Година на празните одови, на неисполнетите резолуции, нешто по своја но најмногу по туѓа кривица. Не би рекол дека годинава е баш баксузна, повеќе би као нешто недореализирано, недозавршено, недоквакано. Јануари лежерен после првото туце родендени следеше работа во канцеларија до крај на мај. Во тоа време запознавав еден т.н. свет на испланирано трошење на времето, кога да се запре, кога да се забега. Во мај по исплатата на 4 месечнината, (парите се одлична мотивација, макар се работело за џепарлак), дојде до превирање во редовите на прагматичноста. Лежерноста си зеде голем удел, како и фактот дека летото беше на самиот праг. Почетокот вежбање демек теретана, некои фикс идеи на правилна симетрија. Се знаеше ништо од тоа. Лето ко лето на одмори, требаше да се изреализира по сите правила и прописи, но останаа некои бедни 30% неправилно потрошено време. Неправилно, подразбирам на седење дома и неправење ама апсолутно ништо. Крајот на летото, како и да е, беше поинтересен. Големата мрза на крај си го зеде данокот и ми го наруши здравјето до степен на фобични мисли дали утре ќе ме биде или не. Септември влегување под режим на исхрана и долгокилометражни прошетки. 2 месеци подоцна 30 кила ослабнат. А да, кулинарство и усовршување на одредени вештини посебно одделот манџи и грниња. Тоа е вака глобално за времето поминато во секојдневие.
Многу родендени, една прекрасна свадба. Една дипломска. Милион чувства и убави спомени, Споредбено со прошлата година, многу послабо прошетки, еднаш до Охрид и Велес, и стандард црногорско приморје. Требаше многу повеќе да се изреализираат, но пропаднаа плановите во пет до 12.
Социјален живот... Хмммм... Две ептен кратки врски од по месец дена. Позитивно изненадување и поддршка до и од личности кои стојам скоро секојдневно во контакт. А има и негативни изненадувања од други. Ништо ново овака, само станувам попрефинет во одделни сегменти кога бирам друштво. Посекако давам шанса за експонирање на квалитет.
Форумска ретроспектива: До јуни имав некоја лажна надеж дека можеби работите ќе се сменат тука. Нема некоја прогресија. Некаде септември - ноември зачестени собиранки кои беа најдоброто нешто што му се имаше десено на форумот во оваа година. Запознавање на старонови членови кои сеуште ги читам на форумов, без трошка двоумење. Некаде август/септември пауза од месец дена.
На другиот, некако порелаксирачки дискусии. Но и многу мртви периоди, каде апсолутно ништо не се случуваше.
За книги мислам дека кажав во темата за предизвици, но пак ќе кажам; доста плодна во поглед на разновидноста, погоденоста на одредени наслови. Сега при крајот немам никаква желба за читање.
Резолуциите за нареднава ми се скромни. Поучен од грешките на минатата каде работите тргнаа многу нагоре па ја направив најголемата грешка - посегнав по невозможното донесе и до вакви разочарувања. Не барам љубов. Барам работа. Пошо љубовта ќе се случи. Работата нема да ми зачука на врата и да ми побара неколку партии секс. Освен во не)здрава памет ако ништо не праам и после демек кукам немало ништо. Не дека нема. Но мислам дека оваа година премногу внимание положив кон погрешните цели. Значи работа (check). Ако ми се насмвне среќата и патешествија. Кога и да ми се пружи прилика. Годинава едното патешествие ми беше позитивно искуство запознавајќи една форумџика. Којзнае оваа година може и повеќе да запознам од листата.
Полека дистанцирање од виртуелноста воопшто. Викам тешко е, но како повеќе „стареам“ така повеќе ми се јавува анимозитет кон виртуелните познанства. Што да не би можеле истите да постанат и дружби во реалниот свет?
Книги - randomized. Која како ми падне во раце. Ќефски, никако со претензии. Можно следната да биде од Коељо. Или пак Селинџер. Зависи од расположение.
Истотака едно нешто заклучив а тоа е дека веќе неам живци за жива музика/концерти. Така да, тука ќе треба некој убедлив бенд да дое за да фатам нешто да ѕирнам/чујам.
Егзистенционализмот да не ми биде веќе водилка (и сеа не ми е баш) туку малку повеќе од хедонистички сфаќања да се зафатам да доработам оноа што го работев во овие 2 месеци. Или одржање, зависи.
Тоа е вака у глобала, па живи били па остали.
(сега е смешно, ама тогаш не ми беше со исчашено рамо да патувам до Скопје, додека автобусот ги погодуваше сите дупки и после у Градска болница чекав да ме снимаат, па да стават целосна анестезија, за да можат да ме наместат, пошто беше ептен лошо исчашена 
). Потоа уште неколку недели следеше физикална терапија.
, си порачав од дедо мраз нешто што го посакувам да го добијам, дали ќе ми го донесе за новава ќе видиме 
