Драга,
Од пред три ипол месеци седам во иста канцеларија со особата со која никогаш не сакав да ме седнат, да ја слушам и гледам секој работен божји ден. Нормално, жена е.
Од исти сектор сме, ама сме на различни проекти, па ај некако се трпи. Значи постара е, за ништо живо незаинтересирана, барем не она мене што ме занима, двапати разведена, засега нема нов дечко, за секого само оговара кога идел, не идел, кај бил, што бил, знае да се заебава на туѓа сметка ама е од оние што одма се лутат ако ти ги заебаваш, климата се регулира на нејзина темп, само се вртка наоколу а глуми како е секогаш само она зафатена, знае некој пасив агресив коментар да лупне, во глобала, мене ми е мизерна особа.
Е сега, колку што она мене ме нервира, знам дека јас трипати повеќе нејзе ја нервирам со самото тоа што постојам, зашто јас знам да сум апла многу досадна и уживам во психичка тортура (кога сум расположена) на фаци кои се дупчат со мене. Интересно ми е до одредена мера и кога имам време онака, нормално со насмевка и политички коректно глупирање, праење мутле максимално ко што тие праат.
Со сите останати што комуницирам на работа се скоро се мажи. Индустријава е скроз машка, мажите се мажи, но сите ќе те третираат како ќе им дозволиш и како ќе се поставиш. После година и некој месец работа веќе, со трудот и работата што ја завршив во најтурбо периодот што му бил некад на клиентот, јас не се осеќам ништо помалце од почитувана, а исто ме вклучуваат во одредени работи и одлуки далеку повеќе од другиве од секторот кои работат на различни клиенти.
Почнав да истражувам што се нуди на пазарот и накај би можела да терам, но засега мислам дека ќе се задржам на позицијава дури планирам подолгорочно.
И така.
Мојата сага со жените и неразбирачката со нив продолжува.
Од мажи ќе добиеш посигурна поддршка и поштовање, а од жена може само некоја љубомора, токсични коментари, глупо натпреварување, уште љубомора, итн. Еднаш да ми се трефне на работа, а и општо, некоја интересна, искулирана, да знае да се смее на шали и да си гледа нејзиното гајле, ама стварно ич не барам.
Ај Кајги, чаос.