Никогаш нема да го заборавам моментот кога...

[Kuklickaaa]

Отидов на местото каде ги поминав најлудите лета...си земав камчиња за спомен..Преубаво чувство...

 

[devojcence]

10.04.2014 god.

 

[Anco]

Сончеви зраци влегоа во соба,како да сме надвор,а бевме внатре во соба,а беше 26 јули 1963 година во 5часот и 17 минути,
а тоа источниот ѕид од собата паднал целосно кон надвор,една цигла ја удрило баба Велика во глава,која по потресот веднаш
поитала надвор и и ја раскрвавила цела глава и крв течеше по образите,тој момент од таа слика неможам да ја заборавам никогаш

 

[Anco]

 

[Scirea]

Кога на моја 6-7 годишна возраст бев со мајка ми во банка. Кога влеговме внатре работеа 3 шалтери, а внатре имаше само еден човек со долга бела коса и брада. И ајде јас се чмаам околу мајками, додека таа разговара нешто со човекот позади шалтерот, и и дава некакви документи. Во еден момент мајка ми изговара нервозно "Леле ги заборавив наочарите, не ми се гледа, како ли ќе ги потпишам сега документиве...?".... и кога тогаш човекот со долгата бела коса и брада, во моментот и ги понудува своите наочари и изговара "Госпоѓо, не е проблемот во вашите очи, туку во рацете... премногу ви се кратки, затоа не гледате убаво". Мајка ми зема да се смее, и се сврте кон мене и ми рече "Го знаеш ли човеков", јас таков целиот збунет го гледам дедово, и никако да ми текне од кај сум го видел, кога ја слушам мајка ми "Ѓорѓи Колозов, сега го познаваш ли?". Ејјј кои радости биле да го запознаеш човекот кој ти го направи детството поубаво, онака ми пружи рака и машки се поздравивме (а јас бев уште куртонче мало), и ме праша како сум, и како се викам. Јас цепаница, од радости ништо не му проговорив, едвај името му го кажав, и се заќутив пак. Виде сирот Ѓорѓи дека ќе треба со клешти да ми ги вади зборовите со уста, па се сврте со мајка ми да прави муабет. Десетина минути додека правеа муабет, не го тргнав погледот од дедото со долга бела коса и брада. Толку беше љубезен што почека мајка ми да заврши работа, па си ги зема наочаритe и излезе низ вратата.

Сабајлево на МТВ гледав од старите МНП, оние од 90-те... човече како ли само глумеше човеков... едноставно уживаше во тоа што го прави, секоја улога му прилегаше, и како Господ, ѓавол, сиромав, кадија, цар... итн. Ѓорѓи, Прличко и Шишков се дефинитивно најдобрите актери кои ги дала земјава, потоа има пет празни реда, па следуваат Дарко Дамески, браќата Чоревски, Џувалековски итн... потоа имаш цел дно од срања, за на крај да завршиш со денешниве ванаби актери... оние што ги гледаме како "глумат" по Канал 5.

Почивај во мир, Легендо... никогаш нема да ги заборавам тие 15 минути гледајќи те тебе, мојот идол од детството

 

[Redhead*]

Кога се родија сестра ми и брат ми. Кога ги држев у раце првпат а беа големи колку шише литроипол скопско. Радости,неописиви. Беа замижани и црни и двајцата. Некои луѓе ја бараат смислата на животот цел живот. Јас имам две.

 

[Forza Milan!!!]

Koga i go staviv... prstenot
Koga strkot mi gi donese Milanezite.

 

[hristinnna]

Кога не бркаше полиција низ 6,7 улици и не не фати, добро е.Тогаш за прв пат открив дека кондиционо стојам добро, мноогу добро.
Кој страв сум го кркала тогаш.

 

[Björn]

1)...ја скршив раката
2)...ја видов неа

Дур не ја скрши, си ја немаше ни погледнато?

 

[Usher$]

кога за малце , за многу малце ќе го изгубев показалецот на десната рака

 

[DIJAMANTE]

кога ја слушнав Мамо пушти ме, го купив албумот Јас имам песна и бев на концерт во април 2002 година.

 

[vlatkosaurus]

- кога се роди брат ми, и татко ми дојде кај баба ми и дедо ми со прекрасната вест, а јас отидов и се скрив под маса, мислејки дека мене нема да ме сакаат веќе.
- Кога ја запознав жена ми!

 

[izotop]

Не е баш момент 28 часа се. Почна од 30.6.2005 па до 1.7.2014. Во автобус, шоферот ја имаше на рипит ставено Сјечаш ли се лепи громе мој. 28 часа. Не се заебавам.

 

[Moon Child]

Koga prv pat go vidov Dejan. I neznam sto me natera da zastanam i dobro da go izmeram od glava do peti, vo istiot moment koga prv pat go vidov. Nikogas nema da go zaboravam toj pogled, vperen kon mene i momentot koga si pomisliv, "sto mu e na ovoj, zosto taka stoi i me gleda". Nema da zaboravam kako me hipnotizira so svoite sini oci, istiot toj moment koga pogledite ni se sretnaa za prv pat. Toa bese filmski moment, kako vremeto namerno da sakase da go pamtime zasekogas. Vednas znaev deka e ljubov, se sto sakav e da mu se najdam vo pregratki i da se stopam tamu, dodeka od visina me gleda so prekrasnite oci, najubavi na svetot.
Cesto znam navecer posle se sto se sluci, posle godina i pol otkako ziveeme zaedno, da se setam na toj moment, samo da se nasmevnam, silno da go gusnam i da si pomislam "kakva i da e taa sila sto napravi da se sretneme i blagodaram".

 

[ЏинЏер]

Не е баш момент 28 часа се. Почна од 30.6.2005 па до 1.7.2014. Во автобус, шоферот ја имаше на рипит ставено Сјечаш ли се лепи громе мој. 28 часа. Не се заебавам.

Од 30.06.2005 до 1.7.2014 ќе да се повеќе од 28 часа.