Драга Кајгана,
Се прибрав конечно во Скопјево, и седнав на пи-си ко човек.
Загреб беше факинг фризинг, тоа хрватите не знаат да пуштат греење. Енивејз, градот им е многу убав, трамвајот владее!!!
Е сеа... дупло е поскап.
Загребчанките се многу убави, ама имаат дупло помали цицки од скопјанките.
И тестенините им се попластични и од нашите.
Единствено ми е криво што не отидов во фабриката КРАШ во работен ден, преку викенд само ја гледав од улица, ама беше во дел од градот што не ми беше по пат.
Е затоа Јесенице, Словенија беше тоооооооооопло, колку е убо кога ќе си отидеш при македонци на страна, па затоплена куќа, па тоа храна ваква, па храна онаква, ама најбитно, се беше вкусно
И она главното, интервјуто за работа за кое се двоумев дали да идам бидејќи ми фалеа многу работи, за почеток немав ниту една препорака со мене. Немав диплома за завршен фото курс, или шо и да е. Не бев соодветно облечен. Останатите беа сите во одела ’н шит јоу, додека јас бев како Курт Кобејн, додуша избричен и потшишан пред месец-два, ама гранч ептен
Енивејз отидов на интервјуто. Проџекторот беше искривен ама мнооогу, и нормално го оправив и добив пофалба од девојката што регрутираше. Англискиот малку почна да ми ’рѓее како одминуваше денот, ама сепак се снајдов. И најбитното. Повеќето имаа портфолија, онака фенси отштампани, во фенси обвивки, корици... а јас со едно принко це-де, ама кога почна да го врти дискот на компјутер... овај... како што убавиот збор, железни врати отвора, така и убавото портфолио прави... тоа што треба
