Не ми е јасно сега со примирјево која е целта, бидејќи ако опозицијата и власта се смират, тоа не значи дека ќе тргнат против ИСИЛ. Туку баш спротивно Сирија ќе си потпише капитулација во момент кога победа е на повидок.
Каква победа, кога таму сите губат.
Оваа војна не е војна на сирискиот народ, и не е револуција за соборување на Асад. Ова е војна на големите сили односно Западот којшто алчно посака да му стави крај на руското геополитичко влијание во овој дел од светот ветувајќи им зголемување и зајакнување на регионалното влијание на исфрустрирани пропалици како Турција и С. Арабија.
Војната дојде преку Турција, Турција и ќе го прекине ова чудно примирје (кое не го бараше ниту една од вооружените страни во конфликтот), војната и ќе заврши во Турција.
Инаку ако мислиш на Асад, ќе му треба уште толку време (најмалку 3 години) на непрекинат воен конфликт за да се каже дека ја победил војната. Тоа се уште најмалку стотина илјади убиени војници.
Моментално на терен нема победник, а иако никој не сака да признае речиси сите (освен лудаците од ИСИС и Ал Каеда) се уморни од овој конфликт и сите се надеваат најголемите проблеми да ги решат на преговарачка маса и таму да ја добијат војната.
Во моментов може само да се зборува за промена на позициите. Позицијата на Асад се зајакна после отворената поддршка од страна на Русија, која успеа да го осуети турско-саудискиот план за негово соборување (а заради реализирање на своите регионални амбиции), којшто план беше силно поддржан од страна на западните земји на чело со САД.
Позицијата на опозициските сили силно се комплицираше. Тие како теренски играчи на Турција на своја кожа ја почувствуваа неспорната супериорност на Русија во однос на Турција. Уште се намали и поддршката која ја имаа во западната јавност после обелоденувањето на шемите преку коишто западната помош стасува во рацете на ал-Нусра, трговијата со ИСИС, и сознанието дека всушност најдобро организираните опозициски сили се всушност приврзаници на исламскиот фундаментализам. А таквите сили видовме до што доведоа при "револуциите" во Египет и Либија.
Курдите од ден во ден стабилно растат, користејќи ја традиционалната политичка наклонетост на САД и многу корисната поддршка од Русија која се наметна како потреба во овој конфликт.
ИСИС се во стагнација.
Се на се ако се земат во предвид сите сили (Асад и армијата, опозицијата со нејзината поделба на поумерени и исламисти, ал-Нусра, ИСИС, Курдите, Турција, Иран, С. Арабија, Русија и САД) нивните интереси и средствата со кои располагаат, оваа војна може слободно да потрае уште 5 години и повторно да нема единствен победник. Едноставно во Сирија се судрија многу глобални и регионални политички играчи, а военото решение е само делумно решение на овој конфликт.
Од тој аспект засега Турција е најголемиот губитник во сириската војна.
Инаку денес во координиран напад неколку групи на терористи од ИСИС навлегоа од север преку територијата на Турција во Тел Абјад, пограничен град на сириско-турската граница, додека од јужната страна исто така се обидуваат да направат продор кон турската граница. Анадолското бркче се чини дека е многу очајно и незадоволно од настаните на терен и се обидува на секој можен начин да не дозволи курдска контрола на поголемиот дел од границата кон Сирија..
