Кајгана психолог

[Црноризец Храбар]

Jas licno maksimalno ja pocituvam psihologijata kako nauka ali sepak e ogranicena i povrshna sepak e sozdadena od lugje moj sovet e dokolku imate seriozna psihicka maka odite na psiholog ili psihijatar i ne vi pomaga pobarajte pomosh od lugjevo sto se zanimavaat so alternativna medicina

 

[UpaDown]

Jas licno maksimalno ja pocituvam psihologijata kako nauka ali sepak e ogranicena i povrshna sepak e sozdadena od lugje moj sovet e dokolku imate seriozna psihicka maka odite na psiholog ili psihijatar i ne vi pomaga pobarajte pomosh od lugjevo sto se zanimavaat so alternativna medicina

Lol.
Јесте дека психологијата е наука на минатото у споредба со неврологија/невробиологија/когнитивните науки, ама лекот да го барате у алтернативна медицина која е базирана на шарлатанство ... не знам шо да ти кажам.

 

[Црноризец Храбар]

Lol.
Јесте дека психологијата е наука на минатото у споредба со неврологија/невробиологија/когнитивните науки, ама лекот да го барате у алтернативна медицина која е базирана на шарлатанство ... не знам шо да ти кажам.

ne e ubavo da sporeduvam vaka ali koga novive nevroloshki nauki ke pocnat da lechat kanceri,depresii i site ostanati najstrasni bolesti kako lugjevo sto se zanimavaat so alternativna medicina epa kapa ke im simnam

 

[UpaDown]

ne e ubavo da sporeduvam vaka ali koga novive nevroloshki nauki ke pocnat da lechat kanceri,depresii i site ostanati najstrasni bolesti kako lugjevo sto se zanimavaat so alternativna medicina epa kapa ke im simnam

Ако алтернативната медицина стварно лечеше рак ќе беше примарна медицина.

 

[Црноризец Храбар]

Ако алтернативната медицина стварно лечеше рак ќе беше примарна медицина.

ako lugjeto bi znaele da cenat sto e dadeno od bog grankite na alternativnata medicina bi bile i poveke od primarni.

 

[tiger22]

Golema vina za cela tvoja psihicka sostojba se tvoite roditeli. Sto pravele tie mamlazi za da ne primetat so kakvi raboti se soocuvas na uciliste?!
Toa sto nemas fakultet ,rabota i devojka ne te pravi pomalku uspesen i vreden od drigite sto toa go imaat.
Ne odi...od pricina sto nema potreba da pominuvas niz ova sto pominuvas sega.
So sreka forumski kolega

Бре мајката??
Што би правеле родителите? Преместување во друг клас? Такви wannabe шерифи во секој клас ги има. Доволно бил возрасен за сам да се штити. Проблемот е што не си заземал став за да се огради од психолошката тортура. Мама и тато нема да ги има цел живот за да го штитат, треба сам да се научи.
За останатото се согласувам.[DOUBLEPOST=1401028859][/DOUBLEPOST]

Не знаев кај да го сместам 'проблемов', па решив тука... не знам дали патам од параноја или нешто друго, навечер не можам да спијам. Едноставно колку и да ми се спија и да мижам и се не можам да заспијам. После иди 3 сатот и мене ме тепаат некој психи не можам во темница да седам ни да лежам страв ме фаќа ако се вратите отворени, страв ме фаќа ако ми е вратата затворена ми идат некои сцени од филмови...катастрофа..последно време почнав да пијам лексилиум и заспивам полесно. Инаку обожавам хорор филмови и гледам барем еден на два дена. Мислење?

Мој совет.. ако сакаш да го надминеш ова, не гледај хорор филмови, многу лесно ти влијаат (колку и да ти се cool), не си ја ,,климај,, психата непотребно. Златни комедии

 

[Eeezyy]

Параноичен сум. Постојано си праам филмови како луѓе што ме знаат и луѓе што не ме знаат, на база на акции што ги прават, коваат некакви заговори против мене. Пример, бившата идела со мене за да ме таргетира емоционално и после да ме откачи за да ме повреди. Мајка ми го вика тоа и тоа, а уствари сака да ме натера нешто друго. Свесен сум дека стравовите ми се ирационални, односно дека немам евиденција која ги потврдува али истовремено има дел кој верува и ги гледа патерните кои покажуваат кон вистинитост во стравовите.

Понатака, имам проблеми со социјализација. Секаква. Скоро никад не сум можел да емпатизирам, да сочувствувам или да се поврзам со некоја друга личност. Чувствувам емоции али тие се увек себични, и дури кога сум несебичен тоа е бидејќи сакам да ја обврзам личноста за мене. Ко мал имав одбивност према гушкање, галење и таков поинтимен физички контакт со сите луѓе, без разлика на тоа дали се блиски. Сеуште ја имам одбивноста али научив да се смешкам низ годините и да ја трпам језата.

Често сум екстремно егоцентричен, на граница на мегаломанија. Си ги хранам заблудите така што учам и читам што е можно повеќе пошто во исто време имам страв дека не се доволно вистинити, и така си го потхранувам егото. Фактот дека имам поголема способност да дебатирам од скоро сите луѓе кои ги познавам ми дава можност да звучам како да сум во право дури и во ситуации кога не сум, и тоа го правам поради задоволувачкото чувство кога сум во право.

Имам фобија од смртта. Некад, коа помислувам на фактот дека ќе умрам и дека не можам да направам ништо во врска со тоа ме пукаат панични напади. Не можам да се помирам со фактот дека нема да доживеам еден куп работи, дека немам време да дознаам се за универзумот и дека не можам да ја увидам смислата моето постоење. Фактот ми е даден рок на траење ме фрустрира.
Најмногу ме тресе коа размислувам за тоа што размислуваат луѓе на смрта постела. Ги замислувам нив и се замислувам себеси во ситуацијата. Не верувам дека оставање на некакво наследство како семејство и углед ќе ме смири. На база на ова некад ми се јавуваат хипохондрични мисли, најчесто поврзано со смртоносни неизлечиви дијагнози откако на мене ќе забележам 1 од 5те симптоми на болеста.

Увек мора да праам нешто со рацете, да тропкам со нозете, да бројам нешто. Кога одам по бехатонки си поставувам задача да одам само на одредени плочки и си давам поени секад коа ќе успеам.
Осеќам нелагодност кога не ги исполнувам мисиите на играта а истовремено не можам да НЕ ја поставам или да "ја изгасам играта".
Слично правам коа сум во кола и замислувам како со мојата прескокам други коли, кога одам по тротоар итн.

Имам short fuse темперамент. Често избувнувам, знам да сум вербално "нефин", и иако технички стварите што ги кажувам, ги кажувам во афект, целата конверзација веќе ја имам спремено уназад и точно знам што треба да кажам за да ја индуцирам посакуваната емоција кај соговорникот.

wat do
Не, пиче не помага. Пиче влошува, посебно параноја.

Јас би те окарактеризирал како интелигентно-нарцисоидно-егоистична лисчност со комплекс господ и некои психопатски карактеристики, и ако уствари не тролаш, ме потсеќаш на Хаус.
И јас сум бил нешто слично во одредени периоди од животот, да ти скратам некои од маките, смислата на животот е живот со смисла.
Исто така имаш симптоми на опсесивно-компулсивно нарушување.
Ништо не би ти рекол освен оди на психијатар, некој многу добар.
И во поголемиот дел од времето и ситуациите се чувствуваш како најпаметен во собата, ситуацијата во која се наоѓаш, нели? Ги сметаш останатите за идиоти и морони без способност за рационално и логично размислување, а го сметаш општеството за лицемерно и кретенско(ако може да го употребам тој збор). Знам како се чувствуваш ,а верувај најголем дел од луѓето и се глупави, али понекогаш многу работи можат да те изненадат. Неможам да ти помогнам, впрочем овде никој не може, посети стручно лице, соработувај.

 

[Natural-girl]

Параноичен сум. Постојано си праам филмови како луѓе што ме знаат и луѓе што не ме знаат, на база на акции што ги прават, коваат некакви заговори против мене. Пример, бившата идела со мене за да ме таргетира емоционално и после да ме откачи за да ме повреди. Мајка ми го вика тоа и тоа, а уствари сака да ме натера нешто друго. Свесен сум дека стравовите ми се ирационални, односно дека немам евиденција која ги потврдува али истовремено има дел кој верува и ги гледа патерните кои покажуваат кон вистинитост во стравовите.

Понатака, имам проблеми со социјализација. Секаква. Скоро никад не сум можел да емпатизирам, да сочувствувам или да се поврзам со некоја друга личност. Чувствувам емоции али тие се увек себични, и дури кога сум несебичен тоа е бидејќи сакам да ја обврзам личноста за мене. Ко мал имав одбивност према гушкање, галење и таков поинтимен физички контакт со сите луѓе, без разлика на тоа дали се блиски. Сеуште ја имам одбивноста али научив да се смешкам низ годините и да ја трпам језата.

Често сум екстремно егоцентричен, на граница на мегаломанија. Си ги хранам заблудите така што учам и читам што е можно повеќе пошто во исто време имам страв дека не се доволно вистинити, и така си го потхранувам егото. Фактот дека имам поголема способност да дебатирам од скоро сите луѓе кои ги познавам ми дава можност да звучам како да сум во право дури и во ситуации кога не сум, и тоа го правам поради задоволувачкото чувство кога сум во право.

Имам фобија од смртта. Некад, коа помислувам на фактот дека ќе умрам и дека не можам да направам ништо во врска со тоа ме пукаат панични напади. Не можам да се помирам со фактот дека нема да доживеам еден куп работи, дека немам време да дознаам се за универзумот и дека не можам да ја увидам смислата моето постоење. Фактот ми е даден рок на траење ме фрустрира.
Најмногу ме тресе коа размислувам за тоа што размислуваат луѓе на смрта постела. Ги замислувам нив и се замислувам себеси во ситуацијата. Не верувам дека оставање на некакво наследство како семејство и углед ќе ме смири. На база на ова некад ми се јавуваат хипохондрични мисли, најчесто поврзано со смртоносни неизлечиви дијагнози откако на мене ќе забележам 1 од 5те симптоми на болеста.

Увек мора да праам нешто со рацете, да тропкам со нозете, да бројам нешто. Кога одам по бехатонки си поставувам задача да одам само на одредени плочки и си давам поени секад коа ќе успеам.
Осеќам нелагодност кога не ги исполнувам мисиите на играта а истовремено не можам да НЕ ја поставам или да "ја изгасам играта".
Слично правам коа сум во кола и замислувам како со мојата прескокам други коли, кога одам по тротоар итн.

Имам short fuse темперамент. Често избувнувам, знам да сум вербално "нефин", и иако технички стварите што ги кажувам, ги кажувам во афект, целата конверзација веќе ја имам спремено уназад и точно знам што треба да кажам за да ја индуцирам посакуваната емоција кај соговорникот.

wat do
Не, пиче не помага. Пиче влошува, посебно параноја.

Добредојде во овој нормалниов модерен свет во кој мнозинството ги има твоите проблеми. Веројатно си студент и имаш време за овие "дрвења" за најобични работи, веројатно и во друштво сакате да анализирате и секој да кажува како тоа е специфичен. Штом влезеш во капитализмот, сите овие проблеми ќе исчезнат, зошто ќе престанеш да ги анализираш и хиперболизираш, знаејќи дека тоа ти е сосем непотребно.

 

[MAJA 345]

И зошто го испракате на психолог бе ? Зарем има потреба? Нека се научи самиот да си го јачи карактерот. Нека успее сам. Нека биде силен и доволно храбар за да се соочи со тоа што го чека во животот. Нема за секој проблем да се оди на психолог.. Го чекаат посериозни работи понатаму. Ако сега не ојачува кога?
Зарем секогаш би му препорачале стручна помош? Не. Туку самиот тој треба да си помогне. Да го затвори тоа поглавје од животот и да испишува нови страници.

Од вакви мислења ми се врти во стомак, најсериозно.
Те цитирам зошто ми фати око твоево мислење, а и бидејќи повеќето мислат ко тебе, зашто да одиш да си побараш помош ако ти треба.

Има потреба да зборува со некој, зошто муабетот е лек за се. Да зборува, да се искаже. И не, нема потреба секој да оди на психолог, али ваљда имаме родители за да им се освртиме, некоја личност која ќе не ислуша барем. А тој можда нема. Гледаш дека е повлечен и затворен тип. Таквите не се отвараат секому и не се социјализирани, не ни знаат како да се однесуваат во друштво. И да, му треба помош, некој кој најбрзо ќе му внесе во глава дека тоа не е најок однесување во едно општество, треба сам треба да се смени.
Некој го сфаќа тоа сам од себе, али на некој му треба помош.

Јакнење на карактер се случува откога ќе сфатиш некои работи во животот. Тој до сега сам не го сфатил тоа, а колку време поминало. И јас мислам дека најдобра помош му е стручната.

 

[Саншајн.]

Од вакви мислења ми се врти во стомак, најсериозно.
Те цитирам зошто ми фати око твоево мислење, а и бидејќи повеќето мислат ко тебе, зашто да одиш да си побараш помош ако ти треба.

Има потреба да зборува со некој, зошто муабетот е лек за се. Да зборува, да се искаже. И не, нема потреба секој да оди на психолог, али ваљда имаме родители за да им се освртиме, некоја личност која ќе не ислуша барем. А тој можда нема. Гледаш дека е повлечен и затворен тип. Таквите не се отвараат секому и не се социјализирани, не ни знаат како да се однесуваат во друштво. И да, му треба помош, некој кој најбрзо ќе му внесе во глава дека тоа не е најок однесување во едно општество, треба сам треба да се смени.
Некој го сфаќа тоа сам од себе, али на некој му треба помош.

Јакнење на карактер се случува откога ќе сфатиш некои работи во животот. Тој до сега сам не го сфатил тоа, а колку време поминало. И јас мислам дека најдобра помош му е стручната.

Сум поминала илјада пати полоши работи.. Смрт на близок другар, сообракајна незгода во кои ке сум го загубила животот, и исто така и јас сум поминала малтретирање по школи, ме зезаа зошто бев мала и во основно и во средно. .. Дали сум жива и здрава денеска? И немам одено на психолог... А сум илјада пати поемотивна од него, можам да гарантирам. И да, јас имам родители ама немав ничија подршка, ни од нив ни од пријатели, бев сама во се. Aма благодарение на тоа ојачав како личност. И уште многу работи преживеав за кои не сакам да говорам овде.
Детево се депримираше за еден евент кој не е задолжително одење. И се плаши да се соочи со нив. Кога јас можев, зошто не и тој?
Да, јас разбирам дека секој сфака различно ова но зошто се плаши да се соочи? Ако постои толку голем страв нема потреба од одење на тој евент, нека зборува со некој близок, со некој пријател но веднаш испракање на психoлог сметам дека е непотребно.. Но како одлучи тој така нека биде. Нека отиде ако има потреба. Јас сум сигурна дека секој би го советувал да се соочи. Па не може бе вечно да бега од нив. Не може да се крие од нив. Ако утре сретне некој од нив на улица ќе бега? До кога ќе бега? Зошто да дозволи да биде совладан од стравот?

Ајде бе, ви се молам...се додека не се соочи со ова ништо нема да направи.. Но нека ти биде, нека отиде на психолог.. Нека зборува за тоа. Но како и да е, мора еден ден самиот на тоа да стави крај.

 

[kokoskar]

Сум поминала илјада пати полоши работи.. Смрт на близок другар, сообракајна незгода во кои ке сум го загубила животот, и исто така и јас сум поминала малтретирање по школи, ме зезаа зошто бев мала и во основно и во средно. .. Дали сум жива и здрава денеска? И немам одено на психолог... А сум илјада пати поемотивна од него, можам да гарантирам. И да, јас имам родители ама немав ничија подршка, ни од нив ни од пријатели, бев сама во се. Aма благодарение на тоа ојачав како личност. И уште многу работи преживеав за кои не сакам да говорам овде.
Детево се депримираше за еден евент кој не е задолжително одење. И се плаши да се соочи со нив. Кога јас можев, зошто не и тој?
Да, јас разбирам дека секој сфака различно ова но зошто се плаши да се соочи? Ако постои толку голем страв нема потреба од одење на тој евент, нека зборува со некој близок, со некој пријател но веднаш испракање на психoлог сметам дека е непотребно.. Но како одлучи тој така нека биде. Нека отиде ако има потреба. Јас сум сигурна дека секој би го советувал да се соочи. Па не може бе вечно да бега од нив. Не може да се крие од нив. Ако утре сретне некој од нив на улица ќе бега? До кога ќе бега? Зошто да дозволи да биде совладан од стравот?

Ајде бе, ви се молам...се додека не се соочи со ова ништо нема да направи.. Но нека ти биде, нека отиде на психолог.. Нека зборува за тоа. Но како и да е, мора еден ден самиот на тоа да стави крај.

Браво ...психологот нема магично стапче со кое ќе го оправи проблемот...и на 50 психолози да иде, ако тој не реши да го преброди тоа, да биде цврст...никогаш нема да се реши тој проблем...

 

[Velvet She]

Сум поминала илјада пати полоши работи.. Смрт на близок другар, сообракајна незгода во кои ке сум го загубила животот, и исто така и јас сум поминала малтретирање по школи, ме зезаа зошто бев мала и во основно и во средно. .. Дали сум жива и здрава денеска? И немам одено на психолог... А сум илјада пати поемотивна од него, можам да гарантирам. И да, јас имам родители ама немав ничија подршка, ни од нив ни од пријатели, бев сама во се. Aма благодарение на тоа ојачав како личност. И уште многу работи преживеав за кои не сакам да говорам овде.
Детево се депримираше за еден евент кој не е задолжително одење. И се плаши да се соочи со нив. Кога јас можев, зошто не и тој?
Да, јас разбирам дека секој сфака различно ова но зошто се плаши да се соочи? Ако постои толку голем страв нема потреба од одење на тој евент, нека зборува со некој близок, со некој пријател но веднаш испракање на психoлог сметам дека е непотребно.. Но како одлучи тој така нека биде. Нека отиде ако има потреба. Јас сум сигурна дека секој би го советувал да се соочи. Па не може бе вечно да бега од нив. Не може да се крие од нив. Ако утре сретне некој од нив на улица ќе бега? До кога ќе бега? Зошто да дозволи да биде совладан од стравот?

Ајде бе, ви се молам...се додека не се соочи со ова ништо нема да направи.. Но нека ти биде, нека отиде на психолог.. Нека зборува за тоа. Но како и да е, мора еден ден самиот на тоа да стави крај.

Многу ме интересира како точно би го советувала да продолжи и да се соочи самиот со проблемот. Кои би биле точните чекори кои треба да ги преземе за да го надмине ова што му се дешава у глава? Што да направи за да го таргетира оној дел кој го предизвикува стравот од соочувањето? Оној дел кој ја предизвикува анксиозноста? Како повлечен човек (како што самиот он се карактеризираше) да се отвори пред другари и да зборува за нешто што му предизвикува тешкотија? Како се става крај на конфузни мисли кои резултираат со, рецимо, паника? Како точно се пребродуваат трауми од психичко и физичко малтретирање?

Пошто очигледно е дека типот не умее сам да се справи со она што му се случува, еве, повели - ти (како противник на стручна помош) објасни фино, изнанализирај све, помогни му ефективно да си го врати животот во нормала, да престане да бега и веќе да не се плаши.

П.С: Совети од тинејџерски списанија и „мотивациони“ пораки од Семе Синапово во реалниот живот не помагаат.

 

[MAJA 345]

Сум поминала илјада пати полоши работи.. Смрт на близок другар, сообракајна незгода во кои ке сум го загубила животот, и исто така и јас сум поминала малтретирање по школи, ме зезаа зошто бев мала и во основно и во средно. .. Дали сум жива и здрава денеска? И немам одено на психолог... А сум илјада пати поемотивна од него, можам да гарантирам. И да, јас имам родители ама немав ничија подршка, ни од нив ни од пријатели, бев сама во се. Aма благодарение на тоа ојачав како личност. И уште многу работи преживеав за кои не сакам да говорам овде.
Детево се депримираше за еден евент кој не е задолжително одење. И се плаши да се соочи со нив. Кога јас можев, зошто не и тој?
Да, јас разбирам дека секој сфака различно ова но зошто се плаши да се соочи? Ако постои толку голем страв нема потреба од одење на тој евент, нека зборува со некој близок, со некој пријател но веднаш испракање на психoлог сметам дека е непотребно.. Но како одлучи тој така нека биде. Нека отиде ако има потреба. Јас сум сигурна дека секој би го советувал да се соочи. Па не може бе вечно да бега од нив. Не може да се крие од нив. Ако утре сретне некој од нив на улица ќе бега? До кога ќе бега? Зошто да дозволи да биде совладан од стравот?

Ајде бе, ви се молам...се додека не се соочи со ова ништо нема да направи.. Но нека ти биде, нека отиде на психолог.. Нека зборува за тоа. Но како и да е, мора еден ден самиот на тоа да стави крај.

Не можеш да знаеш никој низ што има поминато и психички каков е, тоа е сигурно. И не се споредува, сите си имаме свои проблеми.

Не е он депримиран ради тој мочан ивент, депримиран е ради тоа што тој и да оди на тој мочан ивент, нема што/како и со кој да прави. Сега ја разбираш ли големината на неговиот проблем?
Ти си поминала низ тоа, си зајакнала, но тој останал каков што бил. Значи, сам не може. Толку е едноставно.
Не сме сите исти, не размислуваме исто. Нему му е потребно да смени начин на живот, перспективата на нештата. Некој како психолог што баајги повеќе се разбира во психа, може да му помогне, а не тука да му кажуваме дека не смее да биде пичка во животот.

 

[Red Widow]

Дечкото што сум со него завлезе во тешка депресија .... никој жив ни другари ни братучеди не можат да го добијат на тел , а камо ли да го изнесат од дома .... Се случува и јас да не можам да го најдам по цел ден го снемува едноставно се изолира .... Мене па често ми се јавува спрема другарите кои едвај 3 пати неделно дали можат да го најдат на тел . Кога и да не се јави дента , пример утредента кога ќе го прашам зошто дали бил добар ми вика дека не му се разговарало со никого .... Се осеќал лошо , нерасположено , до ништо дека не му било .... Јас ја знам причината на сево ова ама не сум моќна да помогнам околу таа ситуација .... Не можам од дома да го извадам последен пат кога го намолив не беше излезен од дома недела ипол !И другарине многу многу веќе не се замараат со него , мислат дека ги заебава намерно дека не им се јавува , намерно ги игнорира , а знам дека не е така...

Дајте некој совет како да му помогнам , јас више памет немам што и како да правам .... а премногу ми значи како личност , не можам да гледам и да слушам дека му е таква никаква ситуацијата , едноставно и по гласот го осеќам кога е паднат кога е подобар. Немам веќе ни идеи како да му помогнам , немам веќе ни некое паметно решение

 

[Саншајн.]

Многу ме интересира како точно би го советувала да продолжи и да се соочи самиот со проблемот. Кои би биле точните чекори кои треба да ги преземе за да го надмине ова што му се дешава у глава? Што да направи за да го таргетира оној дел кој го предизвикува стравот од соочувањето? Оној дел кој ја предизвикува анксиозноста? Како повлечен човек (како што самиот он се карактеризираше) да се отвори пред другари и да зборува за нешто што му предизвикува тешкотија? Како се става крај на конфузни мисли кои резултираат со, рецимо, паника? Како точно се пребродуваат трауми од психичко и физичко малтретирање?

Пошто очигледно е дека типот не умее сам да се справи со она што му се случува, еве, повели - ти (како противник на стручна помош) објасни фино, изнанализирај све, помогни му ефективно да си го врати животот во нормала, да престане да бега и веќе да не се плаши.

П.С: Совети од тинејџерски списанија и „мотивациони“ пораки од Семе Синапово во реалниот живот не помагаат.

Jaс воопшто не сум противник на стручната помош, баш напротив.. Сум им давала и на луѓе совети кога ми се обракат за помош да посетат стручна помош кога имале потреба, кога проблемот бил поголем и нерешлив.
Ме прашуваш кое би било решението за овој проблем...
Знаеш ли јас, девојче кога на 20 години со проблеми поголеми од овие без ничија помош како се спротиставив со овие проблеми? Препуштена сама на себе?

Се соочив со насилниците во мојот клас, и општо.. Се соочив со нив... се сретнав очи во очи со нив, разговарав со нив, правев шеги на моја сметка заедно со нив... Им докажав дека не се ништо повеке од мене... не им дозволував да го видат стравот на моето лице туку баш напротив... им дадов до знаење дека тоа што ми го правеа мене може да им се случи исто и ним или нивен најблизок роднина, нека се стават во нивна кожа, во кожа на малтретираните деца.
Знаеш ден денес што се случува со нив? Ете ги, ги натерав да ме поздравуваат на улица и да одиме заедно на кафе.
Ова воопшто не е совет од семе синапово или тин шема, туку ова се случки од реалниот живот... од лично искуство, мое и на оние околу мене.
Ако не дај боже утре се случи истово на твое дете, на твој роднина или што и да е веднаш би го советувала да посети психолог? Или најпрвин би разговарала со него и би барала решение?

Погледни го мислењето на @kokoskar и психологот нема магично стапче веднаш да ти го реши проблемот додека сам не решиш да го пребродиш тој проблем и да се спротиставиш на насилниците никогаш нема да го реши проблемот.
Можеби за кратко ке му помогне но што правиме кога детево утре би сретнало еден од насилниците? Ке бега на стотици метри од нив наместо да се соочи?
Колку деца познавам со ист или сличен проблем на ова па не решавале со психолог туку сами? Сами драга моја...

Инаку @MAJA 345 ти кога би била психолог како би го советувала? Би му кажала да се спротистави? Или да продолжи да бега?
Инаку и јас му реков да не оди на тој евент доколку не сака... Не мора.. Нека промени нешто... друштво, околината во која излегува... а доколку самиот смета дека треба да отиде на психолог има и од мене зелено светло нека посети.. Ако мисли дека би му помогнало и тоа. Јас не сум некој фактор па да му кажувам што треба да прави.
И не, јас воопшто не реков дека е пичка во животот, не испревртувај мои реченици.. туку му реков... или ќе одеш или нема да одеш.. Или ке бегаш од проблемите, или нема да бегаш и ке одиш до крај.. До сега поминале 5 години, требало да се соочи...

Ама кога веке го испракате на психолог нека отиде... Само нека биде во ред.