Драга,
одвај ти пишувам, на грлото кнедла, не смеам да заплачам и нема.
Сакам многу да ти кажам, но не смеам.
Јебига.
Не смеам да се отворам, не смеам да потонам.
И мислиш сега ќе жалам ? Не ми се равни па за да тажам ради нив.
А општо за бедата нема веќе ни да зборам, цел живот сум дел од неа па никад не сум успеал да ја разрешам.
Сум на денови дел од совршен живот, за прв пат да помислам само на себе, за да биде се во ред внатре во мене.
И никогаш веќе нема да дозволам некој да ја стави во прашање мојата лојалност и добрина.
Врати се денови назад, ќе видиш дека не сум тоа дете. Искуството прави чуда.
Сепак на крајот сум тој со чист образ и со мирен сон.
Какви,такви имам другари и тука се за мене.
Можам и да сакам, но треба да стекнам доверба во тебе.
Колку и да вртам се се сведува дека ми е супер.
Само позитива, барем еднаш во живот.
Ваков муабет се кажува само еднаш и веќе никад.
Сум она се што ти ветив, а ти она се што не си !
So why go !?