Немам никаква подршка од моите родители, буквално. Не дека сум оставен на улица и морам сам за себе да се грижам ама нив ама ич не им е гајле за мене, незнам што требит да направам за да сватат дека имаат некој за кого вреди пр.да работат по цел ден, некој кој има потреба од нивната подршка.
18 години имам и ниту еднаш не ми рекле дека ме сакаат, порано не го забележував то ама сега да, а и да ви кажам право сега и касно е за такво нешто.
Имам толку работи да им кажам ама неможам, знам ќе се налутат, како да не се налутат, ко се два разгалени тинејџери......
Последниве 4 години од мојот живот толку се зафркнати шо ако ми дајт некој лист и ми речит да ги напишам сите убави работи шо ми се десиле во тие 4 години ќе требит празен листот да го вратам.
И се мислам дека е заради мојот караткер, добар сум, сакам да помагам на луѓе, коа сум во друштво све прав(ев)ам за тие околу мене да се чуствуваат удобно, а не јас, и мислам дека ништо добро не сум добил од тоа.
Така да планирам во следниве 2-3 месеци да се менам карактерно, ќе пробам, ќе станам арогантно копиле, па да видам дали тогаш нешто добро ќе добијам.
Само незнам дали вреди ?
