ме повозиш ? и задолжителното трепкање со крупните кафеави очички на кои никој рамнодушен не остануваше. Пичлемиња беа дечките од 4 година, не паѓаа така лесно на секоја девојка од прва година која сакаше возење на нивното задно седиште, едноставно не сакаа да го трошат бензинот залудно. Единиците во дневниците го потврдуваа нивното знаење а за да го задоволат просекот, имаа единица и од служителот. Не живееја тие дечки за образование, живееја за да ќарат што е можно повеќе момичиња. Тие беа џет сетот во средните училишта. Тие беа киселиот крем со јагоди, чиј метален и бензиски вкус момичињата го чувствуваа откако ќе ги пробаа.

На таквите дечки сите момичиња им беа интересни се додека не ги добиеја на некоја дива плажа, после тоа ги фрлаа како стари изветвени пачаври. На овие момци најбитно ( читај важно, значајно) им беше дали имаат бензин во резервоарот, дали кариките се на место, и кај има нешто да се пивне или да се дувне. Секогаш кога беа High,вртежите на нивните мотори му ги дупеа ушните тапанчиња на професорите, на психологот, на директорот а на момичињата од прва година им создаваа вибрации помеѓу бедрата.

 

[lovedisaster]

11


До Номчевите уши стигнуваа болните информации: "Ја виделе вчера качена на мотор кај Петко, кај Трајко, кај Бељата, сето тоа во еден ден" ги држела цврсто со едната рака за половината а другата...па добро, можете сите да претпоставите каде и била другата.
Те молам Номче крени раце од тоа момиче, те молам!
-Никогаш нема да се откажам од нејзе, никогаш! Нека оди каде што сака и со кого што сака, кога тогаш ќе биде моја и само моја, нема да ја делам со никого.
Елена си го живееше животот 250км на саат по магистралата Струга –Охрид и ич не и затреперуваше пичната жила за останатите набљудувачи од страна. Нели беше момиче во средно? Се и беше дозволено во лудите млади години кога човек сака се да испроба, да го вкуси животот, да биде слободен да прави што сака!
Натпреварот наречен љубов помеѓу нејзе и Номче набљудуван од страна, изгледаше како шаховска партија на која и дури покојниот Ристо Нически ( бог да му душу прости ) не можеше крајот да и го најди. Варијанти колку шо ти душа сака, само преместувај фигури на таблата ако имаш време и мозок за анализа. Секогаш Номче беше коњот во партиите а Елена беше кралицата.
Јас како автор на ова дело, најверојатно би ја заменил кралицата веднаш после неколку потези и би ги наредил топовите во линија. Како и да е ќе излези некој храбар пешадинец за да ја реши битката, гради во гради без ни малку страв. Ако уште пред почетокот на партијата се плашите дека ќе загубите, подобро не седнувајте на таа маса, а масата беше тркалезна како на кралот Артур! Единствената разлика беше во тоа што овде не се ставаа мечовите на маса туку новчаниците. Кралицата поминуваше покрај тие состаноци облечена во бела свила и блескаше во сиот свој сјај. Секогаш му се насмевнуваше на Ланселот, а во нејзините мисли најдобар беше оној со "наприцканиот" новчаник, "мечовите" беа вовтор план. Секоја нејзина насмевка и заводнички поглед можеа да предизвикаат двобој за нејзината слаба и ковчеста рака.
Номче стоеше од страна и набљудуваше. Почна се почесто да бега од часови и да ги прати нејзините лесни чекори. Застануваше на некој агол од средното училиште каде што таа учеше и само набљудуваше. Понекогаш знаеше да ја нарушиприродната рамнотежа убивајќи по некој пајак кој ќе му се сплеткаше во неговата коса. Секогаш кога Елена ќе се качеше на некој мотор од богатите пичлемиња, тој заминуваше во продавница за да си купи рачна бомба. Бомбата се состоеше од чоканче коњак и 0,2 пепси и секогаш експлодираше во неговото грло. После експлозијата неговиот мозок функционираше беспрекорно. Седнуваше на една од клупите и чекаше жртва. Жртви беа девојките од прва година. Сите оние повлечени, културни и мирни девојки кои својата невиност би ја продале само на некое културно и паметно момче. Ќе извадеше лист и пенкало од неговиот внатрешен џеб и почнуваше да пишува. Мамката беше фрлена и секогаш се наоѓаше риба која застрануваше од временскиот интервал за мрестење.

- Можам ли да седнам ?

- Ќе ми пречиш во пишувањето

- Што пишуваш, ако смеам да прашам?

- Пишувам за момичињата кои "свршуваат " на новчаници

- Значи знаат што сакаат

- А ти !? Знаеш ли што сакаш?

- Знам! Да ми го прочиташ тоа што го пишуваш

Се сомневате ли во способноста на Номчета? Немојте! Тоа момче колку и да изгледаше наивно во себе носеше метастазирани клетки од многу доајени на Македонското творештво. Не стигнуваше ни до пола со читањето на неговата пишанка а момичињата го гледаа со светки во очите. Меѓу другото беа и влажни долу помеѓу бедрата а тоа не беше предизвикано од природната потреба за месечен циклус.
На секоја таква разделбаНомче само ги бакнуваше на образ момичињата и си заминуваше со нивното бројче на телефон сокриено во внатрешниот преграден џеб од неговото палто. Знам дека ќе ме прашате зошто беше преграден џебот? Џебот беше таков затоа што Елена многупати знаеше на заминување да ја стави раката додека го допираше насекаде. Го атестираше секое делче од неговото тело. Откако ќе го поминеше А- тестот Номче задоволно се смешкаше. Се смешкаше и Елена, го слушаше шушкањето на хартијата, но никогаш не се издаваше дека знае. Ќе му го шибнеше јазикот во уста и се обидуваше да го собори Гинисовиот рекорд. Го отпетлуваше шлицот од неговите фармерки и ја пикаше раката во неговите гаќи . Дечкото на Номче беше послушен, секогаш кога ќе го почувствуваше допирот од нејзината рака ги начулуваше ушите и мрдаше, те лево те десно, а таа рака го галеше по главчето како мајката што си го гали синчето пред заспивање. Напати мајката знаеше да биде и лоша, ќе го стегнеше силно за вратот а тоа кутрото да можеше да си ги поврати сите деца од иднината сите ќе ги повратеше.
Комбето брзо стасуваше до крајната дестинација а сите "деца" на Номчецврсто се држеа залепени за гаштите. Само што ќе се разделеа, броевите од влажните момичиња завршуваа во кантата за ѓубре...



12

Веска не можејќи повеќе да го издржи срамот кој и го приредуваше нејзината распрдена и раздрндана ќерка а притисната и од секојдневните трачарења на комшивките реши да си ја проба среќата во аматерскиот "бокс" . Во првата рунда секогаш пиеше лексилиум, во втората диазепам а кога во третата рунда ќе го испиеше валиумот повеќе не ја чувствуваше жестокоста на ударите. Мирна беше таа женичка, крепеше ќотек и од Сандре и од Елена колку што е тешка судбината на Македонија. Ги искрепуваше сите тие нивни удари на двете нозе. Кутричката...немаше секундант за да ја фрли белата крпа...но затоа имаше срце лавовско за да ги издржи нивните малтретирања, понижувања, нивните деспотски наредби, нели Сандреуште од поодамна и кажа дека на момичето не смее влакно да и фали! Никогаш женичката не го проколна денот кога решија да си посвојат детенце од Германија. Елена по нејзината глава со камења, а таа за возврат живееше за да си ја прегрнува ќерката. Секогаш кога ќе ја видеше колкава израстила му се заблагодаруваше на бога. И се восхитуваше на нејзината убавина, ја пиеше со очи. Се би издржала за нејзе, се! Само момичето да биде среќно, да не му напакости некој. "Да си видам внуче и црната земја нека ме проголта. Не 9, ако сакате закопајте ме 99 педи под земја! "
Погодете кој смер на факс одбра да го запиши нашата ни мила народна, сечија Елена?
Одбра да студира психологија на личноста...Вие со ваква девојка би фрлале камен!? Тоа момиче беше способно да ве натера да го фрлите каменот праволиниски нагоре за кога ќе падне врз вашата глава да ви се разбистри во мозокот. Амплитуда? Ќе го чекате топчето да се врати од крајната положба најмалку пет векови!
Многу момчиња, мажи и секакви деликвенти со длабоки новчаници се прошетаа во животот на Елена. Ниеден од нив вистински не го сакаше, не знаеше тоа момиче за зборот љубов, не веруваше во тој проклет збор!
Ќириите во Скопје беа набилдани како стокатници, а нејзе и требаше бегство од Гоце. Живееше тоа момиче за знаење а сепак мораше да се најдат по секоја цена пари за шминка, за најскапи препарати за нејзината долга и златна коса, сонуваше за Долче и Габана, за Прада и Гучи. Сите тие брендови свршуваа во нејзиниот мозок а за да ги добие мораше краткото фустанче да го подигне високо до месечината...

 

[fatamorgana123]

И еве нешто и од мене.

Ноќ е.
Тешко ми е.
Умот не ми е на место.
Ми надоаѓаат само спомени.
Спомени…
Спомени без прекин.
Што ми се случува?
Лошо ми е.
А,крај е.
Одамна.
Крај е,а мојата душа кај тебе остана.
Таму ќе преспие некој период,ќе се храни,ќе се исплачи можеби,ќе остани во тебе.
Длабоко во тебе.
Во мислите,во душата твоја.
Можеби засекогаш.

Викам.
Викам,а не ме слушаш.
Останувам без воздух.
Те нема.
Нема ни трага,ни глас од тебе.
А,ми фали тежината на прегратката.
Ми недостига погледот кој ме смируваше.
Некои зборови кои ги говореше,смеата,ми недостига…
Ми треба одмор.
Од се.
Најмногу од мислење.
Тишина околу мене...

 

[lovedisaster]

Ова е најлошото нешто што сум го прочитал во животов.

нешо слабо ме кудиш во последно време

 

[lovedisaster]

13


Му се ронеше низ рацете љубовта на Номче како сува грутка земја. Нели Елена беше сонцето негово? Ебати Швабската фотосинтеза! Копаше бразди во неговото срце а Елена секогаш беше подготвена да засее ново отровно семе од кое никнуваа Тузлански крупни солзи. Нејзините сончеви зраци наместо да го галат Номчета по неговото лице тие како со студен камшик ја бележеа неговата душа.
После нејзиното заминување на студии во Скопје, се повеќе во нејзината глава се моташе онаа народната: Далеку од очите, далеку од срцето. Во нејзините гради чукаше напредна швабска технологија со мотор за внатрешно согорување на емоциите. Ослободената енергија секогаш се манифестираше во вид на иронична насмевка.
Ја губеше Номче, го знаеше тоа а сепак не сакаше да го прифати поразот, сите стратегии паднаа во вода а спасителите беа заминале на кафе со нивните швалерки. Стрелките на часовникот неуморно вртеа и го фрлаа во цајтнот. Мораше нешто набрзина да смисли, требаше нешто да се жртвува, прашањето беше само што? Досега секогаш размислуваше логично, рационално, сега на рационалното требаше да се стави И на почетокот и да се чека одговорот од спротивната страна.
Беше доцна есен. Последните лисја на гранките се бореа без адвокат во судницата на природата. Номче го спрегнуваше мозокот да размислува, арно ама ѕевгарот беше празен. Ќе се спрегне самиот и ќе трга, колку што го држи сила, белким во некоја бразда ќе ја пронајде и жртвата и решението. На клупата во училишниот двор срона две три солзи кои се стркалаа по неговото лице и направија нова бразда од која Номче изгледаше 2-3 години постар. Знамето на јарболот се смешкаше. Копиле на Македонштината, на него пишуваше made in China! Низ трошната општина додека Номче се мачеше со потезот "to be or not to be" неговиот другар Петко се шеташе како паун. Ги ширеше тој Петко пердувите како лепезата на Мерлин Монро. Одеа сватовите да ја земат Лилјана неговата љубов од основно. Деверот напред беше испрчен а нункото два чекори зад него. Тогаш му светна на Номче, размислуваше за неговата жртва, времето го притискаше, а решението беше просто и едноставно. Еурека! Ќе ја побарам да ми биде сопруга! Да споделиме се и во добро и во лошо, да си бидеме вечност еден на друг. Да! Ќе ја жртвувам мојата младост, неизживеаност, се нека се гони у 300 ПМ, јас не можам без нејзе. Ако мојата младост е цената која треба да ја платам, тогаш hit me! Ќе ја побарам нејзината рака, ако ме одбие сум ја загубил партијата, чесно подадена рака на подобриот, ја одиграл партијата без нити една грешка. После 7 години поминати заедно, во некоја си ајде да ја наречеме едно смерна врска во која единствениот кој што сакаше беше тој, одлучи да ја побара за жена. Одлуката беше донесена, единственото нешто што му фалеше беше начинот на кој ќе ја побара. Желно го очекуваше викендот во кој него неговата љубимаја требаше да пристигне...


14


Ноќта пред нејзиното доаѓање Номче им ја соопшти одлуката на своите родители. Нормално, неговите не беа ни малку воодушевени. Мислеа дека Елена е само минлива фаза во неговиот живот, лек за адолесценцијата, сколија која подобро да ја научи порано отколку подоцна. Трачарските муабети кружеа низ општината и секогаш завршуваа на кафе кај Спасевци. Во секој филџан фигурите беа исти: Имате плава особа со долга виткана коса и долги нозе. Застаната е на средина а околу нејзе едно чудо мажишта. Погледнете ако мислите дека ве лажам. Едниот ја трга за едната рака, другиот за другата, третиот за косата, четвртиот и шепоти нешто. Има уште еден маж кој гледа од страна и ги чека остатоците. До него има ангел чувар кој се обидува нешто да му каже.
Ќе стиснеа желба, ќе запалеа уште по една цигара и сите трачарки се требеа по дома за да му зготват ручек на мажите.
Елена пристигна тој викенд носена на крилјата од еден Скопски фраер. Крилја имаше таа X5, колку посилно притискаше типот на педалата за гас, толку пошироко се отвораа бедрата на Елена. Бедрата и гореа од возбуда, адреналинот растеше а нејзината слабичка рака си го пумпаше бицепсот во неговите боксерици. Ја симна на постојката кај болницата со поздрав дека повторно ќе се виделе кога ќе се вратела во Скопје. Пиштолот му беше испразнет а богами и резервоарот. На таа чудна челична птица крилјата секогаш и се собираа кога ќе светнеше резервата. Да летаат на крилјата на такви птици можеа само фраерите со длабоки новчаници, се разбира и нивните гејши. Типот откако ја нахрани птицата продолжи во лов на нови авантури, требаше да ги задоволи сите негови гејши кои како гладни пилиња чекаа со отворени клунови. Во багашникот на X5( знам дека е БТ ама поубаво ми звучи ) имаше еден пакет Шанел, некое ташниче Прада, неколку бисерни ѓердани, златен ланец, 20 грама кока спастрена на специјално место, неколку шишиња Т`га , две вински чаши...спремно беше фраериштето секоја му чест. Неговата сопруга имаше швалер а како и би немала кога нему најважни му беа Гејшите. Сите сметки низ дома му беа подмирени, синот беше обезбеден, на сопругата и ги плаќаше сите лудории и свршувања по брендовите.
20 минути пат до општината на Елена и поминаа како 20 секунди. Размислуваше за Скопскиот фраер, за неговата челична птица, за неговата машкост, за мигот кога повторно ќе бидат заедно. Дождот надвор истураше. Буричкаше дедо Боже во утробата на облаците а тие постојано повраќаа. Кога облаците ќе се чукнеа гла со гла светнуваше толку силно и татнеше шо сите кучиња мораа да си ги бараат опашките некаде длабоко во нивните анални отвори.
Замаглените стакла во комбето беа одлично место за уметност. Со ќебапчето наречено показалец напиша X5 и го заокружи во срце а со ебачкото ќебапче стави три точки па смајли...
Номче си ја чекаше неговата љубимаја, чекаше да си ја прегрне судбината, чекаше да ги распостели прстите ко чешел низ нејзината златна коса. Се слушнаа на телефон кога се качуваше во комбето. Знаеше дека за 20 минути повторно ќе ја држи во прегратка. Беше го смислил и начинот на кој ќе ја побара да му биде жена. Во левата рака силно го стискаше вереничкиот прстен а десната му се тресеше од студ. Дождовните капки ги миеја сите бразди на неговото лице а срцето му икаше од радост. Беше до гола кожа накиснат а и таа кожа и припаѓаше нејзе, од првата до последната накисната пора...