Го гледам стрико Ноуме, сабајле во седум сатот целиот саштисан, трчат ли трчат ко коњ незаузден, прв тој за да го зејт лебон сабајле, пази дан снемат партизану. Ај налет то виј шо се дешават и шо конверзација се врзвит:
Ј: Добро утро стрико.
Н: Шо прајш синко олку рано?
Ј: Ништо. (се прам набудала)
Н: То е шо ќе прајш.(и ми се подсмеват. Си ги стават рацене в џеб во онај елекон маслинест од ЈНА и ме помивит лагано, демек виј го заебав)
А јас пак во мене си викам ејј виј го ти Номка голем шегобијец и заебант станал преку ноќ.
Јас пак цело време на работа се мислев како да го сјебам после ак го начекам. Так го за беља, го начеквам во петнаесет сатот пред коперација и тогај го зедов малу низ нозе пред Фенета и колегине, а стрико ми се наљути и ете си го расипавне муабетот. Е сеа дур му објаснам дек се зафркавав ќе не фатит крај на Ноември почеток на Декември, али шо потреба и така пак ќе фо фатит полоњана (оти мака си имат ко ќе менвит претежно времево) па ќе ми речит преку ограда, ој зејми два леба

. Ама ај шо да прам морат да му одам(знајт и тој дек не го одбивам), еее то е нашето мало, та е нашта Византија
