- Член од
- 6 февруари 2005
- Мислења
- 9.722
- Поени од реакции
- 248
Драга Кајгана ти немаш јазик така што немаш ни поим колку е парчево торта добро што го јадам... А никогаш нема ни да имаш! Ама ајде пак да ти кажам 
Драга Кајгана
- Креатор на темата Гладиус
- Време на започнување
- Статус
К
Кики.
Гостин
Драга,
денес го видов внук ми - златен е и само на мене ми се смее (на сите други им плаче).
Малечко од месец и пол... Многу е срце.
Што се замараат некои луѓе толку со мојот живот, кога и јас не се замарам толку со него. Ја сфаќам нивната потреба за разговор, ама страшно ми е глупо кога јас и мојот живот сме главна тема - глупо е.
И уште ова... Не знаев дека на денешно време успех е да работиш во фирма каде што сопственикот или менаџерот ќе ти се пушта и ќе ти дава (не)пристојни предлози, а ти уште ќе се фалиш со тоа дека си јака женска.
Може си јака, уствари, а јас ич немам вкус жени.
Така Драга, ајде поздрав...
Еве ти една (братучетка ми ја уби од пеење денес, за малиот и ми рече дека песната ја потсетувала на мене, кога сум била мала
) :
денес го видов внук ми - златен е и само на мене ми се смее (на сите други им плаче).
Малечко од месец и пол... Многу е срце. Што се замараат некои луѓе толку со мојот живот, кога и јас не се замарам толку со него. Ја сфаќам нивната потреба за разговор, ама страшно ми е глупо кога јас и мојот живот сме главна тема - глупо е.
И уште ова... Не знаев дека на денешно време успех е да работиш во фирма каде што сопственикот или менаџерот ќе ти се пушта и ќе ти дава (не)пристојни предлози, а ти уште ќе се фалиш со тоа дека си јака женска.
Може си јака, уствари, а јас ич немам вкус жени. Така Драга, ајде поздрав...
Еве ти една (братучетка ми ја уби од пеење денес, за малиот и ми рече дека песната ја потсетувала на мене, кога сум била мала
) :
Terebellum Sagittarii
Несопирлива
- Член од
- 25 јули 2007
- Мислења
- 1.194
- Поени од реакции
- 578
Само да ти кажам дека сум несалам. Денеска на работа им ја рецитирав Проштавање од Рацин. Како вистинска велешанка, цела ја знам на памет. Еве ти ја и ти да ја знаеш.
Не ли ти кажав, не ли ти кажав,
нели ти реков на проштавање?
Ич не ме чекај, ич не ме пекај
Белград е ламња, во Белград ја роб
снага по туѓи палати оставам,
снага во усни несити клавам,
и дома – дома не ќе се вратам,
не ќе ги пијам очите твои
не ќе ја гледам снагата твоја –
далеку негде сувата рака
по тебе, Вело, пустата мака
пуста ќе остане…
Знам оти ѓердан веќе не нижеш,
знам оти чеиз и ти не везеш,
знам, Вело, пусто остана сичко –
не ли си и ти аргатка клета?
Тутуни садиш, тутуни нижеш,
тутун таговно у монопол редиш,
ме споменуваш и ем си жалиш
денови – крепи тешки си редиш –
Величко, мори, другачко златна!
нели ти реков на проштавање?
Ич не ме чекај, ич не ме пекај
Белград е ламња, во Белград ја роб
снага по туѓи палати оставам,
снага во усни несити клавам,
и дома – дома не ќе се вратам,
не ќе ги пијам очите твои
не ќе ја гледам снагата твоја –
далеку негде сувата рака
по тебе, Вело, пустата мака
пуста ќе остане…
Знам оти ѓердан веќе не нижеш,
знам оти чеиз и ти не везеш,
знам, Вело, пусто остана сичко –
не ли си и ти аргатка клета?
Тутуни садиш, тутуни нижеш,
тутун таговно у монопол редиш,
ме споменуваш и ем си жалиш
денови – крепи тешки си редиш –
Величко, мори, другачко златна!
Но почуј, Вело, што ќе ти кажам!
Не ми се, Вело, жали и клети!
Подигни очи – очи засвети
нија очи, што душа горат!
Не ми се, Вело, жали и клети!
Подигни очи – очи засвети
нија очи, што душа горат!
Тој што ни, Вело, однесе сичко –
тој ни остави од темно темен
веков за мака – но и за борба.
Има на вој свет како нас многу!
Има ги, има – мачат се, копат,
копачи копат по темнината,
копачи копат и тунел дупат.
И има, има – радост голема
радост длабока во темнината:
да светиш, Вело, жар да се стопиш –
во борба гроб ти душа не зема!
тој ни остави од темно темен
веков за мака – но и за борба.
Има на вој свет како нас многу!
Има ги, има – мачат се, копат,
копачи копат по темнината,
копачи копат и тунел дупат.
И има, има – радост голема
радост длабока во темнината:
да светиш, Вело, жар да се стопиш –
во борба гроб ти душа не зема!
Коо јас да одам на ппечалба се почувствував, а уствари ми го кажаа првиот стих низ муабет, јас си почнав и ми текна на другар ми и ме фана жал...И така.
АЈ да си ја дочитам барем оваа книга, веќе срам ми е сама од себе.
GoD.HateUSaLL
Фар акрос д диштанс
- Член од
- 30 март 2008
- Мислења
- 8.339
- Поени од реакции
- 8.238
Абе некои луѓе секој ден пишуваат тука..
H
HITCH
Гостин
После многу долго време се разбудив спокојна. Боже, се смирив и се помирив, кој би рекол?! Само една работа може да ми го наруши миров и убавото расположение - ебаниве комарци! Само убивам, а тие се `ко феникс - неуништливи. Денес се изнаслушав убава музика, а имам и некои добри книги, па... можам повторно да уживам.
Драга, жената сама дозволува да биде деградирана. Никој не може да ја натера да направи нешто што не сака. Што погрешиле? Зарем е грев да бидеш жена???
^ Ова е тажно!
Драга, жената сама дозволува да биде деградирана. Никој не може да ја натера да направи нешто што не сака. Што погрешиле? Зарем е грев да бидеш жена???
^ Ова е тажно!
П
Пепси_
Гостин
кајг....некои членови едноставно те гушат осеќам,среќа нивна што не можеш да им преговориш. 
КвикСилвер
Модератор
- Член од
- 28 март 2010
- Мислења
- 4.547
- Поени од реакции
- 5.856
Драга моја. 20 ебани дена идам надвор од цивилизација. 10 у Охрид и 10 во Грција. Ќе ми недостигаш за тоа време. Биди ми верна и не ме варај. Се одјавувам со ЉУБОВ
Ех, сум трчал јас по возови, кои, тогаш кога ги бркаш, баш за инает се точни, како никогаш претходно...
И после тоа сум се пцуел себеси и нарекувал со сите лоши имиња што ќе ми текнеле во тој момент.
Оти ич не ги сакам станиците. Нормално, постојат само како договорено место на поаѓање... или пристигнување.
Гадно е ако треба да „престојуваш“ таму. Има нешто... тажно... во тоа, да останеш на станица: си заминал, ама не си отишол, си тргнал, ама не си стигнал... ни ваму - ни таму.
Замрзнато време...
И после тоа сум се пцуел себеси и нарекувал со сите лоши имиња што ќе ми текнеле во тој момент.
Оти ич не ги сакам станиците. Нормално, постојат само како договорено место на поаѓање... или пристигнување.
Гадно е ако треба да „престојуваш“ таму. Има нешто... тажно... во тоа, да останеш на станица: си заминал, ама не си отишол, си тргнал, ама не си стигнал... ни ваму - ни таму.
Замрзнато време...
КвикСилвер
Модератор
- Член од
- 28 март 2010
- Мислења
- 4.547
- Поени од реакции
- 5.856
пун ранец нелегални срања, одам до зегин сабајлечки, спремен да уништувам. Чао Драга <3
B
BrunoFresh
Гостин
Драга,
ми текна случка од кога бев средно образование. Често пати кога бев прва смена, знаев да закаснам бидејќи сум се успал послем долгите вечери во кои неможев да заспијам до 04:00 часот, а сепак требаше да станувм во 06:00. Секогаш бев мамурен, ненаспан, замижан итн. Одев лагано и полека, мозoкот ми зборуваше да побрзам, но изнемоштените нозе кои не биле одморени со денови, ми го кажуваа спротивното. Но секогаш решавав да ги послушам моите нозе, па така секогаш и си каснев на првиот час, а некогаш дури и на првите два. На класната и докурчи да ме гледа така и валјда реши да примени друга опција со моите каснења на првите часови. Косата и се креваше кога ќе ме видеше закаснат и поспан. Слушнав од соучениците дека следното сабалје ќе присуствува на првиот час за да ме пречека и да види дали стварно ќе закаснам со обид да стори против мене нешто. Но јас повторно како и секогаш. И така тој ден, почнал првиот час, но мене ме немало на време. Поминале повеќе од 20 минути и сеуште ме немало. Соучениците се загрижиле за мене и почнале некои и да ме бараат по телефони за да ми кажат да побрзнам, но јас како и секоја вечер, го гасев телефонот бидејќи кај не спиев па уште телефон фалеше да ми заѕвони. Поминаа уште 20 минути, што всушност останале уште 5 минути од часот, а мене сеуште ме немаше. Класната здивела и пукала од нервоза. Цигарите ги вртела како леблебии. Наеднаш влегувам јас во училицната каде сите се џарат во мене како да сум убил човек. Ја гледам класната стои пред мене како џавол да стои. Послем неколку секунди размилување, ми текна дека тоа сабалје класната ќе дојде на првиот час за да ми одржи убава лекција ако закаснам. Само што го помислив тоа, класната дојде до мене, и ми се развика при што воедно и ме исплука од зборување:
"КАДЕ СИ ДОСЕГА ЏУБРЕ ЕДНО? НЕМОЖЕШ ЛИ ЕДНАШ БАРЕМ ДА ДОЈДЕШ НА ВРЕМЕ? ДО КОГА ЌЕ СЕ РАСПРАВАМ СО ТЕБЕ? ЗНАЕШ ЛИ КОЛКУ КАСНИШ?".
Јас само замавнав со раката на моето лице и си ги избришав плуканиците кои ми ги нанесе при викањето. Ги отворив очите на 3/4-ни, застанав мирно и спокојно и и` ја објаснав целата ситуација:
"Провесорке, си идам јас накај школово и туку едно време ме заболува нешто. Застанувам, се вртам назад, немаше ништо. Продолжувам, по 10минути повторно ме заболи нешто. Се вртам лево десно, пак немаше ништо и продолжив. По 10 минути повторно ме заболе нешто. Се вртам долу, ко гледам, к*ров ме заболел со сум закаснал на час."
Се шалам драга, не бев волку забеган, но истово се случи на мој другар од средно кој учеше во другиот клас кај овие машинциве за трактори нешто, ниви ова она. Но не траеше долго бидејќи веднаш го избркаа. Само сакав да споделам добра случка, па можеби некој слатко ќе се насмее пред да си легни
Поздрав,
слатки сништа.
ми текна случка од кога бев средно образование. Често пати кога бев прва смена, знаев да закаснам бидејќи сум се успал послем долгите вечери во кои неможев да заспијам до 04:00 часот, а сепак требаше да станувм во 06:00. Секогаш бев мамурен, ненаспан, замижан итн. Одев лагано и полека, мозoкот ми зборуваше да побрзам, но изнемоштените нозе кои не биле одморени со денови, ми го кажуваа спротивното. Но секогаш решавав да ги послушам моите нозе, па така секогаш и си каснев на првиот час, а некогаш дури и на првите два. На класната и докурчи да ме гледа така и валјда реши да примени друга опција со моите каснења на првите часови. Косата и се креваше кога ќе ме видеше закаснат и поспан. Слушнав од соучениците дека следното сабалје ќе присуствува на првиот час за да ме пречека и да види дали стварно ќе закаснам со обид да стори против мене нешто. Но јас повторно како и секогаш. И така тој ден, почнал првиот час, но мене ме немало на време. Поминале повеќе од 20 минути и сеуште ме немало. Соучениците се загрижиле за мене и почнале некои и да ме бараат по телефони за да ми кажат да побрзнам, но јас како и секоја вечер, го гасев телефонот бидејќи кај не спиев па уште телефон фалеше да ми заѕвони. Поминаа уште 20 минути, што всушност останале уште 5 минути од часот, а мене сеуште ме немаше. Класната здивела и пукала од нервоза. Цигарите ги вртела како леблебии. Наеднаш влегувам јас во училицната каде сите се џарат во мене како да сум убил човек. Ја гледам класната стои пред мене како џавол да стои. Послем неколку секунди размилување, ми текна дека тоа сабалје класната ќе дојде на првиот час за да ми одржи убава лекција ако закаснам. Само што го помислив тоа, класната дојде до мене, и ми се развика при што воедно и ме исплука од зборување:
"КАДЕ СИ ДОСЕГА ЏУБРЕ ЕДНО? НЕМОЖЕШ ЛИ ЕДНАШ БАРЕМ ДА ДОЈДЕШ НА ВРЕМЕ? ДО КОГА ЌЕ СЕ РАСПРАВАМ СО ТЕБЕ? ЗНАЕШ ЛИ КОЛКУ КАСНИШ?".
Јас само замавнав со раката на моето лице и си ги избришав плуканиците кои ми ги нанесе при викањето. Ги отворив очите на 3/4-ни, застанав мирно и спокојно и и` ја објаснав целата ситуација:
"Провесорке, си идам јас накај школово и туку едно време ме заболува нешто. Застанувам, се вртам назад, немаше ништо. Продолжувам, по 10минути повторно ме заболи нешто. Се вртам лево десно, пак немаше ништо и продолжив. По 10 минути повторно ме заболе нешто. Се вртам долу, ко гледам, к*ров ме заболел со сум закаснал на час."
Се шалам драга, не бев волку забеган, но истово се случи на мој другар од средно кој учеше во другиот клас кај овие машинциве за трактори нешто, ниви ова она. Но не траеше долго бидејќи веднаш го избркаа. Само сакав да споделам добра случка, па можеби некој слатко ќе се насмее пред да си легни
Поздрав,
слатки сништа.
M
Moon Child
Гостин
Драга два пати ја фаќам една членка како краде туѓи мислења од други форуми и ги пишува овде
- Статус