Во недела обичен љубовен пар се мази во кревет и си мекнее.
Јас сум на работа, а мачорот мој сигурно дремка и ми ги душка пижамите.
Капитализмот убива секаква романтика. Затоа си ги слушам Фолтин на работа, си цугам изветреана кока кола, ме чекаат едночудо меилови, и едвај чекам да биде 4 попладне.
Не заради нешто друго, ами да си го гушнам, да му го грицнам увцето, да ручаме заедно и да се смееме од што така ни се сака!
Најдов куп музика што на чуден начин ме прави сентиментална, но не се предавам. Предменструалните змејови и те како ме возат низ небово скопско. Деновиве, како да ги јадам. Со се обвивка. Ми се спие, дреме, како ќофте сум, и се што ми треба е неколку дена море, гол грб и некој да ми ги масира стапалата.
Сакав да кажам дека градов е сивило и тоне во гадост на сопствената младост.
Луѓето стануваат крокодили, алигатори, пеликани, ловат бубачки во локвата наречена Вардар. Мерат туѓи улици и лица. Како да треба да оправдаат некоја своја мака.
Да не биде ова утрински хејт, еве ви ги Нико и Лу.
А, да. Ако има рингишпил на плоштад, сакам да ставам запалени кукли на коњите. Чисто поради ефект.