З
Зорт
Гостин
Границата е индивидуална. На пример, ако ми е сеедно како сум облечен ќе бидам конформист во однос на облекувањето.Меѓутоа ако начинот на облекување ми е врвен приоритет јасно е дека нема да бидам конформист. Колку човек има поизразени вредносни ставови, односно колку подобро размислил за работите и донел свој сопствен суд (кој е нужно различен бидејќи сите сме помалку или повеќе различни) толку потешко ќе му биде да се прилагоди на усвоените норми.Колку и да сме слични, сите се раѓаме како слободни индивидуи, уникатни. Занемарувајќи го овој факт, ја убиваме својата оригиналност со тоа што имаме тенденција да се адаптираме и да бидеме прифатени од страна на другите. За волја на вистината, никој не е целосно имун на конформизам, односно секој сака да биде прифатен во одредена средина, што и не е секогаш негативно. Понекогаш за да би се вклопиле во некоја средина, можеби ќе треба да станете подобра личност.
Но што кога средината во која сакате да бидете прифатени не е здрава, а вие ги потиснувате или целосно ги убивате своите амбиции, желби и идеи со цел да се вклопите? Што ако од вас се бара да станете послушен роб, кој верно ќе служи без да се побуни за нештата кои не му се допаѓаат?
Пожелно е да се адаптираш во ова болно општество, во спротивно нема да имаш мирен и хармоничен живот. Зарем треба доживотно да стоиме слепи и неми пред овој факт?
Дали по секоја цена се адаптирате? До каде е вашата граница?