Омилени стихови од македонски поети

[elence*$]

СЕДМА МОЛИТВА НА МОЕТО ТЕЛО​

Твојата молбена закана, твојата лукавост нежна
и сите твои слатки измами ги знам.
Дали оваа игра денеска толку ми стежна
па пред тебе до болка и јас се разголувам.
Ти знаеш - на ова место нема никаква трага,
ни хисник овде ни ѕвер некаков мине.
Биди милозлива, биди дарежлива и блага
со ова тело од чекање што гине.
Ова тело личи на жедна суводолица
поцрнета од сонце, испукана од жега.
Ова тело е истрајно и гладно како јаловица.
Биди му родилка, зачни го повторно сега.​

Ацо Шопов​

 

[Buterfly]

Кочо Рацин
Елегии за тебе

„Чернеј горо, чернеј сестро!...“​

1. Вчера си појдов, наминав
низ таја гора зелена
под тија буки високи
по ќилим сенки широки.
Одев со глава замаен
наведната, мртов, зачмаен,
одев со грутка на срце
и каракамен на гради.
Деј гиди горо зелена!
Деј гиди водо студена!
Пилците пеат – ти плачеш,
сонцето грее – ти темнееш.
Ако ги криеш коските
на дели млади јунаци
тука што лежат по тебе
за тија темни дубрави –
зошто ги таеш песните?
Зошто по тебе дрвјата
и на дрвјата гранките
и на гранките лисјата
шумолат скришно таговно?
2.
Таму горе на небото
зора руди, земја буди,
ден морави шири крила
и алова точи свила,
таму зора црвенее –
мое срце ми црнее.
Ископајте длабок бунар
извадете ладна вода
натопете лути рани
да не горат, да не болат.
Зоро златно и румено!
Зоро слатка посестримо!
Ти изгреваш на далеку –
да ли еднаш ќе изгрееш
силно, силно, дури милно
над долови и над гори
над полиња и над реки
над мојата татковина?
3.
Два брега – двата стрмнини.
А од брег на брег танок мост.
Под мостот вода морава –
тече и мие ранава.
Тече од векот вековит
и нова и се` нова по нова,
тече, а тука маките
се` стари и се` постари.
Тече и влече со себе
сичко што стои пред неа,
а на брегови животот
чмае у троскот зараснат!
Течи си водо студена!
Течи си – рони брегови!
Течи – и нам низ срцето
нели и крвта ни тече?
4.
Скотски е, скотски животот аргатски
у темно заѕидан,
до скот сме синко попритиснати
на овој свет убав.
Кој ни ги скрши белите крилца
крилца на галаби бели?
Кој ни замати извори бистри
извори на души чисти?
И кој раздвои, и кој раздвои
човек од човек со ѕид?
И кој направи, и кој направи
човек на човека роб!
Та човек од човек
да страда
и тегне
и бега
од лулка до гроб?
5.
Ти да знаеш, паметуваш
и ем да си на ум да имаш –
работник си – и работник
ти ќе паѓаш и се дигаш.
Луњи ли ќе пусти дојдат
сонце ли ќе јасно грејне –
патиштата, патиштата
пред тебе се на борбата.
Како сртта вечна што е
така борба долго трае.
Но од смртта е по силна
по патиштата борбата!
6.
Исцедете, ограбете
пот и труд и меса голи,
уста пуста затворете
да не каже оти боли.
Очи црни ископајте
да гледајат не давајте,
раци машки прекршете
срце лудо наранете.
Угаснете и светлини!
Мрак ќе биде – каракамен.
Има, има – в темнината
нешто живо пак да свети:
има болка на душата
има души наранети.
Болка боли – болка гори
болка пече, душа мори.
А болката кога свети –
тешко, тешко, тешко клети!


ОЧИ Ацо Шопов

Три дена на раце те носевме збрана,
со тага и болка на погледот срцен,
и секоја капка на твојата рана
ко крвава жар ни капеше в срце.


Другарите беа и морни и гладни
со згорени грла и свиени плеќи
со тап бол се впија во очите ладни
и жалеа оти не ќе пламнат веќе.


Но јас знаев оти пак ке вивнат в жарој
и борците под нив ќе цветат и раснат,
в студените утра ќе греат ко сонце
и никога нема да стијнат и згаснат.


Последната вечер в планинското село,
кај борците беа со дрипава дреа,
со пликови жешки на стапал тешки,
и смрштени чела - згасени, мразни
ко нивните пушки укочени, празни,
и нечујно, глуво, ко здушена реја
се точеше шепот од уво до уво:
"Утре, друже, в зори, страшен бој не чека,
а ние сме малку, - сал неколку души..."


И кога ко игла ти прободе уши -
ти растресе снага и размолска тага,
со лунјени очи широки и волни
ги расече в ноќта здивените молнји!


Ко тогај, ко тогај, о другарко, помниш -
в смрзнатата вечер на пролетта рана,
кај нашата младост и првата радост
ја косеше луто куршумната слана,
а ти чело збрчка, ко тигрица рипна
и летна во ноќта крвава и црна, -
со своите очи што ригаа пламен
ги растопи чашкум челичните зрна...


И после! И после - в последната вечер...
јас нејќам да мислам што потаму стана,
прошталниот шепот ти замрзна в усни,
ти гореа очи под веѓите густи!
Со нивниот пламен и со клетва света,
на заседа тргнав сред мојата чета.


А утринта кога зрив чела ни спраши
ти не беше веќе в редовите наши,
но скипеа борци со одмазда жолчна,
и видов! о видов - кога бојот почна
развихреа сите со твојата сила -
ко елени брзи и лесни ко птица.


А твоите очи се искреа гневно
во нивните потни, распалени лица...


Три дена на раце те носевме збрана,
со тага и болка во погледот срчен,
и секоја капка од твојата рана
ко крвава жар ни капеше в срце.

 

[Бавча]

Никола Јонков Вапцаров
"Проштално"
Понекогаш ќе идам в твојот сон
ко нечекан и далек гост...
Ти, не ме оставај на патот, вон,
Од порти истај го лостот!
Ќе влезам тивко, кротко ќе си седам
Крај тебе, в мракот втренчен, да те гледам сам!
И кога наситен, ќе запрам да те гледам,
Ќе ми те бакнам и.....ќе заминам

 

[Buterfly]

Прво писмо

(Од циклусот Пет љубовни писма)

Ништо не е повидливо
и ништо не е поприсутно од твоето отсуство:
ни детските шепоти што ги откривав
во сеидбите на дождовите,
ни закажаната бура во пајажините
од крајпатните меанчиња,
ни воздушните патишта, осветлени од ластовиците
ни она што добива форма само во мојот слух,
ни мојот слух додека во него задоцнетиот штурец
го навиваше својот ноќен часовник,
ни родилните маки на фрленото семе,
ни разгорениот пожар на главата од петелот
додека бега од сенката што слегува од небото,
ни просторот што ми остана меѓу твоите раце,
меѓу твоите два припека,
ни змијата што го возбудува врвот од житата,
ни снежните намети и налети во афионовите полиња,
ни пламенот што надојдува, како есенска магла,
во низата од пиперките,
ни љубовта и омразата меѓу клучот и катанецот,
ни притаената светлина во купениот кибрит;
ништо не е повидливо од твојата трага
пред мене и зад мене, со мене и во мене.

 

[TpH_Bo_OkO]

Болен ми лежи, Миле под јорганот

Фати ме њекња грло
не су ми сво овце у трло,
сјеба ме висока температура
и без климу јутарња фискултура

Почна од ед'н пут све да ме мрзи
грозница тешка да ме држи,
да ме обливав триста воде и зноја
у воду да ми плива спаваќица моја

Од врелштине тешки
и ноќи непроспиени ''жешки''
фаќав ме склети и сафре
па спију и санују
Северни Македоније и бијафре

Од ватру и грозницу
пцују му у с'н на Нимица мамицу
ударам сас што ми дојде
што њега, што јебани грчки алавојде

Маме ти га ебу заедљиво
јебало те и име и које било
што кој к се уврте овде у нас
сакаш изгледа одпозади прас

Не бе, овој ти е да полудиш
куде болна па и ов'ј Н ме нервира
почна на сви муке крв да ми завира
поезија моја од уши да ми извира

Ај отиде ја да пину чајче
да легну и у с'н на грци да им ебу мајче
кад неможу на јаве, барем можу на с'н
ах мори државо,ќе видиш ли бел д'н

http://interpreter.blog.com.mk/node/166052

 

[magii]

Прстен
-Гане Тодоровски


Да беа свадбите три дни-
На три ќе се стореше таа
Толку ја здоволе ноќва
И како чекан да и зачекани по темето

Тапаните згрготеа и песна вивна
Та саноќ ни да стивне
О,гад!
Ги прегази вечерите сребролики
И она се` што лаките и копите го сокрија од другите
Другоселка си зема,поубава
О,несреќна токменице,зар еден е на светов?
Зурлите ора плетат
Ајде,не туку шуткај се
Небидо!
Та нека видат,танец водиш
Се подзагледаа селаните,од скраја прошепотија:
Леба ти,поглеј ја,нели е полична? Улав!

Ја тресат ноќта тапани
И жед
и пот
и вино
Утредента пред прагот најдоа прстен
Злат прстен фрлен в кал
Дечиштата марсулави закукуригаа
Нејзин!
Ја вишле,велеа,липајќи кај го газела
Потем,трчаница се сокрила во плевната
Го грабнаа наврапито домашните,и в оган
Пеплишта нека се стори!
Проколнаа домашните
Клетвата,пепел да стане
Проколнаа домашните
Оние што ја нејќеа токменицата
А беа нејзини,и прстенот на раката и ТОЈ.


Се извинувам доколку има некоја грешка,но оваа пред 2 години ја рецитирав,и како ми останала во сеќавање

 

[FloRiD[a]]

О тешкото! Зурли штом диво ќе писнат,
Штом тапан ќе грмне со подземен екот —
Во градиве зошто навирува река
И зошто ми иде да плачам ко дете,
Да превијам раце, да прекријам лик —
Та гризам јас усни, стегам срце клето,
Да не пушти вик.

О тешкото! Старци излегуват еве,
На чело им мисла, во очи им влага
И првиот чекор по меката трева
Е мирен и бавен, со здржана тага.
Но ’рзнува тапан и писок се крева
И молнија светнува во секој глед,
И напред се пушта, се стрелка, се слева
Стегнатиот ред.

До старците момци се фаќаат скокум,
Не издржа срце — сив сокол во клетка,
Не издржа пламен жив потулен в око,
Не издржа младост што сака да летне!
Се залула оро! Се заврте земја,
И чигиш — се корне стресениот век,
И околу трпнат ридиштата темни
И враќаат ек.

И божем се врасло кипнатово оро
Со исконска сила за земјава наша
И во него шуми на реките зборот,
И во него рика див ветер и страшен
И во него шепнат узреани житја
И вечерен мирис се разлева тих,
И земјата дише во пролетна ситост
Со запален здив.

И душата, чиниш, на родот мој мачен
Во тешково оро се уткала сета —
Век по век штто трупал си попуст и мрачен
Од крвава болка, од робија клета,
Век по век што нижел од корава мисла
За радосна челад, за слободен свет,
Од песна — за љубов што гине со пискот
Ко жерав во лет.

 

[nicole_l]

Збирката поезија на Петре М. Андреевски ми е често при рака. Обожавам да ја читам. Дениција ми е една од најубавите. Ќе издвојам една песна од збирката Лакримариј:

TAA

Таа дури и на Сонцето
му позајмува светлина
и затоа никогаш
и никаде не ја напушта.
Таа е природна појава
една единствена
стои, како рамноденица
меѓу светот и светлината,
меѓу телото и душата.
Ми иде да и викнам:
дај ми го само телото,
а душата задржи си ја,
но откај неа слушам:
а зошто ти е мртво тело?! :'(

 

[elena_e]

ВЕЗИЛКА - Блаже Конески

1.

Везилке, кажи како да се роди
Проста и строга македонска песна
Од ова срце што со себе води
Разговор ноќен во тревога бесна?

— Два конца парај од срцето, драги,
Едниот црн е, а другиот црвен,
Едниот буди морничави таги,
Другиот копнеж и светол и стрвен.

Па со нив вези еднолична низа,
Песна од копнеж и песна од мака,
Ко јас што везам на ленена риза
Ракав за бела невестинска рака.

Судбинско нешто се плело за века
Од двете нишки, два созвучни збора,
Едната буди темница што трека,
Другата буди вкрвавена зора.

2.

Везилке, крени наведена лика,
Погледај в небо во претпладне златно:
Се шари таму и чудесно блика
Твојата везба на синото платно.

За тебе нема ни вечерен запад,
Ти — морно око на трепетна срна.
Две бои таму ти горат и капат,
Две шарки твои — црвена и црна.

Зар не се плашиш од јаркоста нивна,
И најмил спомен дека ќе ти згасат?
Зошто се губиш, ти строга, ти дивна,
Дните ти минат, прокоби се гласат.

— И најмил спомен што в душа ми блесна
Се гаси од нив ко цвеќе без боја.
Но ти што ловиш звук на чудна песна,
Ти си ја кажа судбината своја.



ВРАЌАЊЕ - Блаже Конески

Се поврати човек во родниот град,
По многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
Тој не најде ништо да мрази и сака.

И прошета дента по сокаци сам
Со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
Тој застана мрачен крај реката струјна.

А пееше долу брзотечен бран
За нешто што неврат го гони,
И човекот сети во душата жал,
Му дојде да вика и солзи да рони

 

[CafeDelMar]

Блаже Конески-Ангелот на Света Софија


Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
- о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и - утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.
​

 

[Lili Put]

Ако носиш нешто неизречено.
Нешто што те притиска и пече.
Закопај го во длабока тишина.
Тишината сама ќе го рече.

Ацо Шопов

 

[nihilista]

NESAKAJKI

Do sega
me ostavile
edinaeset devojki

bez da sakam,
stanav ebaciste


Marko Petrusevski

 

[Misirkov]

ДОЛГ и ПРАО

(на Крсте П. Мисирков)


1.

И кажа
за тие наши работи,
за тие болки
под саѓосаниот снег на лагите,
над таа црна земjа Македониjа
секоj збор ти беше вооружена sвезда.

" Време jет да отфрлиме
од очите наши мрежите..."

Време е нашите очи
кон своето сонце да се свртат,
и време е над ножовите
своj нож да кренеме,
да зборуваме за своjата жед
и за своjата чоештина,
да го прегрнеме сопственото име
- грозно извалкано, свирепо унижено,
но како здивот наш, како лебот,
како билките и сонцето
неуништиво, неспепелено во достоинството.

И кажа се'
што беше ти се збрало во чемерната душа,
го пресече jазелот на натрупаните нелепости
над името
на своjата милуана татковина.


2.

Со туѓа песна не jа китиме софрата,
со туѓи очи не гледаме во своjот леб,
не е доцна нашето наше да е,
не е доцна да си jа исполниме празнината.
Време е наш петел да пропее
и лебот да се дарува од оваа софра,
и да се sида каj што се запрело.
Време е да се распердашат лагите
и пред наша порта да си се жаламе.
Време е да се престориме невреме
за неканетите,
та црната им мисла
вратот да си го скрши. ...

http://forum.kajgana.com/showthread.php?t=15594



.

 

[Scooby]

-Dva konca paraj od srceto ,dragi,
edniot crn e, a drugiot crven,
edniot budi mornicavi tagi,
drugiot kopnez i svetol i strven.

Pa so niv vezi ednolicna niza,
pesna od kopnez i pesna od maka,
ko jas sto vezam na lenena riza
rakav za bela nevestinska raka.

(samo mal del od "Vezilka" od Blaze Koneski)

 

[Ајанта]

...Исцедете, ограбете пот и труд и меса голи,
уста пуста затворете, да не каже оти боли!
Очи црни ископајте, да гледаат не давајте!,
раце машки прекршете, срце лудо наранете.
Изгаснете и светлини, мрак да биде каракамен!
Има, има в темнината нешто пак да свети
има болка во душата, има души наранети...

П.С Ја сакам македонската поезија, особено Песните за Дениција од П.М Андреевски и се од Радован Павлоски, но да ја искористам можноста уште еднаш да се потсетиме на Рацин по повод јубилејот (100 г. од неговото раѓање).