My dear..
Do you remember that pact we made ? We promised to never leave each other..
Јас сеуште стојам на тоа, како и на се друго што сум ветил во животот.. Знам дека и ти остана верна на тоа, но по некогаш помислувам на она најлошото дека се ќе се заборави, дека сите моменти биле залудни и дека се ќе пропадни. Сите ги имаме тие моменти, но се прашувам зошто кај мене се јавуваат доста често, зошто оставам љубомората од мене да прави слепец и да ги занемарам сите оние работи што ги правиш и ми ги зборуваш.. Ветувам дека ќе се борам со неа до крај на животот. И во оној момент кој кога тогаш ќе дојде, тогаш ќе бидам најсилен и целосно ќе ја победам. Се надевам дека тогаш ќе го најдам мојот мир и груткава целосно ќе исчезне,испари во недоглед, назад во минатото,во оној куп со ѓубре, во мојот shift + delete.. И ете сега ме потсети дека ништо не е сменато, моменти што ми ја исполнуваат душата, во бедовиве ти си мојата светлина.. Знаеш, кога ми беше најтешко ти беше тука покрај мене. И по сите проблеми што ги имаше, најде време за моите глупости и ми подаде рака која што ми требаше како никогаш до сега. Го памтам она што ми го рече, дека и покрај сета темнина и покрај сите лицемери и ножеви во грбот да најдеме една светла точка која ќе не држи на површина, да не подпадниме во нивните глуми и игри.. Епа ти си таа моја светла точка која секогаш ќе ме влече и ќе ме турка напред да успеам во срањево. Доволен е твојот поглед и насмевка за да знам дека имам некој покрај себе, некој кој навистина ме цени за тоа што сум, а од тоа нема ништо подобро, тоа неможи со ништо да се купи, тоа е нешто што неможе ни да се опиши.. Немаш појма како ми беше тогаш, кога незнаев што да ти кажам, а душата ми плачеше и ми го корнеше срцето на парчина. Негирав цело време, ги задржав и солзите кој ги истрошив следното утро,следната недела,следниот месец. Неможам ни да помислам да те немам тука, а знам и да зафркнам, а секогаш ги прифаќаш моите извинувања. Кога си со мене ја осеќам твојата болка, ги читам твоите мисли,го знам сето она што те мачи, а неможам дел да превземам. Пробувам на секој начин да те расположам, некогаш ми успева. Е токму тогаш се осеќам како да сум на врвот на светот, во некој друг универзум, како времето да застанало, како светлината на сонцето кое ја облива твојата насмевка и го сопира времето, стрелките на часовникот запираат, запира и мојот здив. Зборови искрено од душа, кои се надевам дека некогаш ќе ти кажам, ќе ти покажам дека ми значиш многу повеќе од тоа што го кажувам. Ќе ја пробијам онаа бариера на ладнокрвност, како што кажуваш да си ја пуштам душата и ќе ја оправдам лојалноста и сето она што го цениш кај мене. Не те пуштам никаде..
Драга ова не е за тебе немој да ми се лутиш али таков ми е денот, се надевам ќе ме сфатиш..
и тако даље
