Не е возможно дека целосно може човек да падне во заборав. ма колку и да се труди (исклучок амнезија,деменција алцхајмер и сл). Некои сеќавања избледнуваат но некои остануваат длабоко врежани.
Би го набројал времето кога беше пред 4 до 2 години кога постоеше голема амбиција што поради љубов што поради успехот доживеан со лесното совладување на факсот
Би ги набројал двете летувања (предминатата и минатата година). Едното во Германија, другото - Русија. Нов свет, прв излез од балканот наш насушен.
Истотака тука се моментите на слабост. Негативни, какви што се - тие го тераат човек да се надева и да прави (најчесто) погрешни чекори.
И да не заборавам времето на детстото. Природно е човек да се сеќава најмногу на времето кога имал 7 - 15 години затоа што тогаш самиот мозок има и капацитет и некакво искуство за проценување на своите постапки. Башка при самиот почеток на пубертетот личноста почнува да добива чувство како времето започнува да се скратува - што всушност е резултат дека самиот мозок по дифолт ги „бира автоматски“ спомените додека остатокот проаѓа како гола вода. Иако подоцна се појавуваат некои спомени кои не сме им обрнале внимание.