Expecto Patronum
Citizen Erased
- Член од
- 13 јули 2011
- Мислења
- 1.331
- Поени од реакции
- 3.281
@Erich Zann , Stockholm Syndrome во живо е многу појака. Омилени верзии ми се: Еаrl’s Court, Reading 2011, Wembley, Glastonbury 2004 (особено крајот). Најадреналинска песна. Ама мора прво да ја знаете убаво студиската, со се текст се, пошо во живо не се слуша баш добро гласот на Мет ради гласните гитари, а и нема многу доминантна боја, тоа му е мала мана…
Еве интересно официјално видео, US верзијава ми е многу појака... Како што кажа, кулминацијата на гитарата во последната третина... mindblowing
Дури сме кај Stockholm Syndrome, знаеш дека се Мјуз кога outro-то го продолжуваат цели 3 минути, и испаѓа епик, од 5та минута докрај... Мислам, изгледајте го концертов и ќе ви стане јасно за колку талентиран музичар се работи. Не шит верзијата на јутуб со 360p, туку најдете си го на торент.
Инаку ако сакате хипстерски, андерграунд концерт на Мјуз, Hullabaloo е шитот, од раните денови.
@Anne. Jaс ја постирав MotP, уште во првиот пост
Во врска со споредбата. Јас најголема сличност гледам кај Showbiz – The Bends. Сличен стил ми имаат албумиве, двата се guitar driven, слична атмосфера ми имаат, барем за мене... Потоа се разидуваат, но сличноста во вокалот останува. Двата имаат слична боја и Џеф Бакли му е заедничко влијание. Мет има многу поширок опсег though. Неверојатен е во високите ноти...
Пример, Мicro Cuts е многу несекојдневна песна, со неверојатна вокална изведба, прв пат кога ја слушнав си реков не е можно машки вокал толку високи ноти да фаќа, мора компјутерски да е едитирано некако. Рефренот е моментот.
Некој (мислам Андреј) рече Мјуз немале разновидност во звукот. Не се согласувам. Мјуз имаат многу разновидни песни и секој албум е приказна за себе. Имаш бавни и меланхолични песни (Unintended, Ruled by Secrecy, Screenager, Blackout,итн). Тврди песни со stripped back рок аранжман, само гитара, бас и тапани (Muscle Museum, Uno, Plug in Baby, Hyper Music, итн). Песни со прогресив метал влијанија, како Stockholm Syndromе шо ја зборав погоре. Mike Portnoy oд Dream Theater има изјавено дека Absolution му е омилен албум на декадата. Absolution е издаден 2003та, во 2005та Dream Theater го вадат Octavarium и се осеќа големо мјуз влијание во неколку песни, слушнете ја Panic Attack само колку потсеќа на Стокхолм Синдром, Never Enough на Hysteria, итн. После, денс песни како Supermassive Black Hole (oваа лајв верзија ми е омилена), песни со електронски звуци, влијаниа од класична музика (пијано солото на Butterflies & Hurricanes од 3:20, Sunburn oд 2:50, итн), фанк рок (Panic Station, како денса папата
), па дури и факинг дабстеп свирен со вистински инструменти (Unsustainable).
Инаку доста го величиме само Мет. Џемов едно време не ми илегуваше од глава со денови. Предобро. Гледајте од почеток до кај 2:30, песната после тоa игнорирајте ја
Who needs Matt when you have Chris and Dom?
Еве интересно официјално видео, US верзијава ми е многу појака... Како што кажа, кулминацијата на гитарата во последната третина... mindblowing
Дури сме кај Stockholm Syndrome, знаеш дека се Мјуз кога outro-то го продолжуваат цели 3 минути, и испаѓа епик, од 5та минута докрај... Мислам, изгледајте го концертов и ќе ви стане јасно за колку талентиран музичар се работи. Не шит верзијата на јутуб со 360p, туку најдете си го на торент.
Инаку ако сакате хипстерски, андерграунд концерт на Мјуз, Hullabaloo е шитот, од раните денови.
@Anne. Jaс ја постирав MotP, уште во првиот пост
Во врска со споредбата. Јас најголема сличност гледам кај Showbiz – The Bends. Сличен стил ми имаат албумиве, двата се guitar driven, слична атмосфера ми имаат, барем за мене... Потоа се разидуваат, но сличноста во вокалот останува. Двата имаат слична боја и Џеф Бакли му е заедничко влијание. Мет има многу поширок опсег though. Неверојатен е во високите ноти...
Пример, Мicro Cuts е многу несекојдневна песна, со неверојатна вокална изведба, прв пат кога ја слушнав си реков не е можно машки вокал толку високи ноти да фаќа, мора компјутерски да е едитирано некако. Рефренот е моментот.
Некој (мислам Андреј) рече Мјуз немале разновидност во звукот. Не се согласувам. Мјуз имаат многу разновидни песни и секој албум е приказна за себе. Имаш бавни и меланхолични песни (Unintended, Ruled by Secrecy, Screenager, Blackout,итн). Тврди песни со stripped back рок аранжман, само гитара, бас и тапани (Muscle Museum, Uno, Plug in Baby, Hyper Music, итн). Песни со прогресив метал влијанија, како Stockholm Syndromе шо ја зборав погоре. Mike Portnoy oд Dream Theater има изјавено дека Absolution му е омилен албум на декадата. Absolution е издаден 2003та, во 2005та Dream Theater го вадат Octavarium и се осеќа големо мјуз влијание во неколку песни, слушнете ја Panic Attack само колку потсеќа на Стокхолм Синдром, Never Enough на Hysteria, итн. После, денс песни како Supermassive Black Hole (oваа лајв верзија ми е омилена), песни со електронски звуци, влијаниа од класична музика (пијано солото на Butterflies & Hurricanes од 3:20, Sunburn oд 2:50, итн), фанк рок (Panic Station, како денса папата
), па дури и факинг дабстеп свирен со вистински инструменти (Unsustainable).Инаку доста го величиме само Мет. Џемов едно време не ми илегуваше од глава со денови. Предобро. Гледајте од почеток до кај 2:30, песната после тоa игнорирајте ја
Who needs Matt when you have Chris and Dom?
Mјуз без енергија, а РХ пукаат со енергија? Ме заебаваш?
Последно уредено:
