Кајг,
кога некој има мачка како домашен миленик уште како мала асоцирав на природна заштита од стаорци и глувци, искрено не ги сакав, но нели човек учи додека е жив, така да во разговор со еден постар човек додека одмарав после подолго пешачење покрај кејот на Вардар ми го смени мислењето за мачките.
... не ги поднесувам мачките, оти се дволични, непредвидливи и никогаш искрено питоми, а посебно мрзам кога ми се мотат меѓу нозете додека одмарам на клупа, од каде испаднавте и кај ме најдовте од толку природа наоколу, пис бегај, мор!
... „немој да ги бркаш“ можеби некогаш ќе те спасат од незгодна ситуација, ми вели еден постар господин и седна на клупата, „може нели да седнам“,
...да, да, повелете слободно, да станам ако ви пречам!
... не немој, седнувам поради тебе да ти објаснам нешто, порано кога немаше зидано корито кон реката доаѓаа многу змии да пијат вода, па таа навика им остана и покрај бетонот, со години истото го прават иако не можат да се симнат сега да пијат им остана како условен животински рефлекс, а знаеш од кого највише се плашат и бегаат? од мачките!
... продолжив муабет во еден здив, зарем тие не се по глувците и стаорците? што врска имаат со змиите, зарем нив ги јадат, вакви мали никакви?
...не не, тие не јадат ниту стаорци, па ниту змии, мачките само со своите шепи од каде излегуваат остри нокти (канџи) ги удираат по глава додека не ги отепат и потоа ги фрлаат, така да ако има во близина некоја змија, било каква мачка мала, голема ќе се справи со неа удирајќи ја по глава додека не ја убие!
од сега јас во природа „ мац мац, ела ма до мене! “
