Кајги
How ya doin'?
Имав просечен ден. Веќе почнувам да се навикнувам на трулиот дел од реалноста и сеуште ми успеваат старите утехи. По малце боли, ама барем не ме треска од земја како порано. Тие што не умираат во ужасно упорна борба, обично се прилагодуваат и се тешат, како мене. Понекогаш и се самосожалуваат, но не сите сакаат и другите да го видат тоа. Може тука да се ставам и јас? Уствари, јас сум биполарна, а всушност најмногу од се’ сакам да умрам јуначки, во борба со животот, со другите, со општеството, со се’ што мразам. Не заради другите туку заради себе.
Всушност, сакам предизвици, сакам нови работи, сакам непредвидливост, уживам во авантури! Сакам адреналин, сакам да ги срушам сите граници, да полетам(не слаткар, не!... иако неможам да кажам дека е лоша песна... ок, неврмајнд, not my point).
Од друга страна јас не сум многу моќна личност. Се прилагодувам, се’ повеќе компромиси прифаќам и... незнам дали тоа е само реалноста која се коси со моите сништа(и со секој нов ден таа удира со се’ поголем шамар) или пак е мојата проклета, човечка мрзеливост, дејствување по линија на помал отпор и оддавање на енергијата на ГЛУПОСТИ со големи букви!
И сакам да ги оставам работите во иднината. Демек, сега сум многу зафатена, или немам потенцијал, или немам можности, или... да набројам уште некое оправдување? Нема врска. Имам премногу слободно време.
Сакам повторно да тренирам аикидо и да се „убивам“ во салата, сакам да скокам, да беснеам, да учам, да трчам... сакам скап, квалитетен и издржлив точак за да го кршам по планини... а и себеси
А моментално седам на компјутер. И гледам што има ново на кајгана и фејсбук.
Get a life, bitch!
П.С. Ужасно многу ми треба ова!
Да се свестам малце