Е ова стварно ме курчи!
Не можам да поминам преку овие два вида на изрази на сочувство.
1.“Барем си знаеше,беше очекувано, беше спремна.”– после долго/кратко боледување
Како бе спремна? Спремна како САФ да одделиш 24 милиони фунти за Ван Перси? Мош да спремна како шо Кит Ричардс е спремен да проба нови дроги? Не не не , спремна како Марадона да се тепаш со пола стадион кога ти ја закачаат сопругата.
Ми текна!
Спремна како Комуналец за првиот снег!
А очекувано?
Очекувано како новото задолжување на нашава ни влада? Или очекувано како шо е очекувана пресконференција на Бетмен (кај и да е ќе се деси) : I am gay and proud.
Како може човек да се подготви за нечија смрт? Како да го амортизира вишокот на тага, болка и празнина, кои го пустошат? Немој да го ебеш моментот ( уствари не е момент тука цела вечност) со дебилни муабети: “ Ај бе пеер не се потресувај, па рак е тоа, го знаеше исходот. ”
Човек умира еднаш. Доколку неговата смрт ти е сместена у временска рамка, верувај ми не е полесно. Исчекувањето убива. Секој ден умира и еден дел од тебе.
Ако мозокот ти е исполнет со вакуум,тогаш пеер верувај доволна е само гушка. Немој да го досјебуваш човек, оти боли.
Мала дигресија со мое искуство. Никогаш нема да им го заборавам. НИКОГАШ!
“ Спремај се. Рак е тоа, није шала. Мораш да бидеш силен. За 6 месеца ќе го нема. ”
Демек ме тешиш? Демек ме освестуваш? Не ми ја крадеш само надешта? Свесен си дека твоите зборови болат?
2.“Барем он не страдаше”– при ненадејна смрт
Ова демек треба да е сочувство? “Барем он не страдаше” треба да им го олесни животот на тие шо останале? Да внесе комфорност во нивната душа?
Незнам дали некој ко ја изговара реченицава е свесен дека станува збор за човек, а не да речеме за хард диск? Дали е свесен за тишината која го заплиснува оној кој останал секогаш кога ќе влезе во собата на тој што одлетал?
Човекот кој до прееска пиеше пиво залегнат во фотељата, сега го нема. Престани да шлапаш, жити се! Болката треба да се изболува, ако не можеш да помогнеш, ондах замолчи.
* Се дистанцирам од религиозните моменти за нашата спремност за нечија смрт и нашето по дифолт тежнеење кон смртта и нејзино прифаќање ( дури и копнеж кон неа). Зборував за човечки чувства...