Каење...се прашувам дали ми помага самоказнувањето и осудата да се навраќам на грешките од минатото.Зошто би се осудил самиот себеси на личен презир на постапките,на кои можам само да им бидам благодарен бидејќи денес сум јас и сум овде поради нив.Да,се каев,се каев премногу поради тоа што бев упорен Дон Кихот иако знаев дека таму каде што одам,ме чека само пораз.Се каев што мазохистички и тврдоглаво фрлив три години од мојата младост во неповрат.....ми беше премногу тешко кога си признав на самиот себе дека сум само губитник,а бев толку возгордеан некогаш.
Не сакав животот да ми мине во таа толку бескорисна состојба,наречена каење.Затоа си опростив,се прифатив самиот каков што сум.Важно е човек да биде доблесен и кога ќе дојде мигот,да и погледне на вистината во очи....а најважно е да си опрости самиот.Тоа е патот кон се што е добро и позитивно на овој свет.Тоа што било,никогаш да не се повтори.