Патолошката потреба на нетуркиските источнобалкански народи по секоја цена да се идентификувaат како огурски (туркиски) Бугари

[121314]

Indo-Europeans and Uralic peoples

indo-european.info

https://indo-european.eu/wp-content/uploads/2021/03/7-eneolithic-early.jpg

 

[121314]

https://www.diva-portal.org/smash/get/diva2:1787362/FULLTEXT01.pdf

 

[121314]

CHG: Caucasus Hunter-Gatherer
BA: Bronze Age
TMRCA: Time to Most Recent Common Ancestor

Indo-Europeans and Uralic peoples

 

[121314]

EBA: Early Bronze Age
MLBA: Middle–Late Bronze Age
EHG: Eastern Hunter-Gatherer

Indo-Europeans and Uralic peoples

 

[121314]

Лувиско-Кариска Култура

Датирање: 31--27 век. п.н.е
Лувиско-кариските народи дошле од Карија, регион на југозапад од Мала Азија, ограничен со Егејското Море на југ, Јонија и Лидија на север, Ликија и Фригија на исток.

Во 3 илјади п.н.е. Лувиско-Кариските народи дошле на територијата на Грција. Тие со себе донеле понапредни социокулти засновани на индоевропските традиции. Ова била првата цивилизациска интеракција на античките грчки цивилизациски традиции со индоевропските, што довело до создавање на првата мешана цивилизација, наречена од специјалистите Лувиско-Кариски Цивилизациски систем.

Постепено, лувискиот супстрат бил еродиран во општеството што динамично се развивало и бил заменет со грчки цивилизациски карактеристики.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Во Мала Азија, во Бејџесултан XVII, во слој кој датира од околу 2500 п.н.е., забележани се многу керамички форми аналогни како на ранохеладските, така и на централноевропските. Тука спаѓаат четириушни амфори од кујавски тип, садови со ногарки, аски, миси и други.

Каријците биле особено воинствени и ги уништиле пелазгиските градови, на пример, Лерна III (Пелопонез, Грција. Древноеладски Период II, околу 3.000 - 2.500 п.н.е.), како и голем број други сродни населби. Оваа населба и голем број други поврзани со неа биле уништени како резултат на инвазијата на носители на попримитивна култура (Древноеладска III. околу 2.770 - 2.540 / 2.150 - 1.950 п.н.е.), за кои се верува дека зборувале индо-европски јазик од анадолската група (хетитско-лувиски). Во историските времиња, веродостојно познатиот хетито-лувиски народ во Грција биле Каријците. Ним им припаѓала античката Древноеладската Култура III.

Историски е посведочено дека кариската инвазија од 3-от милениум п.н.е. бил првиот чин на заземање на територијата на „Грција“ од страна на индоевропските народи.

++++++++++++++++++++

Основачите на Троја VI (1700 п.н.е.) биле Лувијци по потекло - еден од индоевропските народи кои заедно со Хетитите се преселиле во Анадолија.

Троја станува дел од анадолската (хетитска) цивилизација.

Многу од предметите откриени во Троја поверојатно припаѓаат на оваа источна, анатолска култура отколку на грчката цивилизација. Во Троја е пронајден бронзен печат со натпис - првиот пишан споменик што се среќава таму. Натписот е направен со хиероглифи на лувискиот јазик. Во тоа време, лувискиот јазик бил широко распространет низ Мала Азија. Го користеле и Хетитите.

Ѕидовите на тврдината на Троја веќе личеле на анатолски утврдувања, а не на микенски: ѕидовите се ширеле кон долу, но на врвот можеби биле назабени; кулите на надградбата се издигале по нивниот периметар. Одбранбениот ров добро се вклопувал и во општиот „источен“ изглед на Троја: токму во Централна Анадолија и Северна Сирија, а не во Микенска Грција, може да се најдат слични тврдини со добро утврден и тесно изграден Долен Град. Карактерот на живеалиштата е исто така типичен и за анатолската архитектура.

Пред јужната порта на Троја и денес се видливи четири стели поставени на моќен камен постамент - кај Хетитите тие служеле како симболи на богот - заштитник на градот. На гробиштата лоцирани во близина на градските ѕидини видливи се траги од кремирање. Овој начин на погребување е карактеристичен за Хетитите, а не за западните народи од таа ера. Сè до Доцноминојскиот Период, односно пред 1400 година п.н.е., Грците ги закопувале телата на мртвите.

Врз основа на претпоставките на филолозите, Корфман ја идентификувал Илион-Троја со градот или локалитетот Вилуса, кој се споменува повеќепати во хетитските извори со клинесто писмо. „Вилуса“ се наоѓала во северозападниот дел на Мала Азија - приближно на истото место каде што била Троја „Сега - забележува Корфман, имаме уште поверојатно право да им ги припишеме Троја-Илион и неговите жители на хетитско-лувискиот свет“.

 

[121314]

Култури на Западна Анадолија

Енеолитска Епоха. Рана Бронза.
Датирање: 30-12 век п.н.е.
Конвенционално име за културите на западниот брег на Мала Азија за време на Раното Бронзено Доба.

Има податоци за такви големи споменици како Троја, Бејџесултан, Лимантепе; меѓу помалку познатите се Тепекуле, Бајракли (во градските граници на Измир), Паназтепе на устието на реката Гедиз.

За време на Неолитот, Западна Анадолија била извор на неколку бранови на миграција на земјоделските култури на Балканот, Киклади и Крит. Забележлива е сличноста меѓу палатите од раниот бејџесултански слој, од една страна, и подоцнежните минојски палати, од друга страна.

Во Халколитот - Рано Бронзено Доба (прва половина на III милениум п.н.е.), културниот круг на Западна Анадолија опфаќал дел од континентална Грција (Македонија) и островите на Егејското Море со формирањето на балканско-дунавскиот комплекс на култури (Троја 1, Езеро), додека прашањето за насоката на миграцијата останува отворено (од Анадолија до копното, како во неолитот, или во спротивна насока). Подоцна, со растечкото влијание на културите на централна Анадолија (Хатите, потоа Хетитите), се јавува пропаѓање на градовите во Западна Анадолија.

За време на Хетитскиот Период, градовите во Западна Анадолија повторно одиграле важна улога, натпреварувајќи се со Хетитите. Важни ривали и/или трговски партнери на Хетитската Империја ја вклучуваат федерацијата Асува, која била поразена од Тудалија IV (од која се чини дека потекнува зборот Азија) и земјата Арзава, подоцна позната како Лувија.

Меѓу градовите на овие земји се споменуваат Таруиса и/или Вилуса (идентификувани со Троја и/или Илион, додека останува отворено прашањето дали се работи за еден град или два различни), Милаванда (Милет), островот Лацпас (Лезбос). Во исто време, како што се приближува Тројанската војна, градовите во западна Анадолија повторно потпаѓаат под влијание на континентална Грција - овој пат на Ахајците. Владетелите на Таруиса/Вилуса спомнати во хетитските натписи носат грчки имиња (на пр. Алаксанд, т.е. Александар), иако материјалната култура на градот е типично анадолска и различна од ахајската.

По Тројанската војна, многу градови во Западна Анадолија на крајот пропаднале. Населението на крајбрежната Анадолија, познато како „Морски народи“, масовно мигрирало, прво во Египет, а потоа во другите медитерански земји. Интересно е да се забележи дека Ахајците/Данајците кои ги победиле исто така мигрирале како дел од морските народи. Според античките грчки извори, по Тројанската војна започнала суша која го натерала населението на Троја да ги напушти своите земји.

Етничкиот состав на населението од Западна Анадолија е означен како „прото-лувиски“ (со оглед на тоа што локалното население подоцна било асимилирано од Лувијците). „Протолувиските“ имиња се идентификувани од клинесто писмо на трговската заедница во централна Мала Азија.

По распадот на Хетитската Империја или уште порано, населението на западниот дел на Мала Азија било асимилирано од говорителите на лувиските јазици, како резултат на што се појавиле нови народи - Лидијци, Ликијци, Каријци и голем број други. Во исто време, некои автохтони народи, пред сè Пелазгите, продолжуваат да живеат извесно време меѓу овие народи.

Како резултат на два придружни фактори - масивната грчка колонизација на западниот брег на Анадолија во Античкиот Период и персиското освојување на малоазиските држави - локалната материјална култура конечно ги изгубила своите индивидуални карактеристики и била заменета со грчка.

https://indo-european.eu/wp-content/uploads/2021/03/10-chalcolithic-early.jpg

 

[121314]

Кариска Култура

Датирање: 15-3 век п.н.е
Анадолска крајбрежна култура...
За носители на културата се сметаат Хетитите, кои околу 1500 г. п.н.е. се преселил на територијата на Карија и се измешал со локални жители од Лелегско потекло.

Според тоа, Кариската Култура носи многу карактеристики на Миноската Култура, која била широко распространета на територијата на Карија пред доаѓањето на Хетитите.

За време на Тројанската војна (XII век п.н.е.), карискиот народ веќе постоел.

Со почетокот на грчката колонизација кон крајот на II милениум п.н.е. грчките градови се појавуваат на брегот на Карија, грчката култура и јазик почнуваат постепено да навлегуваат во околината на Каријците, истиснувајќи го карискиот јазик од употреба до почетокот на нашата ера.

Во 540-тите п.н.е. Карија, каде локалните племиња не успеале да се обединат во една држава, паднала под власт на Персиската Империја.

По походот на Александар Велики, територијата на Карија изгубила јасни граници, а карискиот народ го изгубил својот етнографски идентитет.

Во моментов, земјите на Карија се дел од Турција како административна провинција Мугла (Muğla).

https://indo-european.eu/wp-content/uploads/2021/05/15-iron-age-early.jpg

 

[121314]

 

[121314]

 

[121314]

 

[121314]

​

Map of Central Asia & Eastern Mediterranean 334-323 BC

Alexander's campaigns which led him to the furthest reaches of Central Asia started off in Greece in 334 BC. His route can be followed here, starting from Pella, and using a different colour for each year of his travels, progressing through red, orange-red, mid-orange, light orange, yellow, lime, light green, cyan, and light blue, with the route ending at Susa in 324 BC. Following Alexander's early death his empire broke up into several Hellenic sections which maintained Greek cultural influence across a great span of the ancient world for several centuries. Alexander's immediate successors held no real power, being mere figureheads for the generals who really held control of Alexander's empire.

Kingdoms of Anatolia - Karkkissa / Caria

Coverage of the various historical cultures, rulers, and states of the Near East

www.historyfiles.co.uk

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/40/MacedonEmpire.jpg

 

[121314]

Антички Бугари на Кавказ п.н.е. Од книгата
ЧУВАШИ - ПОТОМЦИ НА СУВАРИ
Леонид Филипов
А. Зарајски

2.2 ПРВО СПОМЕНУВАЊЕ НА БУЛГАРИТЕ/БОЛГАРИТЕ

По своето потекло, Булгарите/Болгарите, се разбира, биле посебно племе. Тие првпат се споменуваат во „Историјата на Ерменија“ од Мојсеј Хоренски: „Во неговите денови (ерменскиот крал Аршак (131–118 п.н.е.) [Саркисјан, 1960]. - Л.Ф.) се појавија големи немири во синџирот на големите Кавкаски Планини во земјата на Бугарите, од кои многумина, откако се разделија, дојдоа во нашата земја и се населиле долго време на југот на Кох, на плодни и житни места“ [Историја на Ерменија... 1893, стр. 62]. М. Хоренски ја наведува оваа вест како позајмена од сирискиот писател Мар Абас Катина, кој, според него, живеел во 2 век. п.н.е д. Всушност, Мар Абас Катина живеел во IV век н.е., а го напишал своето дело во неговата втора половина [Manadyan, 1956, стр. 69-86]. Навистина, некои истражувачи веруваат дека тој живеел во 3 век н.е. [Патканов, 1875; Смирнов, 1951, стр. 9; Голубовски, 1888 година, бр. 7, стр. 25]. Артамонов смета дека споменувањето на Бугарите/Бугарите во „Историјата на Ерменија“ од М. Хоренски е анахроно [Артамонов, 1962, стр. 79, 168].

Фактот дека Булгарите/Болгарите во Северен Кавказ можеле да се појават уште во 2 век п.н.е., се наоѓа во индиректна потврда во историјата на односите Јуеџи-Сјунгну. Познато е дека во IV век п.н.е. Јуеџите (Согдијанците) напредувале од Централна Азија до Ордос и им наметнале данок на Сјунгну [Гумилев, 1991, стр. 74]. Во 177 п.н.е. Сјунгну ги нападнале и ги истерале од Џунгарија и Семиречие. Некаде помеѓу 174 и 165 г. п.н.е. им нанеле конечен пораз. Потоа Јуеџите (Согдијанците) отишле во Бактрија и се населиле таму на урнатините на Грчко-Бактриското Царство, кое го уништиле (141–128 п.н.е.). Во истите тие години, Сјунгну во Централна Азија потчиниле многу други племиња, вклучувајќи ги, по секоја веројатност, Булгарите/Болгарите. Тие, се чини, биле дел од кругот на племињата Јуеџи (Согдијанци) и заземале земји југоисточно од Балхашкото Езеро. Не се знае на кој јазик зборувале централноазиските Булгари/Болгари. Но, кога се покажа дека се поданици на Сјунгну, тие почнале да го изучуваат сјунгну јазикот. Ова е честа појава кај номадските орди.

 

[121314]

2.3. БУЛГАРИ/БОЛГАРИ ВО ЦЕНТРАЛНА АЗИЈА

Дел од централноазиските Булгари/Болгари во II век п.н.е., не сакајќи да им се потчини на Сјунгну, можеле да отидат на Северен Кавказ. Кога „се појавиле големи немири“ во местата на нивната нова населба, „многумина од нив, откако се разделија...“ дојдоа во ерменските земји и се населиле таму „на подолго време“. Така можеби било. Барем временски, овие настани се во добра согласност.
Во II век н.е. некои од потомците на централноазиските Булгари/Болгари би можеле да одат и во Северен Кавказ. Ова се должи на зајакнувањето на Сјанбите. Познато е дека во 50-тите и 60-тите години oд II век конечно ги поразиле Северните Сјунгну и ги зазеле сите нивни земји. Потоа, дел од Сјунгну, броејќи 200 илјади луѓе, отишле во планинските долини на Тарбагатај и Саур [Бичурин, 1950, кн. 2, стр. 258–259; том 3, стр. 79]. (Тарбагатај и Саур се планински масиви на границата на Република Казахстан и Народна Република Кина) Кога Сјанбите се вратиле во нивните родни монголски степи, овие Сјунгну се симнале од планините Тарбагатај и Саур и се преселиле во Семиречие, каде што ги потчинувале локалните племиња, вклучувајќи ги и Булгарите/Болгарите. Тогаш некои од нив, не сакајќи да им се потчинат на Сјунгну, можеле да отидат во Северен Кавказ. Да потсетиме дека некои од нивните предци го правеле истото во II век. п.н.е.

 

[121314]

Во местата каде што тие Бугари се населиле, името на реката Болгар-чаје - Бугарска река - сè уште е зачувано.“ (Интересен факт овде е дека река на старобугарски се нарекувала „чај“, па оттука и името на Карачаите Кара-чај - Голема река...
(референца: Болгарчај (во горниот тек - Болгару; застарено Болгару-чај; азерб. Bolqarçay) - река во Азербејџан и Иран. Извира од Талишките Планини, долниот тек тече во јужниот дел на Муганската Низина, се губи во близина на градот Билјасувар во мочурливиот предел на Махмудчала на приближно 22 m под нивото на морето.)
Па што имаме? Бугарите и Суварите во вториот век пред нашата ера се наоѓале на реката Болгар Чај во Билја-Суварскиот регион во денешен Азербејџан.
Тие дошле таму од земјата Субару. И тие не останале таму долго, можеби сто години или малку повеќе. Дали сите Бугари биле таму или само дел од нив сè уште ми е непознато.
Но нивното име е познато како Булгари/Болгари во II и IV век на територијата на Субару. И поврзаните имиња на градот Балх и реката Булгар чај и Балхашкото Езеро.
За жал, во историјата до првата татковина на Сумерите, на интернет не ми се среќава зборот Бугари. Но, според 3 извори во историјата, знаеме дека предок на Бугарите е Тогарма, синот на Гомер, како и на Огузите, Хазарите и Суварските Турци. Тоа се браќа, синови на Тогарма.

Древние булгары на Кавказе до нашей эры. Из книги... | Интересный контент в группе Жизнь Чуваш,Сувар древняя история.

Древние булгары на Кавказе до нашеј эры. Из книги ЧУВАШИ — ПОТОМКИ СУВАР Леонид Филиппов А. Зарајскиј 2.2. ПЕРВОЕ УПОМИНАНИЕ О БУЛГАРАХ/БОЛГАРАХ... | Вступај в группу Жизнь Чуваш,Сувар древнјаја историја. в Одноклассниках

m.ok.ru

 

[121314]

Планините Тарбагатај и Саур:

https://map-rus.com/images/65kaz.jpg

Реката Болгарчај:

http://karteplan.com/aserbaidschan/physische-landkarte-von-aserbaidschan.jpg