Кајгана психолог

[4NHK0]

Здраво на сите (било која помош од секој член е добродојдена)

Треба да одам на 5 годишнина од матура ,многу се плашам да отидам, што да правам дали да одам или пак е најдобро да не отидам ?!

Значи вака , вчера дознав преку фејсбук дека ќе се одржува 5 години од матура од завршување во средно,учев во Скопје,не сакам да именувам каде точно . Значи ќе бидат најголем број од луѓето со кои учев заедно . Тој период од средно ми е најтежок во животот , најмногу страдав од повлеченост или кажано анксиозност . Немав пријатели, јас со душа чекав да заврши средното, немам воопшто убави спомени, не ми се допаѓаа децата од клас, и свечено ветив дека нема да ги видам никогаш повеќе, после матурата на маса сите заедно.
немам желба, ниту потреба од тие луѓе .

Значи со никого после 5 години немам контакт со никого од средно ,ама баш ИЧ така да кажам . Ако отидам ,се размислувам дека навистина лошо ќе ми биде ,прекинав факултет , скоро сите што ги следам на фејсбук,завршиле факултет и си нашле некоја работа , јас ни факултет ни работа , ни девојка ... Едноставно страв ми е од критика , да не ме осудат . Кога учев ,доста бев на критика на исмев поради тоа што бев повлечен ,едноставно таков бев ,и ме изолираа доста , а пред средно исто така лошо работи ми се случуваа во основно ,бев физички малтретиран а и верувам дека тоа е последицата зошто во средно бев повлечен и не сакав ама баш со никој да се дружам , ШТО ДА ПРАВАМ ?! дали да одам ,дали ќе бидам пак озборуван,дали ќе оставам негативен впечаток кај нив ,како да славам со нив , кога тогаш не ни ги запознав,не знам ни кој се ни што се ,какви личности се ,дали можеби се добри некои од нив .... не знам не знам .. многу лошо се чуствувам

Фати си девојка,најди си работа и ама ИЧ не се замарај за класот и 5 годишнината.И јас бев нешто слично,без девојка и ги МРАЗЕВ повеќето од класот...И сега ретко излегувам од дома и не ни помислувам за собиранка со тие лицемери и завидливи кучиња.Девојка,мал круг на пријатели и доволно ми е...

 

[sankerce]

Навистина не ми е јасно зошто се дрски така ,кој ви е тој Мартин и какво значење има да го споменувате со мене . Ви се отворив , очекував пријателски совети ,сите верував дека ќе ми помогнете или барем да ми дадете во некоја мера совети , но испаѓате дури со навредување , ве молам помогнете ,ако не не мора да ме напаѓате , не сум виновен јас што бев малтретиран поради тоа што сум повлечен или пак едноставно ми треба некое време да се отворам . Имам проблем, сметав на вас ,наидов на дрскост освен некој член кој навистина ќе ми помогне . воздржете се ве молам ,нормален човек сум,имам проблеми како секој друг , не можам сам понекогаш да издржам ,морам и некој да ми помогне ,благодарам

Значи тоа е само евент не се потресувај безвезе. Не е задолжително да отидеш, ако не ти се оди не ти се оди не ти става никој нож на грклан.

 

[Саншајн.]

Здраво на сите (било која помош од секој член е добродојдена)

Треба да одам на 5 годишнина од матура ,многу се плашам да отидам, што да правам дали да одам или пак е најдобро да не отидам ?!

Значи вака , вчера дознав преку фејсбук дека ќе се одржува 5 години од матура од завршување во средно,учев во Скопје,не сакам да именувам каде точно . Значи ќе бидат најголем број од луѓето со кои учев заедно . Тој период од средно ми е најтежок во животот , најмногу страдав од повлеченост или кажано анксиозност . Немав пријатели, јас со душа чекав да заврши средното, немам воопшто убави спомени, не ми се допаѓаа децата од клас, и свечено ветив дека нема да ги видам никогаш повеќе, после матурата на маса сите заедно.
немам желба, ниту потреба од тие луѓе .

Значи со никого после 5 години немам контакт со никого од средно ,ама баш ИЧ така да кажам . Ако отидам ,се размислувам дека навистина лошо ќе ми биде ,прекинав факултет , скоро сите што ги следам на фејсбук,завршиле факултет и си нашле некоја работа , јас ни факултет ни работа , ни девојка ... Едноставно страв ми е од критика , да не ме осудат . Кога учев ,доста бев на критика на исмев поради тоа што бев повлечен ,едноставно таков бев ,и ме изолираа доста , а пред средно исто така лошо работи ми се случуваа во основно ,бев физички малтретиран а и верувам дека тоа е последицата зошто во средно бев повлечен и не сакав ама баш со никој да се дружам , ШТО ДА ПРАВАМ ?! дали да одам ,дали ќе бидам пак озборуван,дали ќе оставам негативен впечаток кај нив ,како да славам со нив , кога тогаш не ни ги запознав,не знам ни кој се ни што се ,какви личности се ,дали можеби се добри некои од нив .... не знам не знам .. многу лошо се чуствувам

Тој евент на пет годишна матура не е задолжителен. Оди кој сака.
Не гледам причина зошто да се грижиш непотребно. И не знам зошто не го оставиш тој дел од минатото зад себе. Не си бил единствениот на светот кој бил малтретиран по школите. Такви има насекаде. Не им покажувај слабост... Покажи им дека си силен, поточно не им давај до знаење дека бегаш од нив туку спротистави им се. Погледни му на стравот во лице... Покажи им дека не си оној истиот повлечен од порано. Ако им докажеш дека си страшливец ке се случува истото. Не сакам да ти создавам паника.. Но доколку одлучиш да одиш, оди со голема самодоверба во себе. Не мисли на тоа што се случувало. Дај им причина да се покаат за мислењето за тебе.
А тоа што си го средиле животот, имале работа и уште триста работи не мора да значи дека не можеш и ти да успееш. Баш тоа треба да ти биде мотивација да успееш. И знам дека би успеал доколку малку се потрудиш. И на крајот од краиштата дали ти за нивното мислење живееш или за себе? И мораш да научиш да прифакаш критики. И тоа е дел од животот..
Ми се допадна еден коментар во врска со твојот проблем од @scary : Oди и блесни... Покажи се во своето најдобро светло. Сигурна сум дека можеш.

Доколку не отидеш тоа е твое право.. И те разбирам потполно, затоа што сепак имаш трауми од тоа, но кога би била на твое место би отишла и би се прикажала во свое најдобро светло. Би играла на карта да ги оставам без збор.. А сум сигурна дека барем пола од тие насилници за кои зборуваш потешко не кренале од вилушка.

И зошто го испракате на психолог бе ? Зарем има потреба? Нека се научи самиот да си го јачи карактерот. Нека успее сам. Нека биде силен и доволно храбар за да се соочи со тоа што го чека во животот. Нема за секој проблем да се оди на психолог.. Го чекаат посериозни работи понатаму. Ако сега не ојачува кога?
Зарем секогаш би му препорачале стручна помош? Не. Туку самиот тој треба да си помогне. Да го затвори тоа поглавје од животот и да испишува нови страници.

 

[MamaLover]

Па тоа нели е совет? И според тебе лошо е да одиш на психолог? Неговата ситуација е таква што треба да посети струшно лице, а ти патем исто така не му помогна, туку ме критикуваш мене а и самата не знаеш зошто

јас не давам секому совети ако не го познавам доволно а ти одма му стави и дијагноза и не сум женско да ми се обраќаш во женски род

 

[aiwa]

Здраво на сите (било која помош од секој член е добродојдена)

Треба да одам на 5 годишнина од матура ,многу се плашам да отидам, што да правам дали да одам или пак е најдобро да не отидам ?!

Значи вака , вчера дознав преку фејсбук дека ќе се одржува 5 години од матура од завршување во средно,учев во Скопје,не сакам да именувам каде точно . Значи ќе бидат најголем број од луѓето со кои учев заедно . Тој период од средно ми е најтежок во животот , најмногу страдав од повлеченост или кажано анксиозност . Немав пријатели, јас со душа чекав да заврши средното, немам воопшто убави спомени, не ми се допаѓаа децата од клас, и свечено ветив дека нема да ги видам никогаш повеќе, после матурата на маса сите заедно.
немам желба, ниту потреба од тие луѓе .

Значи со никого после 5 години немам контакт со никого од средно ,ама баш ИЧ така да кажам . Ако отидам ,се размислувам дека навистина лошо ќе ми биде ,прекинав факултет , скоро сите што ги следам на фејсбук,завршиле факултет и си нашле некоја работа , јас ни факултет ни работа , ни девојка ... Едноставно страв ми е од критика , да не ме осудат . Кога учев ,доста бев на критика на исмев поради тоа што бев повлечен ,едноставно таков бев ,и ме изолираа доста , а пред средно исто така лошо работи ми се случуваа во основно ,бев физички малтретиран а и верувам дека тоа е последицата зошто во средно бев повлечен и не сакав ама баш со никој да се дружам , ШТО ДА ПРАВАМ ?! дали да одам ,дали ќе бидам пак озборуван,дали ќе оставам негативен впечаток кај нив ,како да славам со нив , кога тогаш не ни ги запознав,не знам ни кој се ни што се ,какви личности се ,дали можеби се добри некои од нив .... не знам не знам .. многу лошо се чуствувам

5-години матура?? Што е тоа бе братче??
Мислам кој фактор е тоа во твојот живот. И јас сум го имал истиот проблем-Повлеченост, сум ги броел деновите што побрзо да заврши школската година за да бидам раат барем два-три месеци. Кај нас немаше физичко малтретирање или слично. Кај нас беше поделен класот на сиромашни(деца на луѓе што работат за 200евра плата) и богати(деца чии родители работат во државна администрација, се на некој високи функции итн.
Али што знам кај мене тоа влијаеше да бидам поотпорен во понатамошниот живот, да бидам независен уште додека бев средно, да факултет немам ама не се срамам да работам било што за разлика од нив кој верувај 90% од нив сеуште се невработени а пази сите имаат завршено факс и живеат на грб на мама и тато. Затоа ќе ти речам пак кој ФАКТОР е тоа 5-год матура???
За работата моето мото е кој сака да работи ќе најде работа па макар и за 100евра месечно А за тоа со девојката е тоа мислам дека е комплекс набиен од фамилијата. Види го нема уште девојка и слични работи. Мислам дека поради тоа и се нервираш. Земи излагај повеќе надвор. Биди повеќе во движење ( па макар и да не работиш) помалце седи дома. Можеби ќе видиш некој оглас за работа или слично и не пребирај, таа е таква работа таа е таква, а другото све само по себе ќе си дојде.

 

[edin4o]

Можеби малце е неадекватно местово, here goes:

Еден мој колега, константно кога зборува нешто, си го тапка носот со двете раце.
Поконкретно, како да има мрсули и со палецот и показалецот како да го “секне“. Ова го прави, било кога врши дијалог со некој, или кога зборува со некој со кој не е доволно близок, и тоа ме нервира. Незгодно ми е да го прашам (може е некоја вродена маана?) па се одлучив тука да го поставам прашањето
Што значи тоа?

 

[Љубовен Каскадер]

Параноичен сум. Постојано си праам филмови како луѓе што ме знаат и луѓе што не ме знаат, на база на акции што ги прават, коваат некакви заговори против мене. Пример, бившата идела со мене за да ме таргетира емоционално и после да ме откачи за да ме повреди. Мајка ми го вика тоа и тоа, а уствари сака да ме натера нешто друго. Свесен сум дека стравовите ми се ирационални, односно дека немам евиденција која ги потврдува али истовремено има дел кој верува и ги гледа патерните кои покажуваат кон вистинитост во стравовите.

Понатака, имам проблеми со социјализација. Секаква. Скоро никад не сум можел да емпатизирам, да сочувствувам или да се поврзам со некоја друга личност. Чувствувам емоции али тие се увек себични, и дури кога сум несебичен тоа е бидејќи сакам да ја обврзам личноста за мене. Ко мал имав одбивност према гушкање, галење и таков поинтимен физички контакт со сите луѓе, без разлика на тоа дали се блиски. Сеуште ја имам одбивноста али научив да се смешкам низ годините и да ја трпам језата.

Често сум екстремно егоцентричен, на граница на мегаломанија. Си ги хранам заблудите така што учам и читам што е можно повеќе пошто во исто време имам страв дека не се доволно вистинити, и така си го потхранувам егото. Фактот дека имам поголема способност да дебатирам од скоро сите луѓе кои ги познавам ми дава можност да звучам како да сум во право дури и во ситуации кога не сум, и тоа го правам поради задоволувачкото чувство кога сум во право.

Имам фобија од смртта. Некад, коа помислувам на фактот дека ќе умрам и дека не можам да направам ништо во врска со тоа ме пукаат панични напади. Не можам да се помирам со фактот дека нема да доживеам еден куп работи, дека немам време да дознаам се за универзумот и дека не можам да ја увидам смислата моето постоење. Фактот ми е даден рок на траење ме фрустрира.
Најмногу ме тресе коа размислувам за тоа што размислуваат луѓе на смрта постела. Ги замислувам нив и се замислувам себеси во ситуацијата. Не верувам дека оставање на некакво наследство како семејство и углед ќе ме смири. На база на ова некад ми се јавуваат хипохондрични мисли, најчесто поврзано со смртоносни неизлечиви дијагнози откако на мене ќе забележам 1 од 5те симптоми на болеста.

Увек мора да праам нешто со рацете, да тропкам со нозете, да бројам нешто. Кога одам по бехатонки си поставувам задача да одам само на одредени плочки и си давам поени секад коа ќе успеам.
Осеќам нелагодност кога не ги исполнувам мисиите на играта а истовремено не можам да НЕ ја поставам или да "ја изгасам играта".
Слично правам коа сум во кола и замислувам како со мојата прескокам други коли, кога одам по тротоар итн.

Имам short fuse темперамент. Често избувнувам, знам да сум вербално "нефин", и иако технички стварите што ги кажувам, ги кажувам во афект, целата конверзација веќе ја имам спремено уназад и точно знам што треба да кажам за да ја индуцирам посакуваната емоција кај соговорникот.

wat do
Не, пиче не помага. Пиче влошува, посебно параноја.

 

[kokoskar]

Параноичен сум. Постојано си праам филмови како луѓе што ме знаат и луѓе што не ме знаат, на база на акции што ги прават, коваат некакви заговори против мене. Пример, бившата идела со мене за да ме таргетира емоционално и после да ме откачи за да ме повреди. Мајка ми го вика тоа и тоа, а уствари сака да ме натера нешто друго. Свесен сум дека стравовите ми се ирационални, односно дека немам евиденција која ги потврдува али истовремено има дел кој верува и ги гледа патерните кои покажуваат кон вистинитост во стравовите.

Понатака, имам проблеми со социјализација. Секаква. Скоро никад не сум можел да емпатизирам, да сочувствувам или да се поврзам со некоја друга личност. Чувствувам емоции али тие се увек себични, и дури кога сум несебичен тоа е бидејќи сакам да ја обврзам личноста за мене. Ко мал имав одбивност према гушкање, галење и таков поинтимен физички контакт со сите луѓе, без разлика на тоа дали се блиски. Сеуште ја имам одбивноста али научив да се смешкам низ годините и да ја трпам језата.

Често сум екстремно егоцентричен, на граница на мегаломанија. Си ги хранам заблудите така што учам и читам што е можно повеќе пошто во исто време имам страв дека не се доволно вистинити, и така си го потхранувам егото. Фактот дека имам поголема способност да дебатирам од скоро сите луѓе кои ги познавам ми дава можност да звучам како да сум во право дури и во ситуации кога не сум, и тоа го правам поради задоволувачкото чувство кога сум во право.

Имам фобија од смртта. Некад, коа помислувам на фактот дека ќе умрам и дека не можам да направам ништо во врска со тоа ме пукаат панични напади. Не можам да се помирам со фактот дека нема да доживеам еден куп работи, дека немам време да дознаам се за универзумот и дека не можам да ја увидам смислата моето постоење. Фактот ми е даден рок на траење ме фрустрира.
Најмногу ме тресе коа размислувам за тоа што размислуваат луѓе на смрта постела. Ги замислувам нив и се замислувам себеси во ситуацијата. Не верувам дека оставање на некакво наследство како семејство и углед ќе ме смири. На база на ова некад ми се јавуваат хипохондрични мисли, најчесто поврзано со смртоносни неизлечиви дијагнози откако на мене ќе забележам 1 од 5те симптоми на болеста.

Увек мора да праам нешто со рацете, да тропкам со нозете, да бројам нешто. Кога одам по бехатонки си поставувам задача да одам само на одредени плочки и си давам поени секад коа ќе успеам.
Осеќам нелагодност кога не ги исполнувам мисиите на играта а истовремено не можам да НЕ ја поставам или да "ја изгасам играта".
Слично правам коа сум во кола и замислувам како со мојата прескокам други коли, кога одам по тротоар итн.

Имам short fuse темперамент. Често избувнувам, знам да сум вербално "нефин", и иако технички стварите што ги кажувам, ги кажувам во афект, целата конверзација веќе ја имам спремено уназад и точно знам што треба да кажам за да ја индуцирам посакуваната емоција кај соговорникот.

wat do
Не, пиче не помага. Пиче влошува, посебно параноја.

Зезаш не нешто..тролаш..ова ако е вистина ти си тогаш апсолутен психопат..најозбилно

 

[Љубовен Каскадер]

Зезаш не нешто..тролаш..ова ако е вистина ти си тогаш апсолутен психопат..најозбилно

Не тролам, али досеа ме немаат дијагностицирано така а сум прошол досеа 4-5 психијатри.

 

[kokoskar]

Не тролам, али досеа ме немаат дијагностицирано така а сум прошол досеа 4-5 психијатри.

незнам јас..такви ми изгледаат и тие на ID телевизија како тебе...

 

[tigrica92]

Не знаев кај да го сместам 'проблемов', па решив тука... не знам дали патам од параноја или нешто друго, навечер не можам да спијам. Едноставно колку и да ми се спија и да мижам и се не можам да заспијам. После иди 3 сатот и мене ме тепаат некој психи не можам во темница да седам ни да лежам страв ме фаќа ако се вратите отворени, страв ме фаќа ако ми е вратата затворена ми идат некои сцени од филмови...катастрофа..последно време почнав да пијам лексилиум и заспивам полесно. Инаку обожавам хорор филмови и гледам барем еден на два дена. Мислење?

 

[kokoskar]

Не знаев кај да го сместам 'проблемов', па решив тука... не знам дали патам од параноја или нешто друго, навечер не можам да спијам. Едноставно колку и да ми се спија и да мижам и се не можам да заспијам. После иди 3 сатот и мене ме тепаат некој психи не можам во темница да седам ни да лежам страв ме фаќа ако се вратите отворени, страв ме фаќа ако ми е вратата затворена ми идат некои сцени од филмови...катастрофа..последно време почнав да пијам лексилиум и заспивам полесно. Инаку обожавам хорор филмови и гледам барем еден на два дена. Мислење?

Не гледај хорори...на што мисли мозокот на тоа се адаптира телото...ако си замислуваш нешто лошо иако си свесна дека не е реалност сепак срцето знчително појако чука, потење, страв се чувствува итн...сакам да кажам дека психата многу влијае на физичката манифестација...

 

[tigrica92]

Не гледај хорори...на што мисли мозокот на тоа се адаптира телото...ако си замислуваш нешто лошо иако си свесна дека не е реалност сепак срцето знчително појако чука, потење, страв се чувствува итн...сакам да кажам дека психата многу влијае на физичката манифестација...

Чудно ми е што стравов ми се појавува после 3 часот ни порано ни подоцна... може од самата мисла нз.. еве цела недела немам гледам ниедно хорорче

 

[kokoskar]

Чудно ми е што стравов ми се појавува после 3 часот ни порано ни подоцна... може од самата мисла нз.. еве цела недела немам гледам ниедно хорорче

Нормално дека гледањето негативни работи влијае на размислувањето...гледај повеќе комедии и со тек на време ќе опушти тоа чувство...несакам да оговарам ама ај нешто сум у елемент денес...имав еден другар кој беше скроз изгубен...едно лето почна така случајно да гледа комедии по цели ноќи, наместо тие негови Стивен Сигали и Рамбовци порано...понеколку месеци значително се поправи..ја немаше таа несигурност како дотогаш...сега е многу подобар...секој ги доживува работите на свој начин..

 

[tigrica92]

Нормално дека гледањето негативни работи влијае на размислувањето...гледај повеќе комедии и со тек на време ќе опушти тоа чувство...несакам да оговарам ама ај нешто сум у елемент денес...имав еден другар кој беше скроз изгубен...едно лето почна така случајно да гледа комедии по цели ноќи, наместо тие негови Стивен Сигали и Рамбовци порано...понеколку месеци значително се поправи..ја немаше таа несигурност како дотогаш...сега е многу подобар...секој ги доживува работите на свој начин..

Mислев не дај Боже да не нешто не е во ред со мене, го имам слушнато ова и од други особи фала сепак