- Член од
- 16 јануари 2013
- Мислења
- 15
- Поени од реакции
- 16
Искрено никогаш не сум помислил дека ке побарам помош на оваа тема ама ете се случува луѓе сме. Значи се почна од пред 7-8 год. кога го купивме првиот компјутер (а домашните имаа некоја лоша предрасуда за компјутерите) целото тоа викање по дома беше поради него, кој попрво да седи на него, кој колку време да го користи и слични такви глупости и секако како постар само мене ми се дереа, само јас не бев во право и ако се десеше нешто се јас бев крив. Така беше првата година се додека тоа не и стана и навика нонстоп и за се само мене да ме обвинуваат а во меѓувреме татко ми почна и да пие а сите знаат што се случува после тоа (додуша нема никој ударено ама целото тоа викање по дома, фрлање предмети низ куќа, кршење на се што е при рака особено срце ми се кршеше кога ке ја видев мајка ми како плаче од што мислам дека попуштив и со нерви и психички). Така поминува две години додека не се преселија во словенија (поради работа) а јас и сестра ми останавме во македонија да довршиме школо за 1-2 год. и живеевме со баба ми и дедо ми, тоа од една страна беше некое олеснување затоа што никој не ти виси над глава никој не ти кажува што да правиш никој не ти се дере нонстоп ама од друга страна кога ќе подразмислиш ти ги нема родителите баш во тие години кога најмногу ти требаат. Одкако завршивме школо се преселивме и ние во словенија со што почна старата приказна со викање секој ден, кршење, пиење итн.
Почнав со факултет ама како што гледам оваа година пропадна поради тоа што многу и се брзаше на моите... денес дојди од утре на факултет појди па дај јеботе неиде тоа така незнаев ни јазик ни ништо и бев ИЗГУБЕН И САМ.
Се беше "ОК" се додека пред некое време не почнаа премногу да ме провоцираат како од мене нема корист, како се јас најмрзлив, како се од мене ќе пропадне ... едноставно и сметав каде и да сум. Поради тоа нонстоп сум нервозен, често пати се случува да ми пука филмот и почнав да земам апчиња за главоболка но сепак не се предавав и живеев само поради 1 личност - девојка ми на која и посветив се, личноста поради која мислев дека сум најсреќниот човек на планетата но за жал баш сега кога ми е најтешко ме напушти со јасна порака дека повеќе заедно НЕМА со што се се растури како кула од карти а ми беше последната надеш за живот и мотивација
и кога ќе соберам се почнаа да ми се вртат лоши мисли.
Читав за другарот од Штип со темата "Пробав да се самоубијам" и имам размислувано многу пати на таа тема само што некако несакам да пробам со тоа едноставно несакам поради мене да страдаат многу други. Едноставно почна да ме фаќа страв после се ова да не дојде до потешка депресија затоа што овде немам никој друг освен родителите а пишав погоре како е секој ден со нив. Исто така имам помислено и на марихуана затоа што знам дека опушта ама како што е ситуацијава секој ден ќе треба да ме опушти и нема да знам кај ми е крајот после...
И веќе ми е преку ТАКВОТО од се ама знам дека тука има луѓе што имаат изживеано се и сешто па би побарал ваше мислење и помош
Почнав со факултет ама како што гледам оваа година пропадна поради тоа што многу и се брзаше на моите... денес дојди од утре на факултет појди па дај јеботе неиде тоа така незнаев ни јазик ни ништо и бев ИЗГУБЕН И САМ.
Се беше "ОК" се додека пред некое време не почнаа премногу да ме провоцираат како од мене нема корист, како се јас најмрзлив, како се од мене ќе пропадне ... едноставно и сметав каде и да сум. Поради тоа нонстоп сум нервозен, често пати се случува да ми пука филмот и почнав да земам апчиња за главоболка но сепак не се предавав и живеев само поради 1 личност - девојка ми на која и посветив се, личноста поради која мислев дека сум најсреќниот човек на планетата но за жал баш сега кога ми е најтешко ме напушти со јасна порака дека повеќе заедно НЕМА со што се се растури како кула од карти а ми беше последната надеш за живот и мотивација
и кога ќе соберам се почнаа да ми се вртат лоши мисли.Читав за другарот од Штип со темата "Пробав да се самоубијам" и имам размислувано многу пати на таа тема само што некако несакам да пробам со тоа едноставно несакам поради мене да страдаат многу други. Едноставно почна да ме фаќа страв после се ова да не дојде до потешка депресија затоа што овде немам никој друг освен родителите а пишав погоре како е секој ден со нив. Исто така имам помислено и на марихуана затоа што знам дека опушта ама како што е ситуацијава секој ден ќе треба да ме опушти и нема да знам кај ми е крајот после...
И веќе ми е преку ТАКВОТО од се ама знам дека тука има луѓе што имаат изживеано се и сешто па би побарал ваше мислење и помош
Остај ја емотивноста на жените, работи си тоа шо треба.
