Патолошката потреба на нетуркиските источнобалкански народи по секоја цена да се идентификувaат како огурски (туркиски) Бугари

[121314]

Панонија

Панонија (Παννονία) била позната уште од античко време како еден од јужните дунавски области на Римската Империја. Соседни области на Панонија биле Германија, Илирија, Дакија и Норикум. Панонија била огромна рамнина опкружена со планини и се спуштала кон Дунав на исток. Покрај Дунав, низ панонските земји течеле две главни реки: Драва и Сава со бројни притоки. Панонија била населена со Илири, кои се одликувале по својот воинствен карактер. Поединечни панонски племиња биле предводени од кнезови, но веќе во I век п.н.е. заедно со другите илирски и далматински племиња, Панонците биле покорени од трупите на императорот Август и од 9 г. п.н.е. Панонија станала римска провинција. Подоцна, Панонија била поделена на уште три дела, кои биле управувани од цивилни и воени гувернери.

До крајот на IV век н.е. жителите на Панонија биле романизирани, но за време на Големата преселба на народите, овде пристигнале Јазигите, Квадрите (II век н.е.), Хуните, Остроготите (V век н.е.), Ломбардите и Аварите (VI век н.е.). Во VII век н.е. во Панонија се појавуваат Словени, раселени од Аварите од Дакија. Археолошките и лингвистичките податоци укажуваат дека Панонските Словени биле најблиските роднини на денешните Словинци.

Панонските Словени го формирале Панонското, или Платенското, Кнежевство, чија историја е ограничена на само неколку децении од соборувањето на аварскиот јарем до појавата на нови освојувачи - Маѓарите.



Околу 835 година, моравскиот кнез Прибина, протеран од Моравија од страна на Мојмир, дошол кај источнофранкскиот маркграф Ратбод; Тој беше љубезно примен од маркграфот и се крстил. Поради некоја причина, откако се скарал со Ратбод, Прибина побегнал прво во земјата на бугарскиот кнез, потоа кај Ратимир, кнезот на Посавска Хрватска, потоа се помири со кралот на Франките и од него ги добил околу 840 година како феуд земјите покрај реката Сале, која се влева во Блатенското Езери. Така, Панонските Словени, кои дотогаш биле расфрлани низ Југозападна Унгарија, се обединиле околу Прибина. Гледајќи ја лојалноста на Прибина и неговата грижа за ширењето на Христијанството, со помош на свештениците на Салцбуршката Архиепископија, кралот Лудовик Немачки го направил вистински суверен во 848 година. Прибина во близина на езерото Блатно (маѓарски: Balaton, германски: Platten-See) го изградил истоимениот „Блатно“ (латински: Urbs paludarum, германски: Moseburg). Во 850 година, Прибина изградил голем храм во Блатно и го поканил салцбуршкиот архиепископ Лиупрам на неговото осветување; Во оваа прилика „Салцбуршкиот анонимец“ („Conversio Bagoariorum et Carantanorum“) ги именува доверливите луѓе на Прибина, од кои некои имаат словенски имиња, други - германски. Границите на државата на Прибина можат да се утврдат приближно, според укажувањата на „анонимните“ градови во кои Прибина градел храмови: најзападниот град бил денешниот Оптуј во јужна Штаерска (Бетовија), најисточниот бил Печуј (Ad quinque baslias), најсеверниот бил Кисек (Кеиси); Следствено, државата на Прибина го покривала поголемиот дел од денешна Унгарија на југ и запад од Дунав и достигнла до Источна Штаерска. Во 862 година Прибина паднал во борба со Моравците. После него, неговиот син Коцел станал кнез на Панонија.



Кога во 867 година Св. Кирил и Методиј патувале од Моравија до Рим кај папата Николај I, па морале да поминат низ Коцеловата област, Коцел и неговите луѓе со задоволство ги прифатиле проповедниците, со нивниот словенски јазик и книги, и ги слушале нивните проповеди во текот на неколкуте месеци кога таму престојуваа првите учители. Во 870 година, Методиј, враќајќи се од Рим, останал во Панонија, бидејќи во Моравија имало немири; Папата го именувал за архиепископ на Моравија и Панонија. Активностите на архиепископот ја разбудиле омразата на германското свештенство против него и донеле тежок прогон.

Коцел умрел околу 874. По неговата смрт, власта над Панонските Словени ја презел синот на кралот Лудовик Карломан, а потоа и неговиот син Арнулф, кој бил принуден да му ја предаде Панонија на моравскиот принц во 884 година. Откако ја вратил Панонија, Арнулф во 896 година ја предал Долна Панонија, со градот Блатно, на кнезот на Панонска Хрватска, Брацлав.

Оттогаш, вестите исчезнуваат не само за поранешната држава на Прибина и Коцел, туку и за Панонските Словени воопшто; Името Панонија сè уште се среќава во документи од XI век, но не во државна смисла, туку како историска и географска дефиниција на различни населби. Во последните години од IX и првите години на X век Панонија била заземена од Маџарите, а Словените биле апсорбирани.

https://pospolitost.wordpress.com/wp-content/uploads/2009/10/velka-morava.jpg

 

[121314]

Велика Моравија

Во IX век, нешто повеќе од еден век по падот на државата Само, на истата територија се појавила Великоморавската Држава. Првото спомнување на Моравците и, веројатно, на Моравското Кнежество кое било формирано до тоа време датира од 822 година: еден од франкските документи споменува дека во декември истата година Моравците учествувале во Франкфуртскиот Собор. Во трактатот „Преобраќањето на Баварците и Карантанците“ се споменува и еден од првите моравски владетели - Мојмир I (починал околу 846 година), кој владеел во 30-тите години на IX век. Овде се споменува и освојувањето на Мојмир на Кнежевството на Прибина со центар во градот Нитра (територија на современа Западна Словачка).

Бројни археолошки студии укажуваат на масовна миграција на носителите на Прашко-Корчачката Култура од различни делови на нејзиниот опсег во регионот на реката Морава. Ова одговара и на информациите во хрониките. Така, во „Повеста за изминатите години“, Нестор известува:
„...тие дојдоа до една река по име Морава и беа наречени Моравци“.
Во сливот на реката Морава се откриени огромен број населби, градишта, тврдини и гробници од ерата на Великоморавската Држава. Во нив се среќаваат остатоци од високо развиена средновековна култура. Истражувачите откриле огромен број сребрени, бронзени и златни украси изработени со гранулација и филигрански техники (контакт со византиски мајстори) и оригинални предмети од обоени метали од микулчички тип. Многу наоди укажуваат на развој на разни занаети: столарија, ткаење, грнчарство, ковачки занает итн. Франкските извори известуваат за голем број тврдини подигнати од Ростислав, наследникот на Мојмир. Во нив, Моравците издржале бројни опсади од страна на германските феудалци, особено има детални информации за тврдината Довина (855), каде што Ростислав го победил Лудовик Благочестивиот (Немачки). Главниот град на Великоморавската Држава, градот Велехрад, чија точна локација сè уште не е утврдена, исто така бил слична утврдена крепост. Покрај камените тврдини, црквите и камените цитадели, во градовите се вообичаени брвнари со глинени подови и глинени печки во еден од аглите на живеалиштето (Микулчички камени град со цитадела и утврдување). Селските населби на Моравците не биле утврдени, живеалиштата биле главно дрвени столбови со камена или глинена печка во аголот.



Во Довеликоморавските слоеви се среќаваат фигурини на луѓе, животни и разни садови од обредна природа. Во слоевите кои датираат од Великоморавската Епоха се наоѓаат многу крстови и врвови од стрели со слики на свештеници и крстови и позлатен реликвијар изработен во форма на литургиска книга. Црковните згради сведочат за ширењето на Христијанството во Моравија од различни европски земји. Поточно, од Баварија, како и Јадранот и Далмација.

Предусловите за појавата на Великоморавската Држава биле засилениот процес на феудализација и потребата за одбрана од германските племиња, кои се обидувале да ги заземат источните територии на Европа.

Земјите на Моравија постепено се шират. Ако под Мојмир и Ростислав главната задача на Моравците била да се спротивстават на Лудовик Немачкиот и Франките, тогаш под Свјатополк, внук на Ростислав, државата веќе ја зазела територијата на Моравија, Словачка, Чешка, Лужице, Панонија, Мала Полска и дел од словенските земји. По својата природа, Велика Моравија не е централизирана држава и нема унифициран систем на владеење. Локалните кнезови само формално го слушаат Свјатополк и му плаќаат данок, а на првото барање на владетелот ги распоредуваат своите трупи, во исто време, секое поединечно кнежевство е сосема независно.



Црквата во Моравија (познато е дека уште во 831 година неколку моравски кнезови го прифатиле Христијанството) била подредена на Баварците, кои го зајакнале политичкото влијание на Франките во земјата и не била потпора за државната власт. Кнезот Ростислав се стреми кон независност; Сакајќи да создаде свое свештенство, тој се обраќа во Константинопол за помош со барање да испрати епископ во Моравија. Во 863 година, во Моравија пристигнала христијанска мисија предводена од Константин и Методиј. Нивните имиња се поврзуваат со формирањето на словенското богослужение и развојот на словенското писмо. Словенската мисија во Велика Моравија траела дваесет и една година. По смртта на Методиј (885), кнезот Свјатополк не сакал да поддржи премногу строга религија која ја забранувала полигамијата, барала многубројни постови и наметнувала строги казни за црковните гревови. Моравското благородништво продолжило да зачувува многу пагански традиции, на кои Латинската Црква гледала со снисходливост. Свјатополк ги протерува учениците на Методиј од земјата, повеќето од нив наоѓаат засолниште во Чешка и Бугарија, каде што се движи центарот на словенската култура.

По смртта на Свјатополк, Велика Моравија почнала да се распаѓа. Панонија, Нитра и Чешка постепено се одвојуваат. Покрај тоа, во текот на IX век, земјите на Моравија биле нападнати од номадските маџарски племиња. Во 907 година тие целосно ја зазеле Велика Моравија. Ова доведе до политичко неединство меѓу Чесите и Словаците. Чешка почналa да се развива како независна држава, а Словачка станала дел од новоформираната унгарска држава.

https://pospolitost.wordpress.com/wp-content/uploads/2009/10/velka-morava.jpg

https://wiaraprzyrodzona.wordpress.com/wp-content/uploads/2015/04/slowianie-x-wiek.jpg

 

[121314]

Киевска Русија

Словенските племиња мигрирале во сливот на Днепар во V век н.е., каде што се поделиле на две гранки: Јужна, чии племиња отишле на Балканскиот Полуостров и Источна. На преминот од VIII до IX век, Источните Словени го започнале процесот на формирање на древнооруската народност. Како резултат на обединувањето на нивните племиња, настанала Киевска Русија на територијата од Таманскиот Полуостров на југ, Днестар и горниот тек на Висла на запад, до горниот тек на Северна Двина на север. За нејзината историја дознаваме од древните руски хроники, особено од „Повеста за изминатите години“, во која хроничарот детално раскажува за словенските племиња, нивните живеалишта, првите владетели и го дава своето толкување за потеклото на терминот Рус. Според Нестор, самиот збор „Рус“ има скандинавски корени и е тесно поврзан со доаѓањето на варангиските кнезови и нивното племе во старата руска држава. Концептот на средновековниот хроничар бил поддржан во XVIII век од Г.Ф. Милер, В.Н. Татишчев и одбиен од М.В. Ломоносов, кој поимот „Рус“ го поврзува со името на реката Рос, која била јужна граница на првичното населување на словенските племиња и со етнонимот Роксолани. O.Н. Трубачев верува дека овие оними се засновани на индоевропски корен, чиешто значење е дефинирано како „светол“. Северниот регион на Црното Море традиционално се нарекува „белата, светла страна“. И двата концепта имаа и имаат свои поддржувачи и противници. Првиот од нив го брани М.П. Погодин, Ј. Венелин, С.М. Соловјев, А.В. Муравјов, Д.А. Мачински и др.; вториот го делат и развиваат Д.И. Иловијски, А.Н. Носов, О.Н. Трубачев.





Киевска Русија била една од најголемите држави во Европа. Нејзината историја поминува низ неколку етапи. До 882 година, племињата Пољани, Северјани, Древљани, Дреговичи, Полочани и Словени биле обединети под една единствена власт. Оваа етапа завршува со спојувањето на Киев и Новгород. Хрониката го поврза овој настан со името на Олег и неговиот поход од Новгород до Киев. Откако Олег ја презел власта во Киев, започнала нова етапа во развојот на Древноруската Држава - процут на раната феудална монархија. Во 981 година, источнословенските земји до реката Сан биле припоени кон Киевска Русија; во 992 година, земјата на Хрватите, кои лежеле на двете страни на Карпатите, станаа дел од неа; Во 989 година, руските воини тргнале против Јатвинзите, а руското население, кое го населувало регионот до границите на пруските поседи, ги поставило темелите на Црна Русија. Во 981 година, земјата на Вјатичите се приклучила на Древноруската Држава, иако трагите од нејзината поранешна независност овде останале долго време; Три години подоцна, власта на Киев се проширила и на Радимичите. До 1054 година, Киевска Русија ги прифатила речиси сите Источнословенски племиња, а Киев почнал да се нарекува „матичен град на Русија“. Во првата половина на XI век, ималo тенденција кон распаѓање на Киевска Русија, но во втората половина на XI век, феудалната монархија повторно беше зајакната, бидејќи во врска со налетот на Половците, кнезовите се обиделе да ги обединат своите сили. Извесно време, Киевска Русија повторно станала повеќе или помалку обединета држава, но развојот на феудалните центри и зголемената улога на болјарите ја зајакнале желбата на нејзините поединечни делови за независност. Во 1132 година, Киевска Русија пропаднала и започнал период на феудална фрагментација.






За животот на Источните Словени во Дохристијанскиот период до нас дошле малку докази. Најчестиот материјал од кој се направени предмети за домаќинството, слики на богови и божици, станбени и помошни згради било дрвото - многу еластичен и лесен за обработка, издржлив, но во исто време лесно уништливо од оган и влага. За скулптурата на Дохристијанска Русија може да се процени само мали фрагменти и остатоци пронајдени за време на ископувањата во Новгород, Псков, Стараја Руса и други места. До 1980-тите бил познат само еден целосен споменик на древната руска камена скулптура - Збручкиот идол. Споменик од X век, пронајден е во 1848 година во реката Збруч (притока на Днестар) во близина на селото Гусијатин. По усвојувањето на Христијанството, тој, како идолот на Перун во Киев, веројатно бил фрлен во вода. Идолот од реката Збруч е висок (2,67 m) тетраедарски столб со три нивоа на релјефи. Долниот слој ги прикажува подземните божества кои ја поддржуваат земјата и луѓето (средно ниво), додека горниот дел ги прикажува боговите со нивните главни атрибути - меч и коњ. Оваа поделба на сликите го симболизира разбирањето на Словените за структурата на Универзумот. На врвот на идолот, четири богови се крунисани со една кнежевска капа, прикажана во полна висина. На главната предна страна е божицата на плодноста. Во близина на идолот имало кружен олтар направен од калдрма. Јазот формира осум заоблени ливчиња, во секој од нив гореч ритуален оган за време на фестивалот. Збручкиот идол сега се чува во музејот во Краков; Копија во природна големина се наоѓа во Историскиот Музеј во Москва.



Паганските храмови, кои се наоѓаат на местата каде што се населиле Словените, исто така кажуваат многу за древната култура на Словените. Тие се мали (14-30 m) површини со ров или бедем. Храмовите се наоѓаат на природни или специјално изградени височини. Во 1908 година, на Андреевското Брдо, во самиот центар на дворот на принцот, бил отворен таканаречениот Киевски Храм од VIII-X век. Тој бил повторно испитан во 1937 година. Формира неправилен четириаголник со четири правоаголни проекции и е изграден од груби камења без малтер. Димензиите на храмот се 4,2 x 3,5 m, висина - 0,4 m Недалеку од локалитетот е откриен слој од изгорена глина со коски од домашни животни.



Во 1951-1953 година, Перинскиот Храм (IX - X век) бил откриен на левиот брег на реката Волхов, на 4 km од Велики Новгород. Светилиштето е хоризонтална платформа во форма на правилен круг со пречник од 21 m, опкружен со прстенест ров. Веднаш во центарот на локацијата има дупка од дрвена статуа на Перун (според првата Новгородска хроника од постарото издание, во 988 година била исечена и фрлена во Волхов). Пред статуата имало кружен камен олтар. Областа е опкружена со ров - цвет со осум ливчиња формиран од осум симетрично лоцирани јами. На дното на секоја од нив, за време на веселбите, се палел ритуален оган, а во еден од нив, свртен кон Волхов, огнот постојано горел.



Покрај овие храмови, во различни времиња биле откриени светилишта во Северна Буковина ('Ржавински Храм, VIII-X век), во локалитетот Гнилој Кут во Подолија (Гнилокутски Храм, V-VII век), во Смоленскaта област (Красногорско светилиште, близу X век). во близина на Житомир (Шумско светилиште, IX-IX век). Огнени јами, изгорени коски од домашни животни и птици, фрагменти од садови, врвови од стрели и оружје се наоѓаат во и во близина на светилиштата. Во изолирани случаи, археолозите откриваат и изгорени фрагменти од човечки черепи. Таков е, на пример, храмот Головно (Волинска област, Украина).

Археолошките истражувања на содржината на храмовите и античките населби лоцирани во нивна близина покажуваат дека Дохристијанска Русија познавала леење, ковање, керамика, везење и ја совладала ликовната уметност на емајлот. Древните руски занаетчии изработувале вешти предмети од накит - бронзени амајлии и украси: привезоци со ѕвезди, токи, колти и гривни, попрскани со гранулација, испреплетени со филигран. Во шарите на овие предмети биле вткаени фигури на птици, животни и луѓе.

 

[121314]

Како и кнезовите на другите словенски држави, руските владетели бараат поддршка за нивната власт и меѓународно признавање во религијата. Руските хроники ни кажуваат дека околу 955 година, на дворот на византискиот император, кнегињата Олга била крстена со христијанското име Елена. Во 986 година, принцот Владимир повика на суд претставници на различни религиозни деноминации: католички амбасадори од Запад; Хазари, кои исповедале Јудаизам; Бугарите, кои исповедале Ислам; Византијци. Во изборот на верата значајна улога одиграла свеченоста и сјајот на Византискиот литургиски обред и Црквата во целина. Пратениците на кнезот Владимир, откако го посетиле Константинопол, воодушевено му ја опишале на кнезот Соборната црква Света Софија и дејството што се случила за време на богослужбата. 988 година станала официјална година на покрстувањето на Русија. Не многу пред ова, во 986 година, самиот Владимир се крстил во Византија. Го земал христијанското име Василиј и заедно со крштевањето склучува поволен политички договор: Владимир се оженил со сестрата на византискиот император.

Изворите известуваат дека покрстувањето на Русите било принудно. По наредба на кнезот, сите жители на Киев биле истерани во Днепар и крстени, по што идолот на Перун бил фрлен во Днепар и отпловил по реката, а другите идоли биле исечени и изгорени. Во Новгород, незнабошците му пружиле силен отпор на епископот Јоаким, кој пристигнал таму во 991 година во Ростов, дури четвртиот епископ успеал да ги крсти жителите; Вјатичите го зачувале паганството подолго од сите словенски племиња; Овде, на север од Черниговската област, во источниот дел на Орловската и јужниот дел на Калушката област, Христијанството е воспоставено дури во XII век. По Tатарско-Mонголската инвазија, христијанството се утврдило не само во градовите, туку и во руралните области. Сепак, некои елементи на паганството остануваат силни помеѓу Источните Словени до ден-денес.



Заедно со ширењето на Православието, кирилското писмо навлегло во Руската земја. Археолошките ископувања во Новгород, Стараја Руса, Смоленск и други антички руски градови ја покажуваат широката распространетост на писменоста во Русија во тоа време. Истражувачите наоѓаат огромен број писма од брезова кора напишани не од кнезови или воини, туку од обични жители на градот; Писмата од кората од бреза на момчето Онфим помагаат да се утврди како децата биле научени да пишуваат. За ширењето на писменоста меѓу народот сведочат и натписите на покуќнината пронајдени при археолошките истражувања: вретена, буриња, садови итн. Зборовите на хроничарот Нестор (988) дека Владимир
„започнал да зема лекции и се предал на учење книги“.
Кнезот Владимир отвора училишта во манастири и цркви. Кнезот Јарослав Мудриот создава огромна библиотека, која содржи многу книги, вклучувајќи ги и оние преведени од грчки на руски. Во 1037 година, во Соборниот Храм Света Софија (Киев) било отворено училиште за триста деца од благороднички семејства, а во 1086 година, кнегињата Ана Всеволодовна организирала училиште за девојчиња во манастирот Свети Андреј во Киев. Со падот на Првото Бугарско Царство, центарот на словенската литература се преселил во Киевска Русија. Од Бугарија и Србија тука се собираат писари, каде што се создадени сите услови за развој на словенското писмо и словенската култура.



По усвојувањето на Христијанството, уметноста на Киевска Русија ги апсорбирала византиските и јужнословенските традиции, додека ги зачувала претхристијанските мотиви: птици и животни од бајките, растителни орнаменти. И покрај забраната да се прикажува нешто друго освен украси и слики на ѕидовите на храмовите, мајсторите каменорезери успеале да издлабат забранети скулптури од камен. Впечатлив пример за таква уметност е Црквата на Покровот на Нерљ, изградена во близина на градот Владимир во 1165 година. На ѕидовите на црквата може да се видат не само пиластри и аркади, карактеристични за византиските цркви, туку и штуко-декорации во закомарите кои прикажуваат човечка фигура со музички инструмент, на чии страни се лавови, грифини, а одоздола - мистериозни женски маски. Слична, но побогата скулптура целосно ги покрива ѕидовите на катедралата Свети Димитриј во Владимир. Секакви суштества - ангели, животни, птици, пагански кентаури и грифини - одат во тесни редови кон централната фигура на Давид од двете страни. Овде, како персонификација на природните сили, може да се најдат и стари божества – фантастични суштества кои се наоѓале на претхристијанскиот накит со „животински стил“. Дури и подоцна, со векови подоцна, тие се вткаени во главите и иницијалите на рачно напишаните евангелија.



Новгородските катедрали се разликуваат од оние на Владимир и Киев по нивната нискост и сиромаштија со украс. Во Новгородската земја, фреските, лоцирани не надвор, туку внатре во црквата, добиле поголем развој. Сочуван е само мал дел од фреските од црквата Спас на Нередица (XII век), која била уништена за време на Големата патриотска војна. Тие претставуваат своевидна галерија на Новгородци во облеката на христијанските светци - храбри, набиени, строги фигури. Меѓу нив има многу брадести старешини: при родовиот систем, старешините - основачите на големо семејство - биле особено почитувани. Тука се појавиле и сликите на „дедовци-проповедниви“, кои подоцна биле прикажани како старешини на руските манастири и руски пустиници.

Така, древноруската култура не само што ги апсорбирала традициите на византиската уметност, туку создала и свои традиции кои комбинирале пагански и христијански мотиви. Во фазата на Раниот Среден Век, Киевска Русија била блиска до другите европски држави во однос на својот тип на култура и насока на историскиот развој. Во иднина, многу малку останува од оваа блискост. Оваа дивергенција била предизвикана од поделбата на црквите на западни и источни, што се случила во 1054 година.

Во средината на XII век, Киевска Русија се распаднала на посебни кнежевства. Андреј Богољубски всушност го префрлил великокнежевскиот престол од Киев во Владимир (со себе ја зел иконата на Богородица, која подоцна го добила името Владимирска). Периодот на феудална фрагментација доаѓа да ја замени Киевска Русија.

Карта Киевской Руси. Детальная карта Киевской Руси - походы князей Киевской Руси в 9-11 веках, A0 -